Wikipedia

Athanasius die Grote

(Aangestuur vanaf Pous Athanasius I van Alexandrië)

Athanasius I van Alexandrië (Grieks: Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας) (296 – 2 Mei 373), ook bekend as Athanasius die Grote, Athanasius die Belyder, of, onder Koptiese Christene, Athanasius die Apostoliese, was 'n Christelike teoloog en die 20ste patriarg van Alexandrië (as Athanasius I). Sy onderbroke biskopskap het oor 45 jaar gestrek ( 8 Junie 328 – 2 Mei 373), hy is vyf keer in 17 jaar onder die bevel van vier verskillende Romeinse keisers verban. Athanasius was 'n kerkvader,[1] die hoofverdediger van die drie-eenheid teen Arianisme, en 'n bekende Egiptiese Christelike leier van die vierde eeu.

Athanasius van Alexandrië
Ikoon van Athanasius
Ikoon van Athanasius
Indeling Patriarg
Kerk Alexandrië
Setel Alexandrië
Termyn 328–339, 346–373
Kerkampte
Voorganger Aleksander I
Opvolger Pistos
Persoonlike besonderhede
Gebore 296
Geboorteplek Alexandrië, Egipte
Oorlede 2 Mei 373
Sterfteplek Alexandrië, Egipte
Nasionaliteit Egiptenaar
Portaal  Portaalicoon   Rusland

Konflik met Arius en Arianisme, sowel as met opeenvolgende Romeinse keisers, het Athanasius se loopbaan gevorm. In 325, op die ouderdom van 27, het Athanasius sy prominente rol teen die Ariane as 'n diaken en assistent van biskop Aleksander begin tydens die Eerste Konsilie van Nicaea. Romeinse keiser Konstantyn die Grote het die konsilie in Mei-Augustus 325 byeengeroep om die Ariaanse standpunt aan te spreek dat die Seun van God, Jesus van Nasaret, 'n afsonderlike wese van die Vader is.[2] Drie jaar na daardie konsilie het Athanasius sy mentor as patriarg van Alexandrië opgevolg. Benewens die konflik met die Ariane (insluitend magtige en invloedryke Ariaanse kerkmanne onder leiding van Eusebius van Nicomedia), het hy gestry teen die keisers Konstantyn, Constantius II, Julianus en Valens. Hy was bekend as Athanasius Contra Mundum (Latyns: vir 'Athanasius teen die wêreld').

Nietemin, binne 'n paar jaar na sy dood, het Gregorius van Nazianzus hom die "Pilaar van die Kerk" genoem. Sy geskrifte is hoog geag deur daaropvolgende kerkvaders in die Weste en die Ooste, wat ook hul toewyding aan die Woord-word-mens, pastorale besorgdheid en belangstelling in kloosterwese onderskryf het. Athanasius word beskou as een van die vier groot Oosterse Doktors van die Kerk in die Katolieke Kerk.[3] Sommige argumenteer dat Athanasius in sy Paasbrief van 367 die eerste persoon was wat die 27 boeke van die Nuwe-Testamentiese kanon wat vandag in gebruik is, gelys het.[4]Ander argumenteer dat Origenes van Alexandrië die eerste was wat die sewe-en-twintig boeke van die Nuwe Testament in sy Homilieë oor Josua gelys het (daar is 'n teksvariant wat blykbaar Openbaring ingesluit het).[5][6] Athanasius word as 'n heilige in die Oosters-Ortodokse Kerk,[7] die Katolieke Kerk,[8] die Kopties-Ortodokse Kerk, die Anglikaanse Gemeenskap en die Lutheraanse Kerke vereer.

Athanasius die Grote

Heilige en Doktor van die Kerk
Gebore 296 n.C., Alexandrië, Egipte
Sterfte 2 Mei 373 n.C., Alexandrië, Egipte
Vereer in
Pelgrimsoord
Feesdag
Attribute
  • Biskop wat met 'n heiden stry
  • Biskop wat 'n oop boek vashou
  • Biskop staan ​​oor 'n verslane ketter (Arius)
Beskermheilige Teoloë

Biografie

wysig

Athanasius is in 'n Christelike gesin in Alexandrië,[9] of moontlik die nabygeleë Nyldelta-dorp Damanhur, iewers tussen 293 en 298 gebore. Die vroeër datum word soms toegeken as gevolg van die volwassenheid wat in sy twee vroegste verhandelings Contra Gentes (Teen die heidene) en De Incarnatione (Oor die inkarnasie) geopenbaar is, wat waarskynlik omstreeks 318 geskryf is, voor die Ariaanse konflik, aangesien daardie geskrifte nie 'n bewustheid van Arianisme toon nie.[10]

Cornelius Clifford plaas sy geboorte egter nie vroeër as 296 en nie later as 298 nie, gebaseer op die feit dat Athanasius geen eerstehandse herinnering van die Maximiaanse vervolging van 303 aandui nie, wat hy glo Athanasius sou onthou het as hy tien jaar oud was op daardie stadium. Tweedens sê die Feesbriewe dat die Ariane Athanasius onder meer daarvan beskuldig het dat hy nog nie die kanonieke ouderdom (35) bereik het nie en dus nie behoorlik as patriarg van Alexandrië in 328 georden kon word nie. Die aantyging moes redelik geklink het.[10] Die Ortodokse Kerk plaas sy geboortejaar rondom 297.[9]

Onderrig

wysig

Sy ouers was ryk genoeg om hom 'n goeie sekulêre opvoeding te gee.[10] Hy was nietemin duidelik nie 'n lid van die Egiptiese aristokrasie nie.[11] Sommige Westerse deskundiges beskou sy vaardigheid met Grieks, waarin hy die meeste van sy oorlewende werke (indien nie al sy werke) geskryf het nie, as bewys dat hy moontlik 'n Griek was wat in Alexandrië gebore is. Historiese bewyse dui egter daarop dat hy ook Kopties magtig was, gegewe die streke van Egipte waar hy gepreek het.[11] Sommige oorlewende kopieë van sy geskrifte is in Kopties, hoewel deskundiges verskil of hy dit oorspronklik in Kopties geskryf het (wat hom die eerste patriarg sou maak om dit te doen) en of dit vertalings was van geskrifte wat oorspronklik in Grieks was.[11][12]

Rufinus vertel 'n storie dat terwyl pous Aleksander by 'n venster gestaan ​​het, het hy gesien hoe seuns op die seestrand daaronder speel en die ritueel van Christelike doop naboots. Hy het die kinders laat haal en ontdek dat een van die seuns (Athanasius) as biskop opgetree het. Nadat hy Athanasius ondervra het, het Aleksander hom meegedeel dat die dope eg was, aangesien beide die vorm en saak van die sakrament uitgevoer is deur die voordrag van die korrekte woorde en die toediening van water, en dat hy nie moet voortgaan om dit te doen aangesien die gedooptes nie behoorlik gekatkiseer was nie. Hy het Athanasius en sy speelmaats genooi om vir geestelike loopbane voor te berei.[13]

Alexandrië was die belangrikste handelsentrum in die ryk tydens Athanasius se kinderjare. Intellektueel, moreel en polities het dit die etnies diverse Grieks-Romeinse wêreld verpersoonlik, selfs meer as Rome of Konstantinopel, Antiogië of Marseille.[13] Die stad se beroemde kategetiese skool het, terwyl dit niks van sy beroemde passie vir ortodoksie sedert die dae van Pandanus, Clemens van Alexandrië, Origenes, Dionisius en Teognosties verloor het nie, 'n byna sekulêre karakter begin aanneem in die omvattendheid van die skool se belangstellings en invloedryke heidene het onder die ernstige ouditeure getel.[14]

Petrus van Alexandrië, die 17de pous van Alexandrië, is in 311 in die laaste dae van die Groot Vervolging gemartel en was moontlik een van Athanasius se leermeesters. Sy opvolger as pous van Alexandrië was Aleksander van Alexandrië. Volgens Sozomen het die biskop Aleksander Athanasius genooi om sy tafelgenoot en sekretaris te wees. Athanasius was goed opgevoed en was onderleg in grammatika en retoriek, en het reeds, terwyl hy nog 'n jong man was, en voordat hy die biskopskap bereik het, bewys van sy wysheid en insig gelewer aan diegene wat saam met hom gewoon het'".(Soz., II, xvii)[10]

Athanasius se vroegste werk, Contra Gentes – De Incarnatione (geskryf voor 319), bevat spore van die oorspronklike Alexandrynse denke, maar op 'n ortodokse manier.[10] Athanasius was ook vertroud met die teorieë van verskeie filosofiese skole en in die besonder met die ontwikkelinge van neoplatonisme. Uiteindelik sou Athanasius die filosofiese denke van die Skool van Alexandrië verander van die Origenistiese beginsels soos die "heeltemal allegoriese interpretasie van die teks". Tog haal Athanasius in latere werke Homerus meer as een keer aan (Hist. Ar. 68, Orat. iv. 29).

Athanasius het Grieks geken, maar nie Hebreeus nie [sien bv. die 39ste Feesbrief van Sint Athan]. Die Ou-Testamentiese gedeeltes wat hy gereeld aanhaal, kom uit die Griekse vertaling van die Septuagint. Slegs enkele kere het hy ander Griekse weergawes gebruik (aan Aquila van Sinope een keer in die Ecthesis, na ander weergawes een of twee keer op die Psalms), en sy kennis van die Ou Testament was beperk tot die Septuagint.

Aleksander het Athanasius in 319 tot diaken georden.[15]In 325 het Athanasius gedien as Aleksander se sekretaris by die Eerste Konsilie van Nicea. Reeds 'n erkende teoloog en askeet, was hy die voor die hand liggende keuse om sy verouderende mentor Aleksander te vervang as die patriarg van Alexandrië,[16] ten spyte van die teëstand van die volgelinge van Arius en Meletius van Lycopolis.[15]

Na 'n lang tyd, in die Konsilie van Nicea, is die term "wesenlikheid" (homoousion) aangeneem, en 'n geloofsformule wat dit beliggaam, is deur Ossius van Córdoba opgestel. Van hierdie tyd af tot aan die einde van die Ariaanse kontroversies het die woord "wesenlikheid" voortgegaan om die standaard van ortodoksie te wees. Die geloofsformule wat deur Ossius opgestel is, staan ​​bekend as die Geloofsbelydenis van Nicea.[17] Hy was egter nie "die skepper van die beroemde 'homoousion' nie. Die term is in 'n nie-vanselfsprekende en onwettige sin deur Paulus van Samosata aan die vaders in Antiogië voorgestel en is deur hulle verwerp as synde 'n smul aan materialistiese opvattings van die Godheid."[10]

Terwyl hy nog 'n diaken onder Aleksander se sorg was (of vroeg in sy patriargaat, soos onder bespreek) het Athanasius moontlik ook kennis gemaak met sommige van die eensames van die Egiptiese woestyn, en in die besonder Antonius die Grote, wie se lewe hy na bewering geskryf het.[13]

Teenstand teen Arianisme

wysig

In ongeveer 319, toe Athanasius 'n diaken was, het 'n presbiter genaamd Arius in 'n direkte konflik met Aleksander van Alexandrië gekom. Dit blyk dat Arius Aleksander verwyt het oor wat hy gevoel het verkeerde of dwaalleringe was wat deur die biskop onderrig is.[18] Arius se teologiese sienings blyk stewig in die Alexandrynse Christendom gewortel te wees.[19] Hy het 'n ondergeskikte Christologie omhels wat geleer het dat Christus die goddelike Seun (Logos) van God was, gemaak, nie gebore nie. Hierdie siening is sterk beïnvloed deur Alexandrynse denkers soos Origenes[20] en was destyds 'n algemene Christologiese siening in Alexandrië.[21] Arius het ondersteuning gehad van 'n magtige biskop genaamd Eusebius van Nicomedia (nie te verwar met Eusebius van Caesarea nie),[22] wat illustreer hoe Arius se ondergeskikte Christologie deur ander Christene in die ryk gedeel is. Arius is daarna deur Aleksander geëkskommunikeer, en Arius het die steun van baie biskoppe begin ontlok wat met sy standpunt saamgestem het.[15]

Patriarg

wysig

Frances A. M. Forbes skryf dat toe patriarg Aleksander op sy sterfbed was, het hy Athanasius geroep, wat gevlug het uit vrees dat hy gedwing sou word om biskop gemaak te word. "Toe die biskoppe van die kerk vergader het om hul nuwe patriarg te kies, het die hele Katolieke bevolking die kerk omsingel, hul hande na die hemel opgehou en gehuil; "Gee ons Athanasius!" Die biskoppe het niks beter gehad nie. Athanasius is dus verkies."[23] Alban Butler skryf oor die onderwerp: "Vyf maande na hierdie groot Konsilie van Nicea, het Sint Aleksander wat op sy sterfbed gelê het, aan sy geestelikes en mense die keuse van Athanasius as sy opvolger aanbeveel, en sy naam drie keer herhaal. As gevolg van sy aanbeveling het die biskoppe van die hele Egipte in Alexandrië vergader, en omdat hulle die mense en geestelikes eenparig in hul keuse van Athanasius as patriarg gevind het, het hulle sy verkiesing omstreeks die middel van jaar 326 bevestig. Dit lyk dus of hy toe omtrent dertig jaar oud was."[24]

T. Gilmartin (Professor in Geskiedenis, Maynooth, 1890) skryf: "Met die dood van Aleksander, vyf maande na die beëindiging van die Konsilie van Nicea, is Athanasius eenparig verkies om die vakante amp te vul. Hy was uiters onwillig om die waardigheid te aanvaar, want hy het duidelik die probleme voorsien waarin dit hom sou betrek. Die geestelikes en mense was vasbeslote om hom as hul biskop, patriarg van Alexandrië, te hê en het geweier om enige verskonings te aanvaar. Hy het uiteindelik ingestem om 'n verantwoordelikheid te aanvaar wat hy tevergeefs probeer ontsnap het, en is in 326 ingewy, toe hy omtrent dertig jaar oud was."[17]

Athanasius se biskopskap het op 9 Mei 328 begin toe die Aleksandrynse raad Athanasius verkies het om op te volg na die dood van Aleksander.[17]Patriarg Athanasius het meer as 17 jaar in vyf ballingskappe deurgebring wat deur vier verskillende Romeinse keisers beveel is, uitsluitend die ongeveer ses verdere voorvalle waarin Athanasius uit Alexandrië gevlug het om mense te ontsnap wat hom om die lewe wou bring. Gedurende sy eerste jare as biskop het Athanasius die kerke van sy gebied besoek, wat destyds die hele Egipte en Libië ingesluit het. Hy het kontak gemaak met die kluisenaars en monnike van die woestyn, insluitend Pachomius, wat oor die jare baie waardevol vir hom was.[16]

"Gedurende die agt-en-veertig jaar van sy biskopskap word sy geskiedenis vertel in die geskiedenis van die kontroversies waarin hy voortdurend met die Ariane betrokke was, en van die lyding wat hy moes verduur ter verdediging van die Niceense geloof. Ons het gesien dat toe Arius toegelaat is om terug te keer uit ballingskap in 328, het Athanasius geweier om die vonnis van ekskommunikasie te verwyder."[17]

Eerste ballingskap

wysig

Athanasius se eerste probleem het gelê by Meletius van Lycopolis en sy volgelinge, wat versuim het om by die Eerste Konsilie van Nicaea te hou. Daardie konsilie het Arius ook verdoem. Athanasius, wat daarvan beskuldig word dat hy Ariane en Meletiane mishandel het, het daardie aanklagte beantwoord tydens 'n byeenkoms van biskoppe by die Eerste sinode van Tirus in 335. Daar het Eusebius van Nicomedia en ander ondersteuners van Arius Athanasius afgesit.[15] Op 6 November het beide kante van die dispuut met keiser Konstantyn I in Konstantinopel vergader. By daardie vergadering het die Ariane beweer Athanasius sou probeer om noodsaaklike Egiptiese graanvoorrade aan Konstantinopel af te sny. Hy is skuldig bevind en in ballingskap na Augusta Treverorum in Gallië (nou Trier in Duitsland) gestuur.[15][16][25]

Toe Athanasius in 336 sy bestemming in ballingskap bereik het, het Maximin van Trier hom ontvang, maar nie as 'n skande nie. Athanasius het vir twee jaar by hom gebly.[24] Konstantyn is in 337 oorlede en is opgevolg deur sy drie seuns, Konstantyn II, Constantius en Constans I. Paulus I van Konstantinopel het keiser Constans teen die Ariane gewaarsku en hul komplotte onthul, en hy is ook verban en by Maximin skuiling gevind.[26]

Tweede ballingskap

wysig

Toe keiser Konstantyn I gesterf het, is Athanasius toegelaat om terug te keer na sy setel van Alexandrië. Kort daarna het Constantius II egter die bevel vir Athanasius se verbanning in 338 hernu. "Binne 'n paar weke het hy na Rome vertrek om sy saak voor die kerk in die algemeen te lê. met heelhartigheid wat nooit afgewyk het tot die dag van daardie heilige pous se dood nie. Die pous het 'n sinode van biskoppe ontbied om in Rome te vergader. Na 'n noukeurige en gedetailleerde ondersoek van die hele saak, is die primaat se onskuld aan die Christelike wêreld verkondig."[27] Gedurende hierdie tyd is Gregorius van Kappadosië, 'n Ariaanse biskop, as die patriarg van Alexandrië aangestel, wat die afwesige Athanasius toegeëien het. Athanasius het wel in kontak met sy mense gebly deur sy jaarlikse Feesbriewe, waarin hy ook aangekondig het op watter datum Paasfees daardie jaar gevier sou word.[16]

In 339 of 340 het byna honderd biskoppe by Alexandrië vergader, ten gunste van Athanasius verklaar[28] en die kritiek van die Eusebiese faksie by Tirus kragtig verwerp. Boonop het Pous Julius aan die ondersteuners van Arius geskryf en sterk aangedring op Athanasius se herinstelling, maar daardie poging was tevergeefs. Julius het in 340 'n sinode in Rome geroep om die saak aan te spreek, wat Athanasius as die regmatige biskop van Alexandrië verklaar het.[29]

Vroeg in 343 het Athanasius Hosius van Córdoba ontmoet, en saam het hulle na Serdica vertrek. 'n Volle konsilie van die Kerk is daar opgeroep in eerbiediging van die Romeinse pous se wense. By hierdie groot byeenkoms van prelate, leiers van die Kerk, is die saak van Athanasius weer opgeneem, dit wil sê, Athanasius is formeel ondervra oor misdrywe en selfs moord, ('n biskop in Egipte met die naam Arsenius het vermis opgedaag, en hulle het die skuld gegee sy dood op Athanasius, wat selfs Arsenius se afgesnyde hand opgelewer het.)[30]

Die konsilie is byeengeroep met die doel om ondersoek in te stel na die aanklagte teen Athanasius en ander biskoppe, op grond waarvan hulle in 341 deur die semi-Ariaanse Sinode van Antiogië van hul setels gedeponeer is en in ballingskap gegaan het. Eusebiese biskoppe het beswaar gemaak teen die toelating van Athanasius en ander afgesette biskoppe tot die konsilie, behalwe as beskuldigde persone om die aanklagte teen hulle te beantwoord. Hulle besware is deur die ortodokse biskoppe tersyde gestel. Die Eusebiërs, aangesien hulle geen kans gehad het om hul standpunte te laat dra nie, het na Philippopolis in Thrakië teruggetrek waar hulle 'n opposisiekonsilie gehou het onder die presidentskap van die Patriarg van Antiochië en die dekrete van die Sinode van Antiochië bevestig het.[17]

Athanasius se onskuld is by die konsilie van Serdica herbevestig. Twee konsiliêre briewe is voorberei, een aan die geestelikes en getroues van Alexandrië, die ander aan die biskoppe van Egipte en Libië, waarin die wil van die konsilie bekend gemaak is. Intussen het die Eusebiërs 'n anathema teen Athanasius en sy ondersteuners uitgereik. Die vervolging teen die ortodokse party het met hernieude krag uitgebreek, en Constantius is aangespoor om drastiese maatreëls voor te berei teen Athanasius en die priesters wat aan hom toegewy was. Bevele is gegee dat as Athanasius probeer om weer by sy setel in te gaan, hy gedood moes word. Athanasius het gevolglik van Serdica na Naissus in Misië onttrek, waar hy die Paasfees van die jaar 344 gevier het.[13] Hosius het die konsilie van Serdica voorgesit, soos hy vir die Eerste konsilie van Nicaea gedoen het, wat net soos die 341 sinode Athanasius onskuldig bevind het.[31] Hy het sy laaste Paasfees in ballingskap in Aquileia in April 345 gevier, ontvang deur biskop Fortunatianus.[32]

Die konsilie van Serdica het 'n gesant gestuur om hul bevinding aan Constantius te rapporteer. Constantius het sy besluit heroorweeg as gevolg van 'n dreigbrief van sy broer Constans en die onsekere toestande van sake aan die Persiese grens, en hy het dienooreenkomstig besluit om toe te gee. Maar drie afsonderlike briewe was nodig om die natuurlike huiwering van Athanasius te oorkom. Toe hy uiteindelik ingewillig het om Constantius te ontmoet, het die keiser hom 'n genadige onderhoud ontvang en in triomf teruggestuur na sy setel en het tien jaar van vrede begin.[27]

Pous Julius is in April 352 oorlede en is deur Liberius opgevolg. Vir twee jaar was Liberius gunstig vir die saak van Athanasius; maar uiteindelik in ballingskap gedryf, is hy aangespoor om 'n dubbelsinnige formule te teken, waaruit die groot Nicea-teks, die "homoousion", ywerig weggelaat is. In 355 is 'n konsilie in Milaan gehou, waar 'n vierde veroordeling van Athanasius aan die wêreld aangekondig is, ten spyte van die kragtige teenkanting van 'n handvol lojale prelate onder die Westerse biskoppe. Met sy vriende verstrooi, Hosius in ballingskap en pous Liberius wat aan die kaak gestel is dat hy in Ariaanse formulariums toegepas het, kon Athanasius skaars hoop om te ontsnap. Op die nag van 8 Februarie 356, terwyl hulle besig was met dienste in die Kerk van Sint Tomas, het 'n bende gewapende mans ingebars om sy arrestasie te verseker. Dit was die begin van sy derde ballingskap.[27]

Gilmartin skryf: "Deur Constantius se bevel is die alleenheerser van die Romeinse Ryk by die dood van sy broer Constans, die konsilie van Arles in 353, gehou, wat deur Vincent, Biskop van Capua, in die naam van Pous Liberius voorgesit is. Die vaders was doodbang vir die dreigemente van die Keiser, 'n geskende Ariaan, hulle het ingestem tot die veroordeling van Athanasius. Die Pous het geweier om hul besluit te aanvaar en die Keiser versoek om nog 'n konsilie te hou, waarin die aanklagte teen Athanasius vryelik geondersoek kon word. Hiertoe het Constantius ingestem, want hy het gevoel dat hy in staat was om die konsilie in Milaan te beheer."[17]

In 355 het driehonderd biskoppe in Milaan vergader, die meeste uit die Weste en slegs 'n paar uit die Ooste. Hulle het in die kerk van Milaan ontmoet. Kort voor lank het die keiser hulle na 'n saal in die Keiserlike Paleis beveel en sodoende enige vrye debat beëindig. Hy het 'n Ariaanse geloofsformule vir hul aanvaarding aangebied. Hy het elkeen wat weier met ballingskap en dood gedreig. Almal, met die uitsondering van Dionysius (biskop van Milaan), en die twee Pouslike Legate, nl. Eusebius van Vercelli en Lucifer van Cagliari, het ingestem tot die Ariaanse Geloofsbelydenis en die veroordeling van Athanasius. Diegene wat geweier het, is in ballingskap gestuur. Die dekrete is aan die pous gestuur vir goedkeuring, maar is verwerp weens die geweld waaraan die biskoppe onderwerp is.[17]

Derde ballingskap

wysig

Deur die invloed van die Eusebiese faksie by Konstantinopel is 'n Ariaanse biskop, Gregorius van Kappadosië, aangestel om die setel van Alexandrië in 356 te regeer. Athanasius het, nadat hy 'n paar dae in die omgewing van die stad gebly het, uiteindelik in die woestyn van Bo-Egipte onttrek waar hy vir 'n tydperk van ses jaar gebly het, die lewe van die monnike geleef het en hom gewy het aan die samestelling van 'n groep geskrifte, soos sy Brief aan die Monnike en Vier orasies teen die Ariane[10] Hy het ook sy eie onlangse optrede verdedig in die Apologie aan Constantius en Apologie vir sy vlug. Constantius se volharding in sy opposisie teen Athanasius, gekombineer met berigte wat Athanasius ontvang het oor die vervolging van nie-Ariane deur die Ariaanse biskop Georgius van Laodisea, het Athanasius aangespoor om sy meer emosionele Geskiedenis van die Ariane te skryf, waarin hy Constantius beskryf as 'n voorloper van die Antichris.[16]

Constantius is op 4 November 361 oorlede en is deur Julianus opgevolg. Die proklamasie van die nuwe prins se toetrede was die teken vir 'n heidense uitbraak teen die steeds dominante Ariaanse faksie in Alexandrië. Georgius, die biskop wat in besit geneem is, is gevange geneem en vermoor. ’n Duistere predikant genaamd Pistos is deur die Ariane gekies om hom op te volg, toe nuus aankom wat die ortodokse party met hoop vervul het. ’n Edik is deur Julian uitgevaardig wat die verbanne biskoppe van die "Galileërs" toegelaat het om na hul "dorpe en provinsies" terug te keer. Athanasius het gevolglik op 22 Februarie 362 na Alexandrië teruggekeer.[10]

In 362 het Athanasius 'n konsilie in Alexandrië byeengeroep en saam met Eusebius van Vercelli daaroor voorgesit. Athanasius het eenheid onder almal wat in die Christendom geglo het, selfs al verskil hulle oor terminologie, beroep. Dit het die grondslag voorberei vir sy definisie van die ortodokse leerstelling van die Drie-eenheid. Die konsilie was egter ook gerig teen diegene wat die goddelikheid van die Heilige Gees, die menslike siel van Christus en Christus se goddelikheid ontken het. Sagte maatreëls is ooreengekom vir daardie ketterse biskoppe wat berou het, maar streng boetedoening is vir die hoofleiers van die groot dwaalleer bepaal.[33]

Met kenmerkende energie het hy aan die werk gegaan om die ietwat versplinterde lotgevalle van die ortodokse party te herstel en die teologiese atmosfeer van onsekerheid te suiwer. Om die misverstande wat in die loop van die vorige jare ontstaan ​​het uit die weg te ruim, is gepoog om die betekenis van die Niceense formulariums nog verder te bepaal. Intussen het Julianus, wat blykbaar skielik jaloers geword het op die invloed wat Athanasius by Alexandrië uitgeoefen het, 'n bevel gerig aan Ecdicius, die prefek van Egipte, wat die uitsetting van die herstelde primaat dringend beveel het op grond dat hy nie ingesluit was in die keiserlike daad van genade nie. Die edik is aan die biskop gekommunikeer deur Pythicodorus Trico, wat, alhoewel hy in die "Chronicon Athanasianum" (XXXV) as 'n "filosoof" beskryf word, blykbaar met brutale onbeskof opgetree het. Op 23 Oktober het die mense oor die verbode biskop vergader om teen die keiser se bevel te protesteer; maar Athanasius het hulle aangespoor om te hul te onderwerp aan sy gesag, en hulle vertroos met die belofte dat sy afwesigheid van korte duur sou wees.[10]

Vierde ballingskap

wysig

In 362 het Julianus, bekend vir sy teenkanting teen die Christendom, Athanasius beveel om Alexandrië weer te verlaat. Athanasius het na Bo-Egipte vertrek, en daar by die Woestynvaders gebly tot Julianus se dood op 26 Junie 363. Athanasius het in die geheim teruggekeer na Alexandrië, waar hy 'n dokument van die nuwe keiser, Jovianus, ontvang het, wat hom weer in sy biskoplike funksies herstel het. Sy eerste daad was om 'n konsilie byeen te roep wat die bepalings van die Geloofsbelydenis van Nicea herbevestig het. Vroeg in September 363 vertrek hy na Antiogië aan die Orontes, met 'n sinodale brief, waarin die uitsprake van hierdie konsilie beliggaam is. By Antiogië het hy 'n onderhoud gehad met Jovianus, wat hom vriendelik ontvang het en hom selfs gevra het om 'n uiteensetting van die ortodokse geloof voor te berei. In Februarie 364 het Jovianus gesterf.[10]

Vyfde ballingskap

wysig

Die toetreding van keiser Valens het 'n nuwe lewe aan die Ariaanse party gegee. Hy het 'n bevel uitgevaardig wat die biskoppe verban het wat deur Constantius afgesit is, maar wat deur Jovianus toegelaat is om terug te keer na hul setels. Die nuus het 'n groot konsternasie in Alexandrië geskep, en die prefek het, om 'n ernstige uitbraak te voorkom, openbare versekering gegee dat die baie spesiale saak van Athanasius voor die keiser gelê sou word. Maar Athanasius het blykbaar voorspel wat in die geheim teen hom voorberei het. Hy het in Oktober 364 stilletjies aan Alexandrië onttrek en in 'n plattelandse huis buite die stad gaan bly. Valens, wat blykbaar opreg gevrees het vir die moontlike gevolge van nog 'n gewilde uitbraak, het binne 'n paar weke bevele uitgereik wat Athanasius toegelaat het om na sy biskopsetel terug te keer.[16] Sommige vroeë verslae meld dat Athanasius hierdie tydperk van ballingskap by sy familie se voorvaderlike graf in 'n Christelike begraafplaas deurgebring het.[15]

Laaste jare en dood

wysig

Nadat hy na Alexandrië teruggekeer het, het Athanasius sy laaste jare daaraan bestee om al die skade te herstel wat aangerig is gedurende die vroeër jare van geweld, verskille en ballingskap. Hy het ongestoord weer begin skryf en preek, en kenmerkend weer die siening van Christus se menswording beklemtoon wat in Nicaea gedefinieer is. Op 2 Mei 373, nadat hy Petrus II, een van sy presbiters as sy opvolger ingewy het, sterf Athanasius vreedsaam in sy eie bed, omring deur sy geestelikes en getroue ondersteuners.[13]

Werke

wysig

In Koptiese literatuur is Athanasius die eerste patriarg van Alexandrië wat Kopties sowel as Grieks in sy geskrifte gebruik het.[12]

Polemiese en teologiese werke

wysig

Athanasius was nie 'n spekulatiewe teoloog nie. Soos hy in sy Eerste briewe aan Serapion sê, het hy vasgehou aan "die tradisie, lering en geloof wat deur die apostels verkondig en deur die vaders bewaak is."[15] Hy het gemeen dat beide die Seun van God en die Heilige Gees konsubstansies met die Vader is, wat 'n groot invloed gehad het in die ontwikkeling van latere leerstellings oor die Drie-eenheid. Athanasius se "Brief betreffende die dekrete van die Raad van Nicaea" (De Decretis), is 'n belangrike historiese sowel as teologiese verslag van die verrigtinge van daardie konsilie.

Voorbeelde van Athanasius se polemiese geskrifte teen sy teologiese teenstanders sluit in Orasies teen die Ariane, sy verdediging van die goddelikheid van die Heilige Gees (Briewe aan Serapion in die 360's, en Oor die Heilige Gees), teen Pneumatomachi en Oor die Inkarnasie.[16] Athanasius het ook 'n tweedelige werk geskryf, Teen die heidene en Die menswording van die Woord van God voltooi waarskynlik vroeg in sy lewe, voor die Ariaanse kontroversie,[34] hulle vorm die eerste klassieke werke van ontwikkelde Ortodokse teologie. In die eerste deel val Athanasius verskeie heidense gebruike en oortuigings aan. Die tweede deel bied leringe oor die verlossing aan.[16] Ook in hierdie boeke het Athanasius die oortuiging na vore gebring, met verwysing na Johannes 1:1–4, dat die Seun van God, die ewige Woord (Logos) is, deur wie God die wêreld geskep het, daardie wêreld in menslike vorm binnegegaan het om mense terug te lei in die harmonie waaruit hulle vroeër weggeval het.[35]

Sy ander belangrike werke sluit in sy Briewe aan Serapion, wat die goddelikheid van die Heilige Gees verdedig. In 'n brief aan Epictetus van Korinte, verwag Athanasius toekomstige kontroversies in sy verdediging van die menslikheid van Christus. In 'n brief wat aan die monnik Dracontius gerig is, dring Athanasius hom aan om die woestyn te verlaat vir die meer aktiewe pligte van 'n biskop.[16] Athanasius het ook verskeie werke van Bybelse eksegese geskryf, hoofsaaklik oor Ou-Testamentiese materiaal. Die belangrikste hiervan is sy Brief aan Marcellinus (PG 27:12–45) oor hoe om psalm-sê in 'n mens se geestelike praktyk in te sluit.

Miskien was sy mees noemenswaardige brief sy Feesbrief, geskryf aan sy Kerk in Alexandrië toe hy in ballingskap was, aangesien hy nie in hulle teenwoordigheid kon wees nie. Hierdie brief toon duidelik sy standpunt dat die aanvaarding van Jesus as die Goddelike Seun van God nie opsioneel is nie, maar noodsaaklik is:

Ek weet bowendien dat nie net hierdie ding jou hartseer maak nie, maar ook die feit dat terwyl ander die kerke met geweld bekom het, jy intussen uit jou plekke verdryf word. Want hulle hou die plekke, maar jy die Apostoliese Geloof. Hulle is, dit is waar, in die plekke, maar buite die ware Geloof; terwyl jy wel buite die plekke is, maar die Geloof, binne-in jou. Kom ons oorweeg of die groter is, die plek of die Geloof. Duidelik die ware Geloof. Wie het dan meer verloor, of wie besit meer? Hy wat die plek hou, of hy wat die Geloof beklee?[36]

Biografiese en asketiese werke

wysig
 
'n Standbeeld van Athanasius in Catania, Sisilië

Sy biografie van Antonius die Grote getiteld Lewe en toestand van Patros Antoniou[37] (Βίος καὶ Πολιτεία Πατρὸς Ἀντωνίου, Vita Antonii) het sy mees gelese werk geword. In verskeie tale vertaal, het dit in sy tyd iets van 'n topverkoper geword en 'n belangrike rol gespeel in die verspreiding van die asketiese ideaal in die Oosterse en Westerse Christendom.[16] Dit beeld Antonius uit as 'n ongeletterde tog heilige man wat voortdurend geestelike oefeninge in die Egiptiese woestyn beoefen en teen demoniese magte stry. Dit het later gedien as 'n inspirasie vir Christelike monastieke in beide die Ooste en die Weste.[38] Athanasius se werke oor asketisme sluit ook 'n Diskoers oor Maagdelikheid, 'n kort werk oor Liefde en Selfbeheersing, en 'n verhandeling Oor Siekte en Gesondheid in (waarvan slegs fragmente oor is).[39]

Verkeerd toegeskryfde werke

wysig

Daar is verskeie ander werke wat aan hom toegeskryf word, hoewel dit nie noodwendig algemeen as sy eie aanvaar word nie. Dit sluit in die sogenaamde Athanasiese Geloofsbelydenis (wat vandag algemeen gesien word as van 5de-eeuse Galiciese oorsprong), en 'n volledige uitleg oor die Psalms.[15]

Eskatologie

wysig

Op grond van sy begrip van die profesieë van Daniël en die boek Openbaring, het Athanasius Jesus se wederkoms in die wolke van die hemel beskryf en pleit by sy lesers om gereed te wees vir daardie dag, wanneer Jesus die aarde sou oordeel, die dooies sou opwek, die goddelose uitdryf en sy koninkryk bevestig. Athanasius het ook aangevoer dat die datum van Jesus se aardse verblyf deur die profesie van sewentig weke van Daniël 9, goddelik voorspel is.[40]

 
St. Athanasius (1883–84), deur Carl Rohl-Smith, Frederik's Church, Kopenhagen, Denemarke

Verering

wysig

Athanasius is oorspronklik in Alexandrië begrawe, maar sy oorskot is later na die Chiesa di San Zaccaria in Venesië, Italië, oorgeplaas. Tydens Pous Shenouda III se besoek aan Rome (4–10 Mei 1973), het Pous Paulus VI die Koptiese Patriarg 'n oorblyfsel van Athanasius gegee,[41] wat hy op 15 Mei na Egipte teruggebring het.[42] Die oorblyfsel word tans bewaar onder die nuwe Sint Markus se Koptiese Ortodokse katedraal in Kaïro. Die meerderheid van Athanasius se lyk bly egter in die Venesiese kerk.[43]

Alle groot Christelike strominge wat heiliges amptelik erken, vereer Athanasius. Westerse Christene vier sy feesdag op 2 Mei, die herdenking van sy dood. Die Katolieke Kerk beskou Athanasius as 'n dokter van die kerk.[3] Vir Koptiese Christene is sy feesdag Pashons 7 (nou omstreeks 15 Mei). Oosters-Ortodokse liturgiese kalenders onthou Athanasius op 18 Januarie.[44] Athanasius word op 2 Mei op die liturgiese kalenders van die Kerk van Engeland en die Episkopale Kerk vereer.[45][46] Gregorius van Nazianzus (330–390, ook 'n Dokter van die Kerk), het gesê: "Wanneer ek Athanasius prys, is deug self my tema: want ek noem elke deug so dikwels as wat ek hom noem wat van alle deugde besit was. Hy was die ware pilaar van die Kerk. Sy lewe en gedrag was die heerskappy van biskoppe, en sy leerstelling die reël van die ortodokse geloof."[13]

 
Fresko by Hosios Loukas, Griekeland (11de eeu)

Nalatenskap

wysig

Geskiedkundige Cornelius Clifford sê in sy verslag: "Athanasius was die grootste kampvegter van Katolieke geloof oor die onderwerp van die Menswording wat die Kerk nog ooit geken het en het in sy leeftyd die kenmerkende titel van 'Vader van Ortodoksie' verdien, waardeur hy onderskei is sedertdien."[10] Sint John Henry Newman beskryf hom as 'n "hoofinstrument, na die Apostels, waardeur die heilige waarhede van die Christendom aan die wêreld oorgedra en beveilig is".[47]

Die groter meerderheid van die kerkleiers en die keisers het die Arianisme ondersteun, soveel so dat Hieronymus (340–420) oor die tydperk geskryf het: "Die hele wêreld het gekreun en was verbaas om homself Arian te vind".[17] Hy, Athanasius, het selfs 'n onregverdige ekskommunikasie gely van Pous Liberius wat in ballingskap was en tot kompromie geneig was, totdat hy teruggelaat is na die See van Rome. Athanasius het feitlik alleen teen die wêreld gestaan.[24]

 
Standbeeld van die heilige in St Athanasius se Katolieke Kerk in Evanston, Illinois

Historiese betekenis en kontroversies

wysig

Nuwe Testamentiese kanon

wysig

Dit was die gebruik van die biskoppe van Alexandrië om elke jaar ná Epifanie ’n brief te versprei wat die datum van Paasfees en dus ander roerende feeste bevestig. Hulle het ook van die geleentheid gebruik gemaak om ander sake te bespreek. Athanasius het vyf-en-veertig feesbriewe geskryf.[48] Athanasius se 39ste Feesbrief, geskryf in 367, word algemeen beskou as 'n mylpaal in die evolusie van die kanon van Nuwe-Testamentiese boeke.[49] Sommige beweer dat Athanasius die eerste persoon is wat dieselfde 27 boeke van die Nuwe Testament identifiseer wat vandag in gebruik is. Tot dan was verskeie soortgelyke lyste van werke wat in kerke gelees moes word, in gebruik. Ander argumenteer dat Origenes van Alexandrië die eerste was wat die sewe-en-twintig boeke van die Nuwe Testament in sy Homilies oor Joshua gelys het (slegs daar is 'n teksvariant of hy Openbaring ingesluit het of nie).[5][6] Athanasius sluit die Boek Barug en die Brief van Jeremia in en plaas die Boek Ester onder die "7 boeke wat nie in die kanon is nie, maar om gelees te word" saam met die Wysheid van Salomo, Sirag, Judit, Tobit, die Didache, en Die Herder van Hermas.[50]

 
Athanasius by die Konsilie van Nicea, William van Tirus manuskripte

Athanasius se lys is soortgelyk aan die kodeks Vaticanus in die Vatikaan-biblioteek. Die vestiging van die kanon was nie 'n eensydige besluit deur 'n biskop in Alexandrië nie, maar die resultaat van 'n proses van noukeurige ondersoek en beraadslaging, soos gedokumenteer in 'n kodeks van die Griekse Bybel en, sewe-en-twintig jaar later, in sy feesbrief.[48] Pous Damasus I, die biskop van Rome in 382, ​​het 'n lys boeke gepromulgeer wat 'n Nuwe-Testamentiese kanon bevat identies aan dié van Athanasius. ’n Sinode in Hippo het in 393 Athanasius en Damasus se Nuwe-Testamentiese lys herhaal (sonder die Hebreërbrief), en die konsilie van Kartago (397) het Athanasius en Damasus se volledige Nuwe-Testamentiese lys herhaal.[51]

Geleerdes debatteer of Athanasius se lys in 367 die basis vir latere lyste gevorm het. Omdat Athanasius se kanon die naaste kanon van enige van die Kerkvaders is aan die een wat vandag deur Protestantse kerke gebruik word, wys baie Protestante na Athanasius as die Vader van die Kanon.[52][53]

 
Athanasius (links) en sy ondersteuner Cyrillus van Alexandrië. 17de-eeuse uitbeelding.

Ondersteuners

wysig

Christelike strominge wêreldwyd vereer Athanasius as 'n heilige en leraar. Hulle noem sy verdediging van die Christologie wat in die eerste hoofstuk van die Johannes-evangelie beskryf word en sy belangrike teologiese werke (C. S. Lewis noem Oor die menswording van die Woord van God 'n "meesterstuk")[54] as bewys van sy geregtigheid. Hulle beklemtoon ook sy noue verhouding met Antonius die Grote, die antieke monnik wat een van die stigters van die Christelike kloosterbeweging was.

Die Evangelie volgens Johannes, en veral die eerste hoofstuk, demonstreer die Goddelikheid van Jesus. Hierdie Evangelie is die grootste ondersteuning van Athanasius se standpunt. Die Evangelie volgens Johannes se eerste hoofstuk het aan die einde van die Roomse-Mis begin gesê word, glo ons as gevolg van Athanasius en sy lewensstandpunt. Die begin van Johannes se Evangelie is deur die Middeleeue baie gebruik as 'n voorwerp van spesiale toewyding; die gebruik om dit by die altaar te sê het gegroei, en uiteindelik het Pous Pius V hierdie praktyk universeel gemaak vir die Romeinse Ritus in sy 1570-uitgawe van die Missaal.[55] Dit het 'n vaste gebruik geword met uitsonderings in die gebruik van 'n ander Evangelie in gebruik vanaf 1920.[56][57] Cyrillus van Alexandrië (370–444) sê in die eerste brief: "Athanasius is iemand wat vertrou kan word: hy sou niks sê wat nie in ooreenstemming met die heilige Skrif is nie." (Ep 1).

Kritici

wysig

Deur die grootste deel van sy loopbaan het Athanasius baie teëstanders gehad. Klassieke geleerde Timothy Barnes vertel antieke aantygings teen Athanasius: van die besoedeling van 'n altaar, tot die verkoop van kerkgraan wat bedoel was om die armes te voed vir sy eie persoonlike gewin, en selfs geweld en moord om teenstanders te onderdruk.[58] Volgens Isaac Newton het Athanasius oor die dood van Arius gelieg, ander mans se briewe geveins en sy eie geweier, die biskop Arsenius vermoor, 'n nagmaalbeker gebreek, 'n altaar omgegooi, deur geweld en opruiing teen sy eie kanons tot biskop gemaak, en was opruiend en immoreel.[59] Athanasius het "Ariaan" gebruik om beide volgelinge van Arius te beskryf en as 'n neerhalende polemiese term vir Christene wat nie saamstem met sy formulering van die Drie-eenheid nie.[60] Athanasius het baie van sy teenstanders "Ariane" genoem, behalwe Meletius.[61]

Geleerdes glo nou dat die Ariese party nie monolities was nie[62] maar drasties verskillende teologiese sienings gehuldig wat oor die vroeë Christelike teologiese spektrum gestrek het.[63][64][65] Hulle het die beginsels van Origenistiese denke en ondergeskiktheidsteologie ondersteun[66] maar het min anders in gemeen gehad. Boonop het baie wat as "Ariaan" gemerk is, hulself nie as volgelinge van Arius beskou nie.[67] Boonop het nie-homoousion biskoppe nie saamgestem om as volgelinge van Arius bestempel te word nie, aangesien Arius bloot 'n presbiter was, terwyl hulle ten volle tot biskoppe georden was.[68]

Die ou bewerings word egter steeds teen Athanasius gemaak, baie eeue later. Richard E. Rubenstein stel byvoorbeeld voor dat Athanasius onder twyfelagtige omstandighede tot die rang van biskop in Alexandrië opgevaar het omdat sommige bevraagteken het of hy die minimum ouderdom van 30 jaar bereik het, en verder dat Athanasius geweld aangewend het wanneer dit sy saak of persoonlike belange gepas het. Hy voer dus aan dat 'n klein aantal biskoppe wat Athanasius ondersteun het, 'n private inwyding gehou het om hom tot biskop te maak.[69]

Geselekteerde werke

wysig

Verwysings

wysig
  1. ↑ Laos, Nicolas (2016). Methexiology: Philosophical Theology and Theological Philosophy for the Deification of Humanity (in Engels). Wipf and Stock Publishers. p. 217. ISBN 978-1-4982-3385-9.
  2. ↑ "First Council of Nicaea". Encyclopædia Britannica. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Chapman, John (1909). "Doctors of the Church". In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Vol. 5. New York: Robert Appleton Company.
  4. ↑ Livingstone, E. A.; Sparkes, M. W. D.; Peacocke, R. W., reds. (2013). The Concise Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford University Press. pp. 91–92. ISBN 978-0-19965962-3. OCLC 1023248322.
  5. ↑ 5,0 5,1 Gallagher, Edmon L. "Origen via Rufinus on the New Testament Canon." New Testament Studies 62.3 (2016): 461-476.
  6. ↑ 6,0 6,1 Michael J. Kruger. "What is the Earliest Complete List of the Canon of the New Testament?".
  7. ↑ "Online Chapel – Greek Orthodox Archdiocese of America". www.goarch.org.
  8. ↑ Online, Catholic. "St. Athanasius – Saints & Angels". Catholic Online (in Engels).
  9. ↑ 9,0 9,1 "St. Athanasius the Great the Patriarch of Alexandria". oca.org (in Engels). Besoek op 14 Maart 2018.
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 Clifford, Cornelius (1907). "St. Athanasius". In Herbermann, Charles (red.). Catholic Encyclopedia. Vol. 2. New York: Robert Appleton Company.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Barnes, Timothy David (2001). Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire. Harvard University Press. p. 13.
  12. ↑ 12,0 12,1 "Coptic literature". Encyclopædia Britannica. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Clifford, Cornelius, Catholic Encyclopedia 1930, Volume 2, pp. 35–40 "Athanasius".
  14. ↑ Eusebius, Hist. Eccl., VI, xix
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 15,7 Encyclopedia Americana, vol. 2 Danbury, Connecticut: Grolier Incorporated, 1997. ISBN 0-7172-0129-5.
  16. ↑ 16,00 16,01 16,02 16,03 16,04 16,05 16,06 16,07 16,08 16,09 Hardy, Edward R. "Saint Athanasius". Encyclopædia Britannica.  
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 17,7 T. Gilmartin, Manual of Church History, Vol. 1. Ch XVII, 1890.
  18. ↑ Kannengiesser, Charles, "Alexander and Arius of Alexandria: The last Ante-Nicene theologians", Miscelanea En Homenaje Al P. Antonio Orbe Compostellanum Vol. XXXV, no. 1–2. (Santiago de Compostela, 1990), 398
  19. ↑ Williams, Rowan, Arius: Heresy and Tradition (London: Darton, Longman and Todd, 1987), 175
  20. ↑ Williams, 175
  21. ↑ Williams 154–155
  22. ↑ Alexander of Alexandria's Catholic Epistle
  23. ↑ Forbes, F. A. (1919). Saint Athanasius: The Father of Orthodoxy. Standard-bearers of the Faith: A Series of Lives of the Saints for Young and Old. London: R. & T. Washbourne, Ltd.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Butler, Alban (1894). Lives of the Saints. Benziger Bros., Inc. pp. 164–165.
  25. ↑ Christianity, Daily Telegraph 1999
  26. ↑ Ott, Michael (1911). "St. Maximinus". In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Vol. 10. New York: Robert Appleton Company.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Clifford, Cornelius (1907). "St. Athanasius". In Herbermann, Charles (red.). Catholic Encyclopedia. Vol. 2. New York: Robert Appleton Company.
  28. ↑ Clark, William R. (2007). A History of the Councils of the Church: from the Original Documents, to the close of the Second Council of Nicaea A.D. 787. Wipf and Stock Publishers. p. 47. ISBN 9781556352478.
  29. ↑ Davis, Leo Donald (1983). The First Seven Ecumenical Councils (325–787): Their History and Theology. Liturgical Press. p. 82. ISBN 9780814656167.
  30. ↑ Milman, Henry Hart (1881). The History of Christianity, from the Birth of Christ to the Abolition of Paganism in the Roman Empire (in Engels). T. Y. Crowell. p. 382.
  31. ↑ "St. Athanasius – Christian Classics Ethereal Library". www.ccel.org (in Engels). Besoek op 14 Maart 2018.
  32. ↑ Barnes, Timothy David, Athanasius and Constantius, Harvard 2001, p. 66
  33. ↑ Herbermann, Charles, red. (1913). "Councils of Alexandria". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
  34. ↑ Justo L. Gonzalez in A History of Christian Thought notes (p. 292) that E. Schwartz places this work later, around 335, but "his arguments have not been generally accepted". The introduction to the CSMV translation of On the Incarnation places the work in 318, around the time Athanasius was ordained to the diaconate (St Athanasius On the Incarnation, Mowbray, England 1953)
  35. ↑ "Church Fathers: On the Incarnation of the Word (Athanasius)". www.newadvent.org. Besoek op 8 Julie 2021.
  36. ↑ "fragment wat vermoedelik tot 'n feestelike brief behoort".
  37. ↑ "Athanasius of Alexandria: Vita S. Antoni [Life of St. Antony] (written bwtween 356 and 362)". Fordham University. Besoek op 14 Julie 2016.
  38. ↑ "Athanasius". Christian History (in Engels). Besoek op 14 Maart 2018.
  39. ↑ Davis, Steven J. (2017). The Importance of Athanasius and the Views of His Character. Lynchburg, Virginia: Rawlings School of Divinity. pp. 77–90. Besoek op 2 Mei 2023.
  40. ↑ Froom 1950, p. 393.
  41. ↑ "Metropolitan Bishoy of Damiette". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Februarie 2012. Besoek op 25 September 2012.
  42. ↑ "Saint Athanasius". Avarewase.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Junie 2013. Besoek op 25 September 2012.
  43. ↑ "The Incorrupt Relics of Saint Athanasios the Great". Johnsanidopoulos.com. Besoek op 2 Mei 2014.
  44. ↑ January 18/January 31. Orthodox Calendar (Pravoslavie.ru).
  45. ↑ "The Calendar". The Church of England (in Engels). Besoek op 27 Maart 2021.
  46. ↑ Lesser Feasts and Fasts 2018 (in Engels). Church Publishing, Inc. 2019. ISBN 978-1-64065-234-7.
  47. ↑ "Letter of St. Athanasius". Society of Saint Pius X (in Engels). 5 November 2014. Besoek op 8 Mei 2022.
  48. ↑ 48,0 48,1 "367 Athanasius Defines the New Testament". Christian History (in Engels). Besoek op 14 Maart 2018.
  49. ↑ Gwynn, David M. (16 Februarie 2012). Athanasius of Alexandria: Bishop, Theologian, Ascetic, Father. OUP Oxford. ISBN 978-0-19-921095-4 – via Google Books.
  50. ↑ Bediako, Gillian Mary; Quarshie, Bernhardt; Asamoah-Gyadu, J. Kwabena (14 Januarie 2015). Seeing New Facets of the Diamond: Christianity as a Universal Faith - Essays in Honor of Kwame Bediako. Wipf & Stock Publishers. ISBN 9781498217293 – via Google Books.
  51. ↑ Von Dehsen, Christian. "St. Athanasius", Philosophers and Religious Leaders, Routledge, 2013 ISBN 9781135951023
  52. ↑ Bediako, Gillian Mary; Quarshie, Bernhardt; Asamoah-Gyadu, J. Kwabena (14 Januarie 2015). Seeing New Facets of the Diamond: Christianity as a Universal Faith - Essays in Honor of Kwame Bediako. Wipf & Stock Publishers. ISBN 9781498217293 – via Google Books.
  53. ↑ "Excerpt from Letter 39". Ccel.org. 13 Julie 2005. Besoek op 25 September 2012.
  54. ↑ Introduction to St. Athanasius on the Incarnation. Translated and edited by Sister Penelope Lawson, published by Mowbray 1944. p. 9
  55. ↑ Fortescue, Adrian, Catholic Encyclopedia 1907, Volume 6, pp. 662–663 "Gospel"
  56. ↑ Pope Benedict XV, Missale Romanum, IX Additions & Variations of the Rubrics of The Missal
  57. ↑ See also: Jungmann, El Sacrificio de la Misa, No. 659, 660
  58. ↑ Barnes, Timothy D., Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1993), 37
  59. ↑ Sir Isaac Newton. "Paradoxical Questions Concerning the Morals and Actions of Athanasius and His Followers". The Newton Project.
  60. ↑ Barnes, Timothy D., Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1993), 14, 128
  61. ↑ Barnes "Athanasius and Constantius", 135
  62. ↑ Haas, Christopher, "The Arians of Alexandria", Vigiliae Christianae Vol. 47, no. 3 (1993), 239
  63. ↑ Chadwick, Henry, "Faith and Order at the Council of Nicaea", Harvard Theological Review LIII (Cambridge Mass: 1960), 173
  64. ↑ Williams, 63
  65. ↑ Kannengiesser "Alexander and Arius", 403
  66. ↑ Kannengiesser, "Athanasius of Alexandria vs. Arius: The Alexandrian Crisis", in The Roots of Egyptian Christianity (Studies in Antiquity and Christianity), ed. Birger A. Pearson and James E. Goehring (1986), 208
  67. ↑ Williams, 82
  68. ↑ Rubinstein, Richard, When Jesus Became God, The Struggle to Define Christianity during the Last Days of Rome, 1999
  69. ↑ Rubenstein, Richard E., When Jesus Became God: The Epic Fight over Christ's Divinity in the Last Days of Rome (New York: Harcourt Brace & Company, 1999), 105–106

Bronnelys

wysig
  • Alexander of Alexandria, "Catholic Epistle", The Ecole Initiative, ecole.evansville.edu
  • Anatolios, Khaled, Athanasius: The Coherence of His Thought (New York: Routledge, 1998).
  • Arnold, Duane W.-H., The Early Episcopal Career of Athanasius of Alexandria (Notre Dame, Indiana: University of Notre Dame, 1991).
  • Arius, "Arius's letter to Eusebius of Nicomedia", Ecclesiastical History, ed. Theodoret. Ser. 2, Vol. 3, 41, The Ecole Initiative, ecole.evansville.edu
  • Attwater, Donald and Catherine Rachel John. The Penguin Dictionary of Saints. 3rd edition. (New York: Penguin, 1993). ISBN 0-14-051312-4.
  • Barnes, Timothy D., Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1993).
  • Barnes, Timothy D., Constantine and Eusebius (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1981)
  • Bouter, P.F. (2010). Athanasius (in Nederlands). Kampen: Kok.
  • Brakke, David. Athanasius and the Politics of Asceticism (1995)
  • Clifford, Cornelius, "Athanasius", Catholic Encyclopedia Vol. 2 (1907), 35–40
  • Chadwick, Henry, "Faith and Order at the Council of Nicaea", Harvard Theological Review LIII (Cambridge Mass: Harvard University Press, 1960), 171–195.
  • Ernest, James D., The Bible in Athanasius of Alexandria (Leiden: Brill, 2004).
  • Froom, Le Roy Edwin (1950). The prophetic faith of our fathers : the historical development of prophetic interpretation (PDF). Vol. I. Washington, D.C.: Review and Herald. ISBN 9780828024563.
  • Freeman, Charles, The Closing of the Western Mind: The Rise of Faith and the Fall of Reason (Alfred A. Knopf, 2003).
  • Haas, Christopher. "The Arians of Alexandria", Vigiliae Christianae Vol. 47, no. 3 (1993), 234–245.
  • Hanson, R.P.C., The Search for the Christian Doctrine of God: The Arian Controversy, 318–381 (T.&T. Clark, 1988).
  • Kannengiesser, Charles, "Alexander and Arius of Alexandria: The last Ante-Nicene theologians", Miscelanea En Homenaje Al P. Antonio Orbe Compostellanum Vol. XXXV, no. 1–2. (Santiago de Compostela, 1990), 391–403.
  • Kannengiesser, Charles "Athanasius of Alexandria vs. Arius: The Alexandrian Crisis", in The Roots of Egyptian Christianity (Studies in Antiquity and Christianity), ed. Birger A. Pearson and James E. Goehring (1986), 204–215.
  • Ng, Nathan K. K., The Spirituality of Athanasius (1991).
  • Pettersen, Alvyn (1995). Athanasius. Harrisburg, Pennsylvania: Morehouse.
  • Rubenstein, Richard E., When Jesus Became God: The Epic Fight over Christ's Divinity in the Last Days of Rome (New York: Harcourt Brace & Company, 1999).
  • Williams, Rowan, Arius: Heresy and Tradition (London: Darton, Longman and Todd, 1987).

Tydlyn van Patriarge tydens die Ariaanse konflik

Religieuse titels
Voorafgegaan deur
Aleksander I 		Patriarg van Alexandrië
328–339; 346–373
Opgevolg deur
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Athanasius_die_Grote&oldid=2706853"