Wikipedia

Pieter Pieterse

Afrikaanse skrywer

Pieter Pieterse (* 9 Junie 1936, Pietersburg – † Maart 2002, Marlothpark) was ’n Afrikaanse skrywer, storieverteller en TV-persoonlikheid. Pieterse het tientalle boeke en draaiboeke geskryf en verskeie literêre toekennings daarvoor ontvang. Hy het onder andere bekroonde jeugverhale geskryf, asook etlike werke vir volwassenes, waarin hy hoofsaaklik steun op sy ervarings tydens sy nomadiese bestaan put. Daarbenewens was hy vanaf 1991 tot met sy dood die aanbieder van verskeie TV-reekse soos Swerwerskos, Boude en blaaie, Van die Kaap tot die Kunene en Maak ’n las.

Pieter Pieterse
Geboorte 9 Junie 1936
Pietersburg
Sterfte 17 Maart 2002[1]
Marlothpark, Mpumalanga
Nasionaliteit Suid-Afrika
Beroep Skrywer
Bekend vir Boeke
Eerbewyse Verskeie, sien teks

Lewe en werk

wysig

Herkoms en vroeë lewe

wysig

Pieterse is op 9 Junie 1936 in Pietersburg gebore as die oudste van vier kinders. Sy ma was die skrywer Emily Pieterse en sy pa ’n boer Ferdinand Petrus Arend Pieterse. Hy het aan die Laerskool Soekmekaar en die Laerskool Daviesville skoolgegaan. Die gesin verhuis in 1949 na ’n plaas naby Messina, agter die Soutpansberg. Toe hy dertien jaar oud is, verhuis die gesin na die plaas Oporto agter die Soutpansberg, langs die Sandrivier in Noord-Transvaal. In 1954 matrikuleer hy aan die Hoërskool Pietersburg. Ná matriek bly hy ongeveer vier jaar in die bos, lewe van die veld en skryf. Hierna werk hy vir ’n ruk as winkelassistent in Waterpoort, as poskantoorklerk en by die spoorweë. As polisieman word hy na vier jaar sersant, waarna hy tot 1974 bemarking doen vir Sanlam in die Kaap. Hy het veral uitgeblink in gimnastiek en rugby. (Die Hoërskool Pietersburg het in Pieter se matriekjaar die Administrateursbeker vir rugby gewen.)

Swerwersdrang

wysig

Sy kenmerkende selfvoorsienende leefwyse begin toe hy na matriek vir vier jaar in die bos gaan bly, van die veld geleef en sy eerste kortverhale in 1956 gepubliseer het.

Daarna het hy ’n polisieman en later ’n versekeringsverteenwoordiger geword. Hy het egter nooit opgehou skryf nie – sy eerste boek, Smokkelaars in die Nag, verskyn in hierdie tydperk. Na ’n verdere sewe boeke besluit hy in 1974 om sy werk as bemarkingsbestuurder van Sanlam in Bellville op te gee sodat hy voltyds kan skryf. Hy verhuis na ’n plaas, Kom tot Rus, in die Noord-Transvaal. In 1979 kry sy swerwersdrang weer die oorhand en hy maak sy woonwa, Die Spookhuis, sy nuwe basis en werkplek. Hy het die manier gehad om vir ’n jaar of twee met Die Spookhuis op ’n (meestal ongerepte) plek te gaan staan, die natuur en die mense van die plek intiem te leer ken, en dan daaroor te skryf. Van sy staanplekke was die Laeveld, Dasseneiland, Mosambiek, die Kavango, die Skedelkus, die Weskus en die Caprivi. Uit ’n jeugverhouding het hy ’n dogter, Shirley, en hy trou dan in die vroeë sestigerjare met die onderwyseres Annetjie Lategan. Uit hierdie huwelik word vyf kinders gebore, naamlik Shirley, Madie, Emsie, Ferdie (wat in Mei 1997 in ’n motorongeluk oorlede is) en Annatjie. In 1974 begin hy voltyds skryf en boer op sy plaas Kom tot Rus in die Soekmekaardistrik in die Noord-Transvaal. Hy verkoop die plaas en alles wat hy besit in 1982 en gaan bly in ’n karavaan langs die Kaapse Weskus, waar hy voltyds skryf en uit die oorvloed van die see leef.

In 1984 skei hy van sy vrou en trou dan op 11 Desember 1985 op Tietiesbaai naby Paternoster aan die Weskus met die tuinboukundige en skrywer Jenny Winter. Die digter en predikant Patrick Petersen bevestig die huwelik sommer in die woonwa waarin hy woon. Vir lang tye voer hulle ’n swerwerbestaan en bly in die woonwa, wat hy Die Spookhuis noem. Nadat hulle geruime tyd op Tietiesbaai bly, dwing dorpsontwikkeling hulle later om te trek. Hulle gaan dan na Torrabaai by die mond van die Uniabrivier aan die Skedelkus, waar hulle vir sowat agtien maande woon. Vandaar is dit verder noord, na die Mahango-wildtuin in die Kavango, bo teen die Botswana-grens, waarna hulle weer in 1989 terugkeer na Tietiesbaai. Hulle spandeer dan ’n paar maande op Dasseneiland. In 1991 besluit hulle om na Namibië te verhuis en koop vir hulle ’n huis in Hentiesbaai. Hierdie lewe staan hulle egter nie aan nie en nadat hulle uitvind dat hulle steeds meer tyd in die woonwa spandeer as in die huis, trek hulle terug na die Weskus en gaan bly in Stompneusbaai in ’n woonwa. In 1994 is hulle terug na die binneland, waar hulle in Venda op die oewer van die Mutalerivier vertoef. Hiervandaan reis hulle deur Mosambiek en maak onder andere ook ’n draai in Zambië. Dan trek hulle na die Kwandorivier in Namibië se verre Oos-Caprivi, 140 kilometer oos van Katima Mulilo, waar hy lid word van die Mafwe-stam. Hy en sy vrou kom hier tot bekering en begin met ’n sendingstasie, terwyl hulle ook baie betrokke raak by hulpverlening aan die mense van die gebied, onder andere deur kritieke siek pasiënte na die naaste hospitaal te vervoer. Beide hy en sy vrou doen hier in 1996 malaria op, wat sy gehoor aantas, en hulle draai by die dood om. Hierna moet hy permanent 'n gehoorapparaat dra. Die behoefte om nader aan ’n dokter te wees veroorsaak dat hulle weer in April 1997 terug verhuis na Stompneusbaai, waar hulle die woonwalewe verlaat en ’n geboude huis betrek. Eindelik verhuis hulle in Oktober 2001 na Marlothpark naby Komatipoort.

Sterfte

wysig

Pieter is in Maart 2002 op 65 jarige ouderdom wreed by sy huis in Marlothpark in Mpumalanga vermoor. Sy vrou, Jenny het op sy erg ontbinde lyk afgekom nadat hy die vorige Sondag laas in die kerk gesien is. Hy is 28 keer met ’n skerp voorwerp in die hart, longe en kop gesteek.[2][3][4]

Enkele dae voor sy dood het hy die volgende gedig op ’n stukkie papier geskryf:

Hierdie bloed wat in die aar langs my elmboog klop, sal eendag gaan staan. Die aar sal nie weer klop nie; die dinge wat ek dink, sal ophou, soos die groen boomslang wat ek geskiet het toe hy in die voëltjiesaadbak gaan lê en wag het.[5]

Skryfwerk

wysig

Jeugverhale

wysig

Sy eerste tydskrifverhaal, Jong speurders, verskyn in 1959 in Die Jongspan. Hierna skryf hy nog verskeie ander jeugverhale. Smokkelaars in die nag (vertaal as Smugglers’ trail), Slagters van die Limpopo (vertaal as Trail of a villain) en Berg van geheime is ’n reeks verhale waarin dieselfde drie hoofkarakters (Bennie, Werner en Ollie) telkens hulle speurvernuf moet inspan om rampokkers vas te vang. Smokkelaars in die nag se boewe smokkel dagga wat hulle in piesangskille versteek en in piesangkratte vervoer. In Slagters van die Limpopo kom hulle op die spoor van beesdiewe in die bosveld, wat hulle na die bosse toe vat. Hier word hulle deur ’n olifant bestorm en moet uit die pad van die krokodille in die Limpoporivier bly, maar hulle slaag tog daarin om die diewe aan die pen te laat ry.

Anderkant die groot rivier[6] (vertaal as Roar of the lion) is ’n avontuurverhaal wat op sy eie jeugervarings gegrond is toe hy oral in die land en naburige lande saam met sy pa gaan jag het. Tydens ’n wintervakansie op die Bosveldplaas tussen die Soutpansberg en die Limpopo hou Janneman nagwake langs die aartappelland, op soek na die swart leeu wat van Botswana se kant oor die grens gekom het. Wanneer hy voor Lettie van die buurplaas verneder word, verander hy van wagter na jagter en sny die spoor van die leeu.[7]

Nag van die tarentale (vertaal as Shadow of the eagle) was voor publikasie ’n gewilde radiovervolgverhaal en word ook op skool voorgeskryf. Die hoërskoolkinders Kobus Meyer en Lindie se bergklim uitstappie tydens ’n skoolvakansie verander in ’n nagmerrie. Hulle word gedwing om saam met ’n misdadiger en moordenaar, Willem Steyn, en ’n dwelmverslaafde meisie sonder heenkome, Nora, ’n tog van honderde kilometer aan te pak, op so ’n manier dat hulle deurentyd die polisie ontwyk. Hulle word agtervolg deur Karel Meyer, Kobus se pa, en ou sersant Bernard van Graan, ’n alkoholis. Die tog word ’n soeke na die self en helderheid oor persoonlike bestaansdoel.

Stormsee oor Skoonbergbaai (vertaal as Stormy seas at Clearwater Bay) vertel van die alleenkind Kleinskip se liefde vir Mart en sy stryd teen die bevoorregte Roelf, waar Kleinskip se persoonlike groei en insig in waarin werklike waarde te vind is, die vernaamste tema is. Kommentaar word ook gelewer op groot vistreilers wat klein vissersgemeenskappe se voortbestaan bedreig. Hierdie boek wen Tafelberg Uitgewers se jeugverhaalwedstryd in 1981. Roep van die visarend is die boek van die televisiereeks, waar Kleinloek Bester by sy pa, Viervoet Loek, in die bosse van Oos-Transvaal kom bly. Hier ontmoet hy die legendariese jagter Modzumi Albassini en sy dogter Toeks. Die pragtige Estelle krap egter sy lewe ook om en daar is boewe onder leiding van Boel Bredenkamp, wat sorg dat avontuur en spanning dwarsdeur die boek hoogty vier.

In Die lang pad (vertaal as Track of the dark dog) probeer Soon sy geld by oom Jors afvat, waarna oom Jors snaaks stil op die bank bly lê. Soon weet dis tyd om te gaan en hy, sy honde en die meisie met die mank been, Kleintjie, pak die lang pad vanaf Johannesburg na Mosambiek se kus toe aan, op soek na Soon se ma. Dit is winter en bitter koud en dan is die polisie ook nog op hulle spoor. Op hierdie reis leer hulle mekaar en die veld en natuurlewe ken , maar boweal leer hulle hulleself ken en aanvaar.[8]

Geheim van die reënwoud[9] (vertaal as The misty mountain) is die aangrypende verhaal van die ou man Sagarias Venter (Sagrys), wie se skoonseun sy sesjarige kleinseun, Kleinsagie, na hom toe bring om op te pas waar hy alleen in die bos bly. Die oupa wil hom eers nie hê nie, want dit help nie om iets te hê nie, jy verloor dit net weer. In sy armoede en opregtheid raak hy egter baie lief vir Kleinsagie en doen sy opperste bes om goed na hom te kyk en hom ordentlik op te voed. Hier raak Kleinsagie vertroud met die bos en die diere en kom ook in aanraking met die werklikheid van lewe en dood wanneer sy troeteldier doodgemaak word. Eindelik verloor Sagrys alles, maar het hy die geheim van die reënwoud ervaar, naamlik dat dit beter is om iets te hê en dit te verloor as om nooit iets te gehad het nie. Hierdie boek wen in 1984 die HAUM-prys vir Jeuglektuur en die Engelse vertaling word in 1985 ingesluit in Jay Heale se lys van Best Books.

Dag van die reuse[10] (in Engels Day of the giants en ook in Frans vertaal) vertel van ’n kruppel seun en ’n meisie wat saam met ’n olifantbul deur die oorlog geteisterde Mosambiek trek. Albei kinders is wees gelaat deur omstandighede. Marié-Elena ontsnap uit ’n bus wat deur ’n landmyn verwoes is en kom op soek na kos by ’n huisie uit waar die twaalfjarige Jaoa d’Almeida op sy vermoorde pa wag. Hulle moet vir hulleself sorg en steeds wegkruip vir rebellesoldate. Die olifantbul Nghwazi spring ook nie die verwoesting van die landmyne vry nie en Jaoa moet vir hom ook sorg. Op Kersdag word hulle deur die leier van die rebellemagte toegelaat om deur die poort na vryheid te gaan, waardeur hy sy respek vir hulle dapperheid toon. Hulle verkry dus deur hulle dapperheid die status van geestelike reuse. Die sinlose wreedheid en vernietiging van oorlog word hier baie oortuigend geteken. Die Engelse vertaling word in 1988 ingesluit in Jay Heale se lys van Recommended Books.

Die pad na die see (vertaal as The way to the sea) het die trek van Louis Trichardt uit die Kaap na Noord-Transvaal as agtergrond en die hoofkarakter is Trichardt se seun Pieta. Die verhaal dek hulle verblyf in die Soutpansberg en die trek daarna na Delagoabaai. Hierdie boek word in 1988 met die Sanlam-prys (Goud) vir Jeuglektuur bekroon. Aanvanklik skryf Pieter Pieterse[11]

Silwer, jakkals van die Namib (Silver, jackal of the Namib) in vir die Sanlamprys vir Jeuglektuur, maar die boek word gediskwalifiseer omdat die karakters ouer is as 12 tot 15 jaar. Hierdie is ’n verhaal wat aanklank sal vind by feitlik alle ouderdomsgroepe. Silwer voer hier ’n stryd teen die brandsiekte en die honger en veg verbete om haar enigste oorlewende welpie aan die lewe te hou. Soois Fenske is veldwagter, wie se familie uitgewis is in skermutselinge tydens die grensoorlog. Hy worstel om hierdie gebeure te verwerk en moet in hierdie onherbergsame wêreld saam met die diere stoei om oorlewing. Hierdie boek is in 1991 op die kortlys vir die toekenning van die M-Net-prys, word tweede geplaas vir die ATKV-prosaprys van 1992 en in 1994 verower dit die Namibiese Kinderboekforum se goue medalje vir die beste Afrikaanse prosawerk met ’n Namibiese agtergrond wat gedurende die voorafgaande vier jaar verskyn het. Die Engelse vertaling word in 1991 ingesluit in Jay Heale se lys van South African Children’s Books of the Year.

In Die vergete vallei [12](The forgotten valley) word Ngwako (wat “huis” beteken) saam met sy oupa en ouma deur landbou-ontwikkeling van Lesodini, hulle tuiste in die bos, verdryf en gaan bly hulle noodgedwonge in die stad by Ngwako se pa. Hier moet hulle probeer gewoond raak aan hulle gebrek aan vryheid en woon hulle agter geslote vensters in donker vertrekke. Ngwako kan dit nie uithou nie en loop weg om Lesodini weer te probeer vind. Die boek lewer ’n positiewe bydrae tot bewusmaking van natuurbewaring en die bydrae wat kinders in hierdie verband kan lewer. In[13]

Om ’n kierie te keer is die kierie in die titel simbool van die probleme wat afgeweer moet word. Die hoofkarakter is Tuba Matibe, van die Mafwe-stam in die Caprivi. Nadat sy pa en oupa dood is en sy ma wegloop met ’n ander man, bly hy en sy ouma alleen agter en hy probeer om ’n lewe vir hulle te bewerkstellig. Hy leer dat ten spyte van beperkte lewensmiddele en hulpbronne, die mens deur vindingrykheid (wat oneerlikheid uitsluit) wel sukses kan behaal. In 1998 is hierdie boek die wenner van die HAUM-Jeuglektuurkompetisie.

Elkeen se paleis is ’n fantasieverhaal vir 5-8 jariges, waar prins Alexander saam met sy ouers ’n ver land besoek. Sy paleis word gekontrasteer met die paleis van prins Molato, wat in die wildernis saam met wilde diere en in ruie bosse woon.

Kos- en reisboeke

wysig

Vir ’n meer volwasse gehoor skryf hy verskeie kos- en reisboeke, waarin hy sy vele reise en blyplekke beskryf. Tietiesbaaikos: ’n werfjoernaal is die eerste van hierdie boeke en bevat verskeie stories oor kosmakers, kampeerders en hengelaars, met daarby ’n gesonde dosis wenke oor wat om in hierdie wêreld te doen. Dit kan beskou word as die vaslegging van unieke stukkies kultuur van ’n leefwyse wat vinnig besig is om te verdwyn. Die opvolg van hierdie werfjoernaal is Baai baai Tietiesbaai, waarin daar ook verskeie staaltjies vertel word oor sonderlinge mense van die streek. Aangrypend is die verhaal van sy ontmoeting, romanse en troue met sy tweede vrou, die Ingilsman (soos hy haar noem). Nadat hy en sy vrou wegtrek van Tietiesbaai bly hulle in Torrabaai, waar hy sy derde werfjoernaal, Skedelkuskos, skryf.

Spookhuiskos is ’n keur uit sy werfjoernale.

Hy skryf ook Boude en blaaie, waarin hy Bosveldstories versamel en vertel van die manne wat wintertyd jagveld toe kom, terwyl dit ook ’n werfjoernaal is van die tyd toe hy en sy vrou hulle karavaan langs die Timbavatirivier gaan staanmaak het.

Tydens hulle verblyf op Dasseneiland skryf hy die werfjoernaal[14] Dasseneiland: dagboek vir duikers, snoekvangers, seekosmakers en ander. Hulle bly hier tussen hase, pikkewyne en skilpaaie. Op onderhoudende wyse beskryf hy in dagboekvorm hier die wispelturigheid van die see en gee raad aan voornemende duikers, vistermanne, seekosmakers en ander strandlopers. Dit is ook propvol stories van sy eie wedervarings.

Winterwerf in die Kavango [15]is ’n werfjoernaal oor die Kavango (en vorige staanplekke), waarin die gebeure grootliks in briewe aan ’n denkbeeldige kleinseun, Pieta, verhaal word. Dit vertel van die natuur se wondere, soos olifante se besorgdheid oor die beendere van ’n gesneuwelde makker; en van tragiese dinge, soos die sinlose slagting van ’n olifantbul en die dood van ’n legendariese leeuwyfie. Meestal vertel hy egter met ’n glimlag van episodes soos die jong malgas met die bek so skerp soos ’n lemmetjie wat hom van agter bygedam het toe hy in sy Adamsgewaad buite staan en skeer het en die ystervarke wat hulle aan sy Windhoek-vatbier vergryp het.

Boskos bevat die resepte wat hy in sy televisieprogram Boude en blaaie aangebied het, terwyl Pieter Pieterse se swerwerskos die resepte bevat uit die Swerwerskos televisieprogram.  Beide word aangebied in die gesellige verteltrant van die televisieprogramme.[16]

Bosberaad is ’n werfjoernaal van sy verblyf in die verre noordooste van Venda se grens met Mosambiek en Zimbabwe. Hy beskryf die diere en die natuur van die streek en sy wedervaringe en interaksie met hulle.

Na ’n reis deur Mosambiek skryf hy [17]Mosambiek, hier kom ons!,[18] waarin hy sy indrukke van ons buurland weergee in ’n reisboek met stories, toeriste-inligting en verslag van persoonlike ervarings.[19]

Hande klap vir Afrika[20] vertel meer van hulle verblyf in die Caprivi en hulle noue ontkomings nadat hulle malaria opdoen. Hulle woning langs die rivier is soms reg in die pad van die olifante en seekoeie wanneer hulle uit die rivier uitkom en hulle word so amper deur olifante doodgetrap. Hier beskryf hy ook die inisiasieproses om lede van die Mafwestam te word en word boonop dikwels opgeroep om te gaan verneem wat die Indoena en sy Raad van Oumanne van hulle as stamlede verwag. As jy ’n Mafwe is, moet jy maak soos die Mafwes maak, naamlik kniel en hande klap vir Afrika, wat dan ook aan die boek sy titel gee.[21] Skater is ’n boek met ’n versameling van sy humoristiese verhale, waarin die voorwerp van sy spot meestal sy eie swakhede, flaters en voornemens is.

Spannings- en avontuurverhale

wysig

Tussen twee vure is ’n spanningsverhaal waarin Henk Lategan die hoofkarakter is. ’n Skraal man word langs hom doodgery en daarna is daar ’n reeks aanslae op Henk se lewe. Die bende wat hom uit die weg wil ruim dink hy weet te veel, maar hy weet niks. Eindelik slaag hulle daarin om Henk te laat verdink van ’n moord en die getuienis lyk oorweldigend. Van twee kante is hy in gevaar, want die polisie soek hom vir moord en die bende wil hom steeds vermoor. Die enigste manier om uit hierdie penarie te kom is vir Henk om eiehandig die bende te ontmasker en hulle bedrywighede openbaar te maak.

Ou Kanniedood kom huis toe is ’n avontuurverhaal oor Baasman Benade wat met sy vragmotor wapens vir die rebellegroep Unita in Angola aanry. Twee landmynontploffings veroorsaak dat vier kinders (die jongste een slegs sewe maande oud) wees gelaat word. Baasman moet dan die vier kinders en ’n non uit die gevaargebied van die oorlog oor die grens kry, in ’n lewensgevaarlike rit waarin elkeen baie het om oor na te dink Die boek kry in 1979 eervolle vermelding in ’n wedstryd van Tafelberg Uitgewers en Sarie.

Die gewilde televisiereeks Bosveldhotel word tot ’n roman verwerk en word daarna ook as ’n rolprent verfilm. Die beesboer oom Langhans van Rensburg verlaat sy plaas langs die Limpopo om ’n hotelbaas te word. In die roman is hy self aan die woord om die interessante karakters wat die hotel besoek en die intriges daar rondom verweef, te beskryf.

Na sy dood word[22] Manaka – plek van die horings [23]gepubliseer, wat deur vele kenners[24] as sy beste werk beskou word. Dit vertel die verhaal van ’n vierde geslag Chipman wat op die spore van sy oorgrootvader loop om sy droom van vaartuie op die Zambezi te verwesenlik. Hierdie oorgrootvader is Dennis Chipman wat in 1871 deur die Kanadese regering na Barotseland, die westelike provinsie van Zambië, gestuur word om skoenlappers te vang. Hy vestig hom op die wal van die Zambezi tussen die Lozi-stam en word ’n legendariese jagter wat nie weer terugkeer Kanada toe nie. Hy kap sy jagtrofeë vas aan stamme van die oewerbome wat sy kamp omring en noem sy blyplek Manaka, wat “plek van horings” beteken. Die aankoms van sendelinge en die reaksie van die stamowerheid daarop kompliseer sy situasie verder. Nadat hy malaria kry, vestig hy hom in Pietersburg en trou in 1903 met ’n Afrikaanse weduwee. Sy agterkleinkind, ook Dennis Chipman, volg sy spore en word deur teenspoed agtervolg in sy soeke na identiteit en sin. Die verhaal is deurdrenk met die gees van Afrika, wat die kompleksiteit van interkulturele verhoudings, ook tussen verskillende rasse, weergee. Met ’n gestroopte styl slaag hy daarin om die verhaal so te vertel dat die leser intiem betrokke moet raak om die werklike aard van die verhoudings en die karakters te bepaal, sodat dit benewens die uiterlike avontuur-verhaal ook ’n dieper sielkundige lading het. Ten tye van sy dood is hy besig met die onvoltooide roman Takgali – plek van blydskap.

Kortverhale

wysig

Sy kortverhaal Bloedspoor verower in 1987 die vyfde plek in die Weermag/Huisgenoot kortverhaalwedstryd en Die robslagter word in 1990 benoem tydens die De Kat, Antenne, Saambou en HAUM-Literêr kortverhaalwedstryd. Van sy kortverhale word in verskeie versamelbundels opgeneem, waaronder ’n Ding wat in die bloed loop, Boom van samekoms, Ons ploeg mos en ons saai en Oupa Skwani maak beswaar in Op hulle stukke onder redaksie van Jeanette Ferreira. Ander versamelbundels wat van sy werk bevat is Die groot Afrikaanse verhaalboek, Vertellers, Die wond, Granaat, Feesmaal, Bladsak en Ses wenverhale. Hy publiseer kortverhale in Huisgenoot en verskeie ander tydskrifte.

Film- en televisiedraaiboeke

wysig

Hy skryf verskeie filmdraaiboeke, onder andere vir Kom tot rus (1977), Mooimeisiesfontein (1978) en Bosveldhotel, die movie (1985) en ook televisiedraaiboeke, onder andere vir die reekse Maata (1976), Nomvula, kind van die reën (1976), Roep van die visarend (1981), Bosveldwinkel (1982), Bosveldhotel (1983), Die pad van ’n man (1983), Rieksie Rautenbach – baasspeurder (1986), Suidpunthotel (1986), Swerwerskos (1991), Boude en blaaie (1992) en Van die Kaap tot die Kunene (1993/94).

Nadat hy op die televisieprogram Spies en Plessie verskyn en die mense met sy unieke stories vermaak, verskyn hy gereeld in televisieprogramme en is mede-aanbieder van Maak ’n las. Vir sy televisieprogram Swerwerskos word hy in 1992 benoem vir beide ’n Artes en ’n Star Tonight!-Toekenning en in 1993 kry hy ’n Artes benoeming as aanbieder van Boude en blaaie.

Rubrieke, tydskrifverhale en radiovervolgverhale

wysig

Verder skryf hy verskeie rubrieke vir publikasies. Jou geld of jou lewe verskyn in Die Burger, van 1970 tot 1974 verskyn Sonder om te dink in Noord-Transvaler en in 1997 verskyn Werf in Caprivi in Leeftyd. Hy skryf ook talle kortverhale vir tydskrifte.

Radiovervolgverhale wat hy skryf wat oor Springbokradio en Radiosondergrense uitgesaai word, is Nag van die tarentale (1973), Kom tot rus (1975), Goggorop en Vlakpatrys (1979), As die gety draai (1981) en Die laaste geveg van Baasman Benade (1987).

Veertien van sy boeke word in Engels en een in Frans vertaal.

Eerbewyse

wysig

In 2005 word hy postuum deur sy alma mater, die Hoërskool Pietersburg, vereer as Pietie van die Jaar.

Publikasies

wysig
Jaar Publikasies
1963 Smokkelaars in die nag
1964 Slagters van die Limpopo
1965 Wraak van die dagbreek
1966 Berg van geheime
Tussen twee vure
1969 Onrus op Bergville
1973 Anderkant die Groot Rivier
1974 Nag van die tarentale
1979 Ou Kanniedood kom huis toe
1981 Stormsee oor Skoonbergbaai
Bosveldhotel
1982 Roep van die visarend
1983 Die lang pad
1984 Geheim van die reënwoud
1985 Tietiesbaaikos
Dag van die reuse
1987 Baai baai Tietiesbaai
1988 Die pad na die see
Skedelkuskos
Die heuningwyser
1989 Winterwerf in die Kavango
Spookhuiskos
Elkeen se paleis
Boude en blaaie
1990 Silwer, jakkals van die Namib
Dasseneiland
1991 Pieter Pieterse se swerwerskos
1992 Die vergete vallei
Boskos uit boude en blaaie
1994 Bosberaad
1995 Mosambiek, hier kom ons!
1996 Hande klap vir Afrika
1997 Om ’n kierie te keer
2001 Skater
2002 Manaka, plek van die horings
Vertalings
1985 The misty mountain
Stormy seas at Clearwater Bay
1986 The day of the giants
1987 Trail of a villain
Smuggler's trail
1989 Traces of the dark dog
Shadow of the eagle
1991 Silver, jackal of the Namib
The way to the sea
Le jour des Géants
1992 Roar of the lion
Roar of the lion
1997 The price of a chicken
Film en Televisie
1977 Kom tot rus
1978 Mooimeisiesfontein
1985 Bosveldhotel (Die Moewie)

Toekennings

wysig
  • 1981: Tafelbergtoekenning vir Jeuglektuur vir Stormsee oor Skoonbergbaai [25]
  • 1984: Eerste prys in HAUM se jeugverhaalwedstryd vir Geheim van die reënwoud
  • 1985: Ingesluit in Jay Heale se Best Books vir The misty mountain
  • 1987: Vyfde plek in Weermag/Huisgenoot se kortverhaalwedstryd vir Bloedspoor
  • 1988: Goue toekenning in SANLAM en Tafelberg se jeugverhaalwedstryd vir Die pad na die see
  • 1991: Ingesluit in Jay Heale se S.A. Children’s Books of the Year vir Silver, jackal of the Namib
  • 1992: Benoem deur Star as beste TV-aanbieder vir Swerwerskos
  • 1992: Artes-benoeming as beste aanbieder vir Swerwerskos
  • 1992: Tweede prys, ATKV Prosaprys vir Silwer, jakkals van die Namib
  • 1993: Artes-benoeming as beste aanbieder vir Boude en blaaie
  • 1994: Toekenning van die Namibiese Kinderboekforum vir Silwer, jakkals van die Namib

Bronnelys

wysig

Boeke

wysig
  • Kannemeyer, J.C. Die Afrikaanse literatuur 1652–2004. Human & Rousseau. Kaapstad en Pretoria. Eerste uitgawe, 2005.
  • Van Coller, H.P. (red.) Perspektief en Profiel Deel I. J.L. van Schaik-Uitgewers. Pretoria .Eerste uitgawe, 1998.
  • Wybenga, Gretel en Snyman, Maritha (reds.) Van Patrys-hulle tot Hanna Hoekom. Lapa-Uitgewers. Eerste uitgawe. Tweede druk, 2005.

Tydskrifte en koerante

wysig
  • Coetzee, Marietjie. Pieter se laaste present. Insig, April 2005.
  • Cornelissen. Andries. Die bos het ’n diep plek in sy swerfhart gehad. Rapport, 24 Maart 2002.
  • Duvenage, Ina. Pieter Pieterse, sy Ingilsman en hul drie ‘spookhuise’. Die Burger, 17 November 1989.
  • Eybers, Johan. Hy was ’n wydgelese en veelsydige skrywer. Rapport, 24 Maart 2002.
  • Joubert, Jan-Jan. So kaalvoet het hy sy siel aan mense ontbloot. Beeld, 22 Maart 2002.
  • Korrespondent. Ingilsman leer Pieter skryfles. Die Burger, 7 Augustus 1990.
  • Louw, Marietie. Al skrywend vermoor. Beeld, 22 Maart 2002.
  • Pieterse, Madi. My pa? Hy was my pêl. Rapport, 24 Maart 2002.
  • Pieterse, Pieter. Só is hy met die Ingelsman getroud. Rapport, 24 Maart 2002.
  • Retief, Hanlie. Die Bosvelder by die see… Rapport, 14 Junie 1992.
  • Retief, Hanlie. Die Ingelsman wat alleen agtergebly het. Rapport, 31 Augustus 2003.
  • Retief, Sarel. Pieter Pieterse swerwerskrywer. Kakkerlak. Uitgawe 7, 2007.
  • Smith, Charles. ’n Man se man was hy, dié storieman uit Afrika-bodem. Beeld, 22 Maart 2002.
  • Strydom, Johan. Skrywer en sy ‘Ingilsman’-vrou sterf amper aan malaria. Rapport, 5 Januarie 1997.
  • Van der Merwe, Annari. ’n Man en ’n droom wat bewaarheid is. Vlieënde Springbok, Mei 1993.
  • Van Eeden, Johanna. Kleinsus en uitgewer sê skryf was vir ouboet deel van lewe, soos asemhaal. Rapport, 24 Maart 2002.
  • Von Meck, Anoeschka. Pieter Pieterse sê gepas tot siens met sy laaste boek. Rapport, 31 Julie 2005.
  • Vosloo, Johan. Geen rus vir swerwer-skrywer Pieterse. Rapport, 10 Augustus 1997.
  • Vosloo, Johan. Ek’s g’n bang hier nie; ’n leeu sal my eerder vang. Rapport, 24 Maart 2002.

Internet

wysig

Verwysings

wysig
  1. ↑ Geni.com, besoek op 28 November 2016
  2. ↑ Louw, Marietie (22 Maart 2002). "Al skrywend vermoor – Storieman Pieter Pieterse was besig met nuwe roman toe aanvallers toeslaan". Beeld. Besoek op 29 November 2012.
  3. ↑ Joubert, Jan-Jan (30 Maart 2002). "Pieter Pieterse". Die Burger. Besoek op 29 November 2012.[dooie skakel]
  4. ↑ Louw, Marietie & De Nysschen, Linda (26 Maart 2002). "Sowat 250 groet hom by kerkdiens". Die Burger. Besoek op 29 November 2012.{{cite web}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link) [dooie skakel]
  5. ↑ Meyer, Lukas & Pelser, Willem (24 Maart 2002). "Pieterse se voorbode van moord 'Doodsgedig' by lyk". Rapport. Besoek op 29 November 2012.{{cite web}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)[dooie skakel]
  6. ↑ Wiehahn, Rialette. Tydskrif vir Geesteswetenskappe. Jaargang 15 no. 1, April 1975.
  7. ↑ Wiehahn, Rialette. Tydskrif vir Geesteswetenskappe. Jaargang 16 no. 3, September 1976.
  8. ↑ Buys, Junita. Kakkerlak. Uitgawe 7, 2007.
  9. ↑ Snyman, Lydia. Tydskrif vir Geesteswetenskappe. Jaargang 26 no. 2, Junie 1986.
  10. ↑ Steenberg, Elsabe. Tydskrif vir Letterkunde. Jaargang 24 no. 1, Februarie 1986.
  11. ↑ Scheepers, Riana. Die Burger, 8 Januarie 1991.
  12. ↑ Anoniem. Die Burger, 20 April 1993.
  13. ↑ Van der Walt, Thomas. Beeld, 27 Julie 1998.
  14. ↑ Wybenga, Gretel. Tydskrif vir Letterkunde. Jaargang 31 no. 1, Februarie 1993.
  15. ↑ Weideman, George. Die Burger, 21 Desember 1989.
  16. ↑ Anoniem. Rapport, 27 November 1994.
  17. ↑ Joubert, Maureen. Insig, Februarie 1996.
  18. ↑ Wybenga, Gretel. Beeld, 2 Oktober 1995.
  19. ↑ Crafford, Albert. Rapport, 16 Maart 1997.
  20. ↑ Joubert, Maureen. Insig, Maart 1997.
  21. ↑ Buys, Junita. Kakkerlak, Uitgawe 7, 2007.
  22. ↑ Buys, Junita. Kakkerlak, Uitgawe 5, 2006.
  23. ↑ John, Philip. Beeld, 14 November 2005.
  24. ↑ Meihuizen, Elsa. Tydskrif vir Letterkunde. Jaargang 43 no. 2, Lente 2006.
  25. ↑ Eybers, Johan (23 Maart 2007). "Hy was wydgelese en baie veelsydige skrywer". Rapport. Besoek op 29 November 2012.[dooie skakel]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Pieter_Pieterse&oldid=2568924"