Eugen Jochum
Eugen Jochum (Duits:ˈɔʏ̯ɡeːn ˈjɔxʊm; 1 November 1902 – 26 Maart 1987) was 'n vooraanstaande Duitse dirigent.
Eugen Jochum | |
|---|---|
.jpg) Eugen Jochum in 1961 | |
| Agtergrondinligting | |
| Gebore | 1 November 1902 naby Augsburg, Duitsland |
| Sterf | 26 Maart 1987 (op 84) München |
| Genres | Klassiek |
| Beroep(e) | Dirigent |
| Jare aktief | 1926-1980s |
Jochum is in 'n Rooms-Katolieke gesin in Babenhausen, naby Augsburg, Duitsland gebore; sy vader was 'n orrelis en dirigent. Jochum het klavier en orrel in Augsburg gestudeer, en was vanaf 1914 tot 1922 ingeskryf by die dorp se Akademie van Musiek. [1] Hy het daarna by die München Konservatoria gestudeer onder Hermann von Waltershausen; dit was hier waar sy fokus na dirigeer geskuif het, met Siegmund von Hausegger as sy onderwyser. Hausegger was die eerste persoon om die oorspronklike weergawe van die Negende Simfonie van Anton Bruckner te dirigeer en 'n opname daarvan te maak.
Jochum se eerste pos was as 'n resitasie-pianis by Mönchen-Gladbach, en toe daarna in Kiel. Hy het sy debuut as dirigent in 1926 gemaak saam met die München Filharmoniese orkes in 'n program wat Bruckner se Sewende Simfonie ingesluit het. In dieselfde jaar was hy as dirigent aangestel by die Kiel Operahuis waar hy in sy eerste seisoen sewentien operas gedirigeer het, insluitende die Vlieënde Hollander, Der Rosenkavalier en Turandot.[2]
Na Kiel het hy na Mannheim vertrek, waar Wilhelm Furtwängler sy werk lof toegeswaai het. Hy het 'n aanbod afgekeer om twaalf konserte met die New York Filharmoniese Orkes te dirigeer, in die oortuiging dat sy repertoire en ondervinding nog nie opgewasse was vir die taak nie. (Hy sou eers in 1958 in die VSA verskyn) Sy volgende aanstelling was as Musikale direkteur in Duisburg, en wel vanaf 1930 tot 1932.[3] In 1932 het hy die hoof van die Berlyn Radio Simfonieorkes geword, en sestien konserte gedirigeer saam met die Berliner Philharmoniker en by die Deutsche Oper.[2]
In 1934 het Jochum vir Karl Böhm as musikale direkteur van die Hamburg Staatsopera en die Hamburg Filharmoniese Orkes opgevolg. Hy het baie musiek deur komponiste soos Hindemith en Bartók opgevoer, welke elders verban was deur die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty. In 1944 het Joseph Goebbels vir Jochum ingesluit in die Gottbegnadeten lys.
Tydens die na-oorlogse de-nazifikasieproses het Britse en Amerikaanse owerhede egter 'n hoë-vlak geskil oor Jochum gehad, wat 'n uitsondering was tot die gebruiklike patroon van die Britse owerhede wat die Amerikaanse owerhede se leiding gevolg het: nadat hulle aanvanklik vir Jochum uitgeklaar het en hom gekies het om die München Filharmoniese Orkes te dirigeer in Mei 1945, het die Amerikaanse owerhede hom tydelik op hul swartlys geplaas op gronde dat hy "buitengewoon goed gedoen het" gedurende die oorlog, asook die feit dat sy broers fanatiese Nazi's was. Die Britse owerhede kon egter geen fout met Jochum vind nie, en het geargumenteer dat hy nooit 'n lid van die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty, Schutzstaffel of Sturmabteilung was nie, en 'n oortuigde Rooms-Katolieke volgeling gebly het wat nie sy artistiese integriteit in gedrang gebring het nie" [4] Dit het tot 1948 geduur voor die Amerikaanse owerhede vasgestel het dat hulle geen getuienis van sy betrokkenheid by Nazi-organisasies kon vind nie.[4]
Jochum het tot 1949 voortgegaan om by Hamburg te dirigeer,[2] en het Hamburg verlaat toe die nuut-saamgestelde Bayerischer Rundfunk hom aangestel het as die musikale direkteur van hul nuwe orkes, te wete die Beiere Radio Simfonieorkes. Ten einde die orkes op te bou het Jochum hoogs gekwalifiseerde musikante gewerf, insluitende die Koeckert Kwartet as die nukleus van die strykinstrumentafdeling.[5] Jochum het as musikale direkteur van die orkes aangebly tot 1961, en daarmee saam verskeie opnames gemaak, meestal vir Deutsche Grammophon.[5]
Jochum was ook 'n gereelde gas-dirigent van die Concertgebouw Simfonieorkes, Amsterdam, en het van 1941 - 1943 gedien as die orkes se eerste dirigent, gedurende die hoof-dirigentskap van Willem Mengelberg. Jochum was van 1961 tot 1963 gesamentlike hoof-dirigent van die Concertgebouw Orkes saam met Bernard Haitink.[6] Hy het gereeld in Londen gedirigeer met die Londen Filharmoniese Orkes en die Londen Simfonieorkes (LSO). In 1975 het die LSO hom aangestel as dirigent-laureaat, 'n posisie wat hy tot 1978 sou hou. Jochum het van 1969 tot 1973 gedien as prinsipiële dirigent van die Bamberg Simfonieorkes. Hy het later gereeld saamgewerk met die Staatskapelle Dresden, saam met wie hy die volledige simfonieë van Anton Bruckner opgeneem het sowel as die "Londen" simfonieë van Joseph Haydn (wat hy ook later saam met die Londen Filharmoniese Orkes opgeneem het). Hy het gereeld verskyn tydens die Salzburgfees. Hy het ook in 1953-54 en 1971 by die Bayreuth Festspielhaus gedirigeer; waar hy sy debuut gemaak het met die dirigeer van Tristan und Isolde.
Hy het die wêreldprémeries van verskeie werke gedirigeer, insluitende die Concerto vir Strykinstrumente deur Boris Blacher, die Concerte per il principe Eugenio deur Alberto Bruno Tedeschi, die Suite Française deur Werner Egk, die Tanz-Rondo deur Gottfried von Einem, en die Simfonie No. 6 deur Karl Amadeus Hartmann.
Hy was vanaf sy eerste opnames in 1932 'n gereelde opname-kunstenaar. In die stereo LP era het hy meestal vir Deutsche Grammophon opnames gemaak. Sy DG siklus van die simfonieë van Anton Bruckner, wat min of meer gedeel is tussen die Berliner Philharmoniker en die Beiere Radio Simfonieorkes, het sedert die 1960's in die plate-katalogusse gebly.[7] Hierdie siklus en 'n latere Jochum Bruckner-siklus – saam met die Staatskapelle Dresden vir EMI, is al op verskeie kere bekroon en het veroorsaak dat sy naam veral vereenselwig word met die komponis. Bykomend hiertoe was hy vanaf 1950 president gewees van die Bruckner Genootskap, en het hy uitgebreid geskryf oor die interpretasie van Bruckner se werke. Hy het nogtans in 'n sterfkennis laat blyk dat "Vandag dink almal aan my as 'n spesialis in Bruckner se simfonieë. Maar ek het begin met die musiek van Bach, Mozart en Beethoven. En dit is aan hulle musiek wat ek steeds die naaste voel." Sy opnames van Bach se Mis in B mineur en sy Sint Johannes Passie word gereken as onder die beste uitvoerings van die werke. Sy drie volledige opnames van die Beethoven simfonieë is ook al sterk aangeprys: hulle was in die 1950's gemaak saam met die Berliner Philharmoniker en Beiere Radio Simfonie orkes vir Deutsche Grammophon, saam met die Koninklike Concertgebouw Simfonieorkes in die laat 1960's vir Phillips en saam met die Londen Simfonieorkes in die 1970's vir EMI. Jochum het ook twee volledige opnames gemaak van die simfonieë van Johannes Brahms, een met die Berliner Philharmoniker in die middel-1950s, en die ander saam met die Londense Filharmonies Orkes in 1977. Op sterkte van hierdie stelle, het die dirigent Kenneth Woods hom "die grootste Brahms dirigent wat ooit geleef het" genoem. (Andere sou Weingartner of Toscanini nomineer.) [7] Hy het ook die Brahms klavierconcertos met Emil Gilels opgeneem, 'n opname wat dikwels gelys word as die beste wat ooit van hierdie werke gemaak is. Sy opnames van Mozart, Haydn, Schumann, Wagner en Carl Orff is ook hoog aangeprys. Sy opname in 1967 van Carmina Burana word beskou deur Bill Alford as 'n gesaghebbende interpretasie, aangesien Orff self teenwoordig was tydens die opname en die voltooide produk onderskryf het.[8]
Jochum se ouer broer, Otto Jochum (1898–1969), was 'n komponis en koordirigent, sy jonger broer Georg Ludwig Jochum (1909–1970) was, soos Jochum, 'n orkestrale dirigent.
Jochum sterf in 1987 op die ouderdom van 84 in München. Sy vrou is voor hom in 1985 oorlede.[9]
Noemenswaardige opnames
wysig- Anton Bruckner, Agste Simfonie, Hamburg Staat-Filharmoniese orkes, 1949 (eerste kommersiële opname van die volledige simfonie)
- Anton Bruckner, Negende Simfonie, Beiere Radio Simfonieorkes, 1954
- Carl Orff, Carmina Burana, Beierse Radio Simfonieorkes, 1953 (eerste opname)
- Ludwig van Beethoven, Simfonie No. 9 in D mineur Op. 125 Koorsimfonie, Nederlandse Radio-Koor Concertgebouw Orkes, Amsterdam, 1969 (Dr. J. Ward)
- Richard Wagner, Die Meistersinger von Nürnberg, Deutsche Oper Berlin, 1976 (met Dietrich Fischer-Dieskau, Plácido Domingo, en andere)
- Johannes Brahms, Klavierconcerto No. 1, Berliner Philharmoniker, met Emil Gilels, 1972
Verwysings
wysig- ↑ Obituary for Eugen Jochum (1987). The Musical Times, 128 (1732): 346.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Blyth, Alan: Interview and profile of Eugen Jochum Geargiveer 28 November 2020 op Wayback Machine (Augustus 1972). The Gramophone: p. 319.
- ↑ Potts, Joseph E., "European Radio Orchestras: Western Germany" (September 1955). The Musical Times, 96 (1351): 473-475.
- ↑ 4,0 4,1 Toby Thacker, Music after Hitler, 1945-1955 (Ashgate, 2007), p. 57
- ↑ 5,0 5,1 Karl Schumann, "40 Years of the Bavarian Radio Symphony Orchestra," 1989, booklet notes for the compact disc released on Orfeo 206 891
- ↑ Hussey, Dyneley, "The Musician's Gramophone" (May 1960). The Musical Times, 101 (1407): 303.
- ↑ 7,0 7,1 Kenneth Woods (25 Maart 2011). "The real Top 20 of Conducting". A View from the Podium (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Julie 2019. Besoek op 17 November 2011.
- ↑ Classical Net - Carl Orff - Carmina Burana Recordings
- ↑ John Rockwell (28 Maart 1987). "Eugen Jochum, Conductor of German Classics". New York Times. Besoek op 12 Oktober 2007.
Eksterne skakels
wysig- Artikel by allmusic.com
- Huldeblyk-blad, insluitende 'n volledige platelys Geargiveer 25 Januarie 2016 op Wayback Machine
- Veronica Jochum Geargiveer 1 September 2006 op Wayback Machine, New England Konservatoria
Berlyn Radio-simfonie dirigente
wysig| Kulturele poste | ||
|---|---|---|
| Voorafgegaan deur geen voorganger nie |
Hoofdirigent,
Beiere Radio Simfonieorkes 1949–1960 |
Opgevolg deur Rafael Kubelík |
| Voorafgegaan deur Joseph Keilberth |
Prinsipiële Dirigent, Bamberg Simfonieorkes 1969–1973 |
Opgevolg deur James Loughran |