Maurizio Cattelan (Italiaans: [mauˈrittsjo katteˈlan]; gebore op 21 September1960) is 'n Italiaanse visuele kunstenaar. Cattelan se werk is hoofsaaklik bekend vir sy hiperrealistiese beeldhouwerke en installasies, en sluit ook kurasie en publikasie in. Sy satiriese[1] benadering tot kuns het daartoe gelei dat hy gereeld as 'n grapjas of nar van die kunswêreld bestempel is. Cattelan is selfonderrig as kunstenaar en het internasionaal in museums en Biënnale uitgestal. Maurizio Cattelan het sy belangrikste kunswerke by Viale Bligny 42 in Milaan geskep, waar hy vir baie jare gewoon het.
Hierdie lewensgrootte beeldhouwerk is 'n selfportret. Die kunstenaar kyk op deur 'n gat in die vloer. Die kamer hieronder blyk 'n stoorkamer te wees, maar is in werklikheid die personeelkleedkamer. Hier speel Cattelan ’n oortuigende spel met werklikheid en nabootsing, wat die kyker se verwagtinge ondermyn.
In 2011 het die Guggenheim-museum in New York 'n terugblik van sy werk aangebied. Van Cattelan se bekendste werke sluit in America, bestaande uit 'n soliede goue toilet; La Nona Ora, 'n beeldhouwerk wat 'n gevalle Pous Johannes Paulus II uitbeeld wat deur 'n meteoriet getref is; en Comedian, 'n vars piesang wat teen 'n muur vasgeplak is.
Cattelan is op 21 September 1960 in Padua, Italië, gebore.[2] Hy is daar grootgemaak deur sy ma, 'n skoonmaakster, en sy pa, 'n vragmotorbestuurder.[3][4] Hy het sy loopbaan in die vroeë 1980's begin deur houtmeubels in Forlì (Italië) te ontwerp en te vervaardig.[5][6] Cattelan het geen formele opleiding in kuns nie.[7] Hy het gesê dat benewens die lees van kunskatalogusse, "vertonings te skep was my skool".[8]
Humor en satire is die kern van Cattelan se werk;[9] hierdie benadering het hom dikwels as 'n kunstoneelgrap, nar of grapjas bestempel.[10][11][12] Hy is beskryf deur Jonathan P. Binstock, kurator van kontemporêre kuns by die Corcoran Gallery of Art, "as een van die groot na-Duchampiese kunstenaars en ook 'n slimkop".[13] Cattelan het die onderwerp van oorspronklikheid met etnograaf, Sarah Thornton, bespreek en verduidelik: "Oorspronklikheid bestaan nie op sigself nie. Dit is 'n evolusie van wat geproduseer word. ... Oorspronklikheid gaan oor jou vermoë om by te voeg."[14] Sy werk was dikwels gebaseer op eenvoudige woordspeling of ondermyn clichésituasies deur byvoorbeeld diere te vervang met mense in beeldhouwerke. "Dikwels morbied fassinerend, Cattelan se humor stel sy werk bo die visuele plesier-eenlyners," het Carol Vogel van The New York Times geskryf.[15]
Cattelan se eerste kunswerk is opgemerk as 'n fotokunsstuk in 1989 getiteld Lessico Familiare (Gesinssintaksis), 'n geraamde selfportret waarin hy uitgebeeld word terwyl hy 'n handhart oor sy naakte bors vorm.[16][17][18]
In 1992 het Cattelan die Oblomov-stigting (genoem na Ivan Goncharov se 1859-roman Oblomov en sy ledige hoofkarakter) begin wat tienduisend dollar ingesamel het om as 'n toekenning aan 'n kunstenaar te bied wat sou onderneem om vir een jaar geen werk te maak of te wys nie. Aangesien daar geen suksesvolle aansoekers was nie, het Cattelan die geld gebruik vir 'n lang vakansie in New York.[19]
Cattelan word algemeen bekend vir sy gebruik van taksidermie gedurende die middel-1990's. Novecento (1997) bestaan uit die opgestopte liggaam van 'n voormalige resiesperd genaamd Tiramisu, wat in 'n langwerpige, hangende houding aan 'n harnas hang.[20] Nog 'n werk wat taksidermie gebruik, is Bidibidobidiboo (1996), 'n miniatuuruitbeelding van 'n eekhoring wat oor sy kombuistafel inmekaar gesak het, 'n handwapen aan sy voete.[21]
In 1999 het hy begin om lewensgrootte wasbeelde van verskeie onderwerpe te maak, insluitend homself.[22] Een van sy bekendste beeldhouwerke, La Nona Ora (1999), bestaan uit 'n beeltenis van Pous Johannes Paulus II in volle seremoniële kostuum wat deur 'n meteoor verpletter word.[23]
In 1999 het hy saam met Jens Hoffmann die 6de Karibiese Biënnale saamgestel.[24][25]
In 2002 het hy saam met Ali Subotnick en Massimiliano Gioni "The Wrong Gallery" gestig, 'n glasdeur wat lei na 'n 2,5 vierkante voet uitstalruimte by 516A½ West 20th Street in New York.[26][27] Nadat die gebou wat die galery huisves verkoop is, is die deur en galery tot 2009 in die versameling van die Tate Modern uitgestal.[27]
Met langtermyn medewerkers Subotnick en Gioni het Cattelan ook die 2006 Berlynse Biënnale saamgestel.[28] Artikels deur Cattelan verskyn gereeld in internasionale publikasies soos Flash Art. [29]
Van 1996 tot 2007 het Cattelan met Dominique Gonzalez-Foster en Paola Manfrin saamgewerk aan die publikasie Permanent Food, 'n geleentheidsjoernaal wat bestaan uit 'n pastiche van bladsye wat uit ander tydskrifte geskeur is en voorleggings deur kunstenaars van soortgelyke materiaal.[30][31] Vanaf 2002 het hy saamgewerk aan die satiriese kuns-joernaal Charley, 'n reeks oor kontemporêre kunstenaars.[32]
In 2009 het Cattelan met die Italiaanse fotograaf Pierpaolo Ferrari saamgespan om 'n hoofartikel vir W's Art Uitgawe te skep.
In 2010 het hulle die tydskrif Toiletpaper gestig, 'n tweejaarlikse, prentgebaseerde publikasie.[33] As deel van 'n openbare kunsreeks by die High Line in 2012, is Toiletpaper opdrag gegee met 'n advertensiebord op die hoek van 10de Laan en West 18de Straat in New York, wat 'n beeld wys van 'n vrou se gemanikuurde en juweliersware vingers, los van hul hande, uit 'n lewendige blou fluweel agtergrond.[34] In 2014 het Cattelan en Ferrari 'n modeverspreiding vir die Spring Fashion-uitgawe van New York geskep.[35]
In 2010 het hulle die tydskrif Toiletpaper gestig, 'n tweejaarlikse, prentgebaseerde publikasie.[36] As deel van 'n openbare kunsreeks by die High Line in 2012, is Toiletpaper opdrag gegee met 'n advertensiebord op die hoek van 10de Laan en West 18de Straat in New York, wat 'n beeld wys van 'n vrou se gemanikuurde en juweliersware vingers, los van hul hande, uit 'n lewendige blou fluweel agtergrond.[37] In 2014 het Cattelan en Ferrari 'n modeverspreiding vir die Spring Fashion-uitgawe van New York geskep.[38]
In die projek getiteld 1968, A Toiletpaper-samewerking tussen Maurizio Cattelan, Pierpaolo Ferrari en die Deste-stigting in Athene, vier Cattelan die werke en tyd van Dakis Joannou en sy versameling radikale ontwerpe.[39]
Toiletpaper verskil van die twee voorheen tydskrifprojekte, aangesien die foto's daarvan uitsluitlik vir die tydskrif beplan en aangewys is.[40] Die vlak van oorspronklikheid vir hierdie tydskrif het die ander oortref, wat die gehoor vae, eienaardig bekende foto's verskaf het om deur te kyk. Toiletpaper is 'n surrealistiese pantomiene van beelde wat die kyker nie maklik kan terugspoor na 'n beginpunt nie, terwyl dit heel waarskynlik deur populêre kultuur opgetower is. Dit is 'n warrelwind van harde kleure gemeng met die af en toe swart-en-wit foto: "die prente ondersoek die onbewuste, en tik op gesublimeerde perversies en spasmas van geweld."[41]
Him deur Maurizio Cattelan, wat Adolf Hitler uitbeeld wat in gebed kniel, uitgestal in 'n binnehof in die voormalige Warskou-ghetto.Working Is a Bad Job (1993): By die 1993 Venesië Biënnale het hy sy toegewese ruimte aan 'n advertensie-agentskap verhuur, wat 'n advertensiebord geïnstalleer het wat 'n nuwe parfuum bevorder.[42]
Errotin, le vrai Lapin (1995), waarin hy sy galeryeienaar Emmanuel Perrotin oorreed het om 'n reuse pienk konynkostuum in die vorm van 'n fallus na Cattelan se galeryopening te dra.[43]
Another Fucking Readymade (1996): As 'n diepgaande voorbeeld van 'gevinde kuns, vir 'n uitstalling by die de Appel Kunstesentrum in Amsterdam, het hy die hele inhoud van 'n ander kunstenaar se uitstalling van 'n nabygeleë galery gesteel met die idee om dit as sy eie werk aan te bied, totdat die polisie het daarop aangedring dat hy die werke teruggee na 'n dreigement van arrestasie.[42]
Turisti (1997), opgestopte duiwe en vals duiwe ontlasting uitgestal in die Italiaanse paviljoen by die Venesiese Biënnale van 1997.[44]
In 1997, by die Konsortium in Dijon, het Cattelan 'n kisvormige gat in die vloer van die museum se hoofgalery gegrawe.[45]
Mother (1999); by die 1999 Venesiese Biënnale het Cattelan hierdie stuk uitgevoer, 'n projek wat 'n Indiese fakir behels het, wat 'n daaglikse ritueel beoefen het om onder sand in 'n klein kamertjie begrawe te word, met net sy geklemde hande sigbaar.[46]
Untitled (2001), installasie geskep vir die Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam wat die kunstenaar uitbeeld wat ondeund uit 'n gat in die vloer na 'n galery van 17de-eeuse Nederlandse meesters loer.[42]
Him (2001): 'n beeldhouwerk wat lyk soos 'n skoolseun wat in gebed kniel, behalwe dat die kop vervang is met die realistiese gelykenis van Adolf Hitler.
As deel van die 2001 Venesiese Biënnale het hy 'n volgrootte HOLLYWOOD- kenteken oor die grootste vullispunt in Palermo, Sisilië, opgerig.
Untitled (2001) by Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam, Nederland.
La rivoluzione siamo noi (Ons is die Rewolusie) (2000), bied 'n miniatuur Maurizio Cattelan, hangende van 'n Marcel Breuer-ontwerpte klererak. In hierdie uitbeelding kontrasteer Cattelan die Duitse kunstenaar Joseph Beuys stelling, "elke man is 'n kunstenaar", met sy eie, "Ek is nie 'n kunstenaar nie".[47]
Don't Forget to Call Your Mother (2000), 'n foto deur Cattelan wat as 'n vertoning-uitnodigingskaartjie gebruik is, met die bekendstelling daarvan, deur die Marian Goodman-galery in New York. "Die kaartjie herinner ironies genoeg kliënte aan hul ma's se bekommernisse elke keer as hulle die kroeg nader om te drink ... in die nabootsing van hierdie streng ouerlike opdrag, gebruik die kaartjie houdings rakende gesag, onafhanklikheid en ongehoorsaamheid." (Susan Thompson).[41]
Daddy, Daddy (2008) is aanvanklik in die groepuitstalling theanyspacewhatever (2008–09) by die Guggenheim-museum vertoon.[48] Die stuk was 'n plek spesifieke installasie in 'n klein swembad aan die onderkant van die Frank Lloyd Wright-atrium-rotunda, waar 'n lewensgrootte Pinocchio-pop met die gesig na onder gelê het, wat die indruk wek dat hy van bo af gespring of geval het. "Catelan se lewensgrootte beeltenis van 'n geliefde sprokieskarakter wat met die gesig na onder in die museum se fontein lê, lees as 'n misdaadtoneel vol vrae van opset: selfmoord, moord, of swak beplande ontsnapping?"[49]
L.O.V.E. (2011), 'n 11-meter wit marmer beeldhouwerk middelvinger wat reguit uit 'n andersins vingerlose hand steek, en wys weg van Borsa Italiana in Milaan.[50]
La Rivoluzione Siamo Noi (2000) by die Rubell Museum in Miami.
Turisti (2011), vir die 2011 Venesiese Biënnale, is gemaak van 2 000 gebalsemde duiwe, om nie met die soortgelyke naam Turisti (1997) verwar te word nie.[51]
America (2016), 'n 18-karaat soliede goue toilet, gesteel van 'n uitstalling in Engeland in 2019.
Comedian (2019), 'n piesang vasgeplak aan 'n muur, gewys by Art Basel Miami. Die eetbare deel is geëet deur die Georgiese kunstenaar David Datuna (1974-2022) in 'n uitvoeringskunsstuk genaamd Hungry Artist.
Blind (2021), 'n gedenkteken vir die slagoffers van die aanvalle op 11 September, met swart harsmonoliet wat een van die World Trade Center-torings verteenwoordig wat deur die silhoeët van 'n straalvliegtuig gesny is.[52]
’n Omvangryke terugblik getiteld All, wat 130 voorwerpe van Cattelan se loopbaan sedert 1989 bymekaarmaak, het in 2011 by die Solomon R. Guggenheim-museum, New York, geopen. By geleentheid van die uitstalling het Cattelan sy vroeë aftrede aangekondig.[53]
In 2016 het die Monnaie de Paris sy terugskouing van sy werk getiteld Not Afraid of Love aangebied.[54]
Cattelan het deelgeneem aan die Venesiese Biënnale (1993, 1997, 1999, 2001, 2003, 2011), Manifesta 2 (1998), Luxemburg, Melbourne Internasionale Biënnale 1999 en die 2004 Whitney Biënnale in New York.[55][56]
Op 'n Sotheby-veiling in 2004 is Cattelan se Ballad of Trotsky (1996), 'n taksidermiese perd wat aan toue van 'n plafon opgehang is, vir $2 miljoen verkoop, 'n rekord vir die kunstenaar op daardie stadium. [57]
Cattelan was 'n finalis vir die Guggenheim se Hugo Boss-prys in 2000, het 'n eregraad in Sosiologie van die Universiteit van Trento, Italië, ontvang.[32] In 2004 is die Arnold Bode-prys van die Kunstverein Kassel, Duitsland, aan hom toegeken.[55] 'n Loopbaanprys ('n goue medalje) is deur die 15de Rome Quadriennale aan Maurizio Cattelan toegeken.[58] Op 24 Maart 2009, by die MAXXI Museum van Rome, het die sanger en musikant Elio die prys kom ontvang en beweer dat hy die regte Cattelan is.[59][60][61]
'n Dokumentêre film getiteld Maurizio Cattelan: Be Right Back[62] is in 2017 vrygestel.[63] Die film het by die Tribeca-rolprentfees gepremière en in 2017 in teaters gespeel.[64] Die film, geregisseer deur Maura Axelrod,[65] het die kurator Massimiliano Gioni vir Cattelan ingestaan. Dit het gevolg op Cattelan se loopbaanterugblik by die Solomon R. Guggenheim-museum in New York.
By geleentheid van sy 2011 retrospektief by die Guggenheim Museum in New York, is op Cattelan gefokus in die Amerikaanse televisieprogram 60 Minutes.[66] In 2016 is 'n dokumentêr oor sy lewe en werk, The Art World's Prankster: Maurizio Cattelan, op BBC uitgesaai.[67][68][69]
In 2010 het die Siciliaanse kunstenaar Giuseppe Veneziano 'n voorstelling van Cattelan geskep wat met 'n strop om sy nek gehang is en dit in die Vatikaan vertoon.[70]
In 2017, toe die Trump-administrasieWithuis die lening van 'n Vincent van Gogh-skildery uit die Guggenheim-versameling, Landscape with Snow, versoek het, het die museum se hoofkurator Nancy Spector eerder Cattelan se werk America voorgestel, 'n beeldhouwerk van 'n goue toilet.[71]
Op 7 Desember 2019 is Comedian, 'n kunswerk geskep deur Cattelan in 'n uitgawe van drie vir die 2019-weergawe van Art Basel Miami Beach wat bestaan uit 'n piesang wat met plakband teen 'n muur vasgeheg is, vir $120 000 aan 'n naamlose Franse kunsversamelaar verkoop. Die vrug in die werk is later summier geëet deur die Georgiese uitvoeringskunstenaar David Datuna, wat sy stuk Hungry Artist genoem het. Intussen het Galerie Perrotin, wat nog 'n uitgawe van die stuk uitgestal het, die vrugte vervang en verklaar dat dit 'n "idee" is, terwyl Datuna gesê het "dit was baie lekker".[72] Op 27 April 2023 het 'n soortgelyke ingryping plaasgevind toe Noh Hyun-soo, 'n student van Seoul Nasionale Universiteit, die piesang by die Leeum, Samsung Museum of Art, geëet het. [73] Deur die oorspronklike kleefband te gebruik, het hy toe die skil weer aan die muur vasgeplak. Die skil is later deur die museum vervang met 'n vars piesang.[74]
Kunstenaar Joe Morford het 'n saak teen Cattelan aanhangig gemaak vir kopieregskending van sy 2000-werk getitel Banana & Orange.[75][76]Banana & Orange het plastiese replikas van die titulêre vrugte wat aan twee groen panele geplak is.[77] Gegewe Morford se beweerde ooreenkomste tussen Comedian en Banana & Orange, het Morford 'n eis van kopieregskending voortgesit en beweer dat Comedian Banana & Orange onregverdig gekopieer het.[78] Morford het verder beweer dat Cattelan moontlik sy werk gesien het en daardeur beïnvloed is. Op 9 Junie 2023 het regter Robert N. Scolar, Jr., 'n Amerikaanse distriksregter vir die suidelike distrik van Florida, Cattelan se mosie vir summiere vonnis toegestaan, wat die saak voor die verhoor gesluit het.[77][79]
↑ 41,041,1Spector, Nancy, and Maurizio Cattelan. "Catalogue [1989-2011]." Maurizio Cattelan: All. New York, NY: Guggenheim Museum Publications :, 2011. Print.
↑"Giuseppe Veneziano, scandalo al sole" (in Italiaans). goleminformazione.it. 19 Oktober 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Junie 2013. Besoek op 21 Maart 2019. Maar die werk wat die meeste skandaal veroorsaak het, was 'n portret van die kunstenaar Maurizio Cattelan met 'n strop om sy nek
