Wikipedia

486958 Arrokoth

486958 Arrokoth, wat die voorlopige naam (486958) 2014 MU69 gehad het, is ’n trans-Neptunus-voorwerp in die Kuipergordel in die buitenste deel van die Sonnestelsel. Dit is op 26 Junie 2014 deur sterrekundiges met behulp van die Hubble-ruimteteleskoop ontdek[3] en op 1 Januarie 2019 deur die tuig New Horizons besoek. Arrokoth is 31 km lank, en die verskillende lobbe, met die byname "Ultima" en "Thule", is onderskeidelik 19 en 14 km breed. Dit is ’n kontakdubbelvoorwerp waarvan die twee dele met hul hoofasse langs aan mekaar verbind is en bestaan uit 'n groter deel (Ultima) wat drie keer so groot soos die kleiner deel (Thule) is. Dit lyk of Ultima 'n samestelling van agt kleiner voorwerpe,[11] elk sowat 5 km breed, is wat saamgesmelt het voordat Ultima en Thule met mekaar in aanraking gekom het.[12][13]

486958 Arrokoth   

’n Saamgestelde kleurfoto van Arrokoth.[1]
Ontdekking [2][3]
Ontdek deur Marc Buie / Hubble-ruimteteleskoop
Datum 26 Junie 2014
Kleinplaneet-benaming(486958) 2014 MU69
Alternatiewe nameUltima Thule (nieamptelik)[4]
2014 MU69
PT1 [5]
1110113Y [6]
11 [7]
Kleinplaneet-kategorie TNV,[2]
cubewano[6][8]
Wentelbaaneienskappe[2]
Epog 27 April 2019
Afelium 46,442 AE
Perihelium 42,721 AE
Halwe lengteas 44,539 AE
Wentelperiode 298 jaar
Gem. anomalie 306,31°
Gem. beweging 0° 0m 11.88s / dag
Baanhelling 2,45116°
Lengteligging van stygende nodus 42,7212447°
Periheliumhoek 174,418°
Fisiese eienskappe
Afmetings 35 × 20 × 10 km
Skynmagnitude 26,8[9]
Absolute magnitude 11,1[2] [10]
New Horizons se baan verby Pluto (rooi) en Ultima Thule (wit).

Dit het ’n wentelperiode van 298 jaar en ’n klein baanhelling en eksentrisiteit – daarom word dit as ’n klassieke Kuipergordelvoorwerp geklassifiseer. Dit het vermoedelik nie groot versteurings ondergaan nie en is dus een van die primitiefste voorwerpe bekend.

In Augustus 2015 is Arrokoth gekies as die volgende teiken van die ruimtetuig New Horizons ná sy verbyvlug van die dwergplaneet Pluto. Op 13 Maart 2018 het Nasa aangekondig die voorwerp sal die bynaam Ultima Thule hê. Dié besluit is geneem ná ’n openbare stemveldtog.

Arrokoth is die verste voorwerp in die Sonnestelsel wat nog deur ’n ruimtetuig besoek is.[5][14]

Naam

wysig

Arrokoth is genoem na ’n woord uit die taal Powhatan van ’n streek in Virginië en Maryland, en beteken vermoedelik "lug".[15] Die uitspraak en betekenis van die woord is egter nie heeltemal seker nie, want die taal het laat in die 18de eeu uitgesterf en min is daarvan opgeteken. Die span van New Horizons het dié naam gekies omdat Arrokoth in 2014 met die Hubble-ruimteteleskoop in Maryland ontdek is.[15][16] Die nuwe naam is deur die Internasionale Astronomiese Unie (IAU) aanvaar en op 12 November 2019 deur die New Horizons-span aangekondig.[15]

Toe Arrokoth die eerste keer waargeneem is, het dit die naam 1110113Y gekry,[17] of sommer "11".[7][5] Nasa het in Oktober 2014 aangekondig dit is ’n moontlike volgende teiken van New Horizons[18][19] en dit is nieamptelik "PT1", of "Potential Target 1", genoem. Sy voorlopige naam, 2014 MU69, wat aandui dit was die 1 745ste voorwerp wat in die tweede helfte van Junie 2014 ontdek is, is in Maart 2015 deur die Kleinplaneetsentrum daaraan gegee nadat genoeg wenteleienskappe versamel is.[5] Ná nog waarnemings van sy wentelbaan het dit die permanente kleinplaneetnommer (486958) op 12 Maart 2017 gekry.[10]

Hierna het Nasa die publiek genooi om vir ’n bynaam te stem.[20] Op 13 Maart 2018 het Nasa aangekondig die bynaam sal "Ultima Thule" wees. Die naam, wat ’n veraf plek buite die grense van die bekende wêreld beteken, is een van 37 wat uit 34 000 name gekies is en waarvoor gestem kon word.[4] Nadat met sekerheid vasgestel is dit is ’n kontakdubbelvoorwerp, het die New Horizons-span die grootste liggaam op 2 Januarie 2019 Ultima gedoop en die kleiner een Thule.[21]

Ontstaan

wysig
 
Die fases van Ultima Thule se vorming.

Ultima en Thule was vermoedelik eers twee aparte voorwerpe wat sedert die vorming van die Sonnestelsel 4,6 miljard jaar gelede mettertyd uit ’n draaiende wolk van klein ysliggame ontstaan het.[22][23]

Nadat die twee liggame vermoedelik apart groter geword het, het hulle in ’n wentelbaan om mekaar begin beweeg.[23][24] Uiteindelik het hulle vanweë die verlies aan momentum, wat ontstaan het omdat hul momentum na ander liggame in die wolk verskuif is, stadigaan nader aan mekaar beweeg totdat hulle aan mekaar geraak en later saamgesmelt het.[22] Daar word geglo die twee liggame het baie stadig versmelt, met ’n spoed van sowat 2 m/s – min of meer so vinnig as wat ’n gemiddelde mens loop.[24] Daar is moontlike aanduidings van skeure op hul oppervlak vanweë die samesmelting.[23]

In die minstens 4 miljard sedert hul samesmelting was daar buitengewoon min impakte op hulle as gevolg van die stadige spoed van die liggaam in die Kuipergordel.[25] Vanweë die gebrek aan gereelde kratervormingsvoorvalle en versteurings in sy wentelbaan het die liggaam se vorm en voorkoms feitlik onveranderd gebly.[25][26]

Vorm

wysig
 
Stereoskopiese animasie gemaak van twee aparte beelde. (3D-weergawe)

Arrokoth is ’n kontakdubbelvoorwerp wat bestaan uit twee lobbe wat met ’n helder, smal nek aan mekaar verbind is.[21] Die groter lob, met die bynaam Ultima, se langste as is sowat 22 km[12] en die kleiner lob, Thule, s’n sowat 14,2 km.[27] Die hele voorwerp se langste as is 35 km.[12] Die middelpunte van die twee lobbe is sowat 16 km van mekaar af.[12]

Op 2 Januarie 2019, net ná die verbyvlug, het die hoofondersoeker van New Horizons, Alan Stern, Arrokoth se vorm beskryf as ’n “sneeuman”.[28][29] Op 8 Februarie het Stern aangekondig die voorwerp se vorm blyk uit latere foto’s platter te wees as wat voorheen gedink is; hy het dit toe beskryf as eerder soos ’n groot “pannekoek” (die groter lob) en ’n "okkerneut" (die kleiner lob) as soos twee sfere.[30]

Deur te kyk hoe die twee lobbe sterre op die agtergrond verduister, kon wetenskaplikes die vorms van die lobbe aflei.[31] Die oorsaak van Arrokoth se onverwagte plat vorm is onseker, maar een verduideliking is dat die twee aparte lobbe op ’n tyd baie vinnig roteer het en dat hulle dus plat geword het vanweë middelpuntvliedende kragte.[32][11]

Die langste asse van die twee lobbe lyn feitlik op met hul gemeenskaplike draaias.[12][33][34] Dié oplyning dui daarop dat hulle ’n sinchroniese rotasie gehad het, waarskynlik vanweë getykragte, voordat hulle saamgesmelt het.[12][34]

Geologie

wysig

Oppervlak en spektra

wysig
 
 
 
Kleur- en spektrumbeelde van Arrokoth wat die subtiele kleurverskille op sy oppervlak wys. Die foto regs is dieselfde kleurfoto wat op die swart-wit hoëresolusiefoto gesuperponeer is.

Arrokoth se oppervlak is rooi.[23] Sy kleur en spektrum is die eerste keer deur die Hubble-ruimteteleskoop gemeet.[35] Dié kleur stem baie ooreen met die rooierige kleure van ander bekende Kuipergordelvoorwerpe, en is aansienlik rooier as dié van die dwergplaneet Pluto.[34] Die waargenome spektrum van Arrokoth toon ’n sterk rooi spektrale gradiënt wat strek van die rooi sigbare spektrum tot die infrarooi by golflengtes van 1,2 tot 2,5 μm.[12] Spektrale metings deur New Horizons toon die teenwoordigheid van metanol, waterys en organiese molekules op sy oppervlak.[23][34] Die sentrum toon ooreenkomste met dié van 2002 VE95 en die sentour 5145 Pholus, want hulle spektra toon ’n sterk rooi spektrale gradiënt van omtrent dieselfde golflengtes, asook tekens van metanol op hul oppervlak.[12]

Arrokoth se rooi kleur word veroorsaak deur ’n mengsel van organiese samestellings wat informeel as toliene bekend is.[36][37] Die toliene is vermoedelik die resultaat van ultraviolet-sonstraling wat metaan en ander verbindings prosesseer.[38]

Op kleur- en spektrumfoto’s van Arrokoth toon die oppervlak subtiele kleurverskille.[23][24] Spektrumbeelde wys die nek en liniëringseienskappe is minder rooi, terwyl die sentrale deel van die kleinste lob weer rooier lyk.[13] Die groot lob het ook rooier streke, wat deur die New Horizons-span “duimafdrukke” genoem word.[13]

Die oppervlak se albedo, of weerkaatsingsvermoë, verskil van 6 tot 14 persent vanweë verskeie helder streke.[27] Sy geometriese albedo, die hoeveelheid lig wat in die sigbare spektrum weerkaats word, is 16,5 persent, wat tipies is van ’n Kuipergordelvoorwerp.[12]

Kraters

wysig

Die oppervlak het ’n paar vlak kraters.[39][25] Die voorkoms van impakvoorvalle die afgelope miljard jaar blyk ongewoon en min te wees.[25] Die spoed van voorwerpe wat teen Arrokoth bots, is vermoedelik baie laag: sowat 4 km/s.[25] Vanweë die min kraters en lae spoed van die voorwerpe het die oppervlak relatief ongeskonde gebly en kan dit aanduidings gee van Arrokoth se vormingsproses, asook sy akkresiemateriaal.[25][40]

Talle klein gate op die oppervlak is op hoëresolusiefoto’s deur New Horizons te sien.[41][42] Die breedte van hierdie gate is sowat 700 m.[41] Die presiese oorsake van die gate is onbekend; daar word gedebatteer of dit deur impakte, die instorting van materiaal, die sublimasie van vlugtige stowwe of die ontsnapping van vlugtige gasse veroorsaak word.[41][42][13]

Oppervlakeienskappe

wysig
 
Die geologie van Arrokoth, met die komeet 67P volgens skaal. Noemenswaardige eienskappe word uitgelig. Die agt subeenhede van die groot lob, wat ma tot mh gemerk is, is topografiese eenhede wat “boublokke” van dié lob kan wees.[13][24]

Die oppervlak van albei Arrokoth se lobbe het streke van wisselende helderheid wat moontlik uit materiaal met ’n beter weerkaatsingsvermoë bestaan.[43][12] Daarbenewens word verskeie geologiese eienskappe geïdentifiseer, insluitende trôe en heuwels.[13] Hierdie eienskappe het vermoedelik ontstaan deurdat kleiner subeenhede tydens Arrokoth se vorming saamgesmelt het.[13] Die oppervlakswaartekrag op die heuwels is kleiner as by dele nader aan waar die twee lobbe bymekaarkom. Materiaal rol waarskynlik van die heuwels af na laer streke, waar die oppervlakswaartekrag groter is.[13] Dit kan die helder streke op die oppervlak verduidelik, veral helder liniëringseienskappe waar helder materiaal dalk gedeponeer word.[23][13][32]

Die kleiner lob, Thule, het ’n groot depressie wat die New Horizons-span "die Marylandkrater" noem.[23][13] Dit is sowat 7 x 8 km groot[12][23] en volgens stereografiese ontledings sowat 2 km diep.[12] Dit is vermoedelik ’n impakkrater wat gevorm is deur ’n voorwerp van sowat 700 m breed.[39] Twee groot, helder strepe is aan die kant van die depressie sigbaar en kan verband hou met grondstortings waar helder materiaal tot in die depressie afrol.[12][13]

Vier trôe is geïdentifiseer al langs die dag-naggrens van die klein lob, asook twee moontlike kilometer breë inpakkraters aan die rand van die groot depressie.[12] Thule se oppervlak toon donker, breë streke (dm gemerk op die beeld regs) wat helderder gevlekte streke skei. Hierdie donker streke is waarskynlik neerslae van vlugtige ys wat deur ’n laag donkerder materiaal bedek word.[12] Nog ’n helder streek (rm gemerk), op die ewenaar van die klein lob, toon ruwe terrein en verskeie eienskappe wat gate, kraters of heuwels kan wees.[12] Anders as Ultima, toon Thule blykbaar nie tekens van subeenhede in sy topografie nie. Dit kan wees vanweë ’n verskuiwing van sy oppervlak wat deur dieselfde impakvoorval veroorsaak is as sy groot depressie.[12]

Die groot lob, Ultima, bestaan vermoedelik uit agt kleiner topografiese subeenhede wat elk sowat 5 km breed is.[12] Dit lyk of elke eenheid deur grensstreke met ’n groot weerkaatsingsvermoë geskei word.[12] Die eenderse grootte van die subeenhede dui daarop dat hulle individuele klein plantesimale was wat saamgesmelt het om die groot lob te vorm.[12] Hulle het waarskynlik baie stadig versmelt (met ’n spoed van ’n paar meter per sekonde).[12] Die sentrale subeenheid van die groot lob het ’n helder, ronde eienskap wat informeel “Die Pad na Nêrens” genoem word.[42][13] Dit is volgens stereografiese ontledings relatief plat in vergelyking met ander topografiese eenhede op dié lob.[12] Al langs die dag-naggrens van die groot lob is trôe en kettings gate te bespeur.[12]

Die “nek”-streek waar die twee lobbe bymekaarkom, is aansienlik helderder en minder rooi as die res van Arrokoth se oppervlak.[44] Dit bestaan waarskynlik uit ’n beter weerkaatsende materiaal wat verskil van dié op die res van die oppervlak. Volgens een hipotese het dié helder materiaal moontlik ontstaan uit die neerslag van klein deeltjies wat mettertyd van die twee lobbe geval het.[27] Aangesien Arrokoth se swaartekragmiddelpunt tussen die twee lobbe lê, kan klein deeltjies teen die steil hange na die middel afrol.[44] Volgens ’n ander voorstel word die helder materiaal gevorm deur die neerslag van ammoniak-ys.[45] Ammoniakdampe wat op Arrokoth se oppervlak teenwoordig is, sal om die nekstreek stol en gasse sal weens die konkawe vorm van die nek nie kan ontsnap nie.[45]

Interne struktuur

wysig

Arrokoth se binnekant bestaan vermoedelik meestal uit amorfe waterys en rotsagtige materiaal.[27] Spoorhoeveelhede metaan en ander vlugtige gasse in die vorm van dampe is ook dalk teenwoordig en in waterys vasgevang.[46] Die interne struktuur het na verwagting ’n lae porositeit, aangesien vlugtige gasse wat in die binnekant vasgevang is, moontlik ontsnap.[46] As ’n mens aanneem Arrokoth het ’n interne hittebron wat veroorsaak word deur die radioaktiewe verval van radionukliede, sal die vlugtige gasse na buite migreer en van die oppervlak af ontsnap, ’n proses soortgelyk aan ontgassing by komete.[46] Die gas kan daarna vries en ’n neerslag op Arrokoth vorm, en dit verklaar dalk die teenwoordigheid van yse en toliene op die oppervlak.[46][38]

Wentelbaan en rotasie

wysig
Die wentelbane van New Horizons se moontlike teikens 1 tot 3. Arrokoth (PT1) is blou, 2014 OS393 (PT2) is rooi en 2014 PN70 is groen.
 
Nabypolêre uitsig op Arrokoth se rotasie oor ’n tydperk van sewe uur.[47]

Arrokoth wentel op ’n afstand van 44,6 AE om die Son en voltooi ’n volle omwenteling elke 298 jaar.[3] Sy wentelbaan het ’n klein eksentrisiteit – sy perihelium (naaste afstand aan die Son) en afelium (verste afstand) verskil met minder as 4 AE. Dit het ’n klein baanhelling en eksentrisiteit in vergelyking met ander voorwerpe in die Kuipergordel.[48] Dit beteken dit is ’n koue klassieke Kuipergordelvoorwerp wat waarskynlik nie groot versteurings ondervind het nie.[6] Waarnemings in Mei en Julie 2015 en weer in Julie en Oktober 2016 het onsekerhede oor die wentelbaan in ’n groot mate verminder.[9][3]

Resultate van die waarnemings deur die Hubble-ruimteteleskoop het gewys Arrokoth se helderheid terwyl hy roteer, wissel met minder as 20 persent.[49][50] Hoewel die rotasieperiode nie uit die Hubble-waarnemings vasgestel kon word nie, dui die helderheidswisselings daarop dat Arrokoth se draaias na die Aarde wys.[49][50] Terwyl New Horizons die liggaam genader het, het die ruimtetuig geen rotasieligkurwe bespeur nie, ondanks Arrokoth se onreëlmatige vorm.[51] Dit het wetenskaplikes laat aflei dat Arrokoth op sy kant roteer, met sy draaias feitlik direk in die rigting van die naderende tuig.[51] Latere beelde van die liggaam het bevestig die rotasie is gekantel, met sy suidpool na die Son gedraai.[52][53] Volgens foto’s van New Horizons is Arrokoth se draaias gekantel met ’n hoek van 98 grade teenoor sy wentelbaan.[12] Van die eerste foto’s af is Arrokoth se rotasieperiode rofweg op tussen 15 en 30 uur geraam.[52] Dit is later verfyn tot 15,92 uur.[12][27]

Vanweë Arrokoth se groot aksiale draaihelling verskil die sonstraling op die noordelike en suidelike halfrond baie tydens sy wenteling om die Son.[12] Een poolstreek wys gedurig na die Son terwyl die ander weggedraai is. Die sonstraling verskil met 17 persent vanweë die klein eksentrisiteit van sy wentelbaan.[12] Die verligte kant se temperatuur is na verwagting tot 60 kelvin (K) of -213,2 °C en die donker kant 20 tot 35 K (-253,2 tot -238,2 °C).[12]

Waarneming

wysig

Ontdekking

wysig

Op 26 Junie 2014 is Arrokoth ontdek deur die gebruik van die Hubble-ruimteteleskoop tydens ’n voorlopige soektog na geskikte Kuipergordelvoorwerpe (KGV's) wat New Horizons kon besoek. Hubble is gebruik omdat teleskope op die grond nie ’n voorwerp in die Kuipergordel ontdek het wat op die ruimtetuig se pad lê nie. Met sy skynbare magnitude van byna 27 is Arrokoth te dof vir die meeste teleskope om te sien. Hubble is ook in staat tot baie presiese astrometrie en dus kon ’n betroubare wentelbaan bepaal word.[9][54][55]

Okkultasies in 2017

wysig
 
 
LINKS: Arrokoth beweeg op 17 Julie 2017 vir ’n kort rukkie voor ’n onbekende ster (middel) in die sterrebeeld Boogskutter verby en versper sy lig. REGS: Data van vyf teleskope wat dit waargeneem het, het onthul Arrokoth het óf twee lobbe óf is twee voorwerpe.

In Junie en Julie 2017 het Arrokoth voor drie agtergrondsterre verbybeweeg en hul lig versper.[56] Die New Horizons-span het ’n spesialisgroep in Suid-Amerika, Afrika en die Stille Oseaan saamgestel om die okkultasies dop te hou.[57][58][59] Op 3 Junie het twee Nasa-spanne in Argentinië en Suid-Afrika probeer om Arrokoth se skaduwee waar te neem.[60] Nie een van die teleskope het dit egter geregistreer nie en inligting van Hubble het onthul die teleskope is op die verkeerde plekke geplaas.[61][62]

Op 10 Julie 2017 het die lugteleskoop SOFIA van Nieu-Seeland af probeer waarneem of daar enige gevaarlike materiaal soos ringe of stof naby Arrokoth is wat New Horizons tydens sy verbyvlug kon beskadig. Dit het voorlopige data bevestig dat die omgewing veilig is vir die tuig.[63][64] Gedetailleerde resultate oor gevaarlike materiaal is op 20 Oktober 2017 aan die Amerikaanse Sterrekundige Vereniging (AAS) se afdeling vir planetêre wetenskappe voorgelê.[65]

Op 17 Julie 2017 is Hubble gebruik om ook vir ringe of ruimteafval uit te kyk binne 75 000 km van die liggaam af.[66]

 
Arrokoth, soos in 2014 deur Hubble afgeneem.

Vir die derde en laate okkultasie is 24 klein, mobiele teleskope op die grond in Suid-Argentinië gebruik om die gebeurtenis waar te neem en Arrokoth se grootte vas te stel.[58][67][68] Danksy die laaste waarnemings deur Hubble was Arrokoth se posisie baie beter bekend as met die okkultasie van 3 Junie en die gebeure is deur minstens vyf van die mobiele teleskope waargeneem.[67]

Resulate van die okkultasie op 17 Julie het getoon Arrokoth het ’n baie onreëlmatige vorm (’n uiters lang sferoïed"), of kan twee voorwerpe wees wat kontak met mekaar maak.[69][70] Volgens data het Arrokoth twee "lobbe", met ’n deursnee van 20 en 18 km, gehad.[50]

Okkultasies in 2018

wysig

In 2018 was daar twee moontlik voordelige okkultasies: op 16 Julie en 4 Augustus. Nie een van hulle was egter so goed soos die drie in 2017 nie.[56] Die okkultasie op 16 Julie is geïgnoreer, maar vir die gebeure op 4 Augustus het twee spanne van altesaam 50 navorsers na terreine in Senegal en Colombia gegaan.[71] Ondanks slegte weer by party stasies is die okkultasie waargeneem.[72] Die data was belangrik vir die vasstelling van Arrokoth se grootte en vorm.[73]

Hubble-waarnemings is op 4 Augustus onderneem om die okkultasieveldtogte te ondersteun.[74][71] Hubble het geen veranderings in die helderheid van die teikenster waargeneem nie en dit het die moontlikheid van dik ringe of ruimteafval tot sowat 1 600 km van Arrokoth af uitgeskakel.[73] Alle resulate van die okkultasie is op 26 Oktober 2018 aan die AAS se afdeling vir planetêre wetenskappe voorgelê.[75]

Verkenning

wysig
 
Heliosentriese posisies van die vyf interstellêre ruimtetuie (vierkante) en ander liggame (sirkels) tot 2020, met die datums van hul lanserings en verbyvlugte. Posisies op 1 Januarie elke jaar word aangedui, met elke vyfde jaar gemerk.
Aansig 1 is van die ekliptiese noordpool, volgens skaal; aansig 2 tot 4 is uit ander hoeke op ’n skaal van 20%.
Hou jou muis op die SVG-lêer oor ’n vlug- of wentelbaan om die baan en sy verwante lanserings en verbyvlugte uit te lig.

Nadat New Horizons sy verbyvlug van Pluto in Julie 2015 voltooi het, het dit in Oktober and November 2015 vier vlugaanpassings gedoen om dit in Arrokoth se rigting te laat vlieg.[76][77] Dit is die eerste voorwerp waarvan ’n verbyvlug beplan is wat ontdek is nadat die ruimtetuig al gelanseer is,[9] en is die verste voorwerp van die Aarde af wat deur ’n ruimtetuig besoek is.[5][78][79]

 
’n Uitsig op Arrokoth terwyl New Horizons verbyvlieg.

New Horizons het 3 500 km van Arrokoth af verbygevlieg, drie keer so naby as wat dit vroeër aan Pluto was. Dit was die oggend van 1 Januarie 2019 op sy naaste afstand aan die voorwerp,[80] toe dit 43,4 AE van die Son af was in die rigting van die sterrebeeld Boogskutter.[81][82][83][84] Op dié afstand was die eenrigtingstuurtyd vir radioseine tussen die Aarde en New Horizons ses uur.[80]

Die wetenskaplike doelwitte van die verbyvlug het ingesluit die vasstelling van Arrokoth se geologie en morfologie en die kartering van die oppervlaksamestelling (’n soektog na ammoniak, koolstofmonoksied, metaan en waterys). Opnames is ook gedoen van die omgewing om moontlike mane, ’n koma of ringe op te spoor.[80] Beelde met ’n resolusie van 30 tot 70 m is verwag.[80][85]

New Horizons het Arrokoth die eerste keer op 16 Augustus 2018 van ’n afstand van 172 miljoen km waargeneem.[86] Op daardie tydstip het die voorwerp van die tuig af ’n skynbare magnitude van 20 in die rigting van die Boogskutter gehad.[87] Arrokoth was drie tot vier uur voor die tuig se naaste afstand helder genoeg om met die blote oog gesien te kon word. As mane, ringe of ander gevare gesien is, sou New Horizons sy roete kon verander het om verder van die voorwerp af verby te vlieg, maar niks is waargeneem nie.[80][88]

Die eerste hoëresolusiefoto's is op 1 of 2 Januarie verwag.[89] Data van die verbyvlug sal oor 20 maande van New Horizons afgelaai word, tot September 2020.[89]

Die aflaai van data is op 4 Januarie 2019 vir eers gestaak omdat die ruimtetuig in 'n konjunksie met die Son gegaan het. Dit is omstreeks 10 Januarie 2019 hervat.[90][91]

Tydlyn

wysig

Belangrike gebeure in Ultima Thule se geskiedenis:

  • Junie 2014: 1110113Y ontdek[17]
  • Oktober 2014: gekies as moontlike teiken (Potential Target 1 of PT1) vir New Horizons[5]
  • Maart 2015: genoem 2014 MU69[5]
  • 2017: kry kleinplaneetnommer (486958) 2014 MU69
  • Junie & Julie 2017: ster-okkultasies [56]
  • 13 Maart 2018: kry bynaam Ultima Thule[4]
  • 1 Januarie 2019: die New Horizons-ruimtetuig se verbyvlug[80]
  • 12 November 2019: kry sy amptelike naam, 486958 Arrokoth

Galery

wysig

Al hoe nader aan Arrokoth . . .

 
1,9 miljoen km
1,9 miljoen km 
 
1,9 miljoen km (verwerk)
1,9 miljoen km (verwerk) 
 
500 000 km
500 000 km 
 
137 000 km
137 000 km 
 
28 000 km
28 000 km 
 
6 700 km
6 700 km 

Verwysings

wysig
  1. ↑ "NASA's New Horizons Team Publishes First Kuiper Belt Flyby Science Results" (in Engels). NASA. 16 Mei 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Desember 2019. Besoek op 17 Mei 2019.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 "JPL Small-Body Database Browser: 486958 (2014 MU69)" (2014-10-22 last obs.) (in Engels). Jet Propulsion Laboratory. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 April 2017. Besoek op 15 Maart 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 "486958 (2014 MU69)". Minor Planet Center (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 April 2020. Besoek op 15 Maart 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 "New Horizons Chooses Nickname for 'Ultimate' Flyby Target" (in Engels). Nasa. 13 Maart 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 September 2019. Besoek op 13 Maart 2018.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Talbert, Tricia (28 Augustus 2015). "NASA's New Horizons Team Selects Potential Kuiper Belt Flyby Target". Nasa (in Galisies). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 November 2019. Besoek op 4 September 2015.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Lakdawalla, Emily (15 Oktober 2014). "Finally! New Horizons has a second target". Planetary Society blog (in Engels). Planetary Society. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 September 2019. Besoek op 13 Desember 2018.
  7. ↑ 7,0 7,1 Buie, Marc (15 Oktober 2014). "New Horizons HST KBO Search Results: Status Report" (PDF). Space Telescope Science Institute. p. 23. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 27 Julie 2015. Besoek op 13 Desember 2018.
  8. ↑ Marc W. Buie. "Orbit Fit and Astrometric record for 486958" (in Engels). SwRI (Space Science Department). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 November 2019. Besoek op 18 Februarie 2018.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Lakdawalla, Emily (1 September 2015). "New Horizons extended mission target selected". Planetary Society blog. Planetary Society.
  10. ↑ 10,0 10,1 "MPC/MPO/MPS Archive". Minor Planet Center (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 April 2020. Besoek op 24 November 2017.
  11. ↑ 11,0 11,1 Grossman, Lisa (18 Maart 2019). "Ultima Thule may be a frankenworld" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 April 2019. Besoek op 23 Maart 2019.
  12. ↑ 12,00 12,01 12,02 12,03 12,04 12,05 12,06 12,07 12,08 12,09 12,10 12,11 12,12 12,13 12,14 12,15 12,16 12,17 12,18 12,19 12,20 12,21 12,22 12,23 12,24 12,25 12,26 12,27 Stern, S. A.; Weaver, H. A.; Spencer, J. R.; Olkin, C. B.; Gladstone, G. R.; Grundy, W. M.; Moore, J. M.; Cruikshank, D. P.; Elliott, H. A.; McKinnon, W. B.; et al. (17 Mei 2019). "Initial results from the New Horizons exploration of 2014 MU69, a small Kuiper Belt object". Science. 364 (6441). doi:10.1126/science.aaw9771. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Mei 2019. Besoek op 17 Mei 2019.
  13. ↑ 13,00 13,01 13,02 13,03 13,04 13,05 13,06 13,07 13,08 13,09 13,10 13,11 "Press Briefing: The developing picture of Ultima Thule". YouTube (in Engels). Lunar and Planetary Institute. 21 Maart 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Februarie 2020.
  14. ↑ Chang, Kenneth (31 Desember 2018). "New Horizons Spacecraft Completes Flyby of Ultima Thule, the Most Distant Object Ever Visited". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 November 2019. Besoek op 1 Januarie 2019.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 "New Horizons Kuiper Belt Flyby Object Officially Named 'Arrokoth'". pluto.jhuapl.edu (in Engels). Applied Physics Laboratory. 12 November 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Januarie 2020. Besoek op 12 November 2019.
  16. ↑ "M.P.C. 118222" (PDF). Minor Planet Center. Astronomical International Union. 8 November 2019.
  17. ↑ 17,0 17,1 "Hubble Survey Finds Two Kuiper Belt Objects to Support New Horizons Mission". HubbleSite news release (in Engels). Space Telescope Science Institute. 1 Julie 2014. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Augustus 2016.
  18. ↑ "NASA's Hubble Telescope Finds Potential Kuiper Belt Targets for New Horizons Pluto Mission". HubbleSite (in Engels). 15 Oktober 2014. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Augustus 2016. Besoek op 13 Desember 2018.
  19. ↑ Wall, Mike (15 Oktober 2014). "Hubble Telescope Spots Post-Pluto Targets for New Horizons Probe" (in Engels). Space.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 April 2020.
  20. ↑ "Help Nickname New Horizons' Next Flyby Target" (in Koerdies). Nasa. 6 November 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2020. Besoek op 7 November 2017.
  21. ↑ 21,0 21,1 Gebhardt, Chris (2 Januarie 2019). "2014 MU69 revealed as a contact binary in first New Horizons data returns". NASASpaceFlight.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Desember 2019. Besoek op 2 Januarie 2019.
  22. ↑ 22,0 22,1 Wall, Mike (4 Januarie 2019). "The Hunt Is On for Moons Around Ultima Thule". Space.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Desember 2019. Besoek op 4 Januarie 2019.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 23,6 23,7 23,8 "A Prehistoric Puzzle in the Kuiper Belt". pluto.jhuapl.edu (in Engels). 18 Maart 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 September 2019. Besoek op 18 Maart 2019.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 Bartels, Meghan (18 Maart 2019). "NASA's New Horizons Reveals Geologic 'Frankenstein' That Formed Ultima Thule". Space.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 April 2020. Besoek op 18 Maart 2019.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 Gladman, Brett (2 Januarie 2019). "Crater Density Predictions for New Horizons flyby target 2014 MU69". 
  26. ↑ "About Ultima Thule". pluto.jhuapl.edu (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Oktober 2019. Besoek op 23 Januarie 2019.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 Stern, S.A. (9 Januarie 2019). "Overview of initial results from the reconnaissance flyby of a Kuiper Belt planetesimal: 2014 MU69". https://arxiv.org/abs/1901.02578. 
  28. ↑ Chang, Kenneth (3 Januarie 2019). "What We've Learned About Ultima Thule From NASA's New Horizons Mission". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 September 2019. Besoek op 4 Januarie 2019.
  29. ↑ Grossman, Lisa (2 Januarie 2019). "New Horizons shows Ultima Thule looks like a snowman, or maybe BB-8". Science News (in Engels). Society for Science & the Public. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Augustus 2019. It's a snowman, if it's anything at all.
  30. ↑ Berger, Eric (8 Februarie 2019). "New images of the distant Ultima Thule object have surprised scientists - "The new images are creating scientific puzzles."". Ars Technica (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Maart 2020. Besoek op 8 Februarie 2019.
  31. ↑ "New Horizons' Evocative Farewell Glance at Ultima Thule". NASA. 8 Februarie 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Desember 2019. Besoek op 9 Februarie 2019.
  32. ↑ 32,0 32,1 "Exploring Ultima Thule: humanity's next frontier". Youtube (in Engels). SETI Institute. 19 Maart 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Februarie 2020. Besoek op 23 Maart 2019.
  33. ↑ Chang, Kenneth (18 Maart 2019). "How Ultima Thule Is Like a Sticky, Pull-Apart Pastry - Scientists from the New Horizons mission presented their latest findings about the small distant object visited by the NASA spacecraft at the start of the year". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 April 2020. Besoek op 19 Maart 2019.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Beatty, Kelly (19 Maart 2019). "New Results Probe the Origin of "Ultima Thule"". www.skyandtelescope.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Julie 2019. Besoek op 19 Maart 2019.
  35. ↑ "Scientists Determine Color of Kuiper Belt Objects JR1 and MU69 | Planetary Science, Space Exploration" (in Engels (VSA)). Sci-News.com. Besoek op 2 November 2016.
  36. ↑ NASA to Make Historic New Year's Day Flyby of Mysterious Ultima Thule. Here's What to Expect. Nola Taylor Redd, Space.com. 31 Desember 2018.
  37. ↑ THE COLORS OF 486958 2014 MU69 ("Ultima Thule"): The Role Of Synthetic Organic Solids (Tholins). (PDF) P. Cruikshank, W. M. Grundy2, D. T. Britt3, E. Quirico4, B. Schmitt4, F. Scipioni5, C. M. Dalle Ore, J. C. Cook, L. Gabasova, S. Protopapa, S. A. Stern, H. A. Weaver, A. J. Verbiscer, J. R. Spencer, C. J. A. Howett, R. P. Binzel, A. H. Parker, New Horizons Composition Team. 50th Lunar and Planetary Science Conference 2019 (LPI Contrib. No. 2132). Januarie 2019.
  38. ↑ 38,0 38,1 The colors of 486958 2014 MU69 ("Ultima Thule"): The role of synthetic organic solids (tholins). (PDF) P. Cruikshank, W. M. Grundy, D. T. Britt, E. Quirico, B. Schmitt, F. Scipioni, C. M. Dalle Ore, J. C. Cook, L. Gabasova, S. Protopapa, S. A. Stern, H. A. Weaver, A. J. Verbiscer, J. R. Spencer, C. J. A. Howett, R. P. Binzel, A. H. Parker, New Horizons Composition Team. 50th Lunar and Planetary Science Conference 2019 (LPI Contrib. No. 2132). Januarie 2019.
  39. ↑ 39,0 39,1 Grossman, Lisa (29 Januarie 2019). "The latest picture of Ultima Thule reveals a remarkably smooth face" (in Engels). Science News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Desember 2019. Besoek op 17 Maart 2019.
  40. ↑ Verwysingfout: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named OccultationRevisited
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 "New Horizons' Newest and Best-Yet View of Ultima Thule". solarsystem.nasa.gov (in Engels). NASA. 24 Januarie 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2019. Besoek op 17 Maart 2019.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 Applied Physics Laboratory (22 Februarie 2019). "Spot On! New Horizons Spacecraft Returns Its Sharpest Views of Ultima Thule". pluto.jhuapl.edu (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2019. Besoek op 23 Februarie 2019.
  43. ↑ Williams, Matt (28 Januarie 2019). "Here it is, the high resolution photo of MU69 we've all been waiting for". Universe Today. Besoek op 16 Maart 2019.
  44. ↑ 44,0 44,1 Beatty, Kelly (4 Januarie 2019). "New Views of Two-Lobed "Ultima Thule"". www.skyandtelescope.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Julie 2019. Besoek op 22 Februarie 2019.
  45. ↑ 45,0 45,1 Katz, J.I. (4 Februarie 2019). "Ultima Thule (486958; 2014 MU69): Necklace, Composition, Rotation, Formation". https://arxiv.org/abs/1902.00997. 
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 Prentice, Andrew J. R. (9 Januarie 2019). "Ultima Thule: a Prediction for the Origin, Bulk Chemical Composition, and Physical Structure, submitted prior to the New Horizons Spacecraft 100 Pixel LORRI Data Return". https://arxiv.org/abs/1901.02850. 
  47. ↑ Applied Physics Laboratory (15 Januarie 2019). "New Movie Shows Ultima Thule from an Approaching New Horizons". New Horizons (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Oktober 2019. Besoek op 16 Januarie 2019.
  48. ↑ "Orbits and Accessibility of Potential New Horizons KBO Encounter Targets" (PDF) in 46th Lunar and Planetary Science Conference (2015).. 
  49. ↑ 49,0 49,1 Benecchi, Susan (2016). "The Lightcurve of New Horizons Encounter TNO 2014 MU69". Mikulski Archive for Space Telescopes: 14627. Bibcode:2016hst..prop14627B. Besoek op 27 Julie 2017.
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 Alan Stern (8 Augustus 2017). "The PI's Perspective: The Heroes of the DSN and the 'Summer of MU69'" (in Engels). New Horizons – NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Augustus 2019. Besoek op 8 Augustus 2017.
  51. ↑ 51,0 51,1 "Ultima Thule's First Mystery" (in Engels). Applied Physics Laboratory. 20 Desember 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Augustus 2019. Besoek op 27 Desember 2018.
  52. ↑ 52,0 52,1 Applied Physics Laboratory (1 Januarie 2019). "New Horizons Successfully Explores Ultima Thule". New Horizons (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 1 Januarie 2019.
  53. ↑ A Contact Binary In The Kuiper Belt: The Shape And Pole Of (486958) 2014 MU69, 50th Lunar and Planetary Science Conference 2019 (LPIContrib.No.2132)
  54. ↑ J. R. Spencer; M. W. Buie (2015). "The Successful Search for a Post-Pluto KBO Flyby Target for New Horizons Using the Hubble Space Telescope" (PDF). European Planetary Science Congress (EPSC) Abstract. Copernicus Office.
  55. ↑ S. B. Porter (2017). "Ultra-High Resolution Orbit Determination of (486958) 2014 MU69: Predicting an Occultation with 1% of an Orbit".. 504.02. 
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 "Mission Support of the New Horizons 2014 MU69 Encounter via Stellar Occultations" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2017. Besoek op 27 Julie 2017.
  57. ↑ "2014MU69 occultation campaign" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2017. Besoek op 27 Julie 2017.
  58. ↑ 58,0 58,1 "KBO Chasers". Nasa (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 November 2018. Besoek op 27 Julie 2017.
  59. ↑ M. W. Buie (2017). "Overview of the strategies and results of the 2017 occultation campaigns involving (486958) 2014 MU69".. 504.01. 
  60. ↑ A. J. Verbiscer (2017). "Portable Telescopic Observations of the 3 Junie 2017 Stellar Occultation by New Horizons Kuiper Extended Mission Target (486958) 2014 MU69".. 504.05. 
  61. ↑ "June 3rd got the hazard search we wanted done but didn't put telescopes in the right place because back then we didn't have the MU69 orbit prediction well enough in hand. Subsequent HST June–July data helped with that" (in Engels). 20 Julie 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 September 2015.
  62. ↑ "The #mu69occ campaign: Occam's razor wins again..." (in Engels). 21 Julie 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2017.
  63. ↑ "SOFIA to Make Advance Observations of Next New Horizons Flyby Object". Nasa (in Engels). 10 Julie 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2019. Besoek op 1 Januarie 2019.
  64. ↑ "SOFIA in Right Place at Right Time to Study Next New Horizons Flyby Object". Nasa (in Engels). 11 Julie 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2019. Besoek op 1 Januarie 2019.
  65. ↑ E. F. Young (2017). "Debris search around (486958) 2014 MU69: Results from SOFIA and ground-based occultation campaigns".. 504.06. 
  66. ↑ J. Kammer (2017). "Probing the Hill Sphere of 2014 MU69 with HST FGS".. 216.04. 
  67. ↑ 67,0 67,1 "NASA's New Horizons Team Strikes Gold in Argentina". NASA (in Engels). 19 Julie 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2019. Besoek op 1 Januarie 2019.
  68. ↑ "2014 MU69 presentation" (in Korsikaans). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2018. Besoek op 27 Julie 2017.
  69. ↑ "New Horizons' Next Target Just Got a Lot More Interesting". Nasa. 3 Augustus 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Junie 2019.
  70. ↑ A. M. Zangari (2017). "A stellar occultation by (486958) 2014 MU69: results from the 2017 July 17 portable telescope campaign".. 504.03. 
  71. ↑ 71,0 71,1 "New Horizons team prepares for stellar occultation ahead of Ultima Thule flyby". Space Daily (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Oktober 2019. Besoek op 2 Augustus 2018.
  72. ↑ "New Horizons Team Reports Initial Success in Observing Ultima Thule" (in Engels). JHUAPL. 4 Augustus 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 November 2019. Besoek op 21 Augustus 2018.
  73. ↑ 73,0 73,1 Bill Keeter (6 September 2018). "New Horizons Team Successfully Observes Next Target, Sets the Stage for Ultima Thule Flyby" (in Engels). Nasa. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2018. Besoek op 21 September 2018.
  74. ↑ Buie, Marc (9 Februarie 2018). "New Horizons support observations for 2014MU69 encounter - HST Proposal 15450". NASA. Besoek op 9 Maart 2018.
  75. ↑ (26 Oktober 2018) "Pre-encounter update on (486958) 2014MU69 and occultation results from 2017 and 2018" in 50th Meeting of the AAS Division for Planetary Sciences.. 509.06. 
  76. ↑ Dunn, Marcia (22 Oktober 2015). "NASA's New Horizons on new post-Pluto mission". AP News (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Oktober 2018. Besoek op 25 Oktober 2015.
  77. ↑ "NASA's New Horizons Completes Record-Setting Kuiper Belt Targeting Maneuvers" (in Engels). New Horizons Team. 5 November 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 September 2019. Besoek op 6 November 2015.
  78. ↑ Chang, Kenneth (31 Desember 2018). "NASA's New Horizons Will Visit Ultima Thule on New Year's Day". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Februarie 2020. Besoek op 31 Desember 2018.
  79. ↑ Chang, Kenneth (30 Desember 2018). "A Journey Into the Solar System's Outer Reaches, Seeking New Worlds to Explore". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 April 2020. Besoek op 30 Desember 2018.
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 80,4 80,5 Green, Jim (12 Desember 2017). "New Horizons Explores the Kuiper Belt" (PDF). 2017 American Geophysical Union (AGU) Fall Meeting in New Orleans: 12–15. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 26 Desember 2018. Besoek op 26 Desember 2018.
  81. ↑ "Maneuver Moves New Horizons Spacecraft toward Next Potential Target" (in Engels). 23 Oktober 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Oktober 2019. Besoek op 5 November 2015.
  82. ↑ "New Horizons Continues Toward Potential Kuiper Belt Target" (in Engels). 26 Oktober 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2019. Besoek op 5 November 2015.
  83. ↑ "On Track: New Horizons Carries Out Third KBO Targeting Maneuver" (in Engels). 29 Oktober 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2020. Besoek op 5 November 2015.
  84. ↑ "Asteroid 2014 MU69" (in Engels). The Sky Live. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Februarie 2020. Besoek op 11 November 2015.
  85. ↑ "New Horizons Files Flight Plan for 2019 Flyby" (in Engels). Applied Physics Laboratory. 6 September 2017. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2019. Besoek op 2 Januarie 2019.
  86. ↑ "Ultima in View" (in Engels). 28 Augustus 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 September 2019. Besoek op 3 September 2018.
  87. ↑ "Ultima in View: NASA's New Horizons Makes First Detection of Kuiper Belt Flyby Target" (in Galisies). Nasa. 28 Augustus 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Januarie 2020. Besoek op 28 Augustus 2018.
  88. ↑ "NASA's New Horizons Spacecraft Takes the Inside Course to Ultima Thule". pluto.jhuapl.edu (in Engels). JHUAPL. 18 Desember 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Maart 2020.
  89. ↑ 89,0 89,1 Lakdawalla, Emily (17 Desember 2018). "What to Expect When New Horizons Visits 2014 MU69, Ultima Thule, And When We Will Get Pictures". planetary.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 September 2019. Besoek op 27 Desember 2018.
  90. ↑ Foust, J. (1 Januarie 2019). "New Horizons completes flyby of Ultima Thule". SpaceNews. Besoek op 5 Januarie 2019.
  91. ↑ Alan, Stern (17 Januarie 2019). "Bullseye Flyby of Ultima Thule" (in Engels). Applied Physics Laboratory. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 September 2019. Besoek op 20 Januarie 2019.

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=486958_Arrokoth&oldid=2681679"