Geneeskunde

Geneeskunde

vakgebied, akademiese dissipline, werksveld, akademiese hoofvak

Subklas van	gesondheidswetenskap
Onderdeel van	life sciences
Industrie	gesondheidsorgbedryf
Gekarakteriseer deur	mediese eienskap
Geskiedenis van die onderwerp	geskiedenis van medisyne
Beoefen deur	dokter, public health physician, military officer of healthcare, physician assistant, nurse practitioner
Entry in abbreviations table	tıp.
WordLift URL	http://data.thenextweb.com/tnw/entity/medicine
Mastodon instance URL	https://med-mastodon.com
Teenoorgestelde van	alternatiewe medikasie

Geneeskunde is die vakgebied toegespits op die bestudering van die sel-, weefsel- en orgaansisteme (fisies en chemies), asook die patologiese manifestasies (biochemie, histologie, hematologie, mikrobiologie...). Sekondêr (holistiese benaderings) – sielkunde en psigiatrie. Daar word gestreef na die herstelling van die mens na 'n gesonde toestand d.m.v. diagnose, prognose en voorkoming.

Asklepios, in die Griekse mitologie die god van medisyne en genesing

Westerse geneeskunde is gebaseer op bewyse en analise. Daar is 'n logiese verband tussen oorsaak en gevolg – dus word die diagnose gemaak deur kliniese voorkoms en toetse ter bevestiging.

Bestaande terapie sluit farmakologie, chirurgie, onkologie (bestraling) en psigoterapie in. Alternatiewe geneeskunde word al hoe meer populêr.

Geskiedenis

In die verlede het die mens geglo dat ernstige siektes deur die werking van bonatuurlike magte veroorsaak is. Dit is trouens vandag nog so by sekere volke waar die toordokter ontbied word as iemand in die familie ernstig siek is, omdat hulle glo dat hy as magiër die bemiddelaar tussen die mens en die bonatuurlike magte is. Daar word geglo dat die toordokter daartoe in staat is om bose geeste uit 'n sieke se liggaam te dryf of om die pasiënt se siel weer in sy liggaam terug te plaas. Verskeie metodes word gebruik om "bose geeste" uit 'n pasiënt te "verdryf". Die algemeenste metode is deur 'n opening in die skedel te boor (trepanering), waardeur die siekte dan kan "ontsnap".

In Europa en Suid-Amerika is skedels met trepaneringsopeninge gevind wat uit die prehistoriese tyd dateer. Die wette van die Babiloniese koning Hammoerabi gee 'n beeld van die geneeskunde wat omstreeks 2000 v.C. in Mesopotamië beoefen is. Uit tekste wat op 'n pilaar gegraveer is, blyk onder andere dat 'n organisasie van geneeshere destyds al bestaan het. Die wette het bepaal dat 'n swaar straf opgelê moes word as die mediese behandeling nie suksesvol was nie. Daar is geglo dat die verloop van 'n siekte voorspel kon word uit natuurlike tekens soos lig en donker, die vlug van voëls of uit die voorkoms van offerdiere se ingewande. Uit 'n aantal papirusrolle wat bewaar gebly het, veral die Ebers- en die Smith-papirus, blyk dat die geneeskunde in Ou Egipte 'n hoë peil bereik het, hoewel dit steeds nou aan die mities-magiese denke verbonde was.

Benewens 'n aantal mediese voorskrifte bevat die Ebers-papirus ook sekere besweringsformules. In die Smith-papirus is daar weer 'n verhandeling oor wondversorging. Die feit dat daar in daardie jare al geglo is in die "lewensasem" blyk uit die beskrywing daarvan op sarkofae (doodskiste): die asem is toe al as die belangrikste beginsel van lewe beskou. Daar is getuienis dat die geneeskunde in Indië en China reeds 'n paar duisend jaar voor Christus beoefen is. Die Hindoes het in daardie jare al onder meer blaasoperasies uitgevoer. Die Chinese was bekend met die gebruik van baie kruie en ander stowwe vir mediese doeleindes. Baie van die kruie is later deur die Westerse geneeskunde oorgeneem, onder andere die middel reserpien, wat die bloeddruk kan verlaag, en die bloedvatvernouer efedrien, wat ook teen asma gebruik word.

Teen die jaar 2500 v.C. het die Chinese reeds akupunktuur ontdek, 'n toegepaste metode om pyn te verlig deur goue of silwernaalde in die weefsels of organe te steek. Hierdie metode word vandag nog gebruik

Griekse en Romeinse geneeskunde

Hippokrates (460-377 v.C.) was 'n die "vader van die geneeskunde" bekend staan. Daar is vandag min oor sy lewe bekend; hy het waarskynlik op die Griekse eiland Kos, waar hy gebore is, geleef. In die ou geskrifte wat aan Hippokrates toegeskryf word, word daar vir die eerste keer beweer dat daar net natuurlike oorsake van siektes is. Hierdie opvatting van Hippokrates is voorafgegaan deur 'n geleidelike verandering in die opvattinge van siektes. Die geneeskunde was oorspronklik in die hande van die tempelpriesters van Asklepios (ook bekend as Aesculapius) die god van genesing.

Die leerstellings van filosowe soos Pythagoras (geb. 582 v.C.) en Empedokles (490-430 v.C.) het die grondslag gelê vir 'n meer natuurwetenskaplike benadering in die geneeskunde. In die versamelde Griekse geneeskundige geskrifte, wat Hippokrates se ware werke insluit, die Corpus Hippocraticum, word klem gelê op waarneming en die rasionele verwerking daarvan. Hippokrates het die menslike liggaam en die fisiologiese prosesse gesien as 'n afspieëling van die skepping in sy geheel. Die liggaam bevat daarvolgens vier soorte vog, ·te wete bloed, slym, geel gal en swart gal. 'n Goeie vermenging van hierdie liggaamsvogte, die sogenaamde humores, is noodsaaklik vir goeie gesondheid en 'n ewewigtige persoonlikheid. Hierdie teorie oor siektes word die humorale patologie genoem.

Volgens hierdie geskrifte het Hippokrates sy behandeling gegrond op die selfgenesende werking van die natuur. Hy het probeer om genesing met die gebruik van maatreëls wat 'n teenoorgestelde uitwerking gehad het as die wat die siekte veroorsaak het, te bevorder. Die Eed van Hippokrates (ook bekend as die Hippokratiese eed), 'n handleiding oor die gedragsreëls vir geneeskundiges, is deur die eeue heen as die etiese grondslag van die mediese praktyk beskou. In hierdie eed word klem gelê op die geheimhoudingsplig van 'n dokter en die noodsaaklikheid van die beskerming van menselewens. Genadedood en aborsie word by name in die eed genoem en terselfdertyd veroordeel.

In die daaropvolgende eeue het die geneeskunde in steeds groter wordende mate in 'n natuurwetenskaplike rigting ontwikkel. In die eerste paar eeue na die geboorte van Christus het baie Griekse geneeskundiges na Rome gegaan. Een van hulle, Claudius Galenus (130-200 n.C.), het van Pergamum in Klein-Asië gekom en hom in 164 n.C. in Rome gevestig. Galenus was 'n aanhanger van die humorale patologie en het met sy anatomiese en fisiologiese eksperimente op diere (die oopsny van lyke was tot aan die einde van die Middeleeue verbode) onder andere ontdek dat die bloedvate bloed bevat en nie lug soos voorheen gemeen is nie. Tog het hy geen begrip van bloedsirkulasie gehad nie en geglo dat die bloed heen en weer in die slagare golf. Die hart was die oorsprong van die slagare en die lewer die oorsprong van die are, het Galenus geglo. Hy het ook baie geskryf oor sy eksperimente en só 'n soort ensiklopediese oorsig saamgestel waaruit mediese verskynsels tot en met die 17e eeu verklaar is.

Middeleeue en Renaissance

Kennis van die geneeskunde het van Rome na die Oos-Romeinse Ryk versprei en van daar na Arabië. In Wes-Europa is die geneeskunde eeue lank deur monnike beoefen en was dit steeds volledig gegrond op wat van die Grieks-Romeinse geneeskunde bewaar gebly het. Ná die val van die Romeinse Ryk is weinig vooruitgang op geneeskundige gebied gemaak. Navorsers is nie meer aangemoedig om te eksperimenteer nie en dit was selfs gevaarlik om met nuwe opvattings vorendag te kom. Siekte is al hoe meer gesien as 'n straf vir sonde. In die vroeë Middeleeue het die monnike hulle veral toegelê op die kopiëring en vertaling van klassieke Griekse mediese geskrifte.

In die Arabiese Ryk het die geneeskunde wel verder ontwikkel. Die geskrifte van die Persiese geneeskundige Avicenna (980-1037 n.C.) is eeue lank as die mediese standaardwerk beskou. Die Arabiese geneeskunde het 'n belangrike bydrae gelewer tot die hedendaagse kennis van geneesmiddels en die chemie. Gedurende dieselfde tydperk (die 11e en die 12e eeu) is die mediese skool van Salerno in Suid-Italië gestig. Studente uit verskillende lande het hier kom studeer. Ná die jaar 1200 het soortgelyke skole ook in Montpellier, Parys, Bologna en Padua ontstaan. Onder die invloed van die Renaissance is die praktyk van eksperimentering geleidelik weer aangemoedig, hoewel Galenus se anatomiese teorieë steeds aanhang geniet het.

In 1527 is die alchemis Theophrastus Bombastus Paracelsus von Hohenheim (1493-1541), wat as Paracelsus bekend gestaan het, as professor in Basel aangestel. Paracelsus het revolusionêre idees gehad en voordat hy sy eerste lesings gelewer het, het hy die werke van Avicenna en Galenus in die openbaar verbrand. Volgens Paracelsus bestaan die liggaam uit 3 elemente, naamlik sout, swael en kwik. As een van hierdie bestanddele die ander oorheers, sal dit 'n siekte veroorsaak. As die ewewig herstel word, sal die siekte genees word. Paracelsus se belangrikste bydrae tot die geneeskunde is die bekendstelling van chemiese geneesmiddels (iatrochemie), waarvan hy 'n spesiale studie, veral van kwikpreparate, gemaak het.

Hermanus Boerhaave (1668-1738). Hoogleraar in geneeskunde met sy vrou Maria Drolenvaux (1686-1746) en dogtertjie Johanna Maria (1712-1791) Rijksmuseum

Die Vlaamse geneeskundige Andreas Vesalius (1514-1564), 'n professor in Padua, het ook die idees van Galenus verwerp op grond van sy eie waarnemings by die ondersoek van menslike Iyke. In 1543 het hy sy werk oor die anatomie, De humani corporis fabrica, in 7 dele gepubliseer.

In 1628 het die Engelsman William Harvey (1578-1657) met berekenings en eksperimente wat hy gedoen het, bewys dat Galenus se teorie oor die golfbeweging van die bloed nie korrek kon wees nie. Hy het tot die gevolgtrekking gekom dat die bloed in 'n kringloop moet vloei, wat gelei het tot die ontdekking van die bloedsomloopstelsel. In die 17de en 18de eeu is 'n hele aantal ander belangrike ontdekkings gedoen, veral op die gebied van die bou van die liggaam (anatomie) en die funksies van die organe (fisiologie).

Antonie van Leeuwenhoek (1632-1723) van Nederland het in 1683 met behulp van lense en 'n mikroskoop wat hyself ontwerp het, daarin geslaag om bakterieë te beskryf. 'n Hoogleraar aan die universiteit van Leiden, Hermanus Boerhaave (1668-1738), het nie self belangrike ontdekkings gedoen nie, maar het die kennis wat tot in daardie stadium oor die geneeskunde ingewin is, gesistematiseer. Hy word ook as die grondlegger van die kliniese ondersoek beskou.

Van historiese betekenis was die gebruik om mense teen pokke in te ent. In 1796 het die Engelsman Edward Jenner (1749-1823) ontdek dat inenting met beespokke-entstof beskerming teen pokke gebied het.

Negentiende en twintigste eeu

 In die loop van die 18eeeu is redelike vooruitgang gemaak op die gebied van die anatomie en die fisiologie, maar aan die begin van die 1ge eeu is daar, onder die invloed van 'n meer romantiese en fatalistiese lewensbeskouing, baie min geëksperimenteer. In die tweede helfte van die 1ge eeu het daar egter 'n geweldige wetenskaplike oplewing ontstaan (met Berlyn as Europese middelpunt). wat inderdaad tot vandag voortgeduur het.

In 1848 het Rudolph Virchow (1820-1901) die studie van sellulêre patologie bekend gestel deurdat hy aangetoon het dat siekteprosesse in die selle plaasvind. Hierdie ontdekking het gelei tot die mikroskopiese studie van hierdie "boustenen” in die liggaam en hulle gedrag tydens siekte. Die era van die humorale patologie is hiermee finaal beëindig.

Louis Pasteur (1822-1895), 'n Franse chemikus, het ontdek dat sekere bakterieë 'n rol in siektes speel. Hierdeur is die grondslag gelê vir antisepsis (kiemwerende behandeling deur die toediening van kiemdodende stowwe) . Danksy hierdie ontdekking en die ontwikkeling van narkose is daar in die tweede helfte van die 19e eeu geweldige vooruitgang gemaak op die gebied van die chirurgie. Deur Pasteur se ontdekkings kon melk later gepasteuriseer word.

Joseph Lister was nog 'n pionier van antisepsis en is baie deur die werk van Pasteur beïnvloed. Lister het hom beywer vir die bestryding van infeksie deur die gebruik van karbolsuur.

Reinier de Graaf (1641-1673) het belangrike anatomiese en fisiologiese ondersoeke op die gebied van die geslagsorgane gedoen. Hy het o.m. die ryp follikels in die eierstokke beskryf (later die follikels van Graaf genoem). Hy het ook opgemerk dat die follikels in die volgende stadium (ná ovulasie) gebars het. Hy het egter nie die eiersel self waargeneem nie.

In 1877 het sir Patrick Manson vir die eerste keer bewys dat insekte ook siektes kan versprei. Manson het aangetoon dat die parasiet Filaria bancrofti, wat die siekte elefantiase veroorsaak, 'n deel van sy lewensiklus in sekere muskiete deurbring en dat die parasiet só aan die mens oorgedra kan word.

Die Duitse bakterioloog Robert Koch het in 1882 die basil (bakterie) wat tering veroorsaak, geïdentifiseer en in die daaropvolgende jare ook die cholerabakterie geïdentifiseer. Koch se werk het bakteriologie as 'n aparte wetenskap gevestig en dit is steeds die grondslag waarop siektes in die hedendaagse geneeskunde bestudeer word.

In 1895 het Wilhelm Conrad Röntgen (1845-1923) die Röntgen- of X-straaldiagnose begin gebruik.

Alexander Fleming 1945

Ook van groot belang vir die geneeskunde was die bekendstelling van die psigoanalise deur Sigmund Freud (1856-1939) aan die begin van die 20ste eeu. In die 20ste eeu het die geneeskunde so vinnig ontwikkel dat dit inderdaad 'n totale gedaantewisseling ondergaan het. Aan die begin van hierdie eeu was alle aandag op ernstige siektes soos tuberkulose (tering) en witseerkeel (difterie) gevestig.

Tans is al hierdie siektes goed onder beheer, met uitsondering van kanker. Die aandag is met ander woorde verskuif van die behoud van 'n pasiënt se lewe na die behoud van sy gesondheid. Dit is deur 'n groot aantal ontwikkelings moontlik gemaak, veral deur die ontwikkeling van chemiese geneesmiddeis en antibiotika. Een van die eerste gebeurtenisse wat tot hierdie ontwikkeling aanleiding gegee het, was die ontdekking deur die Duitser Paul Ehrlich (1854-1915) dat Salvarsan, wat uit arseen berei word, die sifilisbakterie vernietig. Hierdie ontwikkeling is eers in die dertigerjare voortgesit, toe die farmakologiese werking van sulfapreparate ontdek is.

In 1928 het sir Alexander Fleming (1881-1955) die kiemdodende werking van penisillien ontdek, wat gedurende die Tweede Wêreldoorlog vir grootskaalse mediese gebruik beskikbaar gestel is. Sedertdien is baie nuwe antibiotika ontdek en die meeste van hierdie stowwe kan nou sinteties (kunsmatig) berei word.

Die ontwikkeling van immunologie (die studie van die liggaam se natuurlike verdedigingsmeganisme) is ook van groot belang vir die ontwikkeling van geneeskunde. Dit het aanleiding gegee tot inentingsveldtogte teen onder meer ingewandskoors (1897), tetanus en difterie (1890) en tering (1908).

Inenting teen virussiektes is eers in die dertigerjare van hierdie eeu suksesvol toegepas, toe navorsers vir die eerste keer genoeg inligting oor hierdie mikroörganisme ingewin het. Dit is duidelik dat Edward Jenner met sy inenting teen die virussiekte pokke in die 18e eeu sy tyd ver vooruit was.

Teen die einde van die dertigerjare is 'n entstof teen geelkoors ontwikkel en in 1945 ook teen griep (influensa). In 1954 is die polio-entstof ontwikkel en in die sestigerjare 'n entstof teen masels en rubella (Duitse masels). Die ontwikkeling van die immunologie het gedurende die laaste jare met rasse skrede vooruitgegaan en het tot 'n groot aantal nuwe diagnostiese moontlikhede gelei.

Die kennis wat op hierdie gebied ingewin is, word ook op die gebied van orgaanoorplantings en in kankernavorsing gebruik. Endokrinologie, die studie van die endokriene kliere en die hormone, is eers in die 20ste eeu ontwikkel.

Van groot belang was die ontdekking van die hormoon insulien, wat in die alvleisklier (pankreas) vervaardig word, en die gebruik daarvan om suikersiekte (1921) te behandel. Die ontdekking van die bynierskorshormone (1949) was van groot belang weens die geslaagdheid daarvan in die behandeling van sekere siektes en hul doeltreffendheid om die weerstand te verhoog en ontsteking te vertraag.

Die studie oor die werking van die geslagshormone het tot die ontwikkeling van die voorbehoedpil gelei. Die meeste van die bekende vitamiene is ook in die eerste helfte van die 20ste eeu ontdek. Ten spyte van al die navorsing oor die oorsaak en behandeling van kanker, bly dit steeds ‘n siekte wat in 'n gevorderde stadium gewoonlik ongeneeslik is en op die dood uitloop.

Die belangrikste ontwikkeling in die behandeling van kanker is die ontdekking dat dit deur bestraling bedwing kan word. Kort ná die ontdekking van X-strale is daar met hierdie vorm van terapie begin. Later is die behandelingsmoontlikhede van kanker nog verder uitgebrei vanweë die ontdekking van radioaktiewe isotope.

Die chirurgie het vinnig ontwikkel na die invoering van antisepsis, die ontwikkeling van narkose, die moontlikhede van diagnose deur X-strale en metodes om skok teë te werk. Laasgenoemde is moontlik gemaak ná die ontdekking van die bloedgroepe deur Karl Landsteiner (1868-1943) in 1900. Van toe af kon bloedoortappings met groot veiligheid gedoen word en kon ernstige bloedverlies, die belangrikste oorsaak van skok, voorkom word.

Hartoorplanting

Groot longoperasies was sedert die dertigerjare moontlik. Hartoperasies word reeds sedert die einde van die 19e eeu gedoen, maar het eers werklik ná die Tweede Wêreldoorlog ontwikkel.

Orgaanoorplantings is van 1954 af gedoen (nieroorplantings) en het 'n voorlopige hoogtepunt bereik toe die Suid-Afrikaanse hartchirurg professor Chris Barnard in 1967 die eerste hartoorplanting gedoen het. So het die geneeskunde in minder as honderd jaar tot 'n "tegniese" wetenskap ontwikkel wat in verskeie spesialiteitsrigtings en superspesialiteitsrigtings ingedeel kan word.

Mediese navorsing is veral gebaseer op wetenskappe soos die biologie, die chemie en fisika en op die tegnologie (ingenieurswese). Die verhouding tussen die dokter en die pasiënt bly egter steeds van groot belang.

Geneeskunde en die samelewing

Die geneeskunde word deur die algemene veranderings en verskuiwings in die samelewing geraak, soos byvoorbeeld die veranderings in waarde- en normepatrone. Die omgekeerde is ook waar, want veranderings in die geneeskunde beïnvloed ook die samelewing. Die verlenging van die gemiddelde lewensduur van die mens is hiervan 'n voorbeeld .

Verontmensliking

'n Mediese doktor ondersoek 'n seun

Die tegniese ontwikkeling van die geneeskunde en die nuwe behandelingsmetodes, veral in groter hospitale, kan tot die verontmensliking van mediese behandeling lei. Die pasiënt kan as bloot 'n objek van die mediese tegnologie gesien word, eerder as 'n mens vir wie die siekte 'n onaangename ondervinding is. Ten nouste verwant aan hierdie probleem is die vraag of die menslike lewe met behulp van masjiene verleng mag word en of dit dan toelaatbaar is om sulke behandeling in sekere omstandighede te staak.

Die pasiënt se seggenskap

Die standaard en funksionering van gesondheidsorg word al hoe meer deur pasiënte en potensiële pasiënte ondersoek. In die verlede is gebeure wat die beeld van die geneeskunde skade kon berokken, soos die foutiewe toediening van narkose of geneesmiddels, beskou as 'n saak wat net die geneesheer betrek het. Nou word sulke foute egter in die openbaar gekritiseer.

In Suid-Afrika byvoorbeeld kan geneeshere voor die Raad op Gesondheidsberoepe (voorheen SAGTR) gedaag word as hulle oneties optree.

Verskaffing van sorg

Sien ook: kliniek en hospitaal

Die verskaffing van mediese sorg word in primêre, sekondêre en tersiêre sorg gekategoriseer.

Primêre sorg mediese dienste word gelewer deur dokters, mediese assistente, verpleegkundiges of ander gesondheidswerkers wat eerste kontak het met 'n pasiënt wat mediese behandeling of sorg benodig.

Sekondêre sorg mediese dienste word deur mediese spesialis in hul kantore of klinieke of by plaaslike gemeenskapshospitale gelewer vir 'n pasiënt wat deur 'n primêre sorgverskaffer verwys word wat die pasiënt eers gediagnoseer of behandel het. Verwysings word gedoen vir die pasiënte wat kundigheid of prosedures benodig wat deur spesialiste uitgevoer word.

Mediese dienste vir tersiêre sorg word voorsien deur spesialishospitale of streeksentrums wat toegerus is met diagnostiese en behandelingsfasiliteite wat gewoonlik nie by plaaslike hospitale beskikbaar is nie.

In lande met lae inkomste is moderne gesondheidsorg dikwels vir die gemiddelde persoon te duur. Internasionale navorsers vir gesondheidsorgbeleid het gepleit dat 'gebruikers fooie' in hierdie gebiede verwyder word om toegang te verseker, hoewel daar selfs na verwydering aansienlike koste en hindernisse bly.

Skeiding van voorskryf en verskaffing is 'n praktyk in die geneeskunde en apteek waarin die dokter wat 'n mediese voorskrif verskaf onafhanklik is van die apteker wat die voorskrifmedisyne verskaf. In die Westerse wêreld bestaan daar eeue van tradisie wat aptekers van dokters te skei. In Asiatiese lande is dit tradisioneel dat dokters ook medisyne verskaf.

Mediese etiek

Etiek is die wetenskap van die sedelike norme en waardes wat die mens se gedrag teenoor sy medemens bepaal. Sulke waardes en norme bly nie vir ewig staan nie, maar kan verskuif en binne 'n algemene veranderingsproses 'n ander inhoud kry. Terwyl daar in die verlede groot ooreenstemming was oor waardes en norme, is daar tans soms groot verskille. Binne die mediese professie kan daar vandag nie meer gepraat word van die mediese etiek as 'n gemeenskaplike oriëntasiepunt vir alle geneeshere nie.

Die belangrikste oorsaak hiervan is die ontwikkeling wat die mediese wetenskap deurgemaak het en wat tot 'n herwaardering van die uitgangspunt vir geneeskundige optrede gelei het. Die kwaliteit van die mens se lewe (die moontlikheid om 'n menswaardige lewe te kan lei) word nou beklemtoon, terwyl die belangrikste oorweging in die verlede, naamlik eerbied vir die menslike lewe, 'n absolute waarde was.

Die geskiedenis van die Westerse geneeskunde kan in drie tydperke ingedeel word. Die eerste tydperk het van die oertyd tot ongeveer 1870 geduur en word gekenmerk deur geneeskundige en tegniese onkunde. Die geneesheer was magteloos wat betref ingryping in siektetoestande. Die behandeling wat die pasiënte gekry het, was grotendeels ondoeltreffend.

Die tweede tydperk het omstreeks 1870 begin en tot in die sestigerjare van hierdie eeu geduur. Hierdie tydperk, gekenmerk deur geweldige vooruitgang, kan gesien word as 'n oorgangsfase wat tot 'n tydperk van medies-tegniese mag gelei het.

Die derde tydperk het in die sestigerjare begin en word gekenmerk deur die geweldige groot moontlikhede van die geneeskundige tegniek. Die geneesheer kan nou ingryp op gebiede wat baie etiese en morele implikasies het, soos onder andere seksualiteit, lewe en dood.

Aan die een kant het die tegniese ontwikkelinge op die gebied van die geneeskunde daartoe bygedra dat norme verander het (seksualiteit, voorbehoedpille), terwyl sulke nuwe norme aan die ander kant die mag van die geneeskunde kan beperk. Probleme betreffende die mediese etiek word deesdae al hoe meer bespreek. Een van die belangrikste vraagstukke is dié van genadedood (eutanasie). Hier word die vraag gevra of die menslike lewe so lank as moontlik verleng moet word, selfs as dit net met behulp van radikale geneeskundige metodes gedoen kan word, dan wel of daar 'n oomblik is wanneer die behandeling gestaak moet word.

Genadedood kan passief wees, wanneer sekere behandelings nie toegepas word nie, of dit kan meer aktief wees, wanneer behandeling gestaak word ("die masjien word afgeskakel") of die een of ander dodelike preparaat toegedien word. 'n Soortgelyke etiese dilemma is dié wat betrekking het op aborsie en opwekking (resussitasie).

Resussitasie kan omskryf word as die opwekking van die menslike liggaam direk nadat die dood ingetree het. Somtyds is ernstige skade reeds aan die brein gedoen sodat lewe ná resussitasie nie veel meer as "vegetatief" kan wees nie. Die bepaling van die doodsoomblik van pasiënte wat organe vir oorplantings moet skenk, kan eweneens etiese probleme oplewer. Die Hippokratiese eed as uitgangspunt van geneeskundige optrede is as gevolg hiervan ook 'n besprekingspunt. Volgens die oorspronklike eed is die dokter genoodsaak om die menslike lewe te behou en te probeer verleng wanneer en waar dit ook al moontlik is. Die neiging bestaan egter deesdae om meer klem te lê op die behoud van lewe slegs as dit sinvol kan wees.  

Sien ook

• Gesondheidsorg – Die gesondheidsorg is as mediese dissipline 'n toegepaste wetenskap wat met die gesondheid van mense te doen het. Onder gesondheidsorg word nie alleen die ondersoek, die studie en die kennis van gesondheid begryp nie, maar ook die toepassing van die kennis om die gesondheid van mense te verhoog, infeksiesiekte te genees, en die liggaamlike funksies te verbeter. Gesondheidsorg gebruik die biologie, snykunde en natuurkunde en die sosiale wetenskappe (byvoorbeeld die mediese sosiologie) as boustene.
• Patologie – die studie van siektes by die mens
• Ortopedie – Die term "ortopedie" kom van die samevoeging van twee Griekse woorde, naamlik orthos (reguit) en pais (kind). Ortopedie is die vertakking van die geneeskunde wat betrekking het op die korreksie van skeletale misvormings en afwykings met betrekking tot die lokomotoriese strukture van die liggaam (Brink, 97: 454; Taber’s, 93:1358). Dit is gerig op die studie van die vorm en funksie van die menslike liggaamsbou en toestande wat tot misvorming aanleiding kan gee of die gebalanseerde meganisme van die menslike liggaam kan omverwerp.
• Osteoartritis – Progressiewe degenerasie van artikulerende kraakbeen. Subartikulêre been reageer deur verdikking en sklerose en later vorm daar subchondrale siste, en die kraakbeen fragmenteer. Gewrigte is benig vergroot, pynlik, en teer. Non-steroïdale anti-inflamatoriese middels word soms voorgeskryf vir pynlike osteoartritis. Newe-effekte sluit in gastrointestinale bloeding asook nierfunksie inkorting.
• Retinopatie – Retinopatie is 'n oogkomplikasie, wat verminderde sig kan veroorsaak, en soms tot blindheid kan lei. Een van die oorsake van retinopatie blyk hoë bloeddruk te wees. 'n Studie word tans uitgevoer om te kyk of die medikasie Candesartan ('n bloeddrukpil) doeltreffend aangewend sal kan word om die pasiënt se risiko te verminder om retinopatie te kry, of indien hy reeds diabetiese retinopatie in die beginstadium het, te kyk of Candesartan kan verhoed dat sy sig verswak. Toetse sal ook gedoen word om te bepaal of Candesartan die niere kan beskerm teen beskadiging. Nuwe tegnologie maak dit ook moontlik om beskadiging van die macula te herstel deur middel van laserbehandeling.
• Linkerventrikulêre hipertrofie – Een van die mees algemene oorsake van hipertrofie van die linkerventrikel is hipertensie. Met hipertrofie van die linkerventrikel verskuif die gemiddelde elektriese as na links (linkerasafwyking). Die rede vir die verskuiwing is dat die ventrikel wat hipertrofieer, meer spierweefsel bevat. Dit ontwikkel dus meer elektrisiteit as die normale ventrikel. Die prekordiale afleidings is die geskikste om hipertrofie mee te diagnoseer.
• Elektrokardiogram – Die EKG is 'n grafiese rekord van die hart se elektriese aktiwiteit. Die elektriese aktiwiteit word na die liggaamsoppervlak gelei, waar dit met behulp van elektrodes op die vel waargeneem word, vanwaar dit geïnterpreteer word deur 'n apparaat wat dan die bekende EKG-grafiek verskaf. Die normale EKG bestaan uit 12 afleiverbindings. 'n Rustende EKG toon 'n sinusritme van 72 slae/min (normaal).
• Komplementêre medisyne of komplementêre gesondheidsorg neem meer en meer toe, veral sedert die gewone mediese kostes ontplof het en nog steeds besig is om te styg. Pasiente kyk na alternatiewe en komplimentêre geneesmiddels en gesondheidsorg. Hierby tel 'n hele string van verskeie modaliteite, soos b.v. refleksologie, iridologie, kruiekunde, kinesiologie, reiki en ander energiebehandelinge, een van die nuwer areas is seker die magneetveld-behandelinge, geopatologie en ander areas in die omgewingsgesondheid, ens.

Bronne

• Brink, A.J. et al. 1997. Woordeboek van Afrikaanse Geneeskundeterme. Kaapstad: Pharos.
• Brody, J.E. “New Hope for Taming Deadly Septic Shock” in The New York Times, 5 Maart 2002. http://www.nytimes.com.
• E-orthopaedics: Load Tran – A numerical Laboratory for the Analysis of Prosthesis Fixation. http://www.e-orthopaedics.com/loadtran/index.htm Geargiveer 6 Februarie 2005 op Wayback Machine.
• “An Implanted Prosthesis Can Restore Walking” in Hopkins Medical News , Lente 2000. http://www.hopkinsmedicine.org/hmn/sp00/mu_3.html Geargiveer 12 Februarie 2005 op Wayback Machine
• Lippincott Manual of Practical Nursing, The. (Nettina, S.M. (Redakteur)). 2001. Philadelphia, PA: Lippincot.
• “Sulzer artificial hip implants recall of hip joint surgery” http://www.hip-implant-replacement.com Geargiveer 30 Oktober 2012 op Wayback Machine
• Thibodeau, G.A. en Patton, K.T. 1987. Anatomy & Physiology St. Louis: Mosby.
• Taber’s Encyclopedic Medical Dictionary. (Thomas, C.L. (Red)) 1993. Philadelphia: F.A. Davis.
• Viljoen M.J. en Uys L.R. (Reds). 1997. Algemene Verpleegkunde – Mediese en Chirurgiese Handleiding. Deel 2. Pretoria: Kagiso.
• Vlok, M.E. 1989. Handboek van Verpleegkunde (Vol 1: Basiese Verpleegkunde). Kaapstad: Juta.
• Wêreldspektrum, Volume 8, bl.5-12, ISBN 090840941 9

Eksterne skakels

• Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir geneeskunde.