Heinz Guderian

Heinz Wilhelm Guderian (17 Junie 1888 – 14 Mei 1954) was 'n Duitse generaal (Generaloberst of kolonel-generaal vanaf 1940) tydens die Tweede Wêreldoorlog. As militêre strateeg van formaat was hy die uitvinder en pleitbesorger van die blitzkrieg-leer (blitsoorlog). Hy het veral sukses behaal as bevelvoerder van tenkeenhede tydens die veldtogte in Pole en Frankryk en aanvanklik in die Sowjetunie.

Heinz Wilhelm Guderian
Heinz Guderian in Rusland (1941)
Bynaam(e)	Schneller Heinz (vinnige Heinz) Bonsende Heinz
Geboortedatum	17 Junie 1888
Geboorteplek	Kulm, Koninkryk Pruise, Duitse Keiserryk (nou Chełmno, Woiwodskap Kujawië-Pommere, Pole)
Sterfdatum	14 Mei 1954 (op 65)
Sterfplek	Schwangau, Beiere, Wes-Duitsland
Lojaliteit	Duitse Keiserryk (1907–1918)  Republiek van Weimar (1918–1933)  Nazi-Duitsland (1933–1945)  Wes-Duitsland (1949–1954)
Jare in diens	1907–54
Rang	Generaloberst
Poste beklee	2. Panzer-Division XVI. Armeekorps XIX. Armeekorps Panzergruppe Guderian/Panzergruppe 2/2. Panzerarmee
Veldslae/oorloë	Eerste Wêreldoorlog Tweede Wêreldoorlog Inval van Pole Slag van Wizna Slag van Brest-Litofsk Slag van Kobryn Slag van Frankryk Slag van Sedan Operasie Barbarossa Slag van Kiëf Slag van Moskou
Toekennings	Ysterkruis, tweede-klas (1914) Ysterkruis, eerste-klas (1916) Ridderkruis van die Ysterkruis (1939) Eikeblare van die Ridderkruis (1941)
Familie	Heinz Günther Guderian (seun)

Guderian het gemotoriseerde taktiek in die vooroorlogse weermag in Duitsland ontwikkel, terwyl hy homself opgelei het in kennis oor gewapende formasies in ander leërs. In die besonder het hy die gebruik van radiokommunikasie tussen tenkspanne geïmplementeer en skoktaktiek bedink wat hoogs effektief was. In Mei 1940 het hy die tenkeenhede aangevoer wat die Franse verdediging in Sedan, Frankryk, oorweldig het, wat 'n maand later oorgegee het aan Duitsland. Gedurende die herfs van 1941 is sy aanval op Moskou vertraag deur bevele van Adolf Hitler met wie hy skerp verskil het. Gou is die Duitse magte verder vertraag deur slegte paaie en modder en dan aan die winterkoue, die belangrikste faktor wat tot die mislukking van Operasie Barbarossa gelei het. Ná die Duitse nederlaag by die Slag van Moskou in Desember 1941 is hy na die reserwemag oorgeplaas. Dit was die einde van sy militêre opkoms.

Ná die nederlaag by Stalingrad vroeg in 1943 het Hitler hom in 'n nuwe posisie aangestel om die verwoeste tenkmagte te laat herbou, maar hy het met baie generaals gebots wat daarin geslaag het om ander pligte aan hom toe te wys. Hy is in Julie 1944 as Hoof van die algemene staf van die Weermag aangestel, maar dit was grotendeels 'n simboliese aanstelling, aangesien Hitler effektief sy eie stafhoof geword het. As stafhoof het hy egter die gebruik van die nuwe Tiger I-tenk se handboek (Tigerfibel) gemagtig om tenkbemanning op te lei. Hy is in Maart 1945 ontslaan. Vanaf 1945 tot 1948 is Guderian in Amerikaanse aanhouding gehou, maar is later vrygelaat. Hy dien daarna as 'n adviseur wat toesig hou oor die vestiging van die weermag in Wes-Duitsland. Guderian is in 1954 oorlede.

Persoonlike lewensloop

Guderian is in Kulm, Wes-Pruise (nou Pole), as die seun van Friedrich Guderian en Clara (née Kirchoff) gebore. Hy het in 1907 by die leër aangesluit. Op 1 Oktober 1913 het hy met Margarete Goerne getrou, met wie hy twee seuns gehad het, Heinz Günther (2 Augustus 1914 – 2004) en Kurt (17 September 1918 – 1984).

Eerste Wêreldoorlog

Aan die begin van die Eerste Wêreldoorlog het Guderian gedien as 'n seinoffisier in die 5de Kavallerie-Eenheid. Op 28 Februarie 1918 is Guderian aangestel in die algemene personeelskorps. Soos baie Duitsers, was hy dit nie eens met Duitsland wat die wapenstilstand in 1918 onderteken het nie, en glo dat die Duitse Keiserryk die stryd moes voortsit.

Tussenoorlogse tydperk

Vroeg in 1919 is Guderian as een van die vierduisend offisiere gekies om met hul militêre diens voort te gaan in die verlaagde Duitse weermag, die Reichswehr. Hy is opdrag gegee om te dien op die personeel van die sentrale bevel van die Oosgrens-wagdiens. Hierdie wagdiens was bedoel om die onafhanklike Freikorps-eenhede te beheer en te koördineer in die verdediging van die oostelike grense van Duitsland teen Poolse en Sowjetse magte wat betrokke was by die Russiese Burgeroorlog. In Junie 1919 het Guderian by die Yster-brigade (later die Yster-divisie) aangesluit as tweede algemene stafoffisier. Die bevelvoerders van die staande Duitse weermag het beoog om hiermee die weermag se beheer oor die Yster-divisie te herbevestig. Hulle hoop was egter teleurgesteld. Aangesien Guderian met die Yster-divisie se anti-Sowjet oriëntasie gesimpatiseer het, het hy nie die aktiwiteite van die eenheid ingeperk soos wat die opperbevel gehoop het nie. Die Yster-divisie het 'n meedoënlose veldtog in Litaue gevoer en in Letland inbeweeg. Die tradisionele Duitse anti-Slawiese houdings het egter die divisie se volle samewerking met die Wit-Russiese en Baltiese magte teen die Bolsjewiste verhinder.

Guderian is aangewys as 'n kompanjiebevelvoerder vir die 10de Jäger-Bataljon. Later het hy by die Truppenamt aangesluit, wat 'n klandestiene vorm was van die weermag se algemene generaalstaf wat amptelik deur die Verdrag van Versailles verbied was. In 1927 is Guderian bevorder tot majoor en oorgeplaas na die bevel van weermagvervoer en gemotoriseerde taktiek in Berlyn. Dit plaas Guderian sentraal ten opsigte van die Duitse ontwikkeling van gepantserde magte. Guderian, wat vlot was in beide Engels en Frans, het die werke bestudeer van die Britse manoeuvreer-oorlogvoeringsteoretici J.F.C. Fuller, Giffard Martel en B. H. Liddell Hart. In 1931 is hy bevorder tot Oberstleutnant (luitenant-kolonel) en was die stafhoof by die Inspektoraat van die gemotoriseerde troepe onder Oswald Lutz. In 1933 is hy bevorder tot Oberst of kolonel.

Guderian het gedurende hierdie tydperk baie artikels oor gemeganiseerde oorlogvoering geskryf. Hierdie artikels was gebaseer op 'n uitgebreide studie van die lesse van die Eerste Wêreldoorlog, navorsing oor buitelandse literatuur oor die gebruik van tenks en oorlogspele met nagemaakte tenks en later met vroeë gepantserde voertuie. Van hierdie proefbewegings is in die Sowjetunie uitgevoer. Brittanje het in hierdie tyd met die tenks onder generaal Hobart begin eksperimenteer en Guderian het op hoogte van Hobart se geskrifte gebly deur op eie koste iemand te gebruik wat al die artikels wat in Brittanje hieroor gepubliseer is, te vertaal.

In Oktober 1935 is hy bevelvoerder van die nuutgestigte 2de Pantserdivisie (een van drie). Op 1 Augustus 1936 is hy bevorder tot Generalmajor en op 4 Februarie 1938 is hy bevorder tot Generalleutnant en neem bevel oor van die XVI Leër Korps.

In 1936 het generaal Lutz vir Guderian gevra om 'n boek te skryf oor die ontwikkelende tenkmagte en die teorieë wat ontwikkel is vir die gebruik daarvan in die oorlog. Die gevolglike volume Achtung – Panzer! was sy belangrikste werk. Hy het die stand van tenkontwikkeling in die Europese lande en Sowjetunie geëvalueer en Guderian se teorieë oor die effektiewe gebruik van gepantserde formasies en gesamentlike eenhedeoorlogvoering van ander generale stafbeamptes aangebied. Die boek het die belangrikheid van die lugmag ingesluit ter ondersteuning van die tenkeenhede vir toekomstige grondgevegte. Duitsland se tenkmagte is grootliks gevestig volgens die voorskrifte soos deur Guderian in sy boek uiteengesit is.

Mobiele oorlogvoering

Teen die einde van die Eerste Wêreldoorlog het die Duitse weermag infiltreringstaktieke ontwikkel – deur met spesiale gevegspanne van stormsoldate deur defensiewe loopgrawe te breek, wat dan in verspreide ordes eerder as 'n gefokuste stormloop gevorder en sterk punte omseil het om agterste elemente aan te val. Hierdie metode is gebruik in die Duitse lente-offensief van 1918, maar die Duitse troepe het die mobiliteit ontbreek om deurbrake te benut en diep penetrasie van die vyandverdediging te kon uitvoer. Hulle kon nie die stukrag van die aanvanklike aanval onderhou nie en uiteindelik kon hulle nie beslissende resultate kry nie.

Gemotoriseerde troepe was die sleutel tot die deurbraak, en tot die 1920's was die mate van motorisasie wat nodig was, nie beskikbaar nie. Sowjetse maarskalk Mikhail Toekhachefskij het hierdie idee nagestreef, maar hy is tydens Stalin se "Groot Opruiming" van Sowjetse militêre leiers in 1937 ter dood veroordeel.

Guderian was die voorste pleitbesorger in Duitsland van die aanwending van motorisasie en tenks, en van die gebruik van gepantserde magte in diep penetrasieoperasies. Hy word beskou as die hoofargitek van Duitsland se tenkeenhede.

Guderian ontwikkel en bepleit die strategie om gepantserde formasies op die punt van aanval (der Schwerpunkt) en diep penetrasie te konsentreer. In Achtung Panzer het hy beskryf wat hy geglo het as noodsaaklike elemente vir 'n suksesvolle tenkaanval: verrassing, ontplooiing in massa en geskikte terrein. Hy het gepantserde afdelings voorgestel waarin gemotoriseerde infanterie en artillerie saam met tenks sou werk om 'n beslissende sukses te behaal. In sy memoires Panzer Leader het hy geskryf dat hy reeds in 1929 "oortuig is dat [...] dit verkeerd sou wees om tenks in infanterie-afdelings in te sluit: wat nodig was, was gepantserde afdelings wat al die ondersteunende eenhede sou insluit wat nodig sou wees om te veg met volle effek."

Nadat Hitler aan bewind gekom het en Duitsland begin herwapen het, was Guderian bemagtig om sy idees in werking te stel.

Guderian het geglo dat onder die elemente wat nodig was vir sukses, bevelvoerders van mobiele magte in staat moet wees om met mekaar en hul sub-eenhede te kan kommunikeer. Guderian het in 1933 daarop aangedring dat Duitse tenks toegerus word met radio's en interkoms om elke tenkkommandant in staat te stel om met sy bemanning en ander tenks in sy peloton en kompanjie te kommunikeer. In elke individuele Duitse tenk het die tenkbemanning as 'n span gewerk, en die tenkkommandant kon met elke bemanningslid kommunikeer. Daarbenewens het Duitse tenks kollektief as spanne gewerk, wat wedersydse beskerming en verhoogde effektiewe vuurkrag verseker het. Hermann Balck het gesê: "Die deurslaggewende deurbraak in moderne militêre denke het met Guderian gekom, en dit het nie net in tenks gekom nie, maar in kommunikasie." Van Guderian se bydraes het Balck as van die belangrikste beskou as die vyfman tenk bemanning, met 'n toegewyde radio-operateur in die romp van die tenk en die organisasie van seinafdeling om die bevelvoerder in staat te stel om die groep van enige eenheid af te beheer. Dit het die beheer van die divisie moontlik gemaak, wat noodsaaklik was vir mobiele oorlogvoering. Die Duitse oorwinnings van 1939 tot 1941 was nie te danke aan beter toerusting nie, maar as gevolg van beter taktieke in die gebruik van die toerusting, en beter bevel en beheer wat die Duitse tenkmagte toegelaat het om teen 'n baie vinniger tempo te funksioneer.

Tweede Wêreldoorlog

Pole

Guderian het die XIX Korps tydens die inval van Pole gelei. Hierdie korps bestaan uit 'n tenkafdeling en twee gemotoriseerde infanterie-afdelings. Guderian het sy korps in die Slag van Wizna en die Slag van Kobryn gelei. In elk van hierdie het hy sy teorieë van vinnige maneuver laat vaar en was hy baie suksesvol met die gebruik van tenks om 'n sappeurkompanjie te ontplooi wat die meerderheid van die Poolse bunkers by Wizna suksesvol opgeblaas het. Hy het ook groot politieke insig getoon in die slag van Kobryn beleef deur die inisiatief na die Sowjetunie oor te dra.

Ná die afhandeling van die veldtog in Pole is die tenkmagte na die weste oorgeplaas om voor te berei vir die volgende stel operasies. Die vier ligte afdelings het geblyk dat hulle onvoldoende vuurkrag gehad het en hulle is versterk tot volle tenkafdelings, waarvan een aan Erwin Rommel gegee is. Met hierdie verandering het die totale getal tenkafdelings in die leër op tien gestaan. Guderian het voortgegaan om te werk in die ontwikkeling van die tenkelemente. Hans von Luck van die 7de tenkeenheid het in sy memoires gesê: "In die middel van Februarie is ons na Dernau op die Ahr oorgeplaas, dus feitlik in die westelike front. Rommel het elke eenheid besoek. Hy het ons vertel dat hy trots was om die tenkdivisie te lei. Guderian het ook gekom om te inspekteer en met ons te praat. 'Jy is die kavallerie' het hy ons vertel. 'Jou werk is om deur te breek en aan te hou beweeg'.

Frankryk

Heinz Guderian met 'n Enigma-masjien in 'n Sd.Kfz. 251 wat gebruik word as 'n mobiele beheersentrum tydens operasies in Frankryk

In die beplanning vir die inval van Frankryk het Guderian die verandering in die aanvalplan ondersteun van 'n massiewe inval deur die Lae Lande na die Manstein-plan wat die gewig van die gepantserde formasies na die Ardenne verskuif. Guderian se korps het die leiding geneem en was in drie dae deur die Ardenne en oor die Maas. Hy het die aanval gelei wat die Franse lyne by Sedan verbreek het, wat 'n algemene ineenstorting van die Franse verdediging tot gevolg gehad het. Sy leiding van die tenkformasies het hom die bynaam "Der Schnelle Heinz" (Vinnige Heinz) laat bekom. Guderian se tenkgroep het die "wedloop na die see" gelei wat die geallieerde leërs in twee verdeel het, die Franse leërs en die British Expeditionary Force (BEF) in Noord-Frankryk en België ontneem van hul brandstof, kos, onderdele en ammunisie. Gekonfronteer met bevele van angstige-bevelvoeders om op een geleentheid te stop, het hy daarin geslaag om sy opmars voort te sit deur te verklaar dat hy 'n 'verkenning in mag' gedoen het, maar was uiteindelik verhoed om die geallieerde magte omring in Duinkerken aan te val deur die Duitse opperbevel.

Sowjetunie

Guderian aan die Russiese gevegsfront

In 1941 was Guderian in bevel van Panzergruppe 2, ook bekend as Panzergruppe Guderian, tydens Operasie Barbarossa, die Duitse inval van die Sowjetunie. Die eenheid is later herontplooi as die Tweede Tenkleër. Op 17 Julie 1942 was hy die 17de ontvanger van die Eikeblare balkie op sy voorheen toegekende Ysterkruis, vir sy aandeel in die besetting van Smolensk, die vorige jaar. Hy is beveel om sy magte suid te draai om die Sowjetse magte in die suide te omsingel. Dit was deel van Operasie Wotan, die finale aanval op Moskou. Hy het teen dié bevel geprotesteer.

Na voltooiing van die omsingeling en die Slag van Kiëf was Guderian beveel om in die middel van September 1941 op te mars na Moskou. Met die winter wat vinnig nadergekom het, het die beweging groot risiko's vir sy magte ingehou deur hulle bloot te stel aan teenaanvalle. Hy is beveel om in elk geval voort te gaan. Die offensief het verswak, en hoewel verskeie eenhede onder Guderian se bevel dit tot die buitewyke van Moskou gemaak het, het die stad in Sowjetse beheer gebly. Die Sowjetunie het toe 'n teenaanval geloods wat die Duitse troepe teruggedryf het en 'n algemene ineenstorting het gedreig.

Guderian was nie toegelaat om sy magte terug te trek nie, maar is in plaas daarvan beveel om "vas te staan", om hulle almal in hul destydse posisies te behou. Hy betwis daardie bevel, persoonlik met Adolf Hitler se hoofkwartier, maar dit is nie verander nie. Na die terugkeer na die front het Guderian in elk geval 'n reeks onttrekkings gedoen, en het dus die bevele nie direk gehoorsaam nie. 'n Reeks geskille met Generalfeldmarschall Günther von Kluge, die bevelvoerder van die Groep Middel, het gevolg. Na 'n finale botsing met Kluge het Guderian gevra om van sy bevel onthef te word, en op 26 Desember 1941 is hy onthef, saam met veertig ander generaals. Hy is na die reserwemag oorgeplaas. Guderian het gevoelens oor die saak teen Kluge gehad, aangesien hy van mening was dat Kluge gefaal het om hom te ondersteun.

In September 1942, toe Erwin Rommel in Duitsland van gesondheidsprobleme herstel het, het hy Guderian aan die Oberkommando der Wehrmacht (OKW – Hoë bevelstruktuur van die gewapende magte) voorgestel as die enigste man wat geskik is om hom in Afrika te vervang. Die reaksie van OKW het dieselfde nag teruggekom: "Guderian word nie aanvaar nie."

Inspekteur-generaal van die gewapende magte

Guderian vlieg na die Oosfront in 1943

Ná die Duitse nederlaag by Stalingrad het Hitler agtergekom hy het Guderian se kundigheid nodig. Hy het Guderian persoonlik versoek om 'n nuwe posisie as "Inspekteurgeneraal van die gewapende magte" op te neem. Guderian het 'n aantal voorwaardes gehad om te verseker dat hy die nodige gesag sal hê om sy pligte uit te voer. Hitler het ingestem tot hierdie voorwaardes en op 1 Maart 1943 is hy aangestel in die nuutgeskepte posisie. Sy verantwoordelikhede was om toesig te hou oor die herbou van die verswakte tenkmagte, om toesig te hou oor die ontwerp en produksie van tenks, en die opleiding van die Duitse tenkmagte. Hy moes Hitler adviseer oor hul gebruik. Sy nuwe posisie het hom in staat gestel om baie van die Nazi-burokrasie te omseil en direk aan Hitler te rapporteer.

Guderian was gekant teen 'n aantal offisiere in die Wehrmacht wat nie die omvang van hul eie mag en invloed wou beperk nie. Hermann Balck, wat saam met Guderian by die inspektoraat van mobiele troepe gewerk het, het gesê: "Guderian was altyd in konflik met almal anders. Hy was baie moeilik om mee saam te werk, en dit is 'n huldeblyk aan die Duitse leër, sowel as Guderian se eie merkwaardige vermoëns, dat hy in staat was om so hoog te styg in die Duitse leër." Die primêre area van weerstand teen Guderian het van die artillerie tak gekom. In 'n poging om Guderian se invloed te beperk, is 'n byvoeglike naamwoord bygevoeg tot sy areas van toesig, wat die term "aanvalskanonne" verander, wat 'n toenemend belangrike bron van vuurkrag vir die tenkeenhede geword het, tot "swaar aanvalskanonne" wat baie meer beperk was. Hierdie kwalifikasie het die Stug III, Wespe en Hummel van Guderian se gesag verwyder, wat beteken dat 90% van die aanvalskanonproduksie, opleiding en gebruik buite sy invloed sou wees.

Unternehmen Zitadelle, die laaste groot Duitse offensiewe operasie in die ooste, was 'n poging van die Duitse weermag om die inisiatief te herwin. Die planne van die operasie was bekend aan die Sowjetse verdedigers, wat maande bestee het om 'n verdediging in diepte te bou om die krag van die aanvallende tenkeenhede te tap. Die operasie het twee van die drie beginsels geskend vir suksesvolle tenkoperasies wat Guderian in Achtung – Panzer! uitgelê het, naamlik dat die terrein vir die operasie gekies moes word wat oop was en nie waar swaar verdediging opgebou is nie. Tweedens, en nog belangriker, moes die aanval op 'n manier wat die verdedigers verras het, gedoen word. In die lig van die ooglopende swaar verdediging was die Sowjetunie voorberei vir die aanval. Die operasie was 'n duidelike misbruik van die tenkvermoeëns. Die gevolg sou wees 'n beduidende verswakking van die Duitse pantsermagte, magte wat Guderian probeer het om te herbou. In 'n gesprek met Hitler op 14 Mei 1943 wys Guderian op die nutteloosheid van die operasie en vra: "My Führer, waarom wil jy hoegenaamd hierdie jaar in die Ooste aanval?" Hitler het geantwoord: "Jy het heeltemal reg. Wanneer ek aan hierdie aanval dink, draai my maag oor." Guderian het gesê: "In daardie geval is jou reaksie op die probleem die regte een. Los dit."

Toe generaal Wilhelm Keitel, die hoof van die OKW, die politieke belangrikheid van die offensief verklaar het, het Guderian opgemerk: "Hoeveel mense dink jy weet selfs waar Kursk is? Dit is 'n saak van diepgaande onverskilligheid vir die wêreld of ons Kursk hou of nie ... "

Die aanval, wat oorspronklik beplan is om in Mei te begin, is tot Julie uitgestel. Dit duur 'n week voor die Sowjetse druk op die Orel in die noorde en die noodsaaklikheid om te reageer op die geallieerde inval in Sisilië het daartoe gelei dat die operasie gestaak word. Die Sowjetunie het toe die inisiatief geneem, wat hulle vir die res van die oorlog gehou het.

In sy rol as Inspekteur-generaal van gewapende magte het Guderian opgemerk dat Hitler geneig was om te eksperimenteer met te veel ontwerpe, eerder as om 'n effektiewe ontwerp te vind en dit in groot getalle te produseer. Hy het geglo dit het gelei tot logistieke en herstelprobleme vir Duitse magte in die Sowjetunie. Guderian sou die produksie van groter getalle Panzer IVs en Panthers verkies het, en minder moeite spandeer aan sulke projekte soos die Jagdtiger, die Panzer VIII Maus-supertenk, en die Schwerer Gustav 800 mm-spoorwegkanon.

Hoof van Staf van die Leër

Omslag van die Tigerfibel, handboek van die Tiger I tenk gepubliseer gedurende die Tweede Wêreldoorlog

Op 21 Julie 1944, nadat die 20 Julie-komplot misluk het om Hitler te vermoor, waarin Guderian geen direkte betrokkenheid gehad het nie, is Guderian aangestel as Stafhoof van die Leër. Hy volg Kurt Zeitzler op wat op 1 Julie die pos ontruim het na verskeie konflikte met Adolf Hitler.

Later lewe en dood

Guderian en sy personeel het op 10 Mei 1945 aan die Amerikaanse magte oorgegee. Hy was 'n Amerikaanse krygsgevangene tot met sy vrylating op 17 Junie 1948. Sy optrede is ondersoek en geen aanklagte is teen hom gebring nie. Na die oorlog is hy dikwels genooi om vergaderings van Britse veterane groepe by te woon, waar hy vorige gevegte met sy ou vyande ontleed het. Gedurende die vroeë 1950's was Guderian een van die militêre adviseurs wat gehelp het met die vestiging van Wes-Duitsland se Bundeswehr, wat vandag die weermag van Duitsland is.

Guderian is op 14 Mei 1954 op 65-jarige ouderdom oorlede in Schwangau naby Füssen in (Suid-Beiere) en is begrawe in die begraafplaas Hildesheimer Straße in Goslar (Nedersakse).

Werke deur Guderian

• Guderian, Heinz (1937). Achtung - Panzer! . Sterling Press. ISBN 0-304-35285-3. Guderian evalueer die ontwikkeling van gepantserde magte in die Europese state en die Sowjetunie en beskryf wat hy van mening was noodsaaklik is vir die effektiewe gebruik van gepantserde magte.
• Guderian, Heinz (1942). Mit Den Panzern in Ost und West. Volk & Reich Verlag.
• Guderian, Heinz (1950). Kann Westeuropa verteidigt werden?. Plesse-Verlag.
• Guderian, Heinz (1952). Panzer Leader. Da Capo Press Reissue edition, 2001. New York: Da Capo Press. ISBN 0-306-81101-4. Guderian beskryf sy tyd as 'n offisier in beheer van verskeie Duitse pantsermagte. Oorspronklik gepubliseer in Duits, getiteld Erinnerungen eines Soldaten (Memories of a Soldier) (Kurt Vowinckel Verlag, Heidelberg 1950; 10th edition 1977).

Bibliografie

• Balck, Hermann (2000). General Hermann Balck : an interview 12 January 1979. Bennington, Vermont: Merriam Press.
• Beevor, Antony (2002). Berlin: The Downfall 1945. Viking-Penguin Books. ISBN 978-0-670-03041-5.
• Boot, Max (2006). War made new: technology, warfare, and the course of history, 1500 to today. New York: Gotham Books. ISBN 9781592402229. LCCN 2006015518.
• Clark, Alan (1965). Barbarossa: The Russian-German Conflict 1941-45. New York: HarpersCollins. ISBN 978-0-688-04268-4.
• Fellgiebel, Walther-Peer (2000) [1986]. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 — Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtteile (in Duits). Friedberg, Germany: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6.
• Barnett, Correlli, ed. (1989). Hitler's Generals. Weidenfeld and Nicolson. ISBN 0-297-79462-0.
• Guderian, Heinz (1937). Achtung - Panzer!. Sterling Press. ISBN 0-304-35285-3.
• Guderian, Heinz (1952). Panzer Leader. New York: Da Capo. ISBN 0-306-81101-4.
• Hargreaves, Richard (2009). Blitzkrieg w Polsce wrzesien 1939. Warsaw: Bellona.
• Hart, Russell A. (2006). Guderian: Panzer pioneer or myth maker?. Washington, D.C.: Potomac Books. ISBN 978-1-59797-453-0.
• Kreike, Emmanuel; Jordan, William Chester (2004). Corrupt Histories. Rochester, NY: University of Rochester Press. ISBN 978-1-58046-173-3.
• Luck, Hans von (1989). Panzer Commander: The Memoirs of Colonel Hans von Luck. Cassel Military Paperbacks. ISBN 0-304-36401-0.
• Rommel, Erwin (1982) [1953]. Liddell Hart, B. H., ed. The Rommel Papers. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80157-0.
• Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (in Duits). Jena, Germany: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
• Shepperd, Alan (1990). France, 1940: Blitzkrieg in the West. Oxford, UK: Osprey Publishing. ISBN 978-0-85045-958-6.
• Thomas, Franz (1997). Die Eichenlaubträger 1939–1945 Band 1: A–K (in Duits). Osnabrück, Germany: Biblio-Verlag. ISBN 978-3-7648-2299-6.
• Wegmann, Günter (2009). Die Ritterkreuzträger der Deutschen Wehrmacht 1939–1945 Teil VIIIa: Panzertruppe Band 2: F–H in Duits). Bissendorf, Germany: Biblio-Verlag. ISBN 978-3-7648-2389-4.
• Williamson, Gordon; Ramiro Bujeiro (2004). Knight's Cross and Oak-Leaves Recipients 1939–40: Knight's Cross and Oakleaves,1939–40. ISBN 1-84176-641-0.
• Young, Desmond (1950). Rommel The Desert Fox. New York: Harper & Row. OCLC 48067797.
• Zimmer, Phil (October 2013). "Blitzkrieg Author". World War II History. XII (6): 10–15.

Verdere leeswerk

• Corum, James (1992). The Roots of Blitzkrieg. University Press of Kansas. ISBN 070060541X.
• Kershaw, Ian, Hitler 1936–1945: Nemesis (2001)
• Macksey, Kenneth, Guderian: Panzer General (1992, hersiening van Guderian, Creator of the Blitzkrieg, 1976)
• Pöhlmann, Markus (2016). Der Panzer und die Mechanisierung des Krieges: Eine deutsche Geschichte 1890 bis 1945. Paderborn: Ferdinand Schöningh. ISBN 978-3-506-78355-4.
• Searle, Alaric (2003). Wehrmacht Generals, West German Society, and the Debate on Rearmament, 1949–1959. Westport, CT: Praeger Publishers. ISBN 978-0-275-97968-3.
• Walde, Karl J., Guderian (1978) ISBN 3550073437
• Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia

Eksterne skakels

• (de) Heinz Guderian in die katalogus van die Duitse Nasionale Biblioteek (de)
• (de) Biografie über Heinz-Wilhelm Guderian