Talassoterapie
Talassoterapie (van Grieks θαλασσα thalassa, "see"), of seewaterterapie, is 'n vorm van alternatiewe medisyne waarin geglo word 'n gesonde kombinasie van seewaterbaddens, algebehandelings en die seeklimaat kan verskillende siektes en velprobleme verbeter, insluitend rumatiek en selluliet, en kan gebruik word vir mense wat oorgewig is of net uitgeput is. Daar is min wetenskaplike bewyse dat tallasoterapie doeltreffender as eenvoudige ontspanning is.
Geskiedenis
wysigDit is bekend dat die Romeine, Grieke en Portugese soutwaterbaddens gehad het en dat hulle geglo het dat die baddens sekere kwale kon genees. Richard Russell word gekrediteer met die aanvang van Thallasoterapie. Sy boek A Dissertation on the Use of Sea Water in the Diseases of the Glands bevat sy waarnemings oor die water wat verkry is uit plekke soos Bristol, Bath, Scarborough, Westwood, Sutton moeras en Edinburg, en die gevolge daarvan vir verskillende siektes destyds algemeen, waaronder skeurbuik, geelsug, King's Evil (die bakteriële infeksie Scrofula) en melaatsheid.[1] Huidige begrip en behandeling van hierdie siektes:
- Skeurbuik word veroorsaak deur 'n tekort aan vitamien C en kan behandel word deur vitamien C-aanvulling. Veranderings in die dieet verbeter ook skeurbuik.
- Geelsug is 'n toestand waarin die vel, die wit van die oë en die slymvliese geel word vanweë 'n hoë vlak van bilirubien, 'n geeloranje galpigment. In die meeste gevalle korrigeer dit homself en is dit nie nodig nie. Blootstelling aan lig help met geelsug.
- Scrofula, 'n tipe tuberkulose, is King's Evil genoem omdat daar die oortuiging was dat die aanraking van koninklikes dit kon genees. Behandeling is antibiotika
- Melaatsheid is 'n bakteriële infeksie wat genees kan word met veelvuldige medisyne.
Russel het siektes behandel wat hulself genees het, of wat destyds ongeneeslik beskou is, en daarom is enige verbetering as wonderbaarlik beskou. Daar was geen rede om te glo dat die water waarmee hy mense behandel het, voordelige gevolge gehad het nie. Daarbenewens was die waterbronne nie net kuswater nie.
In 1800 is die eerste sentrum vir rumatiek en depressie in Boulogne-sur-Mer, Frankryk, geopen en in 1822 is die eerste kliniek met warm water in Dieppe geopen, gevolg deur 'n strandoord in 1824.[2] In 1867 het 'n dokter De La Bonnardière à Arcachon vir die eerste keer die naam thalassoterapie vir sy werk gebruik.[3] In 1897 het René Quinton vasgestel dat seewater en bloed soortgelyke soutprofiele het. Dit is geneem as 'n verdere bewys van die geldigheid van die beweerde meganismes agter thalassoterapie.[4] In 1899 het Louis-Eugène Bagot 'n hidroterapie-sentrum vir die behandeling van rumatiek in die seehawe en strandoord Roscoff opgerig.[5] In die vroeë 20ste eeu is thalassoterapie-behandelingsentrums in Biarritz, Deauville en Monte Carlo begin. In 1964 word die Quiberon Instituut deur Louison Bobet gestig en dit het die voorloper van die moderne thalassoterapiesentrums geword.[2] Thalassoterapie kom nog steeds voor in Frankryk en word in ander wêrelddele aangetref, soos in Tunisië en op plekke rondom die Dooie See.
Meganisme
wysigMet die ontdekking deur René Quinton in 1897 dat seewater en bloed soortgelyke soutprofiele het, word geglo dat soutwater gebruik kan word vir ontgifting, om siektes "weg te spoel", of dat spoorelemente magnesium, kalium, kalsium, natrium en jodium wat in seewater voorkom deur die vel opgeneem word. Die vel is egter baie bestand teen die vervoer van ione en neutrale verbindings as gevolg van die lipiede van die stratum corneum, die buitenste vellaag.[6][7] Daar is dus geen aanneemlike meganisme vir die beweerde genesende gevolge van onderdompeling in seewater wat deur die voorstanders van thallasoterapie geëis word nie. As die liggaam in alge of kelp toegedraai word of in modder uit die see bedek word, sou dit nie die hindernis wat deur die stratum corneum aangebied word, omseil nie.
Daar is terapeutiese effekte wat verband hou met bad in warm soutwater, wat ontspanning en peeling insluit. Daar word ook beweer dat die gebruik van soutwaterbaden in voor- en nageboorte medisyne gebruik word, maar dit is nie uitgebreid ondersoek buite die ontspanningseffekte nie.
Verwysings
wysig- ↑ Russell, Richard (1760). A Dissertation on the Use of Sea Water in the Diseases of the Glands: Particularly the Scurvy, Jaundice, King's-evil, Leprosy, and the Glandular Consumption (in Engels). W. Owen. Besoek op 2 Oktober 2019.
- ↑ 2,0 2,1 Postlethwaite, Justin (5 Januarie 2017). "The History and Benefits of a French Thalassotherapy Break". France Today (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Desember 2019. Besoek op 2 Oktober 2019.
- ↑ Lamy, M. (1995). L'eau de la nature et des hommes. Collection "Scieteren." (in Frans). Presses universitaires de Bordeaux. ISBN 978-2-86781-156-2. Besoek op 2 Oktober 2019.
- ↑ Layet, Maxence; Rodet, Jean-Claude (2008). Quinton : le sérum de la vie : les miracles du plasma marin de René Quinton (in Frans). Paris: Le Courrier du livre. ISBN 978-2-7029-0637-8. OCLC 471023290.
- ↑ Legagneur, Emmanuel (1997). Les noms qui ont fait l'histoire de la Bretagne : 1000 noms pour les rues de Bretagne (in Frans). Spézet Rennes: Coop Breizh Institut culturel de Bretagne. ISBN 978-2-84346-032-6. OCLC 38872237.
- ↑ Potts, R (1992). "Routes of ionic permeability through mammalian skin". Solid State Ionics (in Engels). Elsevier BV. 53–56: 165–169. doi:10.1016/0167-2738(92)90378-3. ISSN 0167-2738.
- ↑ Schoellhammer, Carl M; Blankschtein, Daniel; Langer, Robert (7 Januarie 2014). "Skin permeabilization for transdermal drug delivery: recent advances and future prospects". Expert Opinion on Drug Delivery (in Engels). Informa Healthcare. 11 (3): 393–407. doi:10.1517/17425247.2014.875528. ISSN 1742-5247.