Wikipedia

Amazing Grace (lied)

 

"Amazing Grace"
Die onderste gedeelte van bladsy 53 van Olney Hymns wys die eerste stanza van die lied "Amazing Grace"
GenreLofsang
TeksJohn Newton
Meter8.6.8.6 (gemene maat)
MelodieNew Britain
Audio sample
"Amazing Grace" soos uitgevoer deur Vlootorkes van die VSA (sang met orkes begeleiding)
Page Sjabloon:Hlist/styles.css has no content.

"Amazing Grace" is 'n Christelike lofsang wat in 1779 gepubliseer is, met woorde geskryf in 1772 deur die Engelse digter en Anglikaanse geestelike John Newton (1725–1807). Dit is 'n besondere gewilde lofsang, veral in die Verenigde State van Amerika, waar dit vir beide godsdienstige en sekulêre doeleindes gebruik word.

Newton het die woorde uit persoonlike ervaring geskryf. Hy het grootgeword sonder enige spesifieke geloofsoortuiging, maar sy lewenspad is gevorm deur 'n verskeidenheid kinkels en toevallighede wat dikwels in beweging gebring is deur ander se reaksies op wat hulle as sy hardkoppige insubordinasie beskou het. Hy is in diens van die Royal Navy gedwing (opgeroep). Nadat hy die diens verlaat het, het hy betrokke geraak by die Atlantiese slawehandel. In 1748 het 'n hewige storm sy vaartuig aan die kus van County Donegal, Ierland, so erg getref dat hy tot God om genade geroep het. Hierdie oomblik het sy geestelike bekering teweeg gebring, maar hy het voortgegaan met slawehandel tot 1754 of 1755, toe hy sy seevaart heeltemal beëindig het. Newton het Christelike teologie begin studeer en later 'n afskaffer van slawerny geword.

Newton, wat in 1764 in die Kerk van Engeland georden is, word kurator van Olney, Buckinghamshire, waar hy saam met die digter William Cowper gesange begin skryf het. "Amazing Grace" is geskryf om 'n preek op Nuwejaarsdag van 1773 te illustreer. Dit is onbekend of daar enige musiek was wat die verse vergesel het; dit is moontlik deur die gemeente gesing. Dit debuteer in druk in 1779 in Newton en Cowper se Olney Hymns, maar het in 'n relatiewe onbekendheid in Engeland gevestig. In die Verenigde State het "Amazing Grace" 'n gewilde lied geword wat deur Baptiste en Metodiste predikers gebruik is as deel van hul evangelisasie, veral in die Suide, tydens die Tweede Groot Ontwaking van die vroeë 19de eeu. Dit is geassosieer met meer as 20 melodieë. In 1835 het die Amerikaanse komponis William Walker dit op die wysie getoonset wat bekend staan as " New Britain " in 'n vormnootformaat; dit is die weergawe wat vandag die meeste gesing word.

“Amazing Grace” is een van die herkenbaarste liedjies in die Engelssprekende wêreld, veral danksy die sentrale boodskap dat vergifnis en verlossing moontlik is ongeag sondes wat gepleeg is en ook dat die siel deur die genade van God van wanhoop verlos kan word. Die skrywer, Gilbert Chase, skryf dat dit “sonder twyfel die bekendste van al die volksliedere is”.[1] Jonathan Aitken, 'n Newton-biograaf, skat dat die liedjie ongeveer 10 miljoen keer per jaar opgevoer word.[2]

Dit het besondere invloed in volksmusiek gehad, en het 'n emblematiese swart geestelike lied geword. Die universele boodskap daarvan was 'n belangrike faktor in sy oorgang na sekulêre musiek. "Amazing Grace" het van nuuts af aan gewild geword tydens 'n herlewing van volksmusiek in die VSA gedurende die 1960's, en dit is duisende kere gedurende en sedert die 20ste eeu opgeneem.

Geskiedenis

wysig

John Newton se bekering

wysig

Amazing grace! (how sweet the sound)
  That sav'd a wretch like me!
I once was lost, but now am found,
  Was blind, but now I see.

'Twas grace that taught my heart to fear,
  And grace my fears reliev'd;
How precious did that grace appear
  The hour I first believ'd!

Thro' many dangers, toils, and snares,
  I have already come;
'Tis grace hath brought me safe thus far,
  And grace will lead me home.

The Lord has promis'd good to me,
  His word my hope secures;
He will my shield and portion be
  As long as life endures.

Yes, when this flesh and heart shall fail,
  And mortal life shall cease;
I shall possess, within the veil,
  A life of joy and peace.

The earth shall soon dissolve like snow,
  The sun forbear to shine;
But God, who call'd me here below,
  Will be forever mine.

John Newton, Olney Hymns, 1779

Volgens die Dictionary of American Hymnology is "Amazing Grace" John Newton se geestelike outobiografie in versformaat.[3]

In 1725 is Newton gebore in Wapping, 'n distrik in Londen naby die Teems. Sy pa was 'n skeepshandelaar wat as 'n Katoliek grootgemaak is, maar Protestantse simpatie gehad het, en sy ma was 'n toegewyde Onafhanklike, nie verbonde aan die Anglikaanse Kerk nie. Sy was van plan om Newton 'n geestelike te word, maar sy is aan tuberkulose dood toe hy ses jaar oud was.[4] Vir die volgende paar jaar, terwyl sy pa op see was, is Newton grootgemaak deur sy emosioneel verafgeleë stiefma. Hy is ook kosskool toe gestuur, waar hy mishandel is.[5] Op elfjarige ouderdom het hy as vakleerling by sy pa aangesluit op 'n skip; sy seevaartloopbaan sou gekenmerk word deur koppige ongehoorsaamheid.

As jongmens het Newton 'n patroon begin om baie naby aan die dood te kom, sy verhouding met God te ondersoek, en dan terug te val in slegte gewoontes. As 'n matroos het hy sy geloof aan die kaak gestel nadat hy beïnvloed is deur 'n skeepsmaat wat met hom Characteristics of Men, Manners, Opinions, Times bespreek het, 'n boek deur die Third Earl of Shaftesbury . In 'n reeks briewe het Newton later geskryf: "Soos 'n onverhoedse matroos wat sy hawe verlaat net voor 'n opkomende storm, het ek die hoop en vertroosting van die Evangelie verloën op die tydstip toe elke ander troos my op die punt was om te faal."[6] Sy ongehoorsaamheid het veroorsaak dat hy by die Koninklike Vloot gedruk is, en hy het geleenthede benut om sy verlof te laat staan.

Hy het die vloot verlaat om Mary "Polly" Catlett, 'n familievriend op wie hy verlief geraak het, te besoek.[7] Nadat hy vernedering verduur het omdat hy die vloot verlaat het, is hy as bemanning na 'n slaweskip verruil[8].

Hy het 'n loopbaan in slawehandel begin.[9]

Newton het dikwels die kaptein openlik gespot deur onwelvoeglike gedigte en liedjies oor hom te skep, wat so gewild geword het dat die bemanning begin aansluit het.[10] Sy meningsverskille met verskeie kollegas het daartoe gelei dat hy byna tot die dood van die honger uitgehonger is, gevange geneem is terwyl hy op see was, en vasgeketting is soos die slawe wat hulle gedra het. Hy is self deur die Sherbro verslaaf en gedwing om op 'n plantasie in Sierra Leone naby die Sherbrorivier te werk. Na 'n paar maande het hy aan Sierra Leone as sy huis begin dink, maar sy pa het ingegryp nadat Newton vir hom 'n brief gestuur het waarin hy sy omstandighede beskryf, en bemanning van 'n ander skip het hom toevallig gevind. [lower-alpha 1] Newton het beweer die enigste rede waarom hy Sierra Leone verlaat het, was as gevolg van Polly.[11]

Terwyl hy aan boord van die skip Greyhound was, het Newton bekendheid verwerf as een van die mees profane manne wat die kaptein nog ooit ontmoet het. In 'n kultuur waar matrose gewoonlik gevloek het, is Newton verskeie kere vermaan omdat hy nie net die ergste woorde gebruik het wat die kaptein nog ooit gehoor het nie, maar ook nuwes geskep het om die grense van verbale losbandigheid te oorskry.[12] In Maart 1748, terwyl die Windhond in die Noord-Atlantiese Oseaan was, het 'n hewige storm op die skip gekom wat so rof was dat dit 'n bemanningslid oorboord gevee het wat gestaan het waar Newton oomblikke tevore was. [lower-alpha 2] Na ure nadat die bemanning water van die skip leeggemaak het en verwag het om omgeslaan te word, het Newton en 'n ander maat hulself aan die skip se pomp vasgebind om te verhoed dat hulle oorboord gespoel word, en werk vir 'n paar uur.[13] Nadat hy die maatreël aan die kaptein voorgestel het, het Newton omgedraai en gesê: "As dit nie sal werk nie, wees Here ons genadig!"[14][15] Newton het kort gerus voordat hy na die dek teruggekeer het om vir die volgende elf uur te stuur. Gedurende sy tyd aan die stuur het hy oor sy goddelike uitdaging nagedink.[13]

Sowat twee weke later het die gehawende skip en uitgehongerde bemanning in Lough Swilly, Ierland, geland. Vir etlike weke voor die storm het Newton The Christian's Pattern gelees, 'n opsomming van die 15de-eeuse The Imitation of Christ deur Thomas à Kempis . Die herinnering aan sy eie "Here wees ons genadig!" uitgespreek tydens 'n oomblik van desperaatheid in die storm het hom nie verlaat nie; hy het begin vra of hy God se genade waardig is of op enige manier loskoopbaar is. Hy het nie net sy geloof verwaarloos nie, maar het direk daarteen gekant, deur ander te bespot wat hulle s'n gewys het, en God as 'n mite bespot en veroordeel. Hy het begin glo dat God vir hom 'n diepgaande boodskap gestuur het en deur hom begin werk het.[16]

Newton se bekering was nie onmiddellik nie, maar hy het Polly se familie gekontak en sy voorneme aangekondig om met haar te trou. Haar ouers was huiwerig aangesien hy bekend was as onbetroubaar en voortvarend. Hulle het geweet dat hy ook goddeloos was, maar het hom toegelaat om aan Polly te skryf, en hy het begin om hom aan gesag te onderwerp ter wille van haar.[17] Hy het 'n plek op 'n slaweskip op pad na Afrika gesoek, en Newton en sy bemanningslede het deelgeneem aan die meeste van dieselfde aktiwiteite waaroor hy voorheen geskryf het; die enigste onsedelikheid waaruit hy homself kon bevry was godslastering. Na 'n ernstige siekte is sy besluit hernu, maar hy het dieselfde houding teenoor slawerny behou as wat deur sy tydgenote gehuldig is. [lower-alpha 3] Newton het voortgegaan in die slawehandel deur verskeie reise waar hy die kus van Afrika gevaar het, nou as 'n kaptein, en slawe aangeskaf wat in groter hawens te koop aangebied is en hulle na Noord-Amerika vervoer het.

 
Amazing grace in die Olney liedboek, 1779

Tussen reise het hy in 1750 met Polly getrou, en hy het dit moeiliker gevind om haar aan die begin van elke reis te verlaat. Na drie skeepsreise in die slawehandel is Newton 'n pos as skeepskaptein belowe met vrag wat nie met slawerny verband hou nie. Maar op die ouderdom van dertig het hy inmekaargesak en nooit weer gevaar nie.[18] [lower-alpha 4]

Olney kurator

wysig

Newton het vanaf 1756 as doeane-agent in Liverpool gewerk en begin om homself Latyn, Grieks en teologie te leer. Hy en Polly het hulself in die kerkgemeenskap verdiep, en Newton se passie was so indrukwekkend dat sy vriende voorgestel het dat hy 'n priester in die Church of England word. Hy is in 1758 deur John Gilbert, Aartsbiskop van York, van die hand gewys, oënskynlik omdat hy geen universiteitsgraad gehad het nie,[19] hoewel die meer waarskynlike redes sy neiging tot evangelisasie en neiging om met Metodiste te sosialiseer was.[20] Newton het sy toewyding voortgesit, en nadat hy deur 'n vriend aangemoedig is, het hy geskryf oor sy ervarings in die slawehandel en sy bekering. William Legge, 2de graaf van Dartmouth, beïndruk met sy verhaal, het Newton geborg vir ordening deur John Green, biskop van Lincoln, en hom die kuratorskap van Olney, Buckinghamshire, in 1764 aangebied.[21]

Olney Gesange

wysig

   Olney was 'n dorpie met sowat 2 500 inwoners wie se hoofbedryf kant met die hand gemaak het. Die mense was meestal ongeletterd en baie van hulle was arm.[2] Newton se prediking was uniek deurdat hy baie van sy eie ervarings vanaf die kansel gedeel het; baie geestelikes het op 'n afstand gepreek en geen intimiteit met versoeking of sonde erken nie. Hy was betrokke by sy gemeentelede se lewens en was baie geliefd, hoewel sy skryfwerk en aflewering soms ongepoets was.[22] Maar sy toewyding en oortuiging was duidelik en kragtig, en hy het dikwels gesê sy missie was om "'n harde hart te breek en 'n gebroke hart te genees".[23] Hy het 'n vriendskap gesluit met William Cowper, 'n begaafde skrywer wat misluk het in 'n loopbaan in die regte en aanvalle van waansin gely het en verskeie kere selfmoord probeer het. Cowper het Olney geniet – en Newton se maatskappy; hy was ook nuut vir Olney en het deur 'n geestelike bekering soortgelyk aan Newton s'n gegaan. Saam was hulle effek op die plaaslike gemeente indrukwekkend. In 1768 het hulle dit nodig gevind om 'n weeklikse biduur te begin om in die behoeftes van 'n toenemende aantal gemeentelede te voorsien. Hulle het ook begin skryflesse vir kinders.[24]

Deels van Cowper se literêre invloed, en deels omdat daar van geleerde predikante verwag is om verse te skryf, het Newton begin om lofsange te probeer, wat deur die taal gewild geword het, wat vir gewone mense duidelik gemaak is. Verskeie produktiewe gesangskrywers was op hul mees produktiewe in die 18de eeu, insluitend Isaac Watts – wie se gesange Newton grootgeword het om te hoor[25] – en Charles Wesley, met wie Newton bekend was. Wesley se broer John, die uiteindelike stigter van die Metodiste Kerk, het Newton aangemoedig om in die geestelikes te gaan. [lower-alpha 5] Watts was 'n pionier in Engelse gesangskryf, en het sy werk na die Psalms gegrond. Die mees algemene gesange deur Watts en ander is in die gewone metrum in 8.6.8.6 geskryf: die eerste reël is agt lettergrepe en die tweede is ses.[26]

Newton en Cowper het probeer om 'n gedig of lofsang vir elke gebedsbyeenkoms aan te bied. Die lirieke van "Amazing Grace" is laat in 1772 geskryf en waarskynlik op 1 Januarie 1773 vir die eerste keer in 'n gebedsbyeenkoms gebruik.[26] 'n Versameling van die gedigte wat Newton en Cowper geskryf het vir gebruik in dienste by Olney is in 1779 gebind en anoniem gepubliseer onder die titel Olney Hymns . Newton het 280 van die 348 tekste in Olney Hymns bygedra; "1 Kronieke 17:16–17, Faith's Review and Expectation" was die titel van die gedig met die eerste reël "Amazing grace! (how sweet the sound)".[3]

Kritiese analise

wysig

Die algemene impak van Olney Hymns was onmiddellik en dit het vir baie jare 'n wyd gewilde hulpmiddel vir evangeliese mense in Brittanje geword. Geleerdes het Cowper se poësie ietwat meer waardeer as Newton se klaende en eenvoudige taal, wat sy kragtige persoonlikheid uitdruk. Die mees algemene temas in die verse wat Newton in Olney Hymns geskryf het, is geloof in verlossing, verwondering oor God se genade, sy liefde vir Jesus en sy vrolike uitroepe van die vreugde wat hy in sy geloof gevind het.[27] As 'n weerspieëling van Newton se verbintenis met sy gemeentelede, het hy baie van die gesange in eerste persoon geskryf, en erken dat hy sy eie ervaring met sonde. Bruce Hindmarsh in Sing Them Over Again To Me: Hymns and Hymnbooks in America beskou "Amazing Grace" as 'n uitstekende voorbeeld van Newton se getuigskrifstyl wat deur die gebruik van hierdie perspektief gebied word.[28] Verskeie van Newton se gesange is erken as groot werk ("Amazing Grace" was nie onder hulle nie), terwyl ander blykbaar ingesluit is om in te vul wanneer Cowper nie kon skryf nie.[29] Jonathan Aitken noem Newton, met verwysing na "Amazing Grace", 'n "onbeskaamde middelbrou-liriekskrywer wat vir 'n laebrow-gemeente skryf", en let op dat slegs een-en-twintig van die byna 150 woorde wat in al ses verse gebruik word, meer as een lettergreep het.[30]

William Phipps in die Anglican Theological Review en skrywer James Basker het die eerste strofe van "Amazing Grace" geïnterpreteer as bewys van Newton se besef dat sy deelname aan die slawehandel sy ellende was, wat miskien 'n wyer algemene begrip van Newton se motiverings verteenwoordig.[31][32] Newton het kragte saamgesnoer met 'n jong man genaamd William Wilberforce, die Britse Parlementslid wat die parlementêre veldtog gelei het om die slawehandel in die Britse Ryk af te skaf, wat op die Slawehandelwet 1807 uitgeloop het. Maar Newton het eers 'n vurige en uitgesproke afskaffingslid geword nadat hy Olney in die 1780's verlaat het; dit is nie bekend dat hy die skryf van die lofsang bekend as "Amazing Grace" verbind het met anti-slawerny sentimente nie.[33]

Die lirieke in Olney Hymns is gerangskik deur hul assosiasie met die Bybelse verse wat deur Newton en Cowper in hul gebedsbyeenkomste gebruik sou word, en het geen politieke doelwit aangespreek nie. Vir Newton was die begin van die jaar 'n tyd om na te dink oor 'n mens se geestelike vooruitgang. Terselfdertyd het hy 'n dagboek voltooi – wat sedertdien verlore gegaan het – dat hy 17 jaar tevore begin het, twee jaar nadat hy opgehou vaar het. Die laaste inskrywing van 1772 was 'n verhaal van hoeveel hy sedertdien verander het.[34]   Die titel wat aan die lofsang toegeskryf word, " 1 Kronieke 17:16–17", verwys na Dawid se reaksie op die profeet Natan wat vir hom gesê het dat God van plan is om sy familielyn vir ewig te handhaaf. Sommige Christene interpreteer dit as 'n voorspelling dat Jesus Christus, as 'n afstammeling van Dawid, deur God beloof is as die redding vir alle mense.[35] Newton se preek op daardie Januarie-dag in 1773 het gefokus op die noodsaaklikheid om 'n mens se dankbaarheid vir God se leiding uit te druk, dat God betrokke is by die daaglikse lewens van Christene alhoewel hulle dalk nie daarvan bewus is nie, en daardie geduld vir verlossing van die daaglikse beproewinge van die lewe. is geregverdig wanneer die heerlikhede van die ewigheid wag.[36] Newton het homself 'n sondaar gesien soos Dawid wat, miskien onverdiend, gekies is[37] en daardeur verneder is. Volgens Newton is onbekeerde sondaars “verblind deur die god van hierdie wêreld” totdat “genade na ons toe gekom het nie net onverdiend nie, maar ook ongewens ... ons harte probeer het om hom uit te sluit totdat hy ons oorwin het deur die krag van sy genade.”[34]

Die Nuwe Testament het gedien as die basis vir baie van die lirieke van "Amazing Grace". Die eerste vers kan byvoorbeeld herlei word na die verhaal van die verlore seun . In die Evangelie van Lukas sê die vader: "Want hierdie seun van my was dood en het weer lewendig geword; hy was verlore en is gevind". Die verhaal van Jesus wat 'n blinde man genees het wat vir die Fariseërs vertel dat hy nou kan sien, word in die Evangelie van Johannes vertel. Newton het die woorde "Ek was blind, maar nou sien ek" gebruik en verklaar "Ag, genade, hoe groot 'n skuldenaar!" in sy briewe en dagboekinskrywings so vroeg as 1752.[38] Die effek van die liriese verwerking, volgens Bruce Hindmarsh, laat 'n onmiddellike vrystelling van energie in die uitroep "Amazing grace!", gevolg word deur 'n kwalifiserende antwoord in "how sweet the sound". In An Annotated Anthology of Hymns word Newton se gebruik van 'n uitroep aan die begin van sy vers "kru maar effektief" genoem in 'n algehele samestelling wat "sugger(s) 'n kragtige, indien eenvoudige, verklaring van geloof".[37] Grace word drie keer in die volgende vers herroep, wat uitloop op Newton se mees persoonlike verhaal van sy bekering, wat die gebruik van sy persoonlike getuienis met sy gemeentelede onderstreep.[28]

Die preek wat deur Newton gepreek is, was sy laaste van dié wat William Cowper in Olney gehoor het, aangesien Cowper se geestelike onstabiliteit kort daarna teruggekeer het. Een skrywer stel voor dat Newton dalk sy vriend in gedagte gehad het en die temas van versekering en bevryding van wanhoop tot Cowper se voordeel gebruik het.[39]

Verspreiding

wysig

Meer as 60 van Newton en Cowper se gesange is herpubliseer in ander Britse gesangboeke en tydskrifte, maar "Amazing Grace" was nie, en het slegs een keer verskyn in 'n 1780-gesangboek wat deur die gravin van Huntingdon geborg is. Geleerde John Julian het in sy 1892 A Dictionary of Hymnology gesê dat die liedjie buite die Verenigde State onbekend was en dat dit "ver van 'n goeie voorbeeld van Newton se beste werk was nie".[40] [lower-alpha 6] Tussen 1789 en 1799 is vier variasies van Newton se lofsang in die VSA gepubliseer in Baptist, Dutch Reformed, and Congregationalist hymnodies;[35] teen 1830 het Presbiteriane en Metodiste ook Newton se verse in hul gesangboeke ingesluit.[41][42]

Alhoewel dit sy wortels in Engeland gehad het, het "Amazing Grace" 'n integrale deel van die Christelike tapisserie in die Verenigde State geword. Die grootste invloede in die 19de eeu wat "Amazing Grace" aangedryf het om oor die VSA te versprei en 'n stapelvoedsel van godsdiensdienste in baie denominasies en streke te word, was die Tweede Groot Ontwaking en die ontwikkeling van vormnoot -sanggemeenskappe. 'n Geweldige godsdienstige beweging het die VSA in die vroeë 19de eeu gevee, gekenmerk deur die groei en gewildheid van kerke en godsdienstige herlewings wat hul begin het op die grens in Kentucky en Tennessee. Ongekende byeenkomste van duisende mense het kampbyeenkomste bygewoon waar hulle verlossing kom ervaar het; prediking was vurig en het daarop gefokus om die sondaar van versoeking en terugval te red.[43] Godsdiens is gestroop van ornament en seremonie, en so eenvoudig en eenvoudig as moontlik gemaak; preke en liedere het dikwels herhaling gebruik om aan 'n plattelandse bevolking van arm en meestal onopgevoede mense die noodsaaklikheid oor te dra om weg te draai van sonde. Om te getuig en te getuig het 'n integrale komponent van hierdie byeenkomste geword, waar 'n gemeentelid of vreemdeling sou opstaan en sy wending van 'n sondige lewe na een van vroomheid en vrede vertel.[41] "Amazing Grace" was een van vele gesange wat vurige preke onderbreek het, hoewel die kontemporêre styl 'n refrein gebruik het, ontleen aan ander gesange, wat eenvoud en herhaling gebruik het, soos:

Amazing grace! How sweet the sound That saved a wretch like me. I once was lost, but now am found, Was blind but now I see. Shout, shout for glory, Shout, shout aloud for glory; Brother, sister, mourner, All shout glory hallelujah[44].

Terselfdertyd is 'n onverwante beweging van gemeenskaplike sang regdeur die Suid- en Westerse state gevestig. ’n Formaat om musiek aan ongeletterde mense te onderrig, het in 1800 verskyn. Dit het vier klanke gebruik om die basiese toonleer te simboliseer: fa-sol-la-fa-sol-la-mi-fa. Elke klank is deur 'n spesifiek gevormde noot begelei en het dus as vormnootsang bekend gestaan. Die metode was eenvoudig om te leer en te onderrig, so skole is regdeur die Suide en Weste gevestig. Gemeenskappe sou saamkom vir 'n hele dag van sing in 'n groot gebou waar hulle in vier afsonderlike areas rondom 'n oop ruimte gesit het, en een lid het die groep as 'n geheel gelei. Ander groepe sou buite sing, op banke wat in 'n vierkant opgestel is. Predikers het vormnootgesange gebruik om mense op die grens te leer en om die emosie van kampbyeenkomste te verhoog. Die meeste van die musiek was Christelik, maar die doel van gemeenskaplike sang was nie hoofsaaklik geestelik nie. Gemeenskappe kon óf nie musiekbegeleiding bekostig nie óf het dit uit 'n Calvinistiese sin van eenvoud verwerp, daarom is die liedjies a cappella gesing.[45]

"New Britain" melodie

wysig
 
Amazing Grace, New Britain melodie

Wanneer dit oorspronklik in Olney gebruik is, is dit onbekend watter musiek, indien enige, die verse wat deur John Newton geskryf is, vergesel het. Kontemporêre gesangeboeke het nie musiek bevat nie en was bloot klein boeke van godsdienstige poësie. Die eerste bekende voorbeeld van Newton se reëls wat by musiek gevoeg is, was in A Companion to the Countess of Huntingdon's Hymns (Londen, 1808), waar dit op die wysie "Hephzibah" deur die Engelse komponis John Jenkins Husband gestel is.[46] Gewone metrumgesange was verwisselbaar met 'n verskeidenheid wysies; meer as twintig musikale toonsettings van "Amazing Grace" het met wisselende gewildheid gesirkuleer tot 1835, toe die Amerikaanse komponis William Walker Newton se woorde toegewys het aan 'n tradisionele liedjie genaamd "New Britain". Dit was 'n samesmelting van twee melodieë ("Gallaher" en "St. Mary"), die eerste keer gepubliseer in die Columbian Harmony deur Charles H. Spilman en Benjamin Shaw (Cincinnati, 1829). Spilman en Shaw, albei studente aan Kentucky's Centre College, het hul wysieboek saamgestel vir beide openbare aanbidding en herlewings, om te voldoen aan "die behoeftes van die Kerk in haar triomftog". Die meeste van die wysies was voorheen gepubliseer, maar "Gallaher" en "St. Mary" het nie.[47] Aangesien geen deuntjie toegeskryf word nie en albei elemente van mondelinge oordrag toon, kan geleerdes net spekuleer dat hulle moontlik van Britse oorsprong is.[48] 'n Manuskrip uit 1828 deur Lucius Chapin, 'n bekende gesangskrywer van daardie tyd, bevat 'n wysie baie na aan "St. Mary", maar dit beteken nie dat hy dit geskryf het nie.[49]

"Amazing Grace", met die woorde geskryf deur Newton en saamgevoeg met "New Britain", die melodie wat tans die meeste daarmee geassosieer word, het in 1847 vir die eerste keer in Walker se vormnoot-wysieboek Southern Harmony verskyn.[50] Dit was, volgens die skrywer Steve Turner, 'n "huwelik wat in die hemel gemaak is . . . Die musiek agter 'amazing' het 'n gevoel van ontsag gehad. Die musiek agter 'genade' het grasieus geklink. Daar was 'n styging by die punt van belydenis, asof die skrywer in die openbaar uitstap en 'n gewaagde verklaring maak, maar 'n ooreenstemmende daling wanneer hy sy blindheid erken."[51] Walker se versameling was geweldig gewild en het ongeveer 600 000 kopieë regoor die VSA verkoop toe die totale bevolking net meer as 20 was miljoen. Nog 'n vorm-noot-toonboek genaamd The Sacred Harp (1844) deur die inwoners van Georgia, Benjamin Franklin White en Elisha J. King, het wyd invloedryk geword en word steeds gebruik.[52]

Nog 'n vers is die eerste keer opgeneem in Harriet Beecher Stowe se uiters invloedryke 1852 anti-slawerny roman Uncle Tom's Cabin . Drie verse is emblematies deur Tom gesing in sy uur van diepste krisis.[53] Hy sing die sesde en vyfde verse in daardie volgorde, en Stowe het nog 'n vers ingesluit, wat nie deur Newton geskryf is nie, wat vir ten minste 50 jaar mondelings in Afro-Amerikaanse gemeenskappe oorgedra is. Dit was een van tussen 50 en 70 verse van 'n liedjie met die titel "Jerusalem, My Happy Home", wat die eerste keer gepubliseer is in 'n 1790-boek genaamd A Collection of Sacred Ballads:


When we've been there ten thousand years,

Bright shining as the sun,

We've no less days to sing God's praise,

Than when we first begun[54] 

"Daardie liedjies kom uit oortuiging en lyding. Die ergste stemme kan daardeur kom om hulle te sing omdat hulle hul ervarings vertel". - Mahalia Jackson

"Amazing Grace" het 'n embleem van 'n Christelike beweging geword en 'n simbool van die VSA self, aangesien die land betrokke was by 'n groot politieke eksperiment, wat probeer het om demokrasie as 'n regeringsmiddel te gebruik. Vormnoot-sanggemeenskappe, met al die lede wat rondom 'n oop sentrum sit, en elke liedjie het 'n ander liedleier in diens, het dit in die praktyk geïllustreer. Terselfdertyd het die VSA weswaarts begin uitbrei na voorheen onontginde gebied wat dikwels wildernis was. Die "gevare, moeite en strikke" van Newton se lirieke het beide letterlike en figuurlike betekenisse vir Amerikaners gehad.[52] Dit het aangrypend waar geword tydens die ernstigste toets van Amerikaanse samehorigheid in die Amerikaanse Burgeroorlog (1861–1865). "Amazing Grace", ingestel op "New Britain", is ingesluit in twee gesangboeke wat aan soldate versprei is. Met die dood so werklik en op hande, het godsdiensdienste in die weermag alledaags geword.[55] Die lofsang is ook in ander tale vertaal: terwyl die Cherokee op die Trail of Tears was, het die Cherokee Christelike gesange gesing as 'n manier om die voortslepende tragedie te hanteer, en 'n weergawe van die lied deur Samuel Worcester wat in die Cherokee-taal vertaal is baie populêr.[56][57]

Stedelike herlewing

wysig

Alhoewel "Amazing Grace" ingestel op "New Britain" gewild was, het ander weergawes in die streek bestaan. Primitiewe Baptiste in die Appalachiese streek het dikwels "New Britain" saam met ander gesange gebruik, en sing soms die woorde van "Amazing Grace" vir ander volksliedjies, insluitend titels soos " In the Pines ", "Pisgah", "Primrose", en "Evan", soos almal in gewone metrum gesing kan word, waaruit die meerderheid van hul repertorium bestaan.[58][59] In die laat 19de eeu is Newton se verse vir 'n tyd lank op 'n wysie met die naam "Arlington" so gereeld gesing as vir "New Britain".

Twee musikale verwerkers genaamd Dwight Moody en Ira Sankey het nog 'n godsdienstige herlewing in die stede van die VSA en Europa ingelui, wat die liedjie internasionale blootstelling gegee het. Moody's se prediking en Sankey se musikale gawes was betekenisvol; hulle verwerkings was die voorlopers van gospelmusiek, en kerke regoor die VSA was gretig om dit aan te skaf.[60] Moody en Sankey het hul komposisies in 1875 begin publiseer, en "Amazing Grace" het drie keer verskyn met drie verskillende melodieë, maar hulle was die eerstes wat dit sy titel gegee het; gesange is tipies gepubliseer deur gebruik te maak van die insipits (eerste reël van die lirieke), of die naam van die wysie soos "New Britain". Uitgewer Edwin Othello Excell het die weergawe van "Amazing Grace" ingestel op "New Britain" geweldige gewildheid gegee deur dit in 'n reeks gesangboeke te publiseer wat in stedelike kerke gebruik is. Excell het sommige van Walker se musiek verander, dit meer kontemporêr en Europees gemaak, wat "New Britain" 'n afstand van sy landelike volksmusiek-oorsprong gegee het. Excell se weergawe was meer smaaklik vir 'n groeiende stedelike middelklas en het vir groter kerkkore gereël. Verskeie uitgawes met Newton se eerste drie strofes en die vers wat voorheen deur Harriet Beecher Stowe in Uncle Tom's Cabin ingesluit is, is tussen 1900 en 1910 deur Excell uitgegee. Sy weergawe van "Amazing Grace" het die standaardvorm van die liedjie in Amerikaanse kerke geword.[61][62]

Opgeneemde weergawes

wysig

 Met die koms van opgeneemde musiek en radio het "Amazing Grace" begin oorskakel van hoofsaaklik 'n evangeliestandaard na sekulêre gehore. Die vermoë om op te neem, gekombineer met die bemarking van plate aan spesifieke gehore, het "Amazing Grace" in die 20ste eeu duisende verskillende vorme laat aanneem. Waar Edwin Othello Excell probeer het om die sing van "Amazing Grace" uniform in duisende kerke te maak, het rekords kunstenaars toegelaat om te improviseer met die woorde en musiek wat spesifiek vir elke gehoor is. AllMusic lys meer as 1 000 opnames – insluitend hervrystellings en kompilasies – vanaf 2019. Die eerste opname daarvan is 'n a cappella weergawe van 1922 deur die Sacred Harp Choir. Dit is van 1926 tot 1930 in Okeh Records se katalogus ingesluit, wat tipies sterk op blues en jazz gekonsentreer het. Die vraag was groot na swart gospel-opnames van die liedjie deur HR Tomlin en JM Gates. 'n Aangrypende gevoel van nostalgie het die opnames vergesel van verskeie gospel- en blues-sangers in die 1940's en 1950's wat die liedjie gebruik het om hul grootouers, tradisies en familiewortels te onthou.[63] Dit is vir die eerste keer in 1930 deur Fiddlin' John Carson met musikale begeleiding opgeneem, hoewel dit volgens 'n ander volkslied genaamd "At the Cross" is, nie na "New Britain" nie.[64] "Amazing Grace" is tekenend van verskeie soorte volksmusiekstyle, wat dikwels as die standaardvoorbeeld gebruik word om musikale tegnieke soos uitvoering en oproep en reaksie te illustreer, wat in beide swart en wit volksmusiek beoefen is.[65]

"Op een of ander manier het "Amazing Grace" Amerikaanse kernwaardes [omhels] sonder om ooit triomfantlik of jingoisties te klink. Dit was 'n lied wat gesing kon word deur oud en jonk, Republikein en Demokratiese, Suidelike Baptiste en Rooms-Katolieke, Afro-Amerikaanse en inheemse Amerikaanse, hooggeplaaste militêre offisier en antikapitalistiese kampvegter". - Steve Turner, 2002

Mahalia Jackson se 1947-weergawe het beduidende radio-weergawe ontvang, en namate haar gewildheid deur die 1950's en 1960's gegroei het, het sy dit dikwels by openbare geleenthede soos konserte by Carnegie Hall gesing.[66] Skrywer James Basker verklaar dat die liedjie deur Afro-Amerikaners gebruik is as die "paradigmatiese neger spirituele" omdat dit die vreugde uitdruk wat gevoel word om verlos te word van slawerny en wêreldse ellende.[32] Anthony Heilbut, skrywer van The Gospel Sound, verklaar dat die "gevare, moeite en strikke" van Newton se woorde 'n "universele getuienis" is van die Afro-Amerikaanse ervaring.[67] Tydens die burgerregtebeweging en opposisie teen die Viëtnam-oorlog het die liedjie 'n politieke toon aangeneem. Mahalia Jackson het "Amazing Grace" vir burgerregte-optoggangers in diens geneem en geskryf dat sy dit gebruik het "om magiese beskerming te gee – 'n bekoring om gevaar af te weer, 'n beswering aan die engele van die hemel om neer te daal . . . Ek was nie seker die magie het buite die kerkmure gewerk nie ... in die buitelug van Mississippi. Maar ek het geen kanse gevat nie.”[68] Die volksangeres Judy Collins, wat die liedjie geken het voordat sy kon onthou dat sy dit geleer het, het in 1964 gesien hoe Fannie Lou Hamer optoggangers in Mississippi lei en "Amazing Grace" sing. Collins het dit ook as 'n soort talisman beskou, en het die gelyke emosionele impak daarvan gesien op die optoggangers, getuies en wetstoepassers wat die burgerregtebetogers teengestaan het. Volgens mede-volksanger Joan Baez was dit een van die mees gevraagde liedjies van haar gehore, maar sy het nooit die oorsprong daarvan as 'n lofsang besef nie; teen die tyd dat sy dit in die 1960's gesing het, het sy gesê dit het "'n lewe van sy eie ontwikkel".[69] Dit het selfs 'n verskyning by die Woodstock Musiekfees in 1969 gemaak tydens Arlo Guthrie se optrede.[70]

 

Collins het besluit om dit in die laat 1960's op te neem te midde van 'n atmosfeer van teenkultuur-introspeksie; sy was deel van 'n ontmoetingsgroep wat 'n omstrede vergadering afgesluit het deur "Amazing Grace" te sing, aangesien dit die enigste lied was waarvan al die lede die woorde geken het. Haar vervaardiger was teenwoordig en het voorgestel dat sy 'n weergawe daarvan op haar 1970-album Whales & Nightingales insluit. Collins, wat 'n geskiedenis van alkoholmisbruik gehad het, het beweer dat die liedjie haar tot herstel kon “deurtrek”. Dit is opgeneem in St. Paul's, die kapel by Columbia Universiteit, gekies vir die akoestiek. Sy het 'n a cappella -verwerking gekies wat na aan Edwin Othello Excell s'n was, begelei deur 'n koor amateursangers wat vriende van haar was. Collins het dit met die Viëtnam-oorlog verbind, waarteen sy beswaar gemaak het: “Ek het nie geweet wat anders om te doen oor die oorlog in Viëtnam nie. Ek het opgeruk, ek het gestem, ek het tronk toe gegaan oor politieke optrede en gewerk vir die kandidate waarin ek geglo het. Die oorlog het steeds gewoed. Daar was niks meer om te doen nie, het ek gedink ... maar sing 'Amazing Grace'."[71] Geleidelik en onverwags het die liedjie op die radio begin speel, en dan aangevra word. Dit het gestyg tot nommer 15 op die <i id="mwAgg">Billboard</i> Hot 100, wat vir 15 weke op die trefferlyste gebly het,[72] asof, het sy geskryf, haar aanhangers "gewag het om dit te omhels".[73] In die Verenigde Koninkryk het dit tussen 1970 en 1972 agt keer op die kaartjie gehaal, met 'n hoogtepunt op nommer 5 en 'n totaal van 75 weke op gewilde musiektrefferlyste deurgebring.[74] Haar vertolking het ook nommer 5 in Nieu-Seeland[75] en nommer 12 in Ierland in 1971 bereik.[76]

In 1972 het die Royal Scots Dragoon Guards, die senior Skotse regiment van die Britse leër, 'n instrumentale weergawe opgeneem met 'n doedelsak -solis wat deur 'n pyporkes begelei word. Die tempo van hul verwerking is vertraag om voorsiening te maak vir die doedelsak, maar dit was gebaseer op Collins s'n: dit het begin met 'n doedelsak-solo-inleiding soortgelyk aan haar eensame stem, daarna is dit begelei deur die band van doedelsak en horings, terwyl sy in haar weergawe word gerugsteun deur 'n koor. Dit het 'n internasionale treffer geword, en het vyf weke op nommer een in die UK Singles Chart deurgebring,[77] boaan die RPM nasionale singles chart in Kanada vir drie weke,[78] en ook 'n hoogtepunt bereik op nommer 11 op die Billboard Hot 100 in die VSA.[79][80] Dit is ook 'n omstrede instrumentaal, aangesien dit pype met 'n militêre orkes gekombineer het. Die Pypmajoor van die Royal Scots Dragoon Guards is na Edinburgh-kasteel ontbied en getugtig omdat hy die doedelsak verneder het.[81]

Aretha Franklin[82] en Rod Stewart[83] het ook omtrent dieselfde tyd "Amazing Grace" opgeneem, en albei hul vertolkings was gewild. Al vier weergawes is aan verskillende tipes gehore bemark en sodoende sy plek as 'n popliedjie verseker.[84] Johnny Cash het dit op sy 1975-album Sings Precious Memories opgeneem en dit opgedra aan sy ouer broer Jack, wat in 'n meulongeluk dood is toe hulle seuns in Dyess, Arkansas, was. Cash en sy gesin het dit vir hulself gesing terwyl hulle ná Jack se dood in die katoenlande gewerk het. Cash het dikwels die liedjie ingesluit wanneer hy deur tronke getoer het en gesê: "Vir die drie minute wat daardie liedjie aan die gang is, is almal vry. Dit bevry net die gees en bevry die persoon.”

Die US Library of Congress het 'n versameling van 3 000 weergawes van en liedjies geïnspireer deur "Amazing Grace", waarvan sommige eerste keer opnames was deur folkloriste Alan en John Lomax, 'n pa en seun-span wat in 1932 duisende kilometers oor die suidelike state van die VSA om die verskillende streekstyle van die liedjie vas te vang. Meer kontemporêre weergawes sluit voorbeelde in van gewilde kunstenaars soos Sam Cooke and the Soul Stirrers (1963), the Byrds (1970), Elvis Presley (1971), Skeeter Davis (1972), Mighty Clouds of Joy (1972), Amazing Rhythm Aces ( 1975), Willie Nelson (1976) en die Lemonheads (1992).[64]

In die Amerikaanse populêre kultuur

wysig

"Amazing Grace" is 'n ikoon in die Amerikaanse kultuur wat vir 'n verskeidenheid sekulêre doeleindes en bemarkingsveldtogte gebruik is. Die lofsang is in verskeie films gebruik, insluitend Alice's Restaurant, Invasion of the Body Snatchers, Coal Miner's Daughter en Silkwood . Daar word daarna verwys in die 2006-rolprent Amazing Grace, wat Newton se invloed op die voorste Britse afskaffingslid William Wilberforce uitlig,[85] in die filmbiografie van Newton.[86] en die 2014-rolprent Freedom wat die verhaal van Newton se samestelling van die gesang vertel.

Sedert 1954, toe 'n orrelinstrumenteel van "New Britain" 'n topverkoper geword het, word "Amazing Grace" met begrafnisse en gedenkdienste geassosieer.[87] Die lied het 'n lied geword wat hoop inspireer in die nasleep van tragedie, en het 'n soort "geestelike volkslied" geword volgens die skrywers Mary Rourke en Emily Gwathmey.[88] President Barack Obama het byvoorbeeld die lofsang by die gedenkdiens vir Clementa Pinckney voorgedra en later gesing, wat een van die nege slagoffers van die Charleston -kerkskietery in 2015 was.[89]

Moderne interpretasies

wysig

  In onlangse jare is die woorde van die lofsang in sommige godsdienspublikasies verander om 'n gevoel van opgelegde selfveragting deur die sangers daarvan te verminder. Die tweede reël, "Dit het 'n ellendeling soos ek gered!" is herskryf as "Dit het my gered en versterk", "red 'n siel soos ek", of "wat my gered en vrygemaak het".[90] Kathleen Norris karakteriseer in haar boek Amazing Grace: A Vocabulary of Faith hierdie transformasie van die oorspronklike woorde as "ellendige Engels", wat die reël wat die oorspronklike vervang "lagwekkend vaal" maak.[91] Deel van die rede vir hierdie verandering was die veranderde interpretasies van wat ellende en genade beteken. Newton se Calvinistiese siening van verlossing en goddelike genade het sy perspektief gevorm dat hy homself as 'n sondaar so gemeen het dat hy nie in staat was om sy lewe te verander of verlos te word sonder God se hulp nie. Tog laat sy liriese subtiliteit, na Steve Turner se mening, die betekenis van die lied oop vir 'n verskeidenheid Christelike en nie-Christelike interpretasies.[92] "Wretch" verteenwoordig ook 'n tydperk in Newton se lewe toe hy homself uitgeworpe en ellendig gesien het, soos toe hy in Sierra Leone verslaaf was; sy eie arrogansie het geëwenaar hoe ver hy in sy lewe geval het.[93]

As gevolg van sy geweldige gewildheid en ikoniese aard, het die betekenis agter die woorde van "Amazing Grace" so individueel geword soos die sanger of luisteraar.[94] Bruce Hindmarsh stel voor dat die sekulêre gewildheid van "Amazing Grace" te wyte is aan die afwesigheid van enige vermelding van God in die lirieke tot in die vierde vers (volgens Excell se weergawe begin die vierde vers "When we've been there tienduisend jaar"), en dat die lied die vermoë van die mensdom verteenwoordig om homself te transformeer in plaas van 'n transformasie wat in die hande van God plaasvind. "Genade" het egter 'n duideliker betekenis vir John Newton gehad, aangesien hy die woord gebruik het om God of die krag van God voor te stel.[95]

Die transformerende krag van die liedjie is deur die joernalis Bill Moyers ondersoek in 'n dokumentêr wat in 1990 vrygestel is. Moyers is geïnspireer om op die lied se krag te fokus nadat hy 'n optrede by Lincoln Center gekyk het, waar die gehoor uit Christene en nie-Christene bestaan het, en hy het opgemerk dat dit 'n gelyke impak op almal wat bygewoon het, en hulle verenig het.[23] James Basker het ook hierdie krag erken toe hy verduidelik het hoekom hy "Amazing Grace" gekies het om 'n versameling anti-slawerny poësie voor te stel: "daar is 'n transformerende krag wat van toepassing is ... : die transformasie van sonde en droefheid in genade, van lyding in skoonheid, van vervreemding in empatie en verbintenis, van die onuitspreeklike in verbeeldingryke literatuur."[96]

Moyers het onderhoude gevoer met Collins, Cash, operasanger Jessye Norman, Appalachiese volksmusikant Jean Ritchie en haar gesin, wit Sacred Harp-sangers in Georgia, swart Sacred Harp-sangers in Alabama, en 'n tronkkoor by die Texas State Penitentiary in Huntsville. Collins, Cash en Norman kon nie onderskei of die krag van die liedjie van die musiek of die lirieke kom nie. Norman, wat dit een keer veral gesing het aan die einde van 'n groot buitelug -rockkonsert vir Nelson Mandela se 70ste verjaardag, het gesê: "Ek weet nie of dit die teks is nie. – Ek weet nie of ons oor die lirieke praat as ons sê dit raak soveel mense nie – of dit daardie deuntjie is wat almal ken.” 'n Gevangene met wie Moyers 'n onderhoud gevoer het, het sy letterlike interpretasie van die tweede vers verduidelik: "'Dit was genade wat my hart geleer het om te vrees, en genade my vrese verlig" deur te sê dat die vrees onmiddellik vir hom werklik geword het toe hy besef het dat hy dalk nooit sy lewe sal kry nie. in orde, vererger deur die eensaamheid en beperking in die tronk. Gospel-sangeres Marion Williams het die effek daarvan opgesom: "That's a song that gets to everybody".

Die Dictionary of American Hymnology beweer dat dit in meer as duisend gepubliseerde gesangboeke ingesluit is, en beveel die gebruik daarvan aan vir "geleenthede van aanbidding wanneer ons met vreugde moet bely dat ons deur God se genade alleen gered is; as 'n loflied van reaksie op vergifnis van sonde of as 'n versekering van vergifnis; as 'n belydenis van geloof of na die preek."[3]

Die weergawe van elektroniese verwerkings van die liedjie

wysig

Wikimedia se Score -uitbreiding laat lesers toe om enige rangskikking wat in Lilypond -formaat uitgedruk is, te sien en te luister.[97]

 

 </img> Wikiversity bied 'n oefensessie vir hierdie liedjie aan

Notas

wysig
  1. ↑ Newton's father was friends with Joseph Manesty, who intervened several times in Newton's life. Newton was supposed to go to Jamaica on Manesty's ship, but missed it while he was with the Catletts. When Newton's father got his son's letter detailing his conditions in Sierra Leone, he asked Manesty to find Newton. Manesty sent the Greyhound, which travelled along the African coast trading at various stops. An associate of Newton lit a fire, signalling to ships he was interested in trading just 30 minutes before the Greyhound appeared. (Aitken, pp. 34–35, 64–65.)
  2. ↑ Several retellings of Newton's life story claim that he was carrying slaves during the voyage in which he experienced his conversion, but the ship was carrying livestock, wood, and beeswax from the coast of Africa. (Aitken, p. 76.)
  3. ↑ When Newton began his journal in 1750, not only was slave trading seen as a respectable profession by the majority of Britons, its necessity to the overall prosperity of the kingdom was communally understood and approved. Only Quakers, who were much in the minority and perceived as eccentric, had raised any protest about the practice. (Martin and Spurrell [1962], pp. xi–xii.)
  4. ↑ Newton's biographers and Newton himself does not put a name to this episode other than a "fit" in which he became unresponsive, suffering dizziness and a headache. His doctor advised him not to go to sea again, and Newton complied. Jonathan Aitken called it a stroke or seizure, but its cause is unknown. (Martin [1950], pp. 140–141.)(Aitken, p. 125.)
  5. ↑ Watts had previously written a hymn named "Alas! And Did My Saviour Bleed" that contained the lines "Amazing pity! Grace unknown!/ And love beyond degree!". Philip Doddridge, another well-known hymn writer, wrote another in 1755 titled "The Humiliation and Exaltation of God's Israel" that began "Amazing grace of God on high!" and included other similar wording to Newton's verses. Newton biographer Jonathan Aitken states that Watts had inspired most of Newton's compositions. (Turner, pp. 82–83.)(Aitken, pp. 28–29.)
  6. ↑ Only since the 1950s has it gained some popularity in the UK; not until 1964 was it published with the music most commonly associated with it. (Noll and Blumhofer, p. 8)

Verwysings

wysig
  1. ↑ Chase, p. 181.
  2. ↑ 2,0 2,1 Aitken, p. 224.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 "Amazing Grace How Sweet the Sound", Dictionary of American Hymnology. Retrieved 31 October 2009.
  4. ↑ Martin (1950), pp. 8–9.
  5. ↑ Newton (1824), p. 12.
  6. ↑ Newton (1824), pp. 21–22.
  7. ↑ Martin (1950), p. 23.
  8. ↑ John Newton, English clergyman and writer: https://www.britannica.com/biography/John-Newton
  9. ↑ John Newton 1725 - 1807:https://www.pbs.org/wgbh/aia/part1/1p275.html
  10. ↑ Martin (1950), pp. 51–52.
  11. ↑ Martin (1950), p. 63.
  12. ↑ Martin (1950), pp. 67–68.
  13. ↑ 13,0 13,1 Martin (1950), p. 73.
  14. ↑ Newton (1824), p. 41.
  15. ↑ Martin (1950), pp. 70–71.
  16. ↑ Aitken, pp. 81–84.
  17. ↑ Martin (1950), pp. 82–85.
  18. ↑ Aitken, p. 125.
  19. ↑ Martin (1950), pp. 166–188.
  20. ↑ Aitken, pp. 153–154.
  21. ↑ Martin (1950), pp. 198–200.
  22. ↑ Martin (1950), pp. 208–217.
  23. ↑ 23,0 23,1 Pollock, John (2009). "Amazing Grace: The great Sea Change in the Life of John Newton", The Trinity Forum Reading, The Trinity Forum.
  24. ↑ Turner, p. 76.
  25. ↑ Aitken, p. 28.
  26. ↑ 26,0 26,1 Turner, pp. 77–79.
  27. ↑ Benson, p. 339.
  28. ↑ 28,0 28,1 Noll and Blumhofer, p. 6.
  29. ↑ Benson, p. 338.
  30. ↑ Aitken, p. 226.
  31. ↑ Phipps, William (Summer 1990). " 'Amazing Grace' in the hymnwriter's life", Anglican Theological Review, 72 (3), pp. 306–313.
  32. ↑ 32,0 32,1 Basker, p. 281.
  33. ↑ Aitken, p. 231.
  34. ↑ 34,0 34,1 Aitken, p. 227.
  35. ↑ 35,0 35,1 Noll and Blumhofer, p. 8.
  36. ↑ Turner, p. 81.
  37. ↑ 37,0 37,1 Watson, p. 215.
  38. ↑ Aitken, p. 228.
  39. ↑ Turner, p. 86.
  40. ↑ Julian, p. 55.
  41. ↑ 41,0 41,1 Noll and Blumhofer, p. 10.
  42. ↑ Aitken, pp. 232–233.
  43. ↑ Turner, pp. 115–116.
  44. ↑ Turner, pp. 115–116
  45. ↑ Turner, p. 117.
  46. ↑ The Hymn Tune Index, Search="Hephzibah". University of Illinois at Champaign-Urbana Library website. Retrieved 31 December 2010.
  47. ↑ Turner, pp. 120–122.
  48. ↑ Turner, p. 123.
  49. ↑ Rachel Wells Hall (12 Mei 2015). "Did Lucius Chapin write the Amazing Grace tune?". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Mei 2015. Besoek op 6 Oktober 2023.
  50. ↑ Noll and Blumhofer, p. 11.
  51. ↑ Turner, p. 124.
  52. ↑ 52,0 52,1 Turner, p. 126.
  53. ↑ Stowe, p. 417.
  54. ↑ Aitken, p. 235
  55. ↑ Turner, pp. 127–128.
  56. ↑ Duvall, p. 35.
  57. ↑ Swiderski, p. 91.
  58. ↑ Patterson, p. 137.
  59. ↑ Sutton, Brett (January 1982). "Shape-Note Tune Books and Primitive Hymns", Ethnomusicology, 26 (1), pp. 11–26.
  60. ↑ Turner, pp. 133–135.
  61. ↑ Noll and Blumhofer, p. 13.
  62. ↑ Turner, pp. 137–138, 140–145.
  63. ↑ Turner, pp. 154–155.
  64. ↑ 64,0 64,1 Amazing Grace: Special Presentation: Amazing Grace Timeline United States Library of Congress Performing Arts Encyclopedia. Retrieved 1 November 2008.
  65. ↑ Tallmadge, William (May 1961). "Dr. Watts and Mahalia Jackson: The Development, Decline, and Survival of a Folk Style in America", Ethnomusicology, 5 (2), pp. 95–99.
  66. ↑ "Mahalia Jackson". Dictionary of American Biography, Supplement 9: 1971–1975. Charles Scribner's Sons, 1994.
  67. ↑ Turner, p. 148.
  68. ↑ Aitken, p. 236.
  69. ↑ Turner, p. 162.
  70. ↑ Turner, p. 175.
  71. ↑ Collins, p. 165.
  72. ↑ Whitburn, p. 144.
  73. ↑ Collins, p. 166.
  74. ↑ Brown, Kutner, and Warwick p. 179.
  75. ↑ "Flavour of New Zealand – search listener". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Augustus 2016. Besoek op 6 Oktober 2023.
  76. ↑ The Irish Charts – All there is to know
  77. ↑ "PIPES AND DRUMS AND THE MILITARY BAND OF THE ROYAL SCOTS DRAGOON GUARD". The Official UK Charts Company. Besoek op 17 Desember 2021.
  78. ↑ Top Singles – Volume 17, No. 17 RPM Magazine. 10 June 1972. Retrieved 12 April 2020.
  79. ↑ Brown, Kutner, and Warwick p. 757.
  80. ↑ Whitburn, p. 610.
  81. ↑ Turner, p. 188.
  82. ↑ https://www.allmusic.com/album/amazing-grace-mw0000196687
  83. ↑ https://zeegrooves.blogspot.com/2010/12/rod-stewart-amazing-grace.html
  84. ↑ Turner, p. 192.
  85. ↑ Noll and Blumhofer, p. 15.
  86. ↑ Young, Wesley (1 August 2013), "A tale of grace: Local filmmaker bringing story of John Newton to life". Winston-Salem Journal
  87. ↑ Turner, p. 159.
  88. ↑ Rourke and Gwathmey, p. 108.
  89. ↑ "President Obama: Emanuel AME 'a phoenix rising from the ashes'". MSNBC. 17 September 2014. Besoek op 28 Junie 2015.
  90. ↑ Saunders, William (2003). Lenten Music Arlington Catholic Herald. Retrieved 7 February 2010.
  91. ↑ Norris, p. 66.
  92. ↑ Turner, pp. 213–214.
  93. ↑ Bruner and Ware, pp. 31–32.
  94. ↑ Turner, pp. 218–220.
  95. ↑ Noll and Blumhofer, p. 16.
  96. ↑ Basker, p. xxxiv.
  97. ↑ Score taken from http://hymnstogod.org/Hymn-Website/Hymn-Files/Public-Domain-Hymns/A-Hymns/Amazing-Grace-Excell/AmazingGraceExcell.pdf Geargiveer 12 Mei 2023 op Wayback Machine

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Amazing_Grace_(lied)&oldid=2676566"