USS Maryland (BB-46)
USS Maryland (BB-46), ook bekend as "Old Mary" of "Fighting Mary" onder sy bemanning, was 'n Colorado-klas slagskip van 32 693 ton van die Amerikaanse Vloot. Die skip was die derde skip van die Verenigde State wat na Maryland, die sewende deelstaat van Amerika, vernoem is. Dit is in 1921 in diens gestel en het tydens besoeke aan Australië, Nieu-Seeland en Brasilië as die vlagskip van die Vloot gedien.
_underway_in_1935.jpg) Maryland ter see in 1935 gebruik | |
| Naam | USS Maryland |
|---|---|
| Klas en tipe | Colorado-klas slagskip |
| Besteldatum | 5 Desember 1916 |
| Bouers | Newport News Shipbuilding |
| Gebruik deur | Amerikaanse Vloot |
| Boudatum | 1917–1920 |
| Aantal beplan | 4 |
| Aantal neergelê | 4 |
| Datum neergelê | 24 April 1917 |
| Tewaterlating | 20 Maart 1920 |
| Aantal voltooi | 3 |
| In diens gestel | 21 Julie 1921 |
| Onttrek | 3 April 1947 |
| In gebruik | 0 |
| Lot | Verkoop vir skroot, 8 Julie 1959 |
| Bynaam | "Old Mary" of "Fighting Mary" |
| Verplasing | 32 693 ton |
| Lengte | 190 m |
| Wydte | 29,72 m |
| Diepgang | 9,3 m |
| Spoed | 21,17 kn (39,21 km/h) |
| Bemanning | 1 305 |
Tydens die Tweede Wêreldoorlog was dit deel van die Battleship Row tydens die aanval op Pearl Harbor en die Japannese bomme het geringe skade aan die skip aangerig. Dit word herstel en keer in 1942 terug na diens, en wel in die Stille Oseaan. Eerstens het die skip 'n ondersteuningsrol gespeel tydens die Slag van Midway en later het dit verkenning gedoen by die Fidji-eilande, as voorsorg teen 'n moontlike inval van Japannese magte. Daarna het die Maryland 'n meer aanvallende rol vertolk en het dit gehelp met die bombardering van die kus tydens die Slag van Tarawa en later die Slag van Kwajalein. Tydens die Slag van Saipan is sy boeg deur 'n torpedo beskadig en die skip moes noodgedwonge herstelwerk, en daarmee saam 'n opgradering, ondergaan.
Hierna het dit deelgeneem aan die Slag van Leytegolf, waar dit beskadig is deur 'n kamikaze-vlieënier. Tydens die Slag van Okinawa is dit deur 'n tweede kamikaze-vlieënier getref en dit moes net voor die einde van die Tweede Wêreldoorlog weer herstelwerk ondergaan. Nadat die herstelwerk voltooi is by Bremerton, Washington, is die skip weer na die Stille Oseaan gestuur. Terwyl dit op pad was na sy bestemming het die Maryland die nuus ontvang dat die oorlog verby is. Die skip het omgedraai en na die hawe van Long Beach, Kalifornië, teruggekeer.
Nadat dit gehelp het tydens Operasie Magic Carpet om meer as agt miljoen Amerikaanse soldate terug te neem na Amerika, is die skip in 1947 uit diens gestel en in 1959 vir skroot verkoop. Sewe Battle Stars is aan die skip toegeken vir diens gelewer tydens die Tweede Wêreldoorlog.
Ontwerp
wysigIn 1916 is die ontwerp van die volgende generasie slagskip van die Amerikaanse Vloot voltooi. Bouwerk aan die skepe moes in 1917 begin. Hierdie nuwe ontwerp was 'n amperse kopie van die bestaande Tennessee-klas slagskepe. Die grootste verbetering was die hoofskiettorings wat van twaalf 14-duim-kanonne na agt 16-duim-kanonne verander is. Die Colorado-klas was die laaste klas wat gebaseer was op die standaardtipe-ontwerp van die Amerikaanse Vloot. [1]
Maryland was 190 m lank en 29,72 m breed, met 'n diepgang van 9,30 m. Die skip was ontwerp om 32 693 lang ton te verplaas en met 'n vol vrag was dit 33 590 lang ton. Die skip is deur vier General Electric turbo-elektriese eenhede aangedryf met stoom wat verskaf is deur agt dieselaangedrewe Babcock & Wilcox-stoomketels. Die skip se aandrywingstelsel was ontwerp om 28 900 as-perdekrag te lewer wat 'n topspoed van 21 knope (39 km/h) moes verseker. Tydens spoedtoetse was die uitset as 31 268 as-perdekrag gemeet en 'n topspoed van 21,09 knope is behaal. Die Maryland het 'n togafstand van 8 000 seemyl (15 000 km) gehad. Daar was ruimte vir ekstra brandstof wat sy togafstand tot 21 100 seemyl kon verbeter. Die Maryland het 'n bemanning van 64 offisiere en 1 241 matrose gedra.[2][3]
Die Maryland was toegerus met vier hoofskiettorings wat agt 16-duim-/45 kaliber-[nota 1]kanonne gedra het, twee per skiettoring. Daar was twee skiettorings aan die voorkant en twee aan die agterkant, in 'n ry oor die middellyn van die skip. By albei pare was die agterste skiettoring hoër as die voorste een; dit staan bekend as die supervuurposisie en beteken dat albei skiettorings gelyktydig kon vuur. Die sekondêre bewapening van die skip het bestaan uit sestien 5-duim-/51-kaliber-kanonne wat in die middel van die skip op die bobou aangebring is. Die skip was ook toegerus met agt 3-duim-lugafweerkanonne wat op hoëhoekvoetstukke aangebring is en twee 21-duim-torpedobuise onder die waterlyn. Die skip se primêre pantser was 203–343 mm dik terwyl die pantserdek 89 mm dik was. Die hoofskiettorings se pantser was 457 mm dik en die basis waarop hulle gerus het, was 330 mm dik. Die beheertoring, wat die brug gehuisves het, se kante was 406 mm dik gepantser.
Diensrekord
wysigTussen-oorlogse periode
wysig
Maryland was een van vier dreadnought-slagskepe van die Colorado-klas wat gebou moes word. Sy kiel is op 24 April 1917 deur die Newport News Shipbuilding Company te Newport News, Virginië, gelê. Die Maryland is op 20 Maart 1920 benoem en te water gelaat en op 21 Julie 1921 in diens gestel.[4]. Dit is die derde skip wat na die deelstaat Maryland vernoem is. Die eerste Maryland was 'n sloep wat in 1799 in diens gestel is en die tweede Maryland 'n kruiser wat in 1905 in diens gestel is.[5]
Nadat die Maryland in diens gestel is, het dit 'n proefvaart langs die ooskus van Amerika onderneem.[4] Kort daarna het admiraal Hilary P. Jones dit sy vlagskip gemaak[6] en Maryland was in aanvraag vir spesiale geleenthede. Die skip verskyn by Annapolis, Maryland vir 1922 se Vlootakademiegradeplegtigheid en ook by Boston, Massachusetts, vir die herdenking van die Slag van Bunker Hill en die Onafhanklikheidsdagvieringe op 4 Julie. [7] Vanaf 18 Augustus tot 25 September het die Maryland vir die eerste keer 'n vreemde hawe besoek toe dit die Amerikaanse minister van buitelandse sake, Charles Evans Hughes, na Rio de Janeiro vervoer het om die Brasiliaanse Eeufeesuitstalling by te woon. Die jaar daarna, ná vlootoefeninge in die Panamakanaalsone, het dit in Junie deur die kanaal beweeg om by die oorlogsvloot van die weskus aan te sluit.[4] Maryland het tot in 1923 vlagskipstatus gehandhaaf, toe die funksie aan die USS Pennsylvania oorgedra is.[6]
In 1925 het die Maryland ook oorsese hawens in Australië en Nieu-Seeland besoek. In 1929 het dit die pasverkose Amerikaanse president Herbert Hoover op die Stille Oseaan-gedeelte van sy Latyns-Amerikaanse toer vervoer.[7] Dit is in 1928–1929 opgeknap en die agt 3-duim-lugafweerkanonne is vervang met agt 5-duim-/25-kaliber-kanonne.[8] Dwarsdeur hierdie tydperk en die 1930's het die Maryland as 'n staatmaker gedien, dit was altyd in 'n staat van gereedheid wat bereik is deur gereelde opleidingsvaartogte.[4] Dit het verskeie verkenningstogte in die 1930's voltooi.[6]
Maryland en die ander oorlogskepe van sy gevegsgroep het in 1940 hul basis verander na Pearl Harbor.[7] Die skip was teenwoordig in Battleship Row langs Ford-eiland gedurende die Japannese aanval op Pearl Harbor op 7 Desember 1941.[4]
Aanval op Pearl Harbor
wysig
Op die oggend van 7 Desember lê Maryland voor anker langs Ford-eiland met die USS Oklahoma aan sy bakboord. Die skepe was verbind deur 'n loopplank en kabels. Aan sy voorkant was die USS California terwyl die USS Tennessee en USS West Virginia agter hom was. Verder agtertoe was die USS Nevada en USS Arizona. Die sewe slagskepe het pas teruggekom van oefeninge en het voor anker gelê in wat bekend staan as Battleship Row. Vroeg die oggend was die bemanning besig om voor te berei vir kusverlof om 09:00 of om ontbyt te nuttig toe die Japannese aanval begin. Toe die eerste Japannese vliegtuig verskyn en ontploffings die buitenste skepe skud, het die beuelblaser van die Maryland "beman aksieposisies" geblaas.[6]
Seeman Leslie Short, wat besig was om kerskaartjies te adresseer naby sy masjiengeweerposisie, was die eerste om te reageer en het een van die twee bomwerpers neergeskiet wat so pas hulle bomme oor die USS Oklahoma losgelaat het. Die Maryland was beskerm deur die Oklahoma en dus beskut teen die aanvanklike torpedoaanvalle, en kon al sy lugafweergeskut in aksie bring.[4] Met die aanvanklike aanval is die Oklahoma gekelder en dit het gou omgekantel. Baie van sy bemanning wat die aanval oorleef het, het aan boord van die Maryland geklim en gehelp met die lugafweerverdediging.[6]
Twee pantserdeurdringingbomme het die Maryland laag op sy romp getref en ontplof.[9] Die eerste het die voorkasteel se skutdak getref en 'n gat van 3,7 m by 6,1 m daarin gemaak.[9] Die tweede bom het ontplof nadat dit die romp deurdring het op 6,7 m vanaf die watervlak by Raam 10.[9] Die ontploffing het tot gevolg gehad dat gedeeltes van die skip met water gevul het en die diepgang aan die voorkant vergroot het met 5 voet. Die skip het egter dwarsdeur die aanval teruggevuur en ná die aanval sy brandbestrydingsbemanning gestuur om die ander skepe te help asook om oorlewendes van die Oklahoma te red.[7] Die bemanning het aangehou om die lugafweerkanonne te beman net ingeval die Japannese terugkeer vir nog 'n aanval. Twee offisiere en twee matrose het in die aanval gesneuwel.[6]
Die Japannese het foutiewelik aangekondig dat hulle die Maryland gesink het. Op 30 Desember het die beskadigde skip by die Puget Sound-vlootwerf gearriveer vir die nodige herstelwerk, ná die USS Tennessee.[10] Twee van die oorspronklike twaalf 5-duim-/51-kaliber-kanonne is verwyder en die 5-duim-/25-kaliber-kanonne is vervang met 5-duim-/38-kaliber-kanonne.[8] Gedurende die volgende twee maande is die Maryland herstel, opgeknap en nuwe gevegstoerusting is aangebring. Al die take is voltooi op 26 Februarie 1942.[4] Dit het toe 'n paar proefvaarte langs die hawens van die Amerikaanse weskus asook Kerseiland voltooi. Dit is in Junie 1942 na die Stille Oseaan-front teruggestuur, die tweede skip wat beskadig maar weer herstel is ná die aanval op Pearl Harbor.[10]
Ondersteuningspatrollies
wysig
Gedurende die Slag van Midway het Maryland 'n ondersteuningsrol gespeel. Soos die meeste ouer slagskepe was dit nie vinnig genoeg om saam met die vliegdekskepe te vaar nie en het dit deel gevorm van William S. Pye se seemag wat die weskus moes beskerm.[4] Tydens die slag was dit op bystand en het gewag vir 'n sein van enige van die skepe om bystand te verleen. Aan die einde van die Slag van Midway is die Maryland na San Francisco gestuur.[10]
Daarna het die Maryland aan amper elke moontlike opleidingsvaart deelgeneem saam met Slagskipdivisie 2, Slagskipdivisie 3 en Slagskipdivisie 4 tot op 1 Augustus, toe sy na Pearl Harbor gestuur is vir herstelwerk; dit was sy eerste keer terug in die hawe ná die Japannese aanval. Dit het Pearl Harbor vroeg in November verlaat saam met die USS Colorado op pad na die front.[11]
Op 12 November is die tradisionele oorsteek-van-die-ewenaarfunksie gehou met koning Neptunus wat ook sy verskyning gemaak het. Daarna het die skip na die Fidji-eilande gevaar waar dit patrollies teen Japannese invalle gedoen het. Die twee slagskepe het as wagte gedien om Japannese invalle na Australië te verhoed. In dié tyd het die twee slagskepe voortdurend gesoek na Japannese magte.[10]
Vroeg in 1943, ná die sukses van die Salomonseilande-veldtog, het die Geallieerdes met aanvalle en offensiewe begin. In Februarie 1943 is die Maryland en Colorado na die Nuwe Hebride geskuif, van waar dit vanaf die eiland Efata operasies uitgevoer het.[11] Die intense hitte het dit baie moeilik vir die bemanning gemaak. Die skip is later na die eiland Espiritu Santo geskuif, maar die hitte en swaar reën het die lewe vir die bemanning bemoeilik.[10] In Augustus het hulle buite die hawe van Aore-eiland voor anker gelê. Daarna was Maryland vyf weke lank in Pearl Harbor, waar verskeie Bofors 40 mm-lugafweerkanonne op sy boonste dekke en voormas aangebring is as beskerming teen toekomstige Japannese lugaanvalle.[10]
Slag van Tarawa
wysig
Die Maryland het Hawaii op 20 Oktober 1943 verlaat, bestemming suidelike Stille Oseaan. Dit is deur skoutadmiraal Harry W. Hill as sy vlagskip gebruik vir sy Amfibiese V-mag en die Suidelike Aanvalsmag in die Gilbert-eilande se inval.[4] Ook aan boord was generaalmajoor Julian C. Smith, bevelvoerder van die 2de Mariniersdivisie, en kolonel Evans Carlson, bevelvoerder van Carlson's Raiders. Die skip keer terug na die Efataeiland waar die invalsmag sy voorbereiding doen vir die inval van Tarawa.[12]
Die Slag van Tarawa het op 20 November begin. Dit was die Maryland se eerste aanvallende aksie van die oorlog en dit het om 05:00 sy kanonne vir die eerste keer gevuur. Binne vyf salvo's het dit 'n battery op land, suidwes van Betio-eiland in die Tarawa-atol, vernietig. Om 06:00 het dit met die bomdardering van die kus begin om die Japannese verdediging te versag voor die landings begin het.[11] Daarna het dit nader aan die land beweeg om Japannese vuur te trek en hul artillerieposisies te bepaal. In dié tyd het dit Japannese kanonne, beheerstasies, masjiengeweerstellings en enige Japannese installasie wat dit kon herken, geteiken. Om 09:00 het die Amerikaanse magte swaar Japannese weerstand ondervind en swaar verliese gely in die kruisvuur. Maryland het dekkingsvuur verskaf om verskeie van die masjiengeweerstellings uit te wis. Sy verkenningsvliegtuig het toe begin om die inval se vordering dop te hou, met Maryland wat steeds artillerie-ondersteuning verskaf het. Die vliegtuig is later beskadig en die vlieënier gewond tydens die aksie.[12]
Ná drie dae van ondersteuning van die inval op Betio-eiland is die Maryland na Apamamaeiland verskuif om te waak oor die Marinierskorps se landings daar.[11] Die Marinierskorps het slegs ligte weerstand ondervind van 30 Japannese soldate en twee krygsgevangenes is na die Maryland gebring. Op 7 Desember het die Maryland na Pearl Harbor vertrek. Na 'n kort tydjie daar het dit na San Francisco vertrek vir herstelwerk.[12]
Slag van Kwajalein
wysigDie Maryland het op 13 Januarie 1944 van San Pedro, Kalifornië vertrek en vir twee dae by Taakmag 53 te Lahainaweg aangesluit om brandstof aan te vul en ammunisie en proviand te laai net voor sy ondersteuningsrol by die Marshalleilande sou begin.[11] Op 30 Januarie 1944 vertrek die skip om die inval by Roieiland te ondersteun saam met USS Sante Fe, USS Biloxi en USS Indianapolis. Hierdie groep was die Noordelike Ondersteuningsgroep van Taakmag 53.[12]
Op 31 Januarie, net voor dagbreek, het die skepe begin om die kus van Kwajalein Atol te bombardeer; die aanvang van die Slag van Kwajalein.[11] Maryland het verskeie Japannese kanon- en masjiengeweerstellings vernietig. Gedurende die slag het dit soveel skote afgevuur dat die kanonne van sy nommer-een-skiettoring oopgebars het; dié skiettoring was vir die res van die dag onbruikbaar. Op 1 Februarie, namate die Amerikaanse magte gevorder het, het dit sy aanvalle op die Japannese stellings hervat. Dit dien die volgende twee weke as vlagskip van admiraal Connally en het baie van die kleiner skepe van brandstof en voorrade voorsien totdat dit op 15 Februarie 1944 saam met 'n taakmag van vliegdekskepe en torpedojaers na Bremerton-vlootwerf vertrek het vir herstelwerk. Onder andere is sy groot kanonne vervang.[12]
Slag van Saipan
wysig
Twee maande later, op 5 Mei, het die Maryland wes gevaar en by Taakmag 52 aangesluit wat op pad na Saipan was.[11] Viseadmiraal Richmond K. Turner het drie dae aan die taakmag toegeken om die eiland se verdediging sag te maak voor die inval begin het. Daar is begin met die bombardering om 05:45 op 14 Junie. Hulle het vinnig twee kusbatterye vernietig en het toe begin om Garapan te bombardeer. Hulle het ammunisiedepots, kanonstellings, klein bote, voorraadtenks, blokhuise en geboue vernietig. Toe het dit sy kanonne op Tanapag gerig en die eiland met die grond gelykgemaak. Die inval het op 15 Junie begin en Maryland het ondersteuningsvuur vir die invalsmagte gelewer.[12]
Die Japannese magte het probeer om die slagskepe stil te maak met lugaanvalle. Op 18 Junie het Maryland se lugafweerkanonne vir die eerste keer Japannese vliegtuie afgeskiet. Op 22 Junie het 'n Mitsubishi G4M-bomwerper egter oor die heuwels van Saipan gevlieg en die Maryland en Pennsylvania gewaar. Die bomwerper het 'n torpedo afgevuur en 'n groot gaping in die stuurboordboeg van die Maryland geruk. Daar was 'n paar ligte ongevalle as gevolg van die aanval en binne 15 minute was Maryland op pad na Eniwetok. Van hier af het dit na Pearl Harbor gevaar, in trurat om die boeg te beskerm,[13]),[4] vergesel deur twee torpedojaers. Twee matrose het in die aanval gesneuwel.[12]
Deur 24-uurskofte te werk kon die skip binne 34 dae deur die skeepswerfwerkers herstel word en dit het op 13 Augustus saam met 'n groot taakmag na die Solomon-eilande vertrek. Hulle gooi vir twee weke anker in Purvisbaai by Florida-eilande voor hulle op 6 September na die Palau-eilande vaar.[12] Hier word die skip deel van skoutadmiraal Jesse B. Oldendorf se Westelike Vuurondersteuningsgroep (Taakmag 32.5). Hulle het begin met die bombardering op 12 September om mynveëroperasies en die onderwater slopingspanne te ondersteun tydens die openingfase van die Slag van Peleliu. Maryland het weereens kusbombardementondersteuning aan die invalsmag verskaf namate hulle die strande op 15 September genader het.[11] Vier dae later het die georganiseerde verdediging in duie gestort en die ondersteuningskepe het die slagveld verlaat en einde September na die Admiraliteitseilande gevaar.[4]
Slag van Leytegolf
wysig_on_speed_trials_in_Puget_Sound,_April_1944_(19-N-65057).jpg)
Die Maryland het na Seadler-hawe, Manuseiland, gevaar waar dit deel van die 7de Vloot onder bevel van admiraal Thomas C. Kinkaid geword het. Die vloot het op 12 Oktober vertrek en Maryland was deel van Taakmag 77.2. Die taakmag was verantwoordelik vir ondersteuningvuur vir die invalsmagte.[11] Tesame met vier ander slagskepe en verskeie kruisers en torpedojaers het hulle Leytegolf op 18 Oktober binnegevaar. Maryland het posisie tussen die Rooi- en Witstrand ingeneem en begin met die bombardering voor die inval begin het; om 10:00 op 20 Oktober. Die strande is gou oorgeneem en veilig verklaar; Maryland het toe 'n waakposisie in Leytegolf ingeneem om enige Japannese aanvalle van die seekant af af te weer.[12]
Vir die volgende paar dae het die Japannese magte lugaanvalle geloods om die inval te probeer keer. Dit sluit in die eerste amptelike gebruik van kamikaze-selfmoordaanvalle. 'n Paar dae later het Amerikaanse duikbote twee Japannese magte in die Suid-Chinese See gewaar; vyf slagskepe wat op pad was na die San Bernardino-seestraat en nog vier Japannese vliegdekskepe in die noorde van Luzon.[14]
Op 24 Oktober het Maryland, West Virginia, Mississippi, Tennessee, California en Pennsylvania tot in die suidelike ingang van Leytegolf gevaar om die Surigao-seestraat te beskerm. Saam met hulle was verskeie kruisers, torpedojaers en patrolliebote. Vroeg op 25 Oktober, gedurende die slag van die Surigao-seestraat, het die Japannese slagskepe Fusō en Yamashiro die straat saam met hulle begeleidingskepe binnegevaar.[11] Om 03:45 het die wagtende Amerikaanse skepe begin om die twee skepe met torpedo's en hul groot kanonne aan te val. Dit was effektiewelik 'n lokval, en die torpedojaers het Fusō gekelder.[4] Aanhoudende aanvalle deur die taakmag het ook die Yamashiro gekelder. 'n Paar van die oorblywende Japannese skepe het na die Mindanao-see gevlug, maar hulle is deur Geallieerde vegvliegtuie agtervolg.[14]
Ná die oorwinning het Maryland die suidelike ingang van die Surigao-seestraat gepatrolleer tot 29 Oktober. Sy het toe na die Admiraliteitseilande gevaar vir die aanvulling van voorrade en sy patrolliedienste op 16 November om Leyte voortgesit om die Amerikaanse magte te beskerm teen Japannese lugaanvalle.[11] Op 29 November, tydens nog 'n lugaanval, het 'n kamikaze 'n verrassingsaanval op die Maryland gedoen en dit getref. Die vliegtuig het die Maryland tussen skiettorings 1 en 2 getref en die voorkasteel, die hoof- en hoofpantserdekke van 4-duimpantser binnegedring. Die ontploffing het ernstige skade veroorsaak en brande het ontstaan. Altesaam 31 van die bemanningslede het gesterf en 30 is gewond. Die mediese gerief is byna vernietig, maar was nog funksioneel.[14]
Die skip het sy patrollies voortgesit totdat dit op 2 Desember vervang is; dit het saam met twee ander torpedojaers wat ook ernstig beskadig is, vir herstelwerk vertrek.[11] Dit het Pearl Harbor op 18 Desember bereik waar oor die volgende paar maande groot herstelwerk en opknapping gedoen is.[14]
Slag van Okinawa
wysig
Ná opknapping en opleiding het Maryland op 4 Maart 1945 na die westelike Stille Oseaan vertrek en op 16 Maart by Ulithi aangekom. Hier het dit deel van die Amerikaanse 5de Vloot en skoutadmiraal Morton Deyo se Taakmag 54 geword. Die taakmag was besig met voorbereiding vir die inval van Okinawa. Die vloot het op 21 Maart na Okinawa vertrek.[14]
Daar is 'n verskeidenheid teikens aan die suidkus van Okinawa aan die Maryland toegeken, waar dit gehelp het met die sekondêre inval wat die Japannese magte se aandag moes aflei van die hoofinval op die weskus.[11] Die Japannese magte het geantwoord met verskeie lugaanvalle, en twee van die Maryland se begeleiertorpedojaers is deur kamikaze-vliegtuie getref; die USS Luce het gesink. Op 3 April is Maryland na die weskus verskuif om die invalsmagte op die strande te ondersteun en saam met USS Minneapolis het dit verskeie kusbatterye vernietig. Ná die inval het dit saam met die ondersteuningsgroep by Bolopunt gebly en ondersteuningsvuur aan die landmagte verskaf namate hulle vordering gemaak het.[14]
Die skip het ondersteuningsvuur verskaf tot 7 April, waarna dit noord gevaar het om saam met Taakmag 54 'n Japannese seemag te onderskep.[11] Die Japannese skepe, insluitend die Yamoto, is die hele dag deur Amerikaanse vliegtuie aangeval en Taakmag het ses van die tien skepe in die seemag gekelder. Teen skemer het 'n kamikaze-vliegtuig, gelaai met 'n 250 kg-bom, teen die bopunt van die nommerdrieskiettoring gebots, aan die stuurboordkant. Die ontploffing het die 20 mm-lugafweerkanonne vernietig en 'n groot brand veroorsaak. Die 20 mm-ammunisie het van die hitte ontplof en nog meer ongevalle veroorsaak.[4] Altesaam 10 bemanningslede het gesneuwel, 37 is gewond en 6 was net weg ná die aanval. Tog het Maryland vir nog 'n week op sy pos gebly en deur nog lugaanvalle sy ondersteuningsrol aanhou speel. Skiettoring nommer drie was beskadig, maar kon tog vuur. Dit is egter nie vir die res van die sending gebruik nie.[15]
Op 14 April het Maryland sy pos by Okinawa verlaat en saam met verskeie transportskepe teruggekeer. Hulle tog neem hulle via die Mariana-eilande en Guam tot by Pearl Harbor[4] en die skip bereik die Puget Sound-vlootwerf te Bremerton op 7 Mei waar dit intensiewe opknapping ondergaan.[11] Al sy 5-duim-kanonne word vervang met sestien 5-duim-/38-kaliberkanonne in nuwe dubbele skiettorings.[8] Skiettoring 3 is herstel en die bemanning se kwartiere ook verbeter. Al die herstelwerk en opknapping is in Augustus 1945 voltooi. Die skip voltooi net sy proefvaart en opleiding toe Japan oorgee.[15]
Sy volgende sending was deel van Operasie Magic Carpet.[15] Gedurende die oorblywende maande van 1945 het die Maryland vyf togte tussen die weskus en Pearl Harbor onderneem en meer as 8 000 weermaglede na Amerika teruggebring.[4]
Naoorlogs
wysig
Maryland arriveer op 17 Desember 1945 in Seattle, Washington, as sy laaste Operasie Magic Carpet-verpligting. Dit vaar Puget Sound-vlootwerf op 15 April 1946 binne en word op 16 Julie in die onaktiewe reserwemag geklassifiseer.[15] Dit is op 3 April 1947 by Bremerton uit diens gestel en het daar gebly as 'n eenheid van die Stille Oseaan-reserwevloot. Maryland is op 8 Julie 1959 as skroot verkoop aan Learner Company van Oakland, Kalifornië.[4]
Eerbetoon
wysigOp 2 Junie 1961 het die goewerneur van Maryland, J. Millard Tawes, 'n monument ter nagedagtenis van die Maryland en sy bemannings geopen. Dit is uit graniet en brons gebou en bevat ook die Maryland se skeepsklok. Die monument is op die perseel van die staatshuis in Annapolis.[16]
Notas
wysig- ↑ 45 kaliber verwys na die lengte van die kanon se loop uitgedruk in terme van die kaliber van die kanon. Die lengte van 'n 45-kaliber-kanon is 45 keer sy deursnee.
Verwysings
wysig- ↑ Friedman, p. 137.
- ↑ Gardiner & Gray, p. 118.
- ↑ Friedman, p. 445.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 DANFS Maryland (BB-46).
- ↑ Mooney 1981, p. 256.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Vreeken 1997, p. 9.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Mooney 1981, p. 257.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Breyer 1973, p. 230.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Wallin 1968, p. 192.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Vreeken 1997, p. 10.
- ↑ 11,00 11,01 11,02 11,03 11,04 11,05 11,06 11,07 11,08 11,09 11,10 11,11 11,12 11,13 11,14 Mooney 1981, p. 258.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 12,8 Vreeken 1997, p. 11.
- ↑ navyreviewer (15 Maart 2011). "Colorado class". Besoek op 15 April 2018 – via YouTube.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 Vreeken 1997, p. 12.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Vreeken 1997, p. 13.
- ↑ Mooney 1981, p. 259.
Bronne
wysig- Breyer, Siegfried (1973). Battleships and Battle Cruisers 1905–1970. Doubleday and Company. ISBN 0-385-07247-3.
- Friedman, Norman (1985). U.S. Battleships: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-715-1.
- Gardiner, Robert; Gray, Randal, reds. (1985). Conway's All the World's Fighting Ships: 1906–1921. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-907-8.
- Mooney, James (1981). Dictionary of American Naval Fighting Ships, V. 4: L-M, Volume 4. Washington DC: Naval History Division.
- Vreeken, Fred R. (1997). USS Maryland (BB-47). Paducah, Kentucky: Turner Publishing Company.
- Wallin, Homer N. (1968). Pearl Harbor: Why, How, Fleet Salvage and Final Appraisal. Washington, D.C: Department of the Navy. ISBN 0-89875-565-4.
Eksterne skakels
wysig| Wikimedia Commons bevat media in verband met USS Maryland (BB-46). |
- US Navy Historical Center USS Maryland gallery Geargiveer 28 Januarie 2006 op Wayback Machine
- [1] MaritimeQuest USS Maryland BB-46-fotogalery
- [2] DANFS-foto's van USS Maryland (BB-46)
