Wikipedia

Demokratiese Alliansie

Die Demokratiese Alliansie (DA) is 'n hoofstroom Suid-Afrikaanse politieke party en die amptelike opposisie teenoor die regerende African National Congress (ANC) in die Parlement van Suid-Afrika. Die party is gevorm toe die Demokratiese Party 'n kortstondige alliansie met die Nuwe Nasionale Party betree het in 2000. Die DA regeer al die Wes-Kaapprovinsie sedert die 2009-verkiesing en die Stad Kaapstad Metropolitaanse Munisipaliteit sedert die 2006-verkiesing. Na die 2016-verkiesing het die party beheer van die Stad Johannesburg Metropolitaanse Munisipaliteit, die Nelson Mandelabaai Metropolitaanse Munisipaliteit, die Stad Tshwane Metropolitaanse Munisipaliteit en talle ander plaaslike munisipaliteite verky. Die party het later beheer van al drie die metro's wat hul in 2016 aangewen het, verloor.

Demokratiese Alliansie
DA
Logo van die betrokke party.
Logo van die DA
Leier John Steenhuisen
Slagspreuk Een Nasie. Een Toekoms.
Gestig 24 Junie 2000 (2000-06-24) (19 jaar oud)
Voorafgegaan deur Demokratiese Party
Hoofkwartier 2de Vloer, Theba Hosken-huis, Breda- en Mill-strate, Kaapstad, Wes-Kaap, Suid-Afrika
Studentevleuel Demokratiese Alliansie se Studente-organisasie
Jeugvleuel Demokratiese Alliansie Jeug
Ideologie Liberaal
Internasionale affiliasie Liberal International
Amptelike kleure      Blou
Webblad www.da.org.za

GeskiedenisWysig

OorsprongWysig

 
Helen Suzman in 1959
 
Harry Schwarz in 1993

Alhoewel die Demokratiese Alliansie in sy huidige vorm 'n relatiewe nuwe party is, kan sy wortels teruggespoor word na die Progressiewe Party, wat gestig is in 1959 toe die liberale lede van die Verenigde Party wegbreek, omdat hulle nie kon saamstem oor die onvermoë van die VP om 'n alternatief tot die Nasionale Party se apartheidsbeleid te bied nie. Die PP het grondwetlike hervorming, 'n Handves van Regte, 'n onafhanklike wetgewer en die beweging na federalisme voorgestaan. Hierdie hervormingsvoorstelle het hand-aan-hand gegaan met die bevordering van 'n vryemarkstelsel. In 1961 is slegs Helen Suzman verkies tot die parlement, en vir 13 jaar was sy die enigste opponent van die rassistiese diskriminasie en ander wanpraktyke van die apartheidregime se 'slegs-blankes' regering. Vanaf 1971 was Colin Eglin die leier van die party, sonder dat hy self 'n lid van die parlement was. In 1974 het die party ses setels in die Volksraad verower, met 'n sewende in die tussenverkiesing in Pinelands kort daarna.

In 1975 het die party saamgesmelt met die Reformisteparty, 'n party wat weggebreek het van die VP, om die Progressiewe Reformisteparty te vorm. Twee jaar later het nog lede wat weggebreek het van die VP die Komitee vir 'n Verenigde Opposisie gestig, wat daarna by die PRP aangesluit het om die Progressiewe Federale Party te vorm. Die PFP het hoofsaaklik steun verkry van liberale Engelssprekende blanke Suid-Afrikaners, toegeskryf aan die feit dat Suid-Afrikaanse apartheidswette die lidmaatskap van politieke partye tot slegs blanke Suid-Afrikaners beperk het. Die PFP het swaar deurgeloop onder Nasionale Partyondersteuners en verregses, wat spottenderwys na die party se afkorting (PFP) as 'Packing for Perth' verwys het, met verwysing na immigrasie van wit Suid-Afrikaners na Australië.

Frederik Van Zyl Slabbert, PFP-leier sedert 1979, het bedank vanuit die parlement in 1986 omdat dit, volgens hom, irrelevant geraak het. Later het hy die Institute for a Democratic Alternative for South Africa (IDASA) gevorm. Hy het ook in Julie 1987 'n leidende rol gespeel in die ontmoeting tussen 'n groep Afrikaanssprekendes en die ANC (die sg. Dakar-beraad) in Dakar. Hy is opgevolg deur Colin Eglin. Die PFP se rol as die amptelike opposisie is oorgeneem deur die verregse Konserwatiewe Party nadat die PFP 'n groot nederlaag in die parlementêre verkiesing van 6 Mei 1987 gely het, waaraan slegs blankes kon deelneem. Die verkiesingsnederlaag het baie PFP-leiers die waarde van deelname in 'n parlement uitsluitlik vir blankes, laat bevraagteken. Sommige van die party se parlementslede het die party verlaat om by die Nasionale Demokratiese Beweging (NDM) aan te sluit. In 1987, kort voor die verkiesing, is die Onafhanklike Party (OP) van Denis Worrall ook gevorm, wat die liberale opposisie verder verdeel het.

DemokrasieWysig

 
Tony Leon in 2005

Na die verkiesing van 1988 het die nuwe PFP-leier Zach de Beer onderhandelinge met die Onafhanklike Party en die NDM voltrek en het die partye saamgesmelt om die Demokratiese Party te vorm in 1989. Die Demokratiese Party het voortgegaan om 33 setels in die verkiesing op 6 September 1989 te wen. Die DP het 'n belangrike rol gespeel in die onderhandelinge vir 'n tussentydse grondwet, wat die meeste van die oorspronklike progressiewe beginsels en ideale insluit. In die 1994 algemene verkiesing, die eerste ná die afskaffing van apartheid, het die party slegs 1,7% van die stemme gewerf en slegs sewe setels in die parlement gewen. De Beer is opgevolg deur Tony Leon, wat die beskerming van menseregte, federalisme en 'n vryemarkstelsel beklemtoon het. Die party se steun het toegeneem gedurende die 1999 algemene verkiesing nadat dit 9,6% van die stemme verwerf het, en 44 setels in die parlement gewen het, om sodoende die Nuwe Nasionale Party as die amptelike opposisie te vervang.

Die DP het in 2000 'n alliansie met die NNP betree, om die Demokratiese Alliansie te vorm. Die baie kleiner Federale Alliansie het ook later saam met die DA gesmelt. Die DA het daarna die provinsiale regering van die Wes-Kaapprovinsie gevorm. Na die munisipale verkiesing van 2000 het die DA 52,3% van die stemme gewen in Kaapstad, genoeg om die munisipale regering van die stad te vorm. Die DA het ook die munisipale regering van vele ander dorpe in die Wes-Kaap gevorm.

Die brose alliansie het slegs gehou tot 2001, toe die NNP vanuit die alliansie onttrek om 'n nuwe alliansie met die ANC te vorm. Met die uittrede van sommige van die NNP-lede vanuit die Wes-Kaapse provinsiale regering, en van sommige van die NNP-stadsraadslede, het die DA sy greep oor die meeste van sy munisipale regerings in die Wes-Kaap verloor.

 
Helen Zille in 2007

Met die algemene verkiesing van 2004 het beide die DA en die ANC se steun toegeneem, ten koste van die ander opposisiepartye. Die DA het 12,4% van die stemme gewerf, en sodoende 50 setels in die parlement verseker. Die DA bly dus die tweede grootste politieke party in Suid-Afrika. By die munisipale verkiesing van 2006 het die DA 14,8% van die landswye stemme gekry, veral in die Wes-Kaap. Helen Zille het sodoende Kaapstad se eerste DA-burgemeester geword. In 2007 het Helen Zille Tony Leon as partyleier opgevolg.

 
Mmusi Maimane in 2011

Tydens die algemene verkiesing van 2009 het die DA 16,7% van die stemme gewerf en sodoende 67 setels in die parlement verseker. In die Wes-Kaap het die DA 51,5% van die stemme gewerf en regeer sedertdien dié provinsie met Helen Zille as premier. Die Wes-Kaap het dus Suid-Afrika se enigste provinsie geword, wat nie deur die ANC regeer word nie. By die munisipale verkiesing van 2011 kon die DA 24% van die landswye stemme verower, veral in die Wes-Kaap. Patricia de Lille het Helen Zille as die Stad Kaapstad Metropolitaanse Munisipaliteit se burgemeester opgevolg.

In die algemene verkiesing van 2014 het die DA 22,2% van die stemme gewerf en sodoende 67 setels in die parlement verseker. In die Wes-Kaap kon die DA sy getal setels verder uitbrei tot 26, nadat dié party 59,4% van die stemme gewerf het. In 2015 het Mmusi Maimane die DA sy eerste swart partyleier geword, nadat Helen Zille haarself nie vir 'n tweede ampstermyn beskikbaar gestel het nie. By die munisipale verkiesing van 2016 het die DA 26,9% van die landswye stemme verower. Sedertdien word twee verdere van Suid-Afrika se agt metropolitaanse munisipaliteite deur DA-burgemeesters regeer: Stad Tshwane (Stevens Mokgalapa) en Stad Johannesburg (Herman Mashaba).

VerkiesingsresultateWysig

 
Persentasie van stemme vir die DA in die 2014-verkiesing, volgens kiesafdelings.

   0–20%

   20–40%

   40–60%

   60–80%

   80–100%

 
Persentasie van stemme vir die DA in die 2009-verkiesing, volgens kiesafdelings.

   0–20%

   20–40%

   40–60%

   60–80%

   80–100%

Nasionale verkiesingsWysig

Nasionale VergaderingWysig

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Nasionale Vergadering van Suid-Afrika.
Verkiesing # van
algehele stemme 		% van
algehele stemme 		# van
algehele setels gewen 		+/– Regering
1994 338 426 1,43 7 / 400 – In opposisie
1999 1 527 337 9,56 38 / 400   31 Amptelike opposisie
2004 1 931 201 12,37 50 / 400   12 Amptelike opposisie
2009 2 945 829 16,66 67 / 400   17 Amptelike opposisie
2014[1] 4 091 584 22,23 89 / 400   22 Amptelike opposisie
2019[2] 3 621 188 20,77 84 / 400   5 Amptelike opposisie

Nasionale Raad van ProvinsiesWysig

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Nasionale Raad van Provinsies.
Verkiesing # van
algehele setels gewen 		+/– Regering
1994 3 / 90 – In opposisie
1999 8 / 90   5 Amptelike opposisie
2004 12 / 90   4 Amptelike opposisie
2009 13 / 90   1 Amptelike opposisie
2014 20 / 90   7 Amptelike opposisie

Provinsiale verkiesingsWysig

Verkiesing Oos-Kaap Vrystaat Gauteng KwaZulu-Natal Limpopo Mpumalanga Noordwes Noord-Kaap Wes-Kaap
% Setels % Setels % Setels % Setels % Setels % Setels % Setels % Setels % Setels
1994 2,05% 1/56 0,57% 0/30 5,32% 5/86 2,15% 2/81 0,21% 0/40 0,56% 0/30 0,50% 0/30 1,87% 1/30 6,64% 3/42
1999 6,29% 4/63 5,33% 2/30 17,95% 13/73 8,16% 7/80 1,42% 1/49 4,48% 1/30 3,26% 1/30 4,77% 1/30 11,91% 5/42
2004 7,34% 5/63 8,47% 3/30 20,78% 15/73 8,35% 7/80 3,59% 2/49 6,94% 2/30 5,00% 2/33 11,08% 3/30 27,11% 12/42
2009 9,99% 6/63 11,60% 3/30 21,86% 16/73 9,15% 7/80 3,48% 2/49 7,49% 2/30 8,25% 3/33 12,57% 4/30 51,46% 22/42
2014[1] 16,20% 10/63 16,23% 5/30 30,78% 23/73 12,76% 10/80 6,48% 3/49 10,40% 3/30 12,73% 4/33 23,89% 7/30 59,38% 26/42

Munisipale verkiesingsWysig

 
DA-verkiesingsplak van 2011 wat Helen Zille, Patricia de Lille en Lindiwe Mazibuko uitbeeld
Verkiesing Stemme % +/–
1995–96 302 006 3,48 –
2000 Geen vrygestel 22,1   18,6
2006 3 888 780 14,8   7,3
2011 6 393 886 23,9   9,1
2016[3] 8 033 630 26,9   3,0

PartyleiersWysig

Sien ookWysig

VerwysingsWysig

  1. ↑ 1,0 1,1 "2014 National and Provincial Elections Results – 2014 National and Provincial Election Results" (in Engels). elections.org.za. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 September 2019. Besoek op 7 Oktober 2016.
  2. ↑ "This is how many MPs each party can send to Parliament" (in Engels). News24. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 11 Mei 2019.
  3. ↑ "Results Summary – All Ballots" (PDF) (in Engels). elections.org.za. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 19 Junie 2019. Besoek op 7 Oktober 2016.

Eksterne skakelsWysig

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Demokratiese_Alliansie&oldid=2166523"