Namibië volg ’n grootliks onafhanklike buitelandse beleid met voortdurende affiliasies met state wat bygestaan het in die stryd om onafhanklikheid, insluitend Libië, Kuba en die Volksrepubliek China. Met 'n klein weermag en 'n swak ekonomie was die Namibiese regering se vernaamste buitelandse beleid gemoeid met die ontwikkeling van sterker bande met die ander lande in Suider-Afrika. As ’n dinamiese lid van die Suider-Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenskap is Namibië ’n uitgesproke voorstander vir groter streeksintegrasie. Namibië het op 23 April 1990 die 160ste lid van die Verenigde Nasies geword. Dit het ook met onafhanklikheid die vyftiende lid van die Britse Statebond geword.[1]
Namibië is betrokke by verskeie internasionale internasionale dispute.[2]
Kommissie met Botswana opgerig om klein oorblywende geskille langs die Kaprivistrook op te los, insluitend die Situngu-moeraslande langs die Linyantirivier.
Botswana-inwoners protesteer die beplande oprigting van die Okavango hidro-elektriese dam by die Popa-watervalle.
In 1999 het Namibië 'n onderlinge verdedigingspakt met sy noordelike buurland Angola onderteken. Dit het 'n invloed gehad op die Angolese Burgeroorlog wat sedert Angola se onafhanklikheid in 1975 aan die gang was. Die regerende party SWAPO van Namibië wou die regerende party MPLA in Angola ondersteun om die rebellebeweging UNITA, wie se vesting in die suide van Angola grensend aan Namibië is, te beveg. Die verdedigingspakt het Angolese troepe toegelaat om Namibië se gebied te gebruik wanneer hulle UNITA aanval.
Die alliansie tussen SWAPO en MPLA het diep wortels en het begin namate beide die regerende partye van Angola en Namibië onafhanklikheid in die middel van die twintigste eeu en in die Angolese Burgeroorlog nagestreef het. In Angola veg die linkse beweging MPLA teen die regse beweging UNITA, wat deur Suid-Afrika ondersteun is. In Namibië veg SWAPO, wat toe 'n rebellebeweging was, vir onafhanklikheid van Suid-Afrika langs die Angolese grens. Angola het SWAPO toegelaat om opleidings- en vlugtelingkampe op te rig vir Namibiërs en PLAN (People's Liberation Army of Namibia) vegters. Aangesien MPLA en SWAPO 'n gemeenskaplike ideologie gedeel het, en 'n gemeenskaplike vyand in Suid-Afrika gehad het, het hulle saamgewerk.
Die Angolese burgeroorlog het tot gevolg gehad dat 'n groot aantal Angolese vlugtelinge na Namibië gekom het. Op sy hoogtepunt in 2001 was daar meer as 30 000 Angolese vlugtelinge in Namibië. Die rustiger situasie in Angola het dit vir baie van hulle moontlik gemaak om met die hulp van die UNHCR terug te keer huis toe, en in 2004 het slegs 12 600 Angolese in Namibië oorgebly.[3] Die meeste van hulle woon in die vlugtelingkamp Osire noord van Windhoek.
Angola het 'n ambassade in Windhoek en 'n konsulaat-generaal in Oshakati en Rundu.
Die betrekkinge tussen Botswana en Namibië is vriendelik, met die twee buurlande wat te opsigte van ekonomiese ontwikkeling saamwerk. Botswana het in September 1966 onafhanklikheid van Brittanje verkry. Namibië het in 1990 onafhanklikheid van Suid-Afrika verkry na die Namibiese Onafhanklikheidsoorlog.
Gedurende die tydperk van Suid-Afrikaanse beheer was Ethiopië een van die land se voorste voorstanders vir onafhanklikheid in die buiteland. Ethiopië en Liberië was die eerste twee state wat die kwessie van onafhanklikheid vir die destydse Suidwes-Afrika by die Verenigde Nasies aanhangig gemaak het.[4]
In 2007 het die twee regerings 'n ooreenkoms onderteken wat die lugvaart tussen die twee state uitgebrei het.[5] In Desember In 2009 het Namibië se minister van buitelandse sake, Marko Hausiku met die Ethiopiese minister van buitelandse sake Seyoum Mesfin vergader en kennis geneem van die ekonomiese, wetenskaplike, tegniese en kulturele ooreenkomste tussen die twee lande en het hy 'n wens uitgespreek om die handelsbetrekkinge te verbeter.[6]
Ethiopië is geakkrediteer tot Namibië via sy ambassade in Pretoria, Suid-Afrika.
Saam met talle ander Afrika-lande het Namibië ook in die Tweede Kongo-oorlog ingegryp. Die besluit van Namibië om by die konflik aan te sluit het gelei tot kritiek van opposisiepartye, die publiek sowel as binne die regerende party SWAPO.
In 1960 het Liberië en Ethiopië regsgedinge teen Suid-Afrika in die Internasionale Geregshof aanhanig gemaak weens die land se besetting van Namibië.[7] As deel van Liberië se steun vir die bevrydingstryd van Namibië het baie studente van Namibië Liberiese paspoorte ontvang wat hulle in die buiteland gehelp het om te studeer.
Vanaf Julie 2008 is altesaam 5 900 Verdedigingsmag van Namibië troepe deur Liberië geroteer as deel van die Verenigde Nasies se sending in Liberië.[8] Namibië het 'n aantal jare 'n bataljon van ongeveer 800 personeellede in Grand Cape Mount -korps onderhou, vir die grootste deel van die periode deel van UNMIL Sektor 2, met die hoofkwartier in Tubmanburg. In Mei 2005 word die troepe van Namibië n beskuldig van seksuele uitbuiting van jong meisies en vroue; Drie soldate in Namibië is van die mag af huis toe gestuur nadat 'n Verenigde Nasies se ondersoek hulle skuldig bevind het aan 'seksuele aktiwiteite met burgerlikes', wat teen die Verenigde Nasies se reëls vir vredesbewaarders is.[9]
Liberië is geakkrediteer tot Namibië via sy ambassade in Pretoria, Suid-Afrika.
Namibië is geakkrediteer tot Liberië via sy hoëkommissaris in Abuja, Nigerië.
Namibië en Nigerië het bindende bilaterale ooreenkomste, maar vanaf 2014 was die handel tussen die twee lande min. In Maart 2014 het die Nigeriese president Goodluck Jonathan Namibië besoek vir Namibië se 24ste onafhanklikheidsdagvieringe. Die twee lande het ook die stigting van 'n olieraffinadery vir Nigeriese olie in Namibië bespreek.[10]
Na onafhanklikheid in 1990 was die ekonomie van Namibië nog steeds nou verbind aan Suid-Afrika's.[11] Tot vandag toe word die ekonomie van Namibië steeds nou verbind met Suid-Afrika deur beide institusionele verhoudings (byvoorbeeld Suider-Afrikaanse Doeane-unie en mynbou in private besit.[12] Die Suid-Afrikaanse rand is nog steeds 'n wettig geldeenheid in Namibië, terwyl die [Namibiese dollar] in Suid-Afrika is nie. Die geldeenhede word plaaslik gelykop verhandel.
Namibië het 'n hoëkommissaris in Pretoria en 'n konsulaat-generaal in Kaapstad.
Die regerende partye van Namibië (sedert onafhanklikheid in 1990) en Zimbabwe (sedert onafhanklikheid in 1980) het nou bande gehad sedert die voor-onafhanklikheidsdae, aangesien albei antikoloniale bewegings teen wit minderheidsregerings was.[14] Namibië stuur troepe van die Namibiese weermag na die Demokratiese Republiek van die Kongo saam met Zimbabwe in 'n SAOG-koalisie ter ondersteuning van president Joseph Kabila.[15]
Kanada se verhouding met Namibië het in 1977 begin toe Kanada by die Westerse Kontakgroep aangesluit het, 'n gesamentlike diplomatieke poging van Frankryk, Verenigde Koninkryk, Verenigde State, Kanada en Wes-Duitsland om 'n internasionaal aanvaarbare oorgang na onafhanklikheid vir Namibië te bewerkstellig . In 1990 het amptelike betrekkinge begin; Kanada het 'n ere-konsul na Windhoek gestuur.[16]
Kanada is een van die belangrikste bestemmings vir vlugtelinge in Namibië. Saam met Botswana en Denemarke het Kanada asiel toegestaan aan mense wat van Namibië vlug in die nasleep van die Caprivi-konflik, en veral die Caprivi-verraadverhoor wat gevolg het waarin die regering van Namibië beskuldig is van menseregteskendings.[17] Eers in 2010 het Kanada sy standpunt verander en beskou die Caprivi Liberation Army (CLA) nou as 'n terreurorganisasie wat "gepoog het om 'n verkose regering te benadeel". Nietemin het Kanada 'n bestendige invloei ontvang van immigrante uit Namibië wat ekonomiese verbetering soek onder die voorwendsel van vernedering en teistering in Namibië. In 2011 het meer as 1000 Namibiërs Kanada binnegekom. Driekwart van hulle het aansoek gedoen om vlugtelingstatus, maar slegs 'n paar was suksesvol.[18]
Kanada is geakkrediteer tot Namibië via sy hoëkommissaris in Pretoria, Suid-Afrika.
Namibië is geakkrediteer tot Kanada via sy ambassade in Washington, D.C., Verenigde State.
Betrekkinge tussen Kuba en Namibië dateer uit die Namibiese Onafhanklikheidsoorlog toe Kuba polities, militêr en diplomaties die Namibiese rebelleorganisasie en toekomstige regerende party, SWAPO teen die militêre magte van Apartheid Suid-Afrika gesteun het.[19]
Sedert onafhanklikheid het Namibië en Kuba elke twee jaar gesamentlike vergaderings gehou vir ekonomiese, wetenskaplike-tegniese en kommersiële samewerking. In 2005 is daar berig dat 1 460 Kubaanse professionele persone in Namibië gewerk het, insluitend 208 in 2005.[19]
Meksiko het op 17 April 1990 diplomatieke betrekkinge met Namibië aangeknoop. In 1993 het Meksiko 'n ambassade in Windhoek geopen, maar die ambassade is in 2002 gesluit.[20]
Meksiko is geakkrediteer tot Namibië via sy ambassade in Pretoria, Suid-Afrika.[21]
Namibië is geakkrediteer tot Meksiko via sy ambassade in Washington, D.C., Verenigde State.[22]
Die verhouding tussen die Verenigde State en Namibië is goed en verbeter steeds. Gekenmerk deur gedeelde demokratiese waardes, verbintenis tot die oppergesag van die reg, en respek vir menseregte, is die bilaterale verhouding versterk deur handelsbande en Amerikaanse hulpprogramme. Namibië het geleenthede aangegryp wat deur die African Growth and Opportunity Act (AGOA) geskep is. Namibië is ingesluit in President George W. Bush se internasionale moeder- en kinder-HIV-inisiatief en die noodplan vir vigsverligting. Die VSA Agentskap vir Internasionale Ontwikkeling (USAID) se bilaterale teenwoordigheid in Namibië is verleng tot 2010. Benewens die ambassade, het die Centers for Disease Control, Peace Corps, en die VSA Departement van Verdediging kantore in Windhoek.
Regeringsbetrekkinge is eers op die dag na die onafhanklikheid van Namibië gevestig, maar die betrekkinge met die onafhanklikheidsbewegings van Namibië dateer uit die 1960's.[24] China en Namibië het noue ekonomiese betrekkinge ontwikkel, terwyl handel tussen die twee lande van 2003 tot 2006 verdubbel het. Tydens 'n besoek in Februarie 2007 het die Chinese president Hu Jintao Namibië 'n "RMB 1 miljard konsessielenings, VS$100 miljoen voorkeurkrediet vir uitvoerkopers, RMB 30 miljoen van toelaes en RMB 30 miljoen rentevrye lenings..." beloof[24]
Voor die onafhanklikheid het daar betrekkinge tussen SWAPO en die Indiese regering begin. In 2010 is die betrekkinge deur Indiese amptenare as 'warm en hartlik' beskryf. Indië was betrokke by die opleiding van die Namibiese Lugmag en bilaterale handel in 2008–2009 was VS$80 miljoen.[25]
Albei lande was eens deel van die Britse Ryk en voordat Namibië sy onafhanklikheid bereik het, het Maleisië 'n bydrae gelewer tot die Verenigde Nasies se oorgangshulpgroep in Namibië deur 'n groep soldate te stuur om die Namibiese verkiesings en vredesproses te monitor.[28] Vandag is die verhoudings baie meer gefokus op ekonomiese samewerking.
Pakistan se visie van "vrede vir ontwikkeling" en ons kern nasionale doelwit om ekonomiese ontwikkeling te bevorder. Die toekomsvooruitsigte vir ekonomiese en handelsbetrekkinge is ook bespreek met die oog op die versterking van die verhouding tussen Pakistan en Namibië op verskillende terreine. Namibië het benadruk dat albei lande gereelde uitruil van sake-afvaardigings moet aanmoedig om alle moontlike terreine van onderlinge samewerking te ondersoek. Pakistan het gefokus op nie-tradisionele markte om sy handel en uitvoer te verbeter en het bygevoeg dat hy handelsbetrekkinge met Namibië wil bevorder ten einde sy uitvoer na die hele streek van Suidelike Afrika te bevorder.
Namibië is geakkrediteer tot Pakistan van sy ambassade in Beijing, China.
Pakistan is geakkrediteer tot Namibië van sy hoë kommissaris in Pretoria, Suid-Afrika.
Die vestiging van diplomatieke betrekkinge tussen die Republiek van Korea en Namibië was op 21 Maart 1990 en die aantal Suid-Korea wat in Namibië woon in 2011 was 15.[29]
Namibië is geakkrediteer tot Suid-Korea van sy ambassade in Beijing, China.
Suid-Korea is geakkrediteer tot Namibië van sy ambassade in Luanda, Angola.
Turkye het op 4 Januarie 2012 'n ambassade in Windhoek geopen en Namibië word in Turkye verteenwoordig deur sy ambassade in Berlyn, Duitsland en 'n ere-konsulaat in Istanboel.[30]
Namibië is geakkrediteer tot Turkye van sy ambassade in Berlyn, Duitsland.
Finland het Namibië op 21 Maart 1990 erken. Albei lande het op dieselfde dag diplomatieke betrekkinge aangeknoop, en Namibië word in Finland deur sy ambassade in Stockholm, Swede, verteenwoordig. Sedert 2015 het Namibië die 'n ambassade in Helsinki. Finland het 'n ambassade in Windhoek en 'n ere-konsulaat in Walvisbaai.[31]
Finland het begin as 'n sterk ondersteuner van Namibiese onafhanklikheid.[32] Die Finse regering het hulp verleen in die sektore van bosbou, water, omgewing en gesondheid.[33] Namibië se uitvoer na Finland het toegeneem van N $ 810 miljoen in 2004 tot meer as N $ 1 miljard (ongeveer 90 miljoen euro) in 2007.[34]
In Junie 2008 het die Eerste Minister van Namibië, Nahas Angula, Finland besoek.[35]
Die eerste kontak tussen mense van die twee lande het plaasgevind toe Duitse sendelinge deur die Londense Sendinggenootskap in Londen gehuur is om in die laat 18de en vroeë 19de eeu in Suid-Namibië te begin werk.[36] In die 1880's het die Duitse Keiserryk na wat nou Namibië is, gekom as 'n koloniserende mag, en daardeur Duits-Suidwes-Afrika geskep. Die Duitse koloniale heerskappy was gekenmerk deur spanning en het gelei tot die volksmoord van die Herero en Namaqua mense tussen 1904–1907, wat gelei het tot die dood van 65 000 Herero (80 persent van die totale Herero bevolking) en 10 000 Nama (50% van die totale Nama-bevolking). Die kolonie is tot 1915 deur Duitsland regeer toe dit deur troepe uit die Unie van Suid-Afrika verower is.
Gedurende Suid-Afrikaanse heerskappy was Duits een van die drie amptelike tale van Namibië, die ander Afrikaans en Engels. Net so tydens die apartheidsregering het Wes-Duitsland 'n konsulaat in Windhoek onderhou ondanks die resolusie van die Verenigde Nasies wat die isolasie van Suid-Afrika versoek het.
Namibiese onafhanklikheid in 1990 het saamgeval met die Duitse hereniging, wat gelei het tot 'n aanvanklik trae ontwikkeling van diplomatieke betrekkinge. In Duitsland en in 1989 het die Duitse regering egter sy verantwoordelikheid vir Namibië as 'n prioriteit vennoot erken.[37] Sedertdien het die Duitse Minister van Ontwikkelingshulp Heidemarie Wieczorek-Zeul Namibië besoek en die land om vergifnis oor die verlede gevra.[38] Vandag, nie die minste nie as gevolg van 'n aansienlike verbeterde samewerking en uitruiling, sowel as gevolg van die permanente teenwoordigheid van die Duitssprekende minderheid in Namibië, het die twee lande meestal 'n nuwe dialoog ontwikkel, wat tog ook soms stagneer.
Op 21 Desember 2011 het Noord-Masedonië en Namibië diplomatieke betrekkinge op ambassadeursvlak gevestig toe die ambassadeurs van beide lande by die VN, Pajo Avirovic en Wilfried Emvula onderskeidelik die gesamentlike verklaring onderteken het. Met die totstandkoming van diplomatieke betrekkinge het Namibië die land as die 'Republiek van Macedonië' erken in teenstelling met die voorlopige naam 'die voormalige Joego-Slawiese Republiek Masedonië'. Op hierdie manier het Namibië die 133 land geword wat Macedonië se grondwetlike naam erken het.[39]
Noord-Masedonië het nie akkreditasie tot Namibië nie.
Namibië is geakkrediteer tot Noord-Masedonië van sy ambassade in Wene, Oostenryk.
Die betrekkinge tussen Namibië en Rusland word in 2006 deur die destydse Namibiese Minister van Onderwys Nangolo Mbumba as 'uitstekend' beskou, terwyl Rusland 'n begeerte uitgespreek het vir nog sterker betrekkinge, veral op ekonomiese gebied. Ook in 2006 is die Inter-regeringskommissie vir Namibië en Rusland oor handel en ekonomiese samewerking amptelik geopen tydens 'n besoek deur die Russiese Minister van Natuurlike Hulpbronne Yuri Trutnev aan Windhoek. Tydens genoemde besoek het die Minister gesê dat Rusland belangstel om in olie, hidro-elektriese krag en toerisme te belê.[41] In 2007 het die Russiese premier Mikhail Fradkov samesprekings gevoer met die adjunkpremier van Namibië Nahas Angula en president Hifikepunye Pohamba met betrekking tot die moontlikheid om Namibië se beduidende uraanafsettings met 'n beoog om 'n kernkragsentrale in die land te skep.[42] In 2008 keer Trutnev terug na Namibië, hierdie keer na Swakopmund, om by die derde jaarlikse interregeringskommissie te vergader. Hoogste amptenaar van die ministerie van Buitelandse Sake Marco Hausiku en sy adjunk Lempy Lucas het Namibië in gesprekke met Trutnev verteenwoordig.[43]
Diplomatieke betrekkinge tussen Namibië en Serwië is amptelik in 1990 aangeknoop.[44] Serwië, destyds deel van Joego-Slawië, het onderwys, opleiding en finansiële steun aan SWAPO -lede verskaf gedurende die geheel van die Suid-Afrikaanse Grensoorlog, en die twee lande het noue betrekkinge gedeel sederdien.[45] Tydens die NAVO-bomaanval op Joego-Slawië in 1999 het Namibië, wat toe in die VN-Veiligheidsraad was, saam met Rusland en China gestem vir 'n onmiddellike staking van die NAVO-aanvalle. Namibië ondersteun ook sterk die Serwiese standpunt oor die internasionale erkenning van Kosovo.[46]
Namibië is geakkrediteer tot Serwië van sy ambassade in Wene, Oostenryk.
Serwië is geakkrediteer tot Namibië van sy ambassade in Pretoria, Suid-Afrika.
Algerië
Angola
Botswana
Ivoorkus
Egipte
Eswatini
Ethiopië
Ghana
Kenia
Demokratiese Republiek die Kongo
Kongo
Lesotho
Liberië
Libië
Madagaskar
Mosambiek
Nigerië
Senegal
Suid-Afrika
Tanzanië
Tsjad
Tunisië
Uganda
Zambië
Zimbabwe
Argentinië
Brasilië
Chili
Colombia.svg){kind=small}
Kanada
Kuba
Guyana
Jamaika
Meksiko
Verenigde State
Uruguay
Venezuela
Armenië
Volksrepubliek China
Georgië
Indië
Indonesië
Iran
Israel
Japan
Maleisië
Pakistan
Staat Palestina
Katar
Suid-Korea
Turkye
Verenigde Arabiese Emirate
Viëtnam
België
Kroasië
Siprus
Denemarke
Finland
Frankryk
Duitsland
Griekeland
Ysland
Ierland
Italië
Nederland
Noord-Masedonië
Noorweë
Oostenryk
Pole
Portugal
Roemenië
Rusland
Serwië
Spanje
Swede
Switserland.svg){kind=small}
Verenigde Koninkryk
Australië
Nieu-Seeland
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.