Wikipedia

Voyager 2

Voyager 2 is ’n ruimtetuig van 722 kg wat op 20 Augustus 1977 deur Nasa gelanseer is om die buitenste sonnestelsel en eindelik die ruimte tussen die sterre te bestudeer. Ná amper 35 jaar ontvang die tuig steeds roetinebevele en stuur data terug na Nasa se diepruimtenetwerk.

Voyager 2

Gelanseer deur Nasa
Tipe sending Verbyvlug
Datum 1977-08-20
Duur van sending 35 jaar+
Jupiter-verbyvlug
(voltooi 1979-08-05)
Saturnus-verbyvlug
(voltooi 1981-09-25)
Uranus-verbyvlug
(voltooi 1986-02-25)
Neptunus-verbyvlug
(voltooi 1989-10-02)
Webtuiste Nasa-Voyager-webtuiste
Massa 721,9 kg
Krag 420 W
Bronne [1]

Dit is saam met sy sustertuig, Voyager 1, deel van die Voyager-program en is tans op ’n uitgebreide sending om die grense van die sonnestelsel te vind en bestudeer, onder meer die Kuiper-gordel, die heliosfeer en die ruimte tussen die sterre. Die primêre sending het op 31 Desember 1989 geëindig nadat dit die Jupiter-stelsel in 1979 verken het, die Saturnus-stelsel in 1981, die Uranus-stelsel in 1986 en die Neptunus-stelsel in 1989. Dit was die eerste ruimtetuig wat gedetailleerde inligting verskaf het van die buitenste gasplanete.

Agtergrond

wysig

Die idee om ’n "groot toer" van die planete te doen, het in die 1960's ontstaan en Nasa het in die vroeë 1970's aan so ’n program begin werk. Dit het saamgeval met die oplyning van die planete, wat ’n sending na die buitewyke van die sonnestelsel met behulp van ’n nuwe tegniek, swaartekragslinger, moontlik gemaak het.

Daar is vasgestel dat swaartekragslinger ’n tuig in staat sal stel om die vier gasplanete (Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus) te besoek met minder brandstof en ’n korter reistyd tussen die planete. Voyager 2 is aanvanklik beplan as Mariner 12 van die Mariner-program, maar weens besnoeiings is die sending afgeskaal om net verby Jupiter en Saturnus te vlieg en hernoem na die Mariner-Jupiter-Saturnus-sending. Namate die program gevorder het, is dit hernoem na Voyager omdat die tuig se ontwerp grootliks begin verskil het van dié van vorige Mariner-sendings.[2]

Ná Voyager 1 se suksesvolle verbyvlug van Saturnus se maan Titaan, is Voyager 2 se sending uitgebrei om dit na Uranus en Neptunus ook te stuur en so die droom van die "groot toer" te verwesenlik.[3]

 
Voyager se Goue Skyf.

Goue skyf

wysig

Elke Voyager-ruimtetuig het ’n vergulde oudiovisuele skyf aan boord ingeval die tuig ooit deur intelligente bewoners van ander planetêre stelsels gevind word.[4]

Die skywe bevat foto's van die Aarde en sy lewensvorme, ’n reeks wetenskaplike inligting, boodskappe van verskeie belangrike mense en ’n medley, Sounds of Earth, wat die geluid van walvisse, ’n huilende baba, branders wat breek en ’n verskeidenheid musiek insluit.

Sendinginligting

wysig
 
Heliosentriese posisies van die vyf interstellêre ruimtetuie (vierkante) en ander liggame (sirkels) tot 2020, met die datums van hul lanserings en verbyvlugte. Posisies op 1 Januarie elke jaar word aangedui, met elke vyfde jaar gemerk.
Aansig 1 is van die ekliptiese noordpool, volgens skaal; aansig 2 tot 4 is uit ander hoeke op ’n skaal van 20%.
Hou jou muis op die SVG-lêer oor ’n vlug- of wentelbaan om die baan en sy verwante lanserings en verbyvlugte uit te lig.
Reistydlyn
Datum Gebeurtenis
1977-08-20 Tuig gelanseer om 14:29:00 UT.
1977-12-10 Gaan Asteroïdegordel binne.
1977-12-19 Voyager 1 gaan Voyager 2 verby. (sien diagram)
1978-06- Radio-opvanger gee in. Rugsteunstelsel gebruik.
1978-10-21 Verlaat Asteroïdegordel
1979-04-25 Begin Jupiter-waarnemingsfase
1981-06-05 Begin Saturnus-waarnemingsfase.
1985-11-04 Begin Uranus-waarnemingsfase.
1989-06-05 Begin Neptunus-waarnemingsfase.
1989-10-02 Begin interstellêre sending.
Interstellêre fase[5][6][7]
1990-02-14 Laaste foto's deur Voyager-program geneem deur Voyager 1 om die sonnestelsel-"familieportret" te voltooi.
1997-08-20 20 jaar onafgebroke vlug om 14:29:00 UT.
1998-11-13 Staak skanderingsplatform en UV-waarnemings.
2007-08-20 30 jaar ononderbroke vlug om 14:29:00 UT.
2007-09-06 Staak data-opnemer-operasies.
2008-02-22 Staak planetêre radio-astronomie-eksperimente.
2011-11-07 Slaan oor na rugsteunaandrywing om krag te bespaar[8]
2013-02-12 Afstand Aarde – Voyager 2: ligsnelheid 14 uur, 4 minute, 31 sekondes = 15,2 miljard kilometer[9]

Lansering en baan

wysig

Voyager 2 is op 20 Augustus 1977 van Kaap Canaveral gelanseer met ’n Titan IIIE/Centaur-lanseervoertuig. Twee weke later, op 5 September 1977, is Voyager 1 gelanseer. Dié het Jupiter en Saturnus egter vroeër bereik omdat Voyager 2 in ’n langer, ronder baan gelanseer is.

Jupiter

wysig

Voyager 2 het op 9 Julie 1979 op sy naaste aan Jupiter gekom, binne 570 000 km van die planeet se boonste wolke.[10] Dit het ’n paar ringe om Jupiter ontdek, sowel as vulkaniese aktiwiteit op die maan Io.

Daar is ontdek dat die Groot Rooi Vlek ’n komplekse storm is wat antikloksgewys draai. Talle ander, kleiner storms is ook tussen die wolke gevind.

Die ontdekking van vulkaniese aktiwiteit op Io was seker die mees onverwagte ontdekking by Jupiter. Dit was die eerste keer dat aktiewe vulkane waargeneem is op ’n ander liggaam in die sonnestelsel. Saam het die Voyagers die uitbarsting van nege vulkane op Io waargeneem, en daar is bewyse dat daar tussen die twee tuie se verbyvlugte nog uitbarstings was.

Voyager 1 het op die maan Europa ’n groot aantal lyne waargeneem wat mekaar kruis. Wetenskaplikes het eers gedink dit is dalk diep krake. Die hoërresolusiefoto's van Voyager 2 het hulle verstom: die lyne het geen topografiese reliëf nie. Europa is inwendig aktief en daar word vermoed dit het ’n dun kors (minder as 30 km dik) waterys, wat moontlik op ’n oseaan van 50 km diep dryf.

Twee nuwe klein satelliete, Adrastea en Metis, is net buite die ring gevind. ’n Derde nuwe satelliet, Thebe, is tussen die wentelbane van Amalthea en Io gevind.

  •  
    Die Groot Rooi Vlek, afgeneem tydens Voyager 2 se verbyvlug van Jupiter.
  •  
    Io beweeg verby Jupiter, 9 Julie 1979.
  •  
    ’n Vulkaanuitbarsting op die maan Io (deur Voyager 2).
  •  
    ’n Kleurmosaïek van Europa.
  •  
    ’n Kleurmosaïek van Ganimedes.
  •  
    Callisto op ’n afstand van 1 miljoen km.
  •  
    ’n Dowwe ring van Jupiter.
  •  
    ’n Atmosferiese uitbarsting op Jupiter.

Saturnus

wysig

Op 26 Augustus 1981 was Voyager die naaste aan Saturnus.[11] Terwyl hy agter die planeet was (soos gesien vanaf die Aarde) het die tuig Saturnus se boonste atmosfeer verken. Voyager 2 het gevind dat die temperatuur by die heel boonste drukvlakke (sewe kilopascal druk) 70 kelvin (−203 °C) was, terwyl dit by die diepste vlakke wat gemeet is (120 kilopascal) gestyg het tot 143 K (−130 °C).

Ná die verbyvlug van Saturnus het die kameraplatform vir ’n kort ruk probleme gegee en die uitbreiding van die sending na Uranus en Neptunus tydelik in gevaar gestel. Ingenieurs kon egter die probleem regstel en die sending kon voortgaan.

  •  
    Voyager 2 nader Saturnus.
  •  
    Noordpoolstreek van Saturnus afgeneem in oranje en UV-filtreerders.
  •  
    ’n Kleurfoto van die maan Enkelados wys terreine van aansienlik verskillende ouderdomme.
  •  
    Die oppervlak van die maan Tethis met sy kraters vanaf 594 000 km.
  •  
    Die atmosfeer van Titan afgeneem vanaf 2,3 miljoen km.
  •  
    Titan se verduistering van die son vanaf 0,9 miljoen km.
  •  
    Die tweekleurige maan Iapetus, 22 Augustus 1981.
  •  
    "Speke" in Saturnus se ringe.

Uranus

wysig

Op 24 Januarie 1986 het Voyager 2 op sy naaste aan Uranus gekom: 81 500 km van die boonste wolke af. Die tuig het ook die mane Cordelia, Ophelia, Bianca, Cressida, Desdemona, Juliet, Portia, Rosalind, Belinda, Perdita en Puck ontdek; die planeet se unieke atmosfeer bestudeer wat veroorsaak word deur sy as se kanteling van 97,8°; en Uranus se ringe bestudeer. Dié groot kanteling is vermoedelik vanweë ’n botsing met ’n ander planeetgrootte-voorwerp vroeg in die vorming van die sonnestelsel. Uranus se poolstreke is dus jare lank aan óf sonlig óf donkerte blootgestel en wetenskaplikes was nie seker wat om van Voyager 2 se data te verwag nie.

Voyager 2 het gevind een van die treffendste gevolge van Uranus se kanteling is die uitwerking op die agterste punt van die planeet se magneetveld. Dié is self gekantel teen sowat 60° van Uranus se draai-as. Die planeet se magnetiese agterste punt is deur Uranus se draaiing in ’n lang kurktrekkervorm gedraai wat die planeet volg.

Die maan Miranda, die binneste van die vyf groot mane, is een van die vreemdste liggame wat nog in die sonnestelsel waargeneem is. Foto's van Voyager 2 wys groot canyons van tot 20 km diep wat veroorsaak is deur geologiese verskuiwings, terras-lae en ’n mengsel van ou en jong oppervlakke. Volgens een veronderstelling bestaan Miranda dalk uit ’n hersamesmelting van materiaal nadat Miranda deur ’n gewelddadige impak in stukke geskiet is.

Uranus se nege ringe is ook bestudeer en daar is gevind hulle verskil grootliks van Jupiter en Saturnus s'n. Die ringstelsel kan baie jonk wees en het nie ontstaan in dieselfde tyd as die planeet nie. Die deeltjies wat die ring uitmaak, kan oorblyfsels wees van ’n maan wat opgebreek is.

  •  
    Uranus soos gesien deur Voyager 2.
  •  
    Laaste blik op Uranus.
  •  
    Miranda se oppervlak.
  •  
    Die maan Ariel soos gesien vanaf 130 000 km.
  •  
    Saamgestelde foto in kleur van die maan Titania, vanaf 500 000 km.
  •  
    Die maan Umbriel vanaf 550 000 km.
  •  
    Die maan Oberon vanaf 660 000 km.
  •  
    Die ringe van Uranus.

Neptunus

wysig

Voyager 2 was op 25 Augustus 1989 die naaste aan Neptunus.[12][13] Omdat dit die laaste planeet is wat die tuig kon besoek, het die sendingspan besluit om dit ook verby Triton, die grootste van Neptunus se oorspronklike twee bekende mane, te stuur om soveel inligting moontlik van Neptunus en Triton te versamel, ongeag die hoek waarteen Voyager 2 van daar af sou vlieg.

Terwyl hy in die omgewing was, het die tuig die "Groot Donker Vlek" afgeneem wat intussen verdwyn het, volgens waarnemings van die Hubble-ruimteteleskoop. Hoewel aanvanklik geglo is dat dit ’n groot wolk is, is later gereken dat dit ’n gat in Neptunus se sigbare wolkekombers was.

Neptunus se atmosfeer bestaan uit waterstof, helium en metaan. Die metaan in Neptunus se boonste atmosfeer absorbeer die rooi lig van die son, maar weerkaats die blou lig van die son terug die ruimte in. Dit is hoekom die planeet blou lyk.

Met die besluit van die Internasionale Astronomiese Unie om Pluto as ’n dwergplaneet te herklassifiseer, was die verbyvlug van Neptunus in 1989 die tydstip dat elke bekende planeet in die sonnestelsel minstens een keer deur ’n ruimtetuig besoek is.

  •  
    Voyager 2-foto van Neptunus.
  •  
    Neptunus en sy maan Triton drie dae ná Voyager 2 se verbyvlug.
  •  
    Die maan Despina.
  •  
    Die oppervlak vol kraters van die maan Larissa.
  •  
    Die donker oppervlak van die maan Proteus.
  •  
    ’n Kleurmasaïek van die maan Triton.
  •  
    Wolke bo Neptunus.
  •  
    Die ringe van Neptunus tydens ’n verduistering afgeneem vanaf 280 000 km.

Interstellêre sending

wysig

Vandat sy interplanetêre sending verby is, is Voyager 2 nou op ’n interstellêre sending, waartydens Nasa probeer uitvind hoe die sonnestelsel daar uitsien buite die heliosfeer.

Die tuig is nie op pad na ’n spesifieke ster nie. Indien dit onveranderd aanbeweeg, sal dit verby Sirius beweeg wat op die oomblik sowat 2,6 parsek van die son af is[14] en in sowat 296 000 jaar diagonaal na die son toe beweeg op ’n afstand van 1,32 parsek (4,3 ligjare).[15]

Voyager 2 sal na verwagting swak radioboodskappe bly uitstuur tot minstens 2025, meer as 48 jaar ná sy lansering.[16]

Verwysings

wysig
  Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
  1. ↑ "Voyager:Mission Information" (in Engels). Nasa. 1989. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Februarie 2014. Besoek op 2 Januarie 2011.
  2. ↑ Planetary Voyage Nasa Jet Propulsion Laboratory – California Institute of Technology. 23 Maart 2004. Besoek op 8 April 2007.
  3. ↑ Chapter 11 "Voyager: The Grand Tour of Big Science" (sek. 268.), deur Andrew, J. Butrica, in From Engineering Science To Big Science ISBN 978-0-16-049640-0, red. Pamela E. Mack, Nasa, 1998
  4. ↑ Ferris, Timothy (Mei 2012). "Timothy Ferris on Voyagers' Never-Ending Journey" (in Engels). Smithsonian Magazine. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 November 2013. Besoek op 15 Junie 2012.
  5. ↑ "Voyager 2 Full Mission Timeline" Muller, Daniel, 2010
  6. ↑ "Voyager Mission Description" Nasa, 19 Februarie 1997
  7. ↑ "JPL Mission Information" Geargiveer 21 Julie 2011 op Wayback Machine Nasa, JPL, PDS.
  8. ↑ "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2012. Besoek op 31 Julie 2012.
  9. ↑ Twitter: @NASAVoyager2
  10. ↑ ""Voyager 2, July 9, 1979"". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Maart 2021. Besoek op 31 Julie 2012.
  11. ↑ Nasa
  12. ↑ "Voyager – Fact Sheet" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 November 2016. Besoek op 28 Augustus 2009. Following Voyager 2's closest approach to Neptune on August 25, 1989
  13. ↑ Nardo 2002, p. 15
  14. ↑ Henry, Dr. Todd J. (1 Julie 2006). "The One Hundred Nearest Star Systems" (in Engels). Georgia-staatsuniversiteit. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Maart 2013. Besoek op 27 November 2008.
  15. ↑ "Voyager – Mission – Interstellar Mission" (in Engels). Nasa. 22 Junie 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Februarie 2004. Besoek op 27 November 2008.
  16. ↑ "Voyager – Spacecraft – Spacecraft Lifetime" (in Engels). Nasa Jet Propulsion Laboratory. 15 Maart 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Junie 2002. Besoek op 25 Mei 2008.

Verdere leesstof

wysig

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Voyager_2&oldid=2673907"