Wikipedia

1I/ʻOumuamua

1I/ʻOumuamua (Engelse IFA: ʔoʊˌmuːəˈmuːə, Hawaise IFA: ʔowˌmuwəˈmuwə), voorheen bekend as A/2017 U1, is sover bekend die eerste interstellêre voorwerp wat deur die Sonnestelsel beweeg het. Dit is op 19 Oktober 2017 deur die Kanadese sterrekundige Robert Weryk ontdek met die Pan-STARRS-teleskoop in Hawaii, 40 dae nadat dit op 9 September op sy naaste afstand van die Son af was. Dit was toe 33 000 000 km van die Aarde af (sowat 85 keer so ver as die Maan) en het reeds weg van die Son af beweeg.

ʻOumuamua   

(Alan Fitzsimmons Astrophysics Research Centre, Queen's University Belfast (28-10-2017 [1])ʻOumuamua op 28 Oktober 2017, afgeneem deur die William Herschel-teleskoop. Dit is die ligbron in die middel van die foto, terwyl die agtergrondsterre strepe maak vanweë die teleskoop se beweging terwyl dit ʻOumuamua volg.[2]
Ontdekking
Ontdek deur Robert Weryk, met die gebruik van Pan-STARRS 1
Datum 19 Oktober 2017
Alternatiewe name1I/2017 U1[3]
Kleinplaneet-kategorie Interstellêre voorwerp[3]
Hiperboliese asteroïde[4][5][6]
Etimologie Hawaise term vir "verkenner"[3]
Wentelbaaneienskappe [4]
Epog 2 November 2017 (JD 2458059,5)
Perihelium 0,25534±0,00007 AE
Halwe lengteas −1,2798±0,0008 AE
Gem. omwentelingspoed 26,33±0,01 km/s (interstellêr)[7]
5,55 AE / jaar
Gem. anomalie 36,425°
Gem. beweging 0° 40m 48.72s / dag
Baanhelling 122,69°
Lengteligging van stygende nodus 24,599°
Periheliumhoek 241,70°
Fisiese eienskappe
Afmetings 100 – 1 000 m lank[8][9][10]
230 × 35 × 35 m[11][12]
Spektraaltipe: D-tipe asteroïde?[11]
Skynmagnitude 19,7 tot >27,5[7][13]
Absolute magnitude 22,08±0,445[4]

ʻOumuamua is ’n klein voorwerp, na raming tussen 100 en 1 000 m lank, met sy breedte wat op tussen 35 en 167 m geraam word.[8] Dit het ’n donkerrooi kleur, soortgelyk aan voorwerpe in die buitenste Sonnestelsel. ʻOumuamua het geen tekens van ’n koma getoon nie, al was hy so na aan die Son, maar het niegravitasionele versnelling ondergaan.[14][15] Hierdie uitwerking word dikwels in ysagtige komete waargeneem,[15][16] maar ander redes is ook voorgestel.[17][18][19] Volgens ’n Nasa-wetenskaplike kan die voorwerp ’n oorblyfsel van ’n verbrokkelde dwaalkomeet (of eksokomeet) wees.[20][21]

Die voorwerp se rotasiespoed is soortgelyk aan die gemiddelde spoed van asteroïdes in die Sonnestelsel, maar is langwerpiger as die meeste ander natuurlike liggame. ʻOumuamua tuimel in die rondte, eerder as om gladweg te draai, en beweeg so vinnig relatief tot die Son dat daar geen kans is dat dit van elders in die Sonnestelsel af kom nie. Dit beteken ook ʻOumuamua kan nie in ’n wentelbaan om die Son aangetrek word nie en sal dus eindelik die Sonnestelsel verlaat en voortgaan op sy reis deur die interstellêre ruimte. Dit sal rofweg 20 000 jaar duur om die Sonnestelsel te verlaat. Die planeetstelsel van waar ʻOumuamua kom, is onbekend.

Naam

wysig
 
ʻOumuamua se hiperboliese wentelbaan deur die Sonnestelsel, met die Son in die middel (animasie)

Omdat dit die eerste voorwerp van sy soort was, het die Internasionale Astronomiese Unie (IAU), wat name aan ruimtevoorwerpe gee, voor ’n probleem te staan gekom. Dit is eers as komeet C/2017 U1 geklassifiseer en later as asteroïde A/2017 U1, omdat dit nie ’n koma gehad het nie.

Nadat onteenseglik bewys is dit kom van buite die Sonnestelsel, is ’n nuwe naam geskep: I, vir Interstellêre voorwerp. Omdat ʻOumuamua die eerste voorwerp was wat as sulks geïdentifiseer is, het dit 1I vooraan sy naam gekry. Daar kan na die voorwerp verwys word as 1I; 1I/2017 U1; 1I/ʻOumuamua of 1I/2017 U1 (ʻOumuamua).[3]

Die naam kom van die Hawaise woord ʻoumuamua, wat "verkenner" beteken[3] (van ʻou, "uitreik", en mua, wat "eerste" beteken en ter wille van nadruk herhaal word[3]), en weerspieël hoe die voorwerp ’n verkenner of boodskapper uit die verre verlede is wat na die mensdom uitreik. Die naam is deur die Pan-STARRS-span gekies.[22]

Waarnemings

wysig

Waarnemings en gevolgtrekkings oor ʻOumuamua se wentelbaan is hoofsaaklik verkry met data van die Pan-STARRS 1-teleskoop[23] en Kanada-Frankryk-Hawaii-teleskoop, en oor sy samestelling en vorm met data van die Baie Groot Teleskoop en Gemini-Suid-teleskoop in Chili,[24] asook die Keck II-teleskoop in Hawaii. Die data is versamel deur Karen J. Meech, Robert Weryk en hulle kollegas, en hulle bevindings is op 20 November 2017 in die tydskrif Nature gepubliseer.[25][26] Ná die aankondiging is die Hubble- en Spitzer-ruimteteleskoop ook vir waarnemings ingespan.[27][28]

ʻOumuamua is klein en donker. Dit is nie met sy perihelium op 9 September 2017 waargeneem nie, omdat dit sy helderheid tot ’n skynbare magnitude van ~13,5 beperk het.[29] Teen einde Oktober het ʻOumuamua reeds verdof tot ’n skynbare magnitude van ~23,[30] en middel Desember 2017 was dit te dof en het dit te vinnig beweeg om selfs met die grootste grondgebaseerde teleskope te bestudeer.[24]

Die SETI-instituut se radioteleskoop het ʻOumuamua bestudeer, maar geen ongewone radioseine waargeneem nie.[31] Ook geen smalbandseine is gevind nie.[32]

Baan

wysig
 
ʻOumuamua se hiperboliese baan deur die Sonnestelsel.

Dit lyk of ʻOumuamua rofweg uit die rigting van Vega in die sterrebeeld Lier kom.[33][34][35][36] Die voorwerp se inkomende bewegingsrigting was 6° vanaf die sonapeks (die rigting van die Son se beweging relatief tot die plaaslike sterre), en dit is die waarskynlikste rigting waaruit voorwerpe van buite die Sonnestelsel ons sal nader.[35][37] Waarnemings oor twee weke het ’n buitengewoon hiperboliese baan bevestig.[4][25] Sy snelheid relatief tot die Son wanneer dit in die interstellêre ruimte is, is 26,33 km/s of 94 800 km/h.

ʻOumuamua se snelheid relatief tot die Son[38]
Afstand Datum Snelheid
km/s
2 300 AE 1605 26,34
1 000 AE 1839 26,35
100 AE 2000 26,67
10 AE 2016 29,50
1 AE 9 Augustus 2017 49,67
Perihelium 9 September 2017 87,71[7]
1 AE 10 Oktober 2017 49,67
10 AE 2019 29,51
100 AE 2034 26,65
1 000 AE 2196 26,36
2 300 AE 2430 26,32

Teen middel November 2017 was sterrekundiges seker dit is ’n interstellêre voorwerp.[39] Gebaseer op waarnemings oor 34 dae, is ʻOumuamua se eksentrisiteit 1,2: die grootste wat nog waargeneem is[40][7] totdat 2I/Borisov in Augustus 2019 ontdek is. ’n Eksentrisiteit van meer as 1 beteken die voorwerp beweeg vinniger as die Son se ontsnappingsnelheid – dit is dus nie aan die Sonnestelsel gebonde nie en kan na die interstellêre ruimte ontsnap. Hoewel ’n eksentrisiteit van effens groter as 1 verkry kan word deur middel van wisselwerkings met planete, is ʻOumuamua se eksentrisiteit so groot dat dit nie vanweë ’n wisselwerking met ’n planeet in die Sonnestelsel kon gewees het nie. Nie eens onontdekte planete in die Sonnestelsel, as hulle sou bestaan, kon verantwoordelik gewees het vir ʻOumuamua se baan of sy snelheid so baie verhoog het nie. Dit kan dus net ’n interstellêre oorsprong hê.[41][42]

 
Animasie van ʻOumuamua se beweging deur die Sonnestelsel.

ʻOumuamua het die Sonnestelsel van noord van die vlak van die sonnebaan binnegekom. Die Son se swaartekrag het dit laat versnel todat dit sy maksimum spoed van 87,71 km/s bereik het toe dit op 6 September 2017 suid van die sonnebaan verbybeweeg en skerp noordwaarts gedraai het met sy naaste afstand aan die Son (perihelium) op 9 September (op ’n afstand van 0,255 AE van die Son, dus 17% nader as Mercurius se perihelium).[43][7] Die voorwerp beweeg nou weg van die Son in die rigting van die sterrebeeld Vlieënde Perd, na ’n verdwyningspunt 66° van die rigting van sy nadering.

Op sy pad weg van die Son het ʻOumuamua op 14 Oktober 2017 binne die wentelbaan van die Aarde beweeg (sowat 0,1616 AE van ons af) en op 1 November verby Mars se wentelbaan.[43][35][4] Dit het in Mei 2018 verby Jupiter se wentelbaan beweeg en in Januarie 2019 verby Saturnus s’n. In 2022 sal dit verby Neptunus se wentelbaan beweeg.[43]

Terwyl dit die Sonnestelsel verlaat, sal dit al hoe stadiger beweeg totdat dit ’n snelheid van 26,33 km/s relatief tot die Son bereik, net so vinnig as toe hy die Sonnestelsel genader het.[7] Dit sal die voorwerp rofweg 20 000 jaar neem om die Sonnestelsel heeltemal te verlaat.

Voorkoms, vorm en samestelling

wysig

Spektrumdata deur die William Herschel-teleskoop van 4,2 m op 25 Oktober 2017 het gewys ʻOumuamua het geen terreinvoorwerpe nie en is rooi soos voorwerpe in die Kuipergordel. Sy spektrum is soortgelyk aan dié van ’n D-tipe asteroïde.[11]

 
’n Ligkurwe van 25-27 Oktober 2017 van ’n model met ’n lengte-breedteverhouding van 10:1.

ʻOumuamua roteer om ’n niehoofas, ’n beweging bekend as tuimeling.[44][45] Dit verduidelik die verskeie rotasieperiodes wat aangeteken is, soos 8,1 uur (±0,42 uur[29] en ±0,02 uur[46]), met ’n ligkurwe-omvang van 1,5-2,1 magnitudes,[46] terwyl Meech et al. ’n rotasieperiode van 7,3 uur en ’n ligkurwe-omvang van 2,5 magnitudes aangeteken het.[47] Dit is waarskynlik dat ʻOumuamua in die stelsel van sy oorsprong teen ’n ander liggaam gebots het en tuimelend die ruimte ingeskiet is, en bly tuimel het aangesien die tydskaal vir die einde van hierdie beweging baie lank is – minstens ’n miljard jaar.[44][48]

 
’n Simulasie van ʻOumuamua wat deur die lug tuimel en die gevolglike ligkurwe. Eintlik is ʻOumuamua net as ’n ligpunt sigbaar; sy vorm hier is van sy ligkurwe afgelei.

Die groot wisselings in die ligkurwe dui aan ʻOumuamua is óf ’n baie langwerpige voorwerp, soortgelyk aan of meer as enige voorwerp in die Sonnestelsel,[29][46] óf ’n uiters plat voorwerp, ’n pannekoek- of ovaal sferoïde.[49] Die grootte en vorm is egter nie direk waargeneem nie omdat ʻOumuamua net as ’n ligpunt sigbaar is, selfs deur die kragtigste teleskope. As dit sigaarvormig is, kan die verhouding tussen die langste en kortste deel 5:1 of groter wees.[44] As ’n albedo van 10% aanvaar word (wat effens hoër is as dié van ’n tipiese D-tipe asteroïde),[50] en ’n verhouding van 6:1, is ʻOumuamua se afmetings sowat 100-1 000 m × 35-167 m × 35-167 m,[8][9][10][11][12] met ’n gemiddelde deursnee van sowat 110 m.[11][12] Volgens die Amerikaanse sterrekundige David Jewitt is die voorwerp fisies onmerkwaardig, buiten vir sy hoogs langwerpige vorm.[12] Bannister et al. het voorgestel dit kan ’n kontakdubbelvoorwerp wees,[29] hoewel dit nie versoenbaar is met sy vinnige rotasie nie.[26] Een spekulasie oor sy vorm is dat dit die gevolg is van ’n gewelddadige voorval (soos ’n botsing of sterontploffing) wat hom uit sy stelsel van oorsprong geskiet het.[26] JPL News het berig ʻOumuamua "is tot ’n kwartmyl (400 m) lank en uiters langwerpig – miskien 10 keer so lank as wat dit breed is".[27][28]

Volgens ’n 2019-verslag[51] is die beste modelle óf ’n sigaarvorm met ’n verhouding van 1:8 óf ’n skyfvorm met ’n verhouding van 1:6, met laasgenoemde waarskynliker omdat sy rotasie nie ’n spesifieke oeriëntasie verg om die waargenome helderheidsomvang te sien nie.

Waarnemings van sy ligkurwe dui daarop dat die voorwerp saamgestel kan wees uit ’n digte, metaalryke gesteente wat rooi geword het vanweë miljoene jare se blootstelling aan kosmiese strale.[26][52][53] Daar word vermoed sy oppervlak bevat toliene, wat bestraalde organiese verbindings is en algemener in voorwerpe in die buitenste Sonnestelsel voorkom; dit kan help om die oppervlak se ouderdom te bereken.[54][55] Dié moontlikheid word afgelei van spektroskopiese karakteriserings en sy donker en rooi kleur,[54][56] asook van die verwagte uitwerking van interstellêre straling.[56] Ondanks die gebrek aan ’n koma toe dit naby die Son was, kan dit steeds ys aan die binnekant bevat wat bedek word deur ’n "isolerende mantel wat veroorsaak is deur langtermynblootstelling aan kosmiese strale".[56]

Ander interstellêre voorwerpe

wysig

Sterrekundiges skat dat verskeie interstellêre voorwerpe per jaar nes ‘Oumuamua binne die wentelbaan van die Aarde verby die Son beweeg,[43] en dat 10 000 op enige gegewe dag binne die wentelbaan van Neptunus verbybeweeg.[57] As dit reg is, kan dit die geleentheid bied vir die toekomstige bestudering van interstellêre voorwerpe. Met ons huidige ruimtetegnologie sal nabybesoeke en omwentelings egter uitdagend wees weens hulle groot snelhede, maar nie onmoontlik nie.[58]

Op 27 November 2018 het die sterrekundige Avi Loeb van die Harvard-universiteit en ’n voorgraadse student, Amir Siraj, ’n soektog voorgestel na ‘Oumuamua-agtige voorwerpe wat in die Sonnestelsel vasgevang is vanweë ’n verlies aan wentelenergie deur ’n wisselwerking met Jupiter.[59][60] Hulle het sentourkandidate, soos 2017 SV13 en 2018 TL6, voorgestel as moontlike interstellêre voorwerpe wat hier vasgevang is en dalk besoek kan word.[61]

2I/Borisov is op 30 Augustus 2019 ontdek en is gou as ’n interstellêre komeet geëien. Dit het die Sonnestelsel uit die rigting van die sterrebeeld Kassiopeia binnegekom en sal perihelium (sy naaste afstand aan die Son) op 8 Desember 2019 bereik.

Harvard-sterrekundiges meen materie – en moontlik dormante spore – kan oor groot afstande uitgeruil word.[62] Die waarneming van ‘Oumuamua wat deur die binneste Sonnestelsel beweeg, bevestig die moontlikheid van ’n materiële skakel met eksoplanetêre stelsels.

Sien ook

wysig

Verwysings

wysig
  1. ↑ https://apod.nasa.gov/apod/ap171103.html (https://apod.nasa.gov/
  2. ↑ Bonnell, Jerry; Nemiroff, Robert (3 November 2017). "A/2017 U1: An Interstellar Visitor". Astronomy Picture of the Day (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Junie 2019. Besoek op 13 Maart 2019.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 "MPEC 2017-V17 : New Designation Scheme for Interstellar Objects". Minor Planet Center (in Engels). International Astronomical Union. 6 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Januarie 2020. Besoek op 6 November 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 "JPL Small-Body Database Browser: ʻOumuamua (A/2017 U1)". JPL Small-Body Database. Jet Propulsion Laboratory. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 November 2017. Besoek op 25 Oktober 2017.
    JPL 1 (Solution date: 2017-Oct-24)
    JPL 10 (Solution date: 2017-Nov-03)
    JPL 14 (Solution date: 2017-Nov-21)
  5. ↑ Rafikov, Roman R. (20 September 2018). "Spin Evolution and Cometary Interpretation of the Interstellar Minor Object 1I/2017 ʻOumuamua". [astro-ph.EP]. 
  6. ↑ Skibba, Ramin (10 Oktober 2018). "Interstellar Visitor Found to Be Unlike a Comet or an Asteroid". Quanta Magazine (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2020. Besoek op 10 Oktober 2018.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 "Pseudo-MPEC for A/2017 U1 (FAQ File)". Bill Gray of Project Pluto. 26 Oktober 2017. Besoek op 26 Oktober 2017. (Orbital elements)
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Cofield, Calia (14 November 2018). "NASA Learns More About Interstellar Visitor 'Oumuamua". Nasa (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 April 2020. Besoek op 14 November 2018.
  9. ↑ 9,0 9,1 Watzke, Megan (20 Oktober 2018). "Spitzer Observations of Interstellar Object ʻOumuamua". SciTechDaily.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Oktober 2019. Besoek op 20 Oktober 2018.
  10. ↑ 10,0 10,1 Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (22 Oktober 2018). "ʻOumuamua one year later". Phys.org. Besoek op 22 Oktober 2018.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Jewitt, D.; Luu, J.; Rajagopal, J.; Kotulla, R.; Ridgway, S.; Liu, W.; Augusteijn, T. (30 November 2017). "Interstellar Interloper 1I/2017 U1: Observations from the NOT and WIYN Telescopes". The Astrophysical Journal Letters. 850 (2): L36. arXiv:1711.05687. Bibcode:2017ApJ...850L..36J. doi:10.3847/2041-8213/aa9b2f.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 National Optical Astronomy Observatory (15 November 2017). "A Familiar-Looking Messenger from Another Solar System". Persberig. Archived from the original on 16 November 2017. https://web.archive.org/web/20171116133909/https://www.noao.edu/news/2017/pr1706.php. Besoek op 15 November 2017. 
  13. ↑ Meech, Karen; et al. (8 November 2017). "Proposal 15405 – Which way home? Finding the origin of our Solar System's first interstellar visitor" (PDF). STScI – Space Telescope Science Institute. Besoek op 15 November 2017.
  14. ↑ Carlisle, Camille M. (12 Maart 2019). "'Oumuamua sped up as it left the inner solar system. This might be why – Astronomers think a jet-powered rocking motion could solve the puzzle". Salon (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Maart 2020. Besoek op 12 Maart 2019.
  15. ↑ 15,0 15,1 Micheli, M.; et al. (2018). "Non-gravitational acceleration in the trajectory of 1I/2017 U1 (ʻOumuamua)". Nature. 559 (7713): 223–226. Bibcode:2018Natur.559..223M. doi:10.1038/s41586-018-0254-4. PMID 29950718.
  16. ↑ Królikowska, Małgorzata; Dybczyński, Piotr A. (1 Oktober 2013). "Near-parabolic comets observed in 2006–2010. The individualized approach to 1/a-determination and the new distribution of original and future orbits". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 435 (1): 440–459. arXiv:1308.0563. Bibcode:2013MNRAS.435..440K. doi:10.1093/mnras/stt1313. ISSN 0035-8711.
  17. ↑ Williams, Matt (2 November 2018). "Could Oumuamua Be an Extra-Terrestrial Solar Sail?". Universe Today. Besoek op 2 November 2018.
  18. ↑ Bialy, Shmuel; Loeb, Abraham (26 Oktober 2018). "Could Solar Radiation Explain ʻOumuamua's Peculiar Acceleration?". The Astrophysical Journal. 868: L1. arXiv:1810.11490v4. doi:10.3847/2041-8213/aaeda8.
  19. ↑ Loeb, Abraham (26 September 2018). "How to Search for Dead Cosmic Civilizations". Scientific American (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2020. Besoek op 26 September 2018.
  20. ↑ Williams, Matt (1 Februarie 2019). "Oumuamua Could be the Debris Cloud of a Disintegrated Interstellar Comet". Universe Today. Besoek op 2 Februarie 2019.
  21. ↑ Sekanina, Zdenek (31 Januarie 2019). "1I/'Oumuamua As Debris Of Dwarf Interstellar Comet That Disintegrated Before Perihelion". [astro-ph.EP]. 
  22. ↑ Wall, Mike (16 November 2017). "Meet ʻOumuamua, the First-Ever Asteroid from Another Star". Scientific American (in Engels) – via Space.com.
  23. ↑ Morrison, David (Maart–April 2018). "Interstellar Visitor: The Strange Asteroid from a Faraway System". Skeptical Inquirer. 42 (2): 5–6.
  24. ↑ 24,0 24,1 "First Known Interstellar Visitor is an 'Oddball'". Persberig. 20 November 2017. http://www.gemini.edu/node/12729. Besoek op 28 November 2017. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Meech, K.J.; et al. (20 November 2017). "A brief visit from a red and extremely elongated interstellar asteroid". Nature. 552 (7685): 378–381. Bibcode:2017Natur.552..378M. doi:10.1038/nature25020. PMID 29160305.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Rincon, Paul (20 November 2017). "Bizarre shape of interstellar asteroid". BBC News (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 April 2020. Besoek op 20 November 2017.
  27. ↑ 27,0 27,1 "Solar System's First Interstellar Visitor Dazzles Scientists". Jet Propulsion Laboratory (in Engels). 20 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Maart 2020. Besoek op 20 Desember 2017.
  28. ↑ 28,0 28,1 Ian Sample (11 Desember 2017). "Astronomers to check interstellar body for signs of alien technology". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2020. Besoek op 12 Desember 2017.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 Bannister, M.T.; Schwamb, M.E. (2017). "Col-OSSOS: Colors of the Interstellar Planetesimal 1I/2017 U1 in Context with the Solar System". The Astrophysical Journal. 851 (2): L38. arXiv:1711.06214. Bibcode:2017ApJ...851L..38B. doi:10.3847/2041-8213/aaa07c. As its albedo is unknown, we do not describe 1I/'Oumuamua as consistent with Tholen (1984) P type.
  30. ↑ "1I/ʻOumuamua = A/2017 U1 Orbit". Minor Planet Center (in Engels). International Astronomical Union. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Januarie 2018. Besoek op 9 November 2017.
  31. ↑ Billings, Lee (11 Desember 2017). "Alien Probe or Galactic Driftwood? SETI Tunes In to ʻOumuamua". Scientific American. Besoek op 12 Desember 2017. So far limited observations of 'Oumuamua, using facilities such as the SETI Institute's Allen Telescope Array, have turned up nothing.
  32. ↑ Enriquez, J. E. (9 Januarie 2018). "Breakthrough Listen Observations of 1I/ʻOumuamua with the GBT". Research Notes of the American Astronomical Society. 2 (1): 9. arXiv:1801.02814. Bibcode:2018RNAAS...2a...9E. doi:10.3847/2515-5172/aaa6c9.
  33. ↑ Wenz, John (22 November 2017). "The first discovered interstellar asteroid is a quarter-mile long red beast". Astronomy.
  34. ↑ Overbye, Dennis (22 November 2017). "An Interstellar Visitor Both Familiar and Alien". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 April 2020. Besoek op 23 November 2017.
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Beatty, Kelly (25 Oktober 2017). "Astronomers Spot First-Known Interstellar Comet" (in Engels). Sky & Telescope. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Januarie 2020. Besoek op 25 Oktober 2017.
  36. ↑ Seidel, Jamie (26 Oktober 2017). "'Alien' object excites astronomers. Is it a 'visitor' from nearby star?". The New Zealand Herald.
  37. ↑ Hein, A.M.; Perakis, N.; Long, K.F.; Crowl, A.; Eubanks, M.; Kennedy, R.G., III; Osborne, R. (2017). "Project Lyra: Sending a Spacecraft to 1I/ʻOumuamua (former A/2017 U1), the Interstellar Asteroid". [physics.space-ph]. 
  38. ↑ "Horizons Web-Interface". Solar System Dynamics Group. JPL. Resultate verkry met die JPL Horizons On-Line Ephemeris System met Soln.date: 2017-Nov-21. Observer Location: "@sun" / Table settings: "20. Observer range & range-rate", "22. Speed wrt Sun & observer". At perihelion deldot=0.0 km/s and VmagSn=87 km/s
  39. ↑ Clark, Stuart (20 November 2017). "Mysterious object confirmed to be from another solar system". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2020. Besoek op 21 November 2017. Astronomers are now certain that the mysterious object detected hurtling past our Sun last month is indeed from another solar system. They have named it 1I/2017 U1 (ʻOumuamua) and estimate it could be one of 10,000 others lurking undetected in our cosmic neighbourhood.
  40. ↑ "JPL Small-Body Database Search Engine – Constraints: e > 1". JPL Small-Body Database. Jet Propulsion Laboratory. Besoek op 26 Oktober 2017.
  41. ↑ Wright, Jason T.; Jones, Hugh R.A. (2018). "On Distinguishing Interstellar Objects Like ʻOumuamua From Products of Solar System Scattering". Research Notes of the AAS. 1 (1): 38. arXiv:1712.06044. Bibcode:2017RNAAS...1a..38W. doi:10.3847/2515-5172/aa9f23.
  42. ↑ de la Fuente Marcos, Carlos; de la Fuente Marcos, Raúl; Aarseth, Sverre J. (2018). "Where the Solar system meets the solar neighbourhood: patterns in the distribution of radiants of observed hyperbolic minor bodies". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters. 476 (1): L1–L5. arXiv:1802.00778. Bibcode:2018MNRAS.476L...1D. doi:10.1093/mnrasl/sly019.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 "Interstellar Asteroid FAQs". Nasa. 20 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Desember 2019. Besoek op 21 November 2017.
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 Fraser, W.C.; Pravec, P.; Fitzsimmons, A.; Lacerda, P.; Bannister, M.T.; Snodgrass, C.; Smolić, I. (9 Februarie 2018). "The tumbling rotational state of 1I/'Oumuamua". Nature Astronomy. 2 (5): 383–386. arXiv:1711.11530. Bibcode:2018NatAs...2..383F. doi:10.1038/s41550-018-0398-z.
  45. ↑ Drahus, M.; Guzik, P.; Waniak, W.; Handzlik, B.; Kurowski, S.; Xu, S. (1 Desember 2017). "Tumbling motion of 1I/ʻOumuamua reveals body's violent past". [astro-ph.EP]. 
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 Bolin, B.T.; et al. (2017). "APO Time Resolved Color Photometry of Highly-Elongated Interstellar Object 1I/ʻOumuamua". The Astrophysical Journal. 852 (1): L2. arXiv:1711.04927. Bibcode:2018ApJ...852L...2B. doi:10.3847/2041-8213/aaa0c9.
  47. ↑ Meech, Karen (20 November 2017). "Light curve of interstellar asteroid ʻOumuamua". ESO (in Engels). European Southern Observatory. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Desember 2019. Besoek op 21 November 2017.
  48. ↑ ʻOumuamua: 'space cigar's' tumble hints at violent past. Jonathan Amos, BBC News, 11 Februarie 2018.
  49. ↑ Belton, M.J.S. (10 April 2018). "The Excited Spin State of 1I/2017 U1 'Oumuamua". The Astrophysical Journal. 856 (2): L21. arXiv:1804.03471. Bibcode:2018ApJ...856L..21B. doi:10.3847/2041-8213/aab370. We find that 'Oumuamua is "cigar-shaped"', if close to its lowest rotational energy, and an extremely oblate spheroid if close to its highest energy state for its total angular momentum.
  50. ↑ Thomas, C. A.; Trilling, D. E.; Emery, J. P.; Mueller, M.; Hora, J. L.; Benner, L. A. M.; Bhattacharya, B.; Bottke, W. F.; Chesley, S. (1 September 2011). "ExploreNEOs. V. Average Albedo by Taxonomic Complex in the Near-Earth Asteroid Population". The Astronomical Journal. 142 (3): 85. Bibcode:2011AJ....142...85T. doi:10.1088/0004-6256/142/3/85. ISSN 0004-6256.
  51. ↑ Modeling the light curve of `Oumuamua: evidence for torque and disc-like shape Sergey Mashchenko
  52. ↑ Voosen, Paul (20 November 2017). "Updated: For the first time, astronomers are tracking a distant visitor streaking through our solar system". Science. doi:10.1126/science.aar3433. Besoek op 30 November 2017.
  53. ↑ O'Neill, Ian (20 November 2017). "Wow! 1st Interstellar Asteroid Is a Spinning Space Cigar". Space.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2020. Besoek op 30 November 2017.
  54. ↑ 54,0 54,1 Williams, Matt (20 November 2017). "That Interstellar Asteroid is probably pretty strange looking". Universe Today. Besoek op 20 Desember 2017. It's dark and reddened surface is also an indication of tholins, which are the result of organic molecules (like methane) being irradiated by cosmic rays for millions of years.
  55. ↑ Williams, Matt (24 November 2017). "Project Lyra, a mission to chase down that interstellar asteroid". Universe Today. Besoek op 20 Desember 2017. It was also determined to be rocky and metal rich, and to contain traces of tholins – organic molecules that have been irradiated by UV radiation. Ook hier: [1] by Phys.org
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 Fitzsimmons, A.; et al. (18 Desember 2017). "Spectroscopy and thermal modelling of the first interstellar object 1I/2017 U1 ʻOumuamua". Nature Astronomy. 2 (2): 133. arXiv:1712.06552. Bibcode:2018NatAs...2..133F. doi:10.1038/s41550-017-0361-4. The discovery epoch photometry implies a highly elongated body with radii of ∼200×20 m when a comet-like geometric albedo of 0.04 is assumed. Here we report spectroscopic characterisation of ʻOumuamua, finding it to be variable with time but similar to organically rich surfaces found in the outer Solar System. The observable ISO population is expected to be dominated by comet-like bodies in agreement with our spectra, yet the reported inactivity implies a lack of surface ice. We show this is consistent with predictions of an insulating mantle produced by long-term cosmic ray exposure. An internal icy composition cannot therefore be ruled out by the lack of activity, even though ʻOumuamua passed within 0.25 au of the Sun.
  57. ↑ Fraser, Wesley (11 Februarie 2018). The Sky at Night: The Mystery of ‘Oumuamua. Onderhoud met Chris Lintott. BBC.
  58. ↑ Seligman, Darryl; Laughlin, Gregory (12 April 2018). "The Feasibility and Benefits of in situ Exploration of ʻOumuamua-like Objects". The Astronomical Journal. 155 (5): 217. arXiv:1803.07022. Bibcode:2018AJ....155..217S. doi:10.3847/1538-3881/aabd37.
  59. ↑ Siraj, Amir; Loeb, Abraham (2019). "Identifying Interstellar Objects Trapped in the Solar System through Their Orbital Paramteters". The Astrophysical Journal. 872: L10. arXiv:1811.09632. doi:10.3847/2041-8213/ab042a.
  60. ↑ Koren, Marina (23 Januarie 2019). "When a Harvard Professor Talks About Aliens – News about extraterrestrial life sounds better coming from an expert at a high-prestige institution". The Atlantic (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Januarie 2020. Besoek op 23 Januarie 2019.
  61. ↑ Siraj, Amir; Loeb, Abraham (29 November 2018). "Identifying Interstellar Objects Trapped in the Solar System through Their Orbital Parameters". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 000: L10. arXiv:1811.09632. doi:10.3847/2041-8213/ab042a.
  62. ↑ Reuell, Peter (8 Julie 2019). "Harvard study suggests asteroids might play key role in spreading life". Harvard Gazette (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2020. Besoek op 29 September 2019.

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=1I/ʻOumuamua&oldid=2675664"