Pieter Nicolaas van Eyck

P.N. van Eyck
P.N. van Eyck
	Van Eyck (1914)
Gebore	1 Oktober 1887; Breukelen, Utrecht
Sterf	10 April 1954; Wassenaar
Beroep	digter & kritikus

Pieter Nicolaas van Eyck (1 Oktober 1887, Breukelen – 10 April 1954, Wassenaar) was 'n Nederlandse digter, hoogleraar aan die Universiteit van Leiden en literêre kritikus. Hy het in 1947 die Constantijn Huygens-prijs ontvang vir sy gehele oeuvre. Hy is die vader van die argitek Aldo van Eyck.

Sy bekendste gedig is De tuinman en de dood, wat hy plagieer van 'n gedig deur die Franse kunstenaar en tydgenoot Jean Cocteau (1889 -1963) in sy roman Le Grand Écart. Cocteau se verhaal is vermoedelik weer gebaseer op 'n soefi-anekdote deur Roemi.^[1]

Lewe en werk

Van Eyck het skoolgegaan aan die Gymnasium Haganum. Hy het die staatseksamen geskryf en in Leiden regte studeer, waar hy in 1914 gepromoveer het. Daarna was hy kortstondig korrespondent vir die NRC in Rome, waarna hy redakteur was van die tydskrif De Beweging. In 1918 het hy 'n amptelike pos by die Ministerie van Landbou gekry. Tussen 1920 en 1935 was hy die NRC se Londense korrespondent, waar hy baie aandag aan kulturele sake gegee het. In 1935 het hy vir Albert Verwey as hoogleraar in die Nederlandse taal- en letterkunde aan die Universiteit van Leiden opgevolg.

Persoonlik

Van Eyck het in 1914 met Nelly Benjamins (1891-1971) getrou. Hulle het twee kinders gehad: die digter Robert van Eyck (1919-1991) en die argitek Aldo van Eyck (1918-1999).

Bibliografie

Aanhaling uit De tuinman en de dood
(P.N. van Eyckhof, Leiden)

1909 - De getooide doolhof (gedigte)
1910 - Worstelingen (gedigte)
1911 - De sterren (gedigte)
1912 - Uitzichten (gedigte)
1913 - Bevrijding
1916 - De plicht van Nederland
1917 - Het ronde perk
1917 - Lichtende golven
1918 - Opgang (gedigte)
1919 - Getijden (gedigte)
1921 - De Iersche kwestie
1922 - Inkeer (gedigte)
1923 - Uren met Platoon
1926 - Voorbereiding (gedigte)
1926 - De tuinman en de dood (In: Erts. Letterkundige Almanak)^[2]
1935 - Kritisch onderzoek en verbeelding (intreerede)
1938 - Over leven en dood in de poëzie
1941 - Verzen 1940 (gedigte)
1943 - Twee gedichten (gedigte)
1945 - Benaderingen
1946 - De tuin
1946 - Meesters (gedigte)
1947 - Medousa
1949 - Herwaarts (gedigte)
1953 - In memoriam Jacob Israël de Haan
1954 - Herodias, vertaling van Mallarmés Hérodiade

Literatuur

C. BITTREMIEUX, P. N. Van Eyck, 1947.
G. GOSSAERT (Carl GERRETSONà, Pieter Nicolaas vanEyck, in: Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, Leiden, 1957.
H. A. WAGE, Dagend Dichterschap, 1967.
P. VAN HEES & G. PUCHINGER (red.), Briefwisseling Gerretson - Van Eyck, 1984.
P. VAN HEES, Het tijdschrift "Leiding", in: E. Jonker en M. Van Rossem (red.), Geschiedenis en Cultuur. Achttien opstellen. Afscheidsbundel voor prof. dr. H. W. von der Dunk, 1990.
Clem BITTREMIEUX & Pieter VAN HEES, Pieter N. van Eyck, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, Lannoo, 1998.

Eksterne skakels

H.A. Wage, 'Eijk, Pieter Nicolaas van (1887-1954)', in: Biografisch Woordenboek van Nederland 1 (1979).

Verwysings

↑ Die outeur Herman Franke het die speurtog na die bron van die gedig beskryf in sy boek De tuinman en de dood van Diana (1999). Die anekdote is ook die inspirasie vir die titel van Appointment in Samarra deur die skrywer John O'Hara.
↑ Erts. Letterkundige Almanak, jrg. 1 (1926)

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.

[1] Die outeur Herman Franke het die speurtog na die bron van die gedig beskryf in sy boek De tuinman en de dood van Diana (1999). Die anekdote is ook die inspirasie vir die titel van Appointment in Samarra deur die skrywer John O'Hara.

[2] Erts. Letterkundige Almanak, jrg. 1 (1926)

[1]

[2]

P.N. van Eyck
Van Eyck (1914)
Gebore	1 Oktober 1887 Breukelen, Utrecht
Sterf	10 April 1954 Wassenaar
Beroep	digter & kritikus