Heuningvreters

(Aangestuur vanaf Meliphagidae)

Die Heuningvreters, of Meliphagidae, is ’n groot en uiteenlopende familie klein tot middelslagvoëls wat die genera Epthianura, Myzomela, Philemon, Anthochaera, Manorina en Melidectes insluit. Hulle kom veral in Australië en Nieu-Guinee voor, maar word ook aangetref in die Pasifiese eilande tot so ver oos as Samoa en Tonga, en die eilande noord en wes van Nieu-Guinee. Nieu-Seeland het twee spesies, die toei en klokheuningvreter, en Bali het net een.[2][3]

Heuningvreters
’n Vroulike Phylidonyris pyrrhopterus.
Wetenskaplike klassifikasie
Koninkryk:
Filum:
Klas:
Orde:
Familie:
Meliphagidae

(Vigors, 1825)
Genera[1]

50, met 187 spesies

Daar is altesaam 187 spesies in 50 genera, waarvan rofweg die helfte inheems aan Australië is en die meeste van die ander in Nieu-Guinee voorkom.[4] Hulle vorm saam met hul naaste verwante, die Maluridae, Pardalotidae en Acanthizidae, die superfamilie Meliphagoidea, wat vroeg in die evolusionêre geskiedenis van die sangvoëls Passeriformes ontstaan het.[5] Hoewel die Heuningvreters baie soos ander nektarvretende sangvoëls oor die wêreld heen lyk en optree, soos die suikerbekkies en basterheuningvoëls, is hulle nie verwant nie en die ooreenkomste is vanweë samelopende evolusie.

’n Vroulike Acanthorhynchus tenuirostris.

Die omvang van die vennootskap tussen Heuningvreters en Australiese blomplante is onbekend, maar dit is moontlik aansienlik. Baie Australiese plante word deur Heuningvreters bestuif, veral die Proteaceae, Myrtaceae en Ericaceae. Hulle is waarskynlik in ander gebiede net so belangrik.

Beskrywing wysig

Heuningvreters vreet óf nektar óf insekte óf vrugte, of ’n kombinasie van nektar en insekte.[6] Anders as die kolibries van Amerika, is Heuningvreters nie aangepas om in die lug te hang nie, hoewel kleiner lede van die familie wel soms soos kolibries in die lug hang om nekter te versamel. Baie genera het hoogs ontwikkelde tonge, wat gerafel en met hare toegerus is om vloeistof vinnig op te suig. Daarvoor word die tong vinnig en herhaaldelik in die blom ingesteek.

Alle of feitlik alle Heuningvreters vreet ook insekte. Sommige voëls vul hul dieet met ’n bietjie vrugte aan en ’n paar spesies vreet heelwat vrugte,[7] veral in tropiese reënwoude en halfdroë struikvelde. Oor die algemeen vreet Heuningvreters met lang, dun snawels meer nektar en dié met korter snawels minder, maar feitlik almal vul hul dieet met ekstra insekte aan wanneer hulle broei om hul proteïeninname te verhoog.

Verwysings wysig

  1. Sibley, C.G. en Monroe, B.L. jr. (1990). Distribution and Taxonomy of Birds of the World. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-04969-2.
  2. Andersen, M.J.; Naikatini, A.; Moyle, R.C. (2014). "A molecular phylogeny of Pacific honeyeaters (Aves: Meliphagidae) reveals extensive paraphyly and an isolated Polynesian radiation". Molecular Phylogenetics and Evolution. 71: 308–315. doi:10.1016/j.ympev.2013.11.014. PMID 24315868.
  3. Del Hoyo, J., Elliot, A. en Christie D. (reds.). (2006). Handbook of the Birds of the World. Volume 12: Picathartes to Tits and Chickadees. Lynx Edicions. ISBN 978-84-96553-42-2
  4. Gill, Frank; Donsker, David, reds. (2017). "Honeyeaters". World Bird List Version 7.3. International Ornithologists' Union. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2020. Besoek op 25 Augustus 2017.
  5. Barker, F.K.; Cibois, A.; Schikler, P.; Feinstein, J.; Cracraft, J. (2004). "Phylogeny and diversification of the largest avian radiation". Proc. Natl. Acad. Sci. USA. 101: 11040–11045. doi:10.1073/pnas.0401892101. PMC 503738. PMID 15263073.
  6. Driskell, Amy C.; Christidis, Les (2004). "Phylogeny and evolution of the Australo-Papuan honeyeaters (Passeriformes, Meliphagidae)" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 31 (3): 943–960. doi:10.1016/j.ympev.2003.10.017. PMID 15120392. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 1 Mei 2012. {{cite journal}}: Onbekende parameter |deadurl= geïgnoreer (hulp)
  7. Lindsey, Terence (1991). Forshaw, Joseph (red.). Encyclopaedia of Animals: Birds. London: Merehurst Press. p. 208. ISBN 1-85391-186-0.

Eksterne skakels wysig