Engelse nasionale krieketspan

Die Engelse nasionale krieketspan (Engels: England cricket team) is die nasionale krieketspan wat Engeland en Wallis in toets- en kitskrieket verteenwoordig. Sedert 1 Januarie 1997 word dit beheer deur die Engelse en Walliese Krieketraad (ECB, van Engels: England and Wales Cricket Board) en is ’n volle lid van die Internasionale Krieketraad (IKR) met toets-, EDI- en T20I-status; voorheen (1903–1996) is dit deur die Marylebone-krieketklub (MCC, kort vir Marylebone Cricket Club) bestuur. Tot in die vroeë 1990’s het die span ook beide Ierland en Skotland in internasionale krieket verteenwoordig, maar albei lande word sedert hul wegbreek deur hul eie nasionale krieketspanne – Ierland en Skotland – verteenwoordig. Voorheen was die Engelse nasionale krieketspan as ’t ware ’n span wat die hele Verenigde Koninkryk en die Republiek Ierland verteenwoordig het.

Engeland

Kenteken van die Engelse nasionale krieketspan
Konferensie	Engelse en Walliese Krieketraad
Personeel
Toetskaptein	Ben Stokes
EDI-kaptein	Jos Buttler
T20I-kaptein	Jos Buttler
Afrigter	Brendon McCullum (toets), Matthew Mott (EDI & T20I)
Geskiedenis
Toetsstatus verkry	1877
Internasionale Krieketraad
IKR-status	Volle lid (1909)
IKR-streek	EKR (Europa)
IKR-ranglys Tans Beste rang tot dusver Toetsrang 3de 1ste (1 Junie 1955) EDI 6de 1ste (1 Januarie 1981) T20I 3de 1ste (24 Oktober 2011)
Toetse
Eerste toets	t Australië op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 15–19 Maart 1877
Laaste toets	t Indië op HPCA-stadion, Dharamshala; 7–9 Maart 2024
Toetse Gespeel Gewen/Verloor Algeheel 1071 392/324 (36,60%) (0 gelykop, 355 onbeslis) Vanjaar 5 1/4 (0 gelykop, 0 onbeslis)
Wêreldtoets- kampioenskappe	2/2 (eerste in 2019–2021)
Beste uitslag	4de plek (in 2019–2021, 2021–2023)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDI	t Australië op Melbourne-krieketveld, Melbourne; 5 Januarie 1971
Laaste EDI	t Wes-Indië op Kensington-ovaal, Bridgetown; 9 Desember 2023
EDIs Gespeel Gewen/Verloor Algeheel 797 400/357 (50,18%) (9 gelykop, 31 onbeslis) Vanjaar 0 0/0 (0 gelykop, 0 onbeslis)
Krieketwêreldbeker-verskynings	13/13 (eerste in 1975)
Beste uitslag	Kampioen (in 2019)
Kampioenetrofee-verskynings	8/8 (eerste in 1998)
Beste uitslag	Naaswenner (in 2004 en 2013)
Twintig20s
Eerste T20I	t Australië op Rose Bowl, Southampton; 13 Junie 2005
Laaste T20I	t Indië op Providencestadion, Georgetown; 27 Junie 2024
T20Is Gespeel Gewen/Verloor Algeheel 192 100/83 (52,08%) (2 gelykop, 7 onbeslis) Vanjaar 10 6/3 (0 gelykop, 1 onbeslis)
T20I-wêreldbeker-verskynings	9/9 (eerste in 2007)
Beste uitslag	Kampioen (in 2010 en 2022)
Toetsklere EDI-klere T20I-klere

Engeland en Australië was die eerste spanne om in ’n toets te speel, op 15–19 Maart 1877. Dié twee lande het saam met Suid-Afrika die Imperiale Krieketkonferensie (die voorganger van die Internasionale Krieketraad) op 15 Junie 1909 gestig. Engeland en Australië het ook op 5 Januarie 1971 die wêreld se eerste Internasionale eendagwedstryd (EDI) gespeel. Engeland het hul eerste internasionale Twintig20-wedstryd op 13 Junie 2005 teen Australië gespeel. Hulle het die IKR se T20I-wêreldbeker in 2010 en 2022 gewen en in 2016 as naaswenner geëindig. Hulle het ook twee keer as naaswenner van die IKR se Kampioenetrofee geëindig (in 2004 en 2013). Engeland het 192 T20Is gespeel, waarvan hulle 100 gewen het.

Engeland het 1 071 toetswedstryde gespeel, 392 gewen en 324 verloor (met 355 onbesliste toetswedstryde). In hul toetswedstryde teen Australië ding Engeland mee om die As, een van die vernaamste trofeë in internasionale sport, en hulle het die urn tot dusver 32 keer ingepalm. Engeland het 797 EDI-wedstryde gespeel, waarvan hulle 400 gewen het. Hulle het ook vier keer in die eindstryd van krieketwêreldbekertoernooie verskyn, waarvan hulle die 2019-eindstryd naelskraap teen Nieu-Seeland volgens aangetekende grenshoue tuis gewen het, nadat beide die wedstryd en die daaropvolgende Superboulbeurt in ’n gelykop geëindig het. Engeland het ná Australië in 2015 en Indië in 2011 die derde – agtereenvolgende – gasheer geword wat die krieketwêreldbekertoernooi tuis gewen het. Daarbenewens is dit ná sokker in 1966 en rugby in 2003 die derde wêreldbekertrofee in een van Engeland se gewildste sportsoorte wat die onderskeidelike nasionale span ingepalm het.

Engeland is tans (Junie 2024) derde op die IKR-toetsranglys, sesde op die eendagranglys en derde op die Twintig20-wêreldranglys. 28 voormalige Engelse spelers is in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem.

Beheerliggaam

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Engelse en Walliese Krieketraad.

Die Engelse nasionale krieketspan tydens hul 1950–51-toer na Australië, saamgestel deur die Marylebone-krieketklub

Die Engelse en Walliese Krieketraad (EKR; Engels: England and Wales Cricket Board, ECB) is die beheerliggaam van krieket in Engeland en Wallis en toesighouer van die Engelse nasionale krieketspanne. Die EKR bestaan sedert 1 Januarie 1997 en verteenwoordig Engeland en Wallis by die Internasionale Krieketraad (IKR). Hulle is ook verantwoordelik vir die bestuur en organisasie van toets-, EDI- en T20I-reekse teen ander spanne, en die reëling van internasionale wedstryde tuis. Daarbenewens is die ECB verantwoordelik vir inkomsteverkryging deur die verkoop van kaartjies, borgskappe en uitsaairegte, veral in verband met die Engelse span. Die ECB se inkomste in die kalenderjaar van 2006 het £77 miljoen beloop.

Voor 1997 was die Toets- en Countykrieketraad (Engels: Test and County Cricket Board, TCCB) die beheerliggaam van Engelse krieket, wat in 1968 dié tak by die MCC oorgeneem het. Die MCC het vanaf 1903 elke Engelse toer gereël. Afgesien van die toetswedstryde het die Engelse span amptelik tot en met die 1976-toer na Australië in die jaar 1976/77 onder die MCC gespeel, wat die tyd weerspieël toe die MCC verantwoordelik was vir die samestelling van die toerspan. Die laaste keer wat die Engelse toerspan die MCC se “spek-en-eierkleure” gedra het, was tydens die 1996/97-toer na Nieu-Seeland.

Kinders en jongmense word reeds op skool aan krieket bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Net soos ander krieketlande beskik Engeland oor ’n o/19-nasionale span wat aan die o/19-krieketwêreldbeker deelneem. England Lions is die tweede nasionale span van Engeland en van hul wedstryde geniet eersterangse of A-lys-status.

Status in Wallis

Ingang van die SWALEC-stadion in Cardiff, tuiste van Walliese krieket

Voorheen het die Engelse span die hele Verenigde Koninkryk in internasionale krieket verteenwoordig; sowel die Skotse asook die Walliese nasionale krieketspan het af en toe wedstryde gespeel en spelers van albei lande het by geleentheid vir die Engelse span uitgedraf. Skotland het in 1994 selfs ’n lid van die IKR geword, nadat hulle twee jaar vroeër hul verbintenis met die TCCB beëindig het.

Die feit dat die Engelse en Walliese Krieketraad net die Engelse naam gebruik terwyl hulle ook Walliese spelers inspan het reeds kritiek ontlok soos deur Simon en Geraint Jones. Aangesien Walliese spelers hul loopbane uitsluitlik met ’n Engelse span nastreef is daar reeds gepleit dat Wallis ’n onafhanklike lid van die IKR moet word of dat die EKR meer wedstryde vir ’n Walliese nasionale span moet reël. Beide Krieket Wallis en Glamorgan County Krieketklub ondersteun egter die EKR en Glamorgan verwys na die finansiële voordele van Wallis binne die Engelse infrastruktuur en Krieket Wallis beklemtoon dat hulle “daartoe verbind [is] om steeds ’n belangrike rol binne die ECB te speel”.

Die afwesigheid van ’n Walliese krieketspan het reeds tot verskeie debatte in die Walliese parlement, die Senedd Cymru, gelei. In 2013 het tydens ’n debat beide die Konserwatiewe Party en die Arbeidersparty hul ondersteuning vir die stigting van ’n onafhanklike Walliese nasionale krieketspan gelug.

’n Verslag wat in 2015 deur die Walliese parlement se petisiekomitee uitgereik is, het die passievolle debat rondom hierdie saak weerspieël. Bethan Jenkins, Plaid Cymru se woordvoerder oor erfenis, kultuur, sport en uitsaaiwese, en lid van die petisiekomitee, het daarvoor gepleit dat Wallis sy eie nasionale span moet hê en uit die EKR moet onttrek. Jenkins het daarna verwys dat Ierland (met ’n bevolking van 6,4 miljoen) met 6 000 klubspelers ’n IKR-lid is, terwyl Wallis (met ’n bevolking van 3 miljoen) 7 500 klubspelers het. Jenkins het aangevoer: “Krieket Wallis en Glamorgan CCC het gesê dat die idee van ’n Walliese nasionale krieketspan ‘’n emosionele onderwerp’ is, natuurlik is dit emosioneel om ’n nasionale span te hê, mens moet tydens ’n nasionale wedstryd net na die pawiljoene kyk om dít te sien. Om dit as iets anders as natuurlik voor te stel is ’n misleidende argument.”

In 2017 het die eerste minister van Wallis, Carwyn Jones vir die herinstelling van die Walliese EDI-span gepleit en aangevoer: “[Dit] is vreemd dat ons sien Ierland en Skotland speel internasionale toernooie, maar nie Wallis nie.”

Verkiesbaarheid van spelers

Feesvieringe op Trafalgarplein ná Engeland se oorwinning tydens die As-reeks 2005

Die Engelse nasionale krieketspan verteenwoordig die lande Engeland en Wallis. Volgens die IKR se regulasies, mag spelers egter deur hul nasionaliteit, geboorteplek of blyplek vir ’n nasionale span kwalifiseer, vervolgens mag sommige spelers vir meer as een span verskyn (net soos in ander nasionale spanne ook). Volgens die EKR-regulasies moet ’n speler om vir Engeland te kan speel, ’n Britse burger wees en óf in Engeland óf in Wallis gebore wees, of minstens drie jaar in Engeland of Wallis woon. Dit het reeds daartoe gelei dat spelers wat vir ander nasionale spanne verskyn het, ook vir Engeland kon speel. Die kwalifiserende tydperk vir spelers wat buite Engeland en Wallis gebore is het in die verlede verander, maar dit is in November 2018 deur die ECB tot drie jaar in alle omstandighede verander en stem nou met die IKR se regulasies ooreen.

Van die huidige span is Jason Roy aan Britse ouers in Suid-Afrika gebore en Keaton Jennings is aan ’n Britse moeder in Suid-Afrika gebore – albei moes aan die vereistes vir verblyfreg voldoen. Daarbenewens is Chris Jordan, Ben Stokes en Tom Curran Britse burgers en bly sedert hul jeug in Engeland, terwyl Eoin Morgan ook ’n Ierse burger is. Curran se jonger broer, Sam, is in die VK gebore, en hoef vervolgens nie ’n kwalifiserende tydperk ondergaan het nie. Jofra Archer, alhoewel hy in Barbados aan ’n Barbadiese moeder gebore is, kwalifiseer deur sy Engelse vader.

Die IKR-regulasies laat ook krieketspelers wat geassosieerde (d.w.s. nietoetsspelende) lande verteenwoordig het, na ’n land oorskakel wat toetskrieket speel, sodra hy aan die nasionaliteitsvereistes voldoen. Dit het veral vir ’n uitvloei uit die Ierse span gelei, toe hulle nog nie toetsstatus geniet het nie. In onlangse jare het ’n aantal Ierse spelers na Engeland verskuif, terwyl Gavin Hamilton voorheen vir Skotland gespeel het – alhoewel Joyce, Rankin en Hamilton later weer kon herkwalifiseer en hul geboortelande verteenwoordig het.

Spelerkeuring

Net soos ander toetslande word die Engelse span vandag deur ’n keurkomitee saamgestel. Dit bestaan meestal uit ’n deur die ECB benoemde voorsittende, die hoofafrigter van die span en ’n verdere, deur die voorsittende benoemde persoon. Die keurders benoem elke jaar die spelers, wat ’n sentrale kontrak ontvang, óf vir alle spanne óf vir een krieketvorm. Die benoemde spelers ontvang hul salaris van die Engelse beheerliggaam, maar hulle mag, as hulle nie internasionale krieket speel nie, vir hul countyklub speel. Die keurders stel vir elke toer ’n span saam en die kaptein geniet die uiteindelike reg om te bepaal watter speler in watter wedstryd ingespan word.

Geskiedenis

Oorsprong

In Engeland word al sedert eeue heen sporte beoefen, waar deelnemers ’n bal met ’n stok slaan. Veral Tip-cat, waarby ’n speler ’n bal met ’n stok slaan en ander deelnemers die bal probeer vang, word as ’n voorloper van krieket beskou. Dit dateer uit die 17de eeu en was veral gedurende die 19de eeu in die Verenigde Koninkryk gewild.

Beginjare

Die “All-Engeland Elf” in 1846

Die eerste bekende verskyning van ’n span wat “Engeland” verteenwoordig het, was op 9 Julie 1739, toe ’n “All-Engeland”-span, wat uit elf here uit die hele Engeland teen die “onoorwinlike county” Kent gespeel het en met ’n telling van “baie min kerwe” verloor het. Sulke wedstryde is by verskeie geleenthede gedurende die volgende dekades herhaal, totdat in 1846 William Clarke die “All-Engeland Elf” saamgestel het. Dié span het later teen ’n onder andere deur John Wisden in 1852 saamgestelde “Verenigde All-Engeland Elf” van 1857 tot 1866 in jaarlikse wedstryde meegeding. Hierdie wedstryde was glo die belangrikste kompetisie in die Engelse seisoen, ook wat die vaardighede van die spelers betref.

Vroeë toere

Die Engelse krieketspan van 1859 op pad na Noord-Amerika, die eerste Engelse kriekettoer ooit

Die eerste oorsese toer van die Engelse span was in September 1859 na Noord-Amerika en is deur William Pickering, ’n voormalige speler van die Universiteit van Cambridge wat homself in Kanada gevestig het, befonds. Dit het uit ses spelers elk van die “All-Elf” en die “Verenigde All-Engeland Elf” bestaan, die kaptein was George Parr.

Met die uitbreek van die Amerikaanse Burgeroorlog het die aandag elders getrek. Gedurende die winterseisoen 1861/62 het die Engelse span onder leiding van H. H. Stephenson vir die eerste keer Australië besoek; dié toer is as ’n kommersiële onderneming deur Messrs Spiers en Pond, restaurateurs van Melbourne, gereël. Die meeste wedstryde tydens toere voor 1877 is “teen kanse” gespeel, en die teenstander het meer as elf spelers op die veld gesit om die wedstryd meer gebalanseerd en winsgewend te maak. Wedstryde gedurende hierdie Australiese toer was hoofsaaklik teen kanse van minstens 18/11. Die toer was baie suksesvol en sodoende het Parr in 1863/64 ’n tweede toer gereël. Tydens hierdie toer het egter konflikte tussen amateurs, wat oor die algemeen uit ’n hoër klas van die samelewing afkomstig was, en professionele spelers na vore getree. Dit het daartoe gelei dat in die daaropvolgende jare net min gemengde spanne vir hierdie toere saamgestel is. Die konflik tussen amateurs en professionele spelers het in die daaropvolgende jare voortgeduur.

Eerste toetswedstryde

Die Engelse span in 1883

Die “doodsberig” wat in 1882 in The Sporting Times verskyn het

Die Engelse span wat in 1882/83 na Australië getoer het

Die Engelse span tydens die 1894/95-As-reeks

James Lillywhite het die daaropvolgende Engelse span, wat uitsluitlik uit professionele spelers bestaan en met die P&O-stoomskip Poonah op 21 September 1876 na Australië vertrek het, aangevoer. Hulle het teen ’n saamgestelde Australiese XI gespeel, en vir die eerste keer het albei spanne uit elf spelers bestaan. Die wedstryd, wat op 15 Maart 1877 op die Melbourne-krieketveld begin en tydens ’n toer wat deur James Lillywhite gereël is, plaasgevind het, het terugwerkende toetsstatus ontvang. Die saamgestelde Australiese XI het hierdie wedstryd met 45 lopies gewen. Die Australiër Charles Bannerman het met sy eersteklashonderdtal die eerste toetshonderdtal aangeteken en die grootste individuelle bydrae in ’n volledige toetsbeurt gelewer. Destyds is dié wedstryd as James Lillywhite se XI teen ’n Saamgestelde Victoria en Nieu-Suid-Wallis bemark. Die spanne het op Paasfees 1877 ’n terugwedstryd gespeel, en Lillywhite se span het hul nederlaag met ’n oorwinning van vier paaltjies op dieselfde stadion vergoed. Die eerste toets op Engelse bodem is in 1880 gespeel en deur die gasheer gewen; dit was die eerste keer wat Engeland ’n volledige verteenwoordigende span op die veld gestuur het, insluitende W.G. Grace.

In die volgende jare het verdere toere gevolg, waarvan veral die Australiese Engelandtoer van 1882 uitstaan. Australië het daarin geslaag om die gasheer Engeland in ’n taai wedstryd verrassend met sewe lopies te klop, waardeur Engeland sy eerste tuisreeks met 0–1 verloor en uit ’n koerantgrap die As-reeks ontstaan het. Die nederlaag was as ’t ware ’n skok vir die Engelse sportaanhangers. In reaksie daarop het The Sporting Times ’n ironiese “doodsberig” op Engelse krieket gedruk:

In Liefdevolle Herinnering

AAN
ENGELSE KRIEKET,
WAT BY DIE OVAL GESTERF HET
OP
29 AUGUSTUS 1882,
Diep beklaag deur ’n groot verdriet
vriende en bekendes.
R. I. V.

N.B.—Die lyk sal veras en die
as na Australië geneem word.

In die daaropvolgende winter het die Engelse kaptein Ivo Bligh die span na Australië aangevoer to recover those Ashes (“die as te herwin”). Engeland, met ’n gemengde span bestaande uit beide amateur- en professionele spelers, het die eerste As-reeks met 2–1 gewen. Vervolgens is Bligh ’n urn wat as bevat het persent gegee, die as was volgens verskillende oorlewerings dié van ’n dwarsbalk, ’n bal of van ’n vrou se sluier. Sedertdien word na die toetsreeks tussen albei lande wat omtrent twee keer in vier jaar gespeel word as die As verwys. Daarna is nog ’n vierde wedstryd gespeel wat Australië met vier paaltjies gewen het. Dié wedstryd is egter nie as ’n deel van die As-reeks beskou nie. Ná hul oorwinning in die eerste As-reeks 1882/83 in Australië het Engeland aan die begin van dié kompetisie oorheers en tot die einde van die 19de eeu die As-reeks tussen 1884 en 1898 tien keer gewen. In 1889 het Engeland ook sy eerste toets teen Suid-Afrika in Port Elizabeth gespeel, nadat Suid-Afrika vroeër dié jaar slegs die derde land geword het om toetsstatus te ontvang. Die Engelse span se suksesse het hul geloof in hul eie oorheersing en meerderwaardigheid bevestig.

Engeland het die As-reeks in 1890 met 2–0 gewen, nadat die derde toets van dié reeks die eerste geword het wat afgelas is. Engeland het die 1891/92-As-reeks met 1–2 verloor, hoewel hulle die urn die volgende jaar teruggewen het. Engeland het die 1894/95-reeks weer gewen, nadat hulle onder kaptein Andrew Stoddart dié reeks met 3–2 beklink het. In 1895/96 het Engeland in Suid-Afrika gespeel en al die toetse van dié reeks gewen. Vir tuiswedstryde is vanaf die As-reeks 1899 die nasionale span se keurbeleid verander. Vir die eerste keer het beide die MCC en die counties ’n selection committee (“keurkomitee”) saamgestel. Voorheen is die Engelse toetsspanne deur die gasheerklub saamgestel. Daarin was drie destyds aktiewe amateurspelers: Grace, Lord Hawke en Warwickshire se kaptein Herbert Bainbridge. As gevolg van die keurkomitee se saamstelling is tydens die spelerkeuring aan amateurspelers weer die voorkeur gegee. Aangesien die aktiewe amateurspelers tydens hul speel op hul kolfwerk gefokus het, het Engeland tydens die laaste wedstryd 576 lopies aangeteken, maar as gevolg van ontbrekende boulwerk was hulle twee keer nie in staat om Australië uit te boul nie. Engeland het die As-reeks 1899 met 0–1 verloor, en Grace het in die eerste wedstryd van dié reeks sy laaste toetsverskyning gemaak.

Begin van die 20ste eeu

Die derde toets tussen Australië en Engeland in 1902 op die Adelaide-ovaal

Die Engelse krieketspeler Sydney Barnes vertoon sy boulvermoë op Lord’s, Mei 1910

Herbert Sutcliffe kolf teen Arthur Mailey tydens die eerste As-toets in Sydney, 1924

Die Engelse krieketspan tydens die toets op die Brisbane-skougrond in 1928. Engeland het die wedstryd met ’n rekordtelling van 675 lopies gewen

Die begin van die nuwe eeu het gemengde resultate gesien. Onder andere het Engeland voor die begin van die Eerste Wêreldoorlog slegs vier van die agt As-reekse teen Australië gewen en in 1905/06 het hulle vir die eerste keer ’n toetsreeks in Suid-Afrika verloor.

Nadat Engeland die eerste As-Reeks 1901/02 in die nuwe eeu in Australië met 1–4 verloor het, het Australië ook in Engeland geseëvier. Laasgenoemde toer is veral deur ’n intensiewe krieket gekenmerk, nadat onder andere Gilbert Jessop binne 75 minuut ’n honderdtal aangeteken het. Terug in Australië is onder kaptein Pelham Warner tydens die As-reeks 1903/04 weer ’n reeksoorwinning aangeteken. R. E. Foster het tydens sy toetsverskyning ’n tweehonderdtal van 287 lopies aangeteken en Wilfred Rhodes het ’n nuwe rekord behaal, toe hy 15 paaltjies in een enkele wedstryd geneem het. In Suid-Afrika het Engeland in die 1905/06-seisoen met 1–4 verloor, maar hulle het tuis onder kaptein Foster in die 1907-seisoen met ’n 1–0-oorwinning wraak geneem. Die sukses het egter nie aangehou nie, aangesien hulle die As-reeks 1909 tuis verloor het, eweneens die reeks in Suid-Afrika in die 1909/10-seisoen. Tydens laasgenoemde het net die kolwer Jack Hobbs uitgeblink, nadat hy sy eerste van altesaam 15 toetshonderdtalle gedurende sy loopbaan aangeteken het. Op 15 Junie 1909 het Engeland saam met Australië en Suid-Afrika op Lord’s die Imperiale Krieketkonferensie (IKK; nou Internasionale Krieketraad, IKR) gestig. Tydens die 1911/12-toer in Australië het Engeland die eerste toets verloor, maar hulle was danksy Jack Hobbs en Sydney Barnes in staat om die toer om te draai en die oorblywende wedstryde te wen. Dit was ook die laaste As-reeks voor die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog.

Tydens die 1912-seisoen het die Engelse span aan ’n unieke eksperiment deelgeneem. ’n Driehoekige toernooi van nege wedstryde tussen Engeland, Suid-Afrika en Australië is van stapel gestuur. Engeland het die toernooi ná vier oorwinnings in ses wedstryde gewen, maar die reeks is deur ’n baie nat somer, verskille tussen die spelers, ’n verswakkte Australiese span, ineffektiewe Suid-Afrikaanse boulers en min belangstelling in die wedstryde sonder Engelse deelname gekenmerk, waarvolgens die toernooi as ’n mislukking beskou is. Die Daily Telegraph het die toernooi soos volg beskryf:

Nege toetse sorg vir ’n oorvloed aan krieket, en die wedstryde tussen Australië en Suid-Afrika is nie ’n groot trekpleister vir die Britse publiek nie.

Die wedstryd tussen Australië en Suid-Afrika op Lord’s is deur die Britse monarg George V bygewoon, die eerste keer wat ’n heersende monarg toetskrieket bygewoon het. Engeland het nog een toer voor die uitbreek van die Groot Oorlog onderneem en in Suid-Afrika met 4–0 gewen. Dit is veral deur Barnes teweeggebring, wat 49 paaltjies tydens dié reeks geneem het.

Ná die oorlog het Engeland gesukkel en die eerste drie As-reekse swak verloor. Tydens die As-reeks 1920/21 is Engeland vir die eerste keer platgeloop, nadat hulle al hul (vyf) wedstryde verloor het. Ses Australiërs het honderdtalle aangeteken en Mailey het 36 Engelse kolwers uitgeboul. Maar soos tevore is vir die nederlae ander omstandighede aangevoer. Hulle het onder andere met die feit geredigeer, dat vir die toetsreekse in Australië as gevolg van die lang rystyd (van September tot April) nie die besmoontlike Engelse span verskyn het nie en ook die verlies aan baie jong spelers op die slagvelde van die Eerste Wêreldoorlog. As gevolg daarvan was hulle, net soos voor die oorlog en tot die begin van die 1920’s, daarvan oortuig, dat hulle die toonaangewende krieketland ter wêreld was. Eers ná nederlae aan die begin van die dekade is Engeland van sy diepgaande gevoel van meerderwaardigheid ontneem. Die volgende As-reekse het nie beter verloop nie; Engeland het die 1921-As-reeks met 0–3 en die 1924/25-As-reeks met 1–4 verloor. As gevolg van die voortdurende nederlae is die spankeur verander en die voorheen oorheersende amateurspelers is meer en meer deur professionele spelers vervang. Tydens die As-reeks 1926 is die urn deur ’n span wat deur professionele spelers soos die leidende kolwer Jack Hobbs oorheers is, terugverower. Hulle was selfs in staat om hierdie sukses in 1928/29 met 4–1 in Australië te verdedig.

In dieselfde jaar het Wes-Indië die vierde span met toetsstatus geword en hul eerste toetsreeks in Engeland gespeel. Engeland het elkeen van die drie toetse met ’n beurt gewen. Tydens die 1929/30-seisoen het Engeland twee gelyktydige toere onderneem, en een span het na Nieu-Seeland (wat vroeër dié jaar toetsstatus verkry het) getoer, terwyl die ander na Wes-Indië vertrek het. Terwyl hulle in Nieu-Seeland geseëvier het, het hulle in die Karibiese gebied onbeslis gespeel, veral te wyte aan die reën wat tydens die vierde en laaste toets uitgesak het.

Lyfkrieket-reeks

Die Engelse nasionale krieketspan tydens hul 1932/33-toer na Australië, bekend as die “Lyfkrieket”-span

Bill Woodfull ontwyk ’n gevaarlike lyf-bal van Harold Larwood tydens die sogenaamde Lyfkrieket-reeks in 1932/33

Tydens die 1930-As-reeks het die jong Don Bradman die toer oorheers, 974 lopies tydens sy sewe toetsbeurte aangeteken: 254 op Lord’s, 334 op Headingley en 232 op The Oval. Australië het die reeks met 2–1 gewen en die As-urn herwin. As gevolg van Bradman se produktiewe lopie-aantekening het die Engelse kaptein Douglas Jardine die bestaande beenteorie in ’n vinnige beenteorie (deur die Australiërs “Lyfkrieket” genoem), omgeskep in ’n poging om Bradman se reeks stop te sit. Die vinnige beenteorie het direkte aflewerings op die kolwer se liggaam ingesluit, wat deur die Australiërs as onsportief beskou is. Die kolwer moes homself beskerm, en indien hy die bal met die kolf raak, het hy riskeer om deur een van die baie veldwerkers aan die beenkant uitgevang te word. Deur die gebruik van Jardine se vinnige beenteorie het Engeland die volgende As-reeks met 4–1 gewen, maar klagtes oor die lyfkriekettaktiek tydens dié toer het tot ontwrigtings deur die gehoor en diplomatieke dreigemente deur die Australiese Krieketraad gelei; laasgenoemde het die volgende telegram vir die MCC in Londen gestuur:

Direkte boulwerk op die lyf het ’n sulke omvang aangeneem dat die beste belange van die spel die beskerming van die kolwers se liggaam geword het. Dit veroorsaak diep bitter gevoelens tussen die spelers, maar ook oor beserings. Na ons mening is dit onsportief. As dit nie dadelik stopgesit word nie, is dit waarskynlik dat die eens vriendelike betrekkinge tussen Australië en Engeland ontstel sal word.

Later is Jardine van sy pos as kaptein verwyder en die reëls van krieket is later verander, waarvolgens in een beurt nie meer as een vinnige aflewering op die liggaam en net twee veldwerkers op die beenkant toegelaat word nie, waarvolgens die Lyfkrieket nie meer aangewend kan word nie.

Gedurende die 1930’s

Engeland se volgende toer na Indië tydens die 1933/34-seisoen was die eerste toets wat op die Indiese subkontinent aangebied is, nadat Indië in 1932 as sesde land toetsstatus ontvang het. Die Engelse draaibouler Stan Nichols en die kolwer Bryan Valentine het die Indiese span heeltemal oorheers.

Australië het die 1934-As-reeks met 2–1 gewen en hulle sou die urn sodoende vir die volgende 19 jaar tot ná die oorlog behou. As gevolg van die vorige omstrede Lyfkrieket-reeks is die reeks in Engeland met ’n groot aandag dopgehou.

Engeland het die 1938-As geëwenaar, waarvolgens Australië as titelverdediger die urn behou het. Engeland het die derde wedstryd van dié reeks verloor, maar hulle het die vyfde en laaste op The Oval met ’n beurt en 579 lopies gewen. Len Hutton het die hoogste toetstelling deur ’n Engelsman nog aangeteken, en 364 in Engeland se eerste beurt behaal waardeur hulle 903 bereik het, Engeland se hoogste telling nog teen Australië.

Tydens die 1938/39-toer na Suid-Afrika is ’n ander eksperiment gedoen, nadat daarop besluit is om van die beslissende toets ’n tydlose een te maak wat tot ’n einde gespeel sal word. Engeland het die beslissende toets in Durban met ’n voorsprong van 1–0 betree. Alhoewel die beslissende toets “tydloos” sou wees, het die wedstryd ná tien dae se spel onbeslis geëindig, omdat Engeland die trein moes haal om die skip tuis toe te neem. ’n Rekord van 1 981 lopies is aangeteken, en die konsep van toetse sonder einde is laat vaar.

Engeland het die laaste toetsreeks voor die Tweede Wêreldoorlog in 1939 teen Wes-Indië met 1–0 tuis gewen, alhoewel ’n span vir ’n MCC-toer na Indië meer in hoop as in verwagting vir die aanstaande wedstryde saamgestel is.

Naoorlogse tydperk

Peter May ry Bill Johnston op pad na ’n honderdtal in Sydney, 1954

Toetskrieket is ná die einde van die oorlog in 1946 hervat, maar Engeland het aanvanklik gesukkel. Ten spyte van oorwinnings oor Indië en Suid-Afrika (in laasgenoemde het Denis Compton 1 187 lopies aangeteken), het Engeland, aangevoer deur Wally Hammond, in Australië eers met 0–3 verloor en toe, in 1948, teen die “Invincibles” onder hul kaptein Don Bradman met 0–4 verloor. Hutton is op ’n omstrede manier nie vir die derde toets benoem nie en tydens die vyfde toets op The Oval is Engeland vir net 52 lopies uitgeboul. Dié reeks was ook Bradman se laaste As-reeks. Aansluitend het Engeland sy 1947/48-toetsreeks in Wes-Indië met 0–2 verloor, en hulle het nie daarin geslaag om een van hul elf wedstryde te wen nie. Party van die Engelse sleutelspelers was weens beserings nie vir die Engelse toer beskikbaar nie en hulle moes met ’n swak span speel. In 1948/49 het Engeland, aangevoer deur hul kaptein George Mann, Suid-Afrika met 2–0 weg verslaan. Tydens die toetsreeks het Hutton en Cyril Washbrook ’n rekordvennootskap van 359 lopies aangeteken. Engeland het die dekade met ’n onbesliste toetsreeks teen Nieu-Seeland afgesluit, nadat alle vier toetswedstryde onbeslis geëindig het.

Eers gedurende die 1950’s het die Engelse lotgevalle verbeter. Hulle het tussen 1953 en 1956 drie As-reekse gewen, waarvan veral die 1954/55-As-reeks onder kaptein Peter May noemenswaardig is; veral te danke aan Frank Tyson wie se 6/85 in Sydney en 7/27 in Melbourne as die vinnigste boulwerk nog in Australië beskou word en die Australiërs amper alleenlik verslaan het. In 1954 het Engeland vir die eerste keer ’n toetsreeks teen Pakistan gespeel – wat twee jaar voorheen as sewende land toetsstatus ontvang het – maar dit het met 1–1 gelykop geëindig. Die 1956-As-reeks word onthou vir die boulwerk van Jim Laker, wat 46 paaltjies met ’n gemiddelde van 9.62 geneem het, insluitende ’n 19/90 op Old Trafford, ’n rekord wat tot vandag toe bestaan. Ná ’n gelykop in Suid-Afrika het Engeland beide Wes-Indië en Nieu-Seeland maklik geklop. Die Engelse span wat in 1958/59 na Australië getoer het is destyds as die beste nog beskou wat in ’n As-reeks te staan gekom het, maar hulle het dié reeks met 0–4 verloor nadat Richie Benaud se hernuwe Australiese span te sterk was, en Engeland gedurende die reeks met die kolfwerk gesukkel het. Op 24 Augustus 1959 het Engeland sy eerste 5–0-skoonskip-reeks teen Indië behaal. Nadat almal vir 194 lopies op The Oval uitgeboul is, het Indië die laaste toets met ’n beurt verloor. Engeland se kolwers Ken Barrington (357 lopies) en Colin Cowdrey (344 lopies) het albei ’n uitstekende reeks met die kolf gehad.

Veranderinge in internasionale krieket

Gedurende die 1960’s het die internasionale krieket meer gebalanseerd geword, nadat Wes-Indië homself as ’n krieketmag gevestig en Engeland begin domineer het. Ook Australië het in dié tydperk daarin geslaag om die As-urn suksesvol te verdedig. May het in 1961 as Engelse kaptein bedank nadat hulle die As-reeks daardie jaar teen Australië verloor het. Ted Dexter het as Engelse kaptein opgevolg, maar hulle het hul onverskillige resultate voortgesit. In 1961/62 het hulle Pakistan weg verslaan, maar in Indië verloor. Die volgende jaar het die 1962/63-As-reeks tussen Engeland en Australië met 1–1 onbeslis geëindig, waarvolgens die titelverdediger Australië die urn behou het. Engeland het die daaropvolgende toetsreeks in Nieu-Seeland met 3–0 gewen, maar hulle is in Wes-Indië verslaan en in die 1964-As-reeks tuis met 1–0 geklop, waarna Dexter as kaptein afgetree het. Tussen 1967 en 1971 het Engeland nuwe hoogtes bereik en tien toetsreekse (27 agtereenvolgende toetse) sonder nederlaag gespeel, waarvan hulle nege gewen en 18 (insluitende die afgelaste toets in Melbourne in 1970/71) onbeslis geëindig het. Hierdie prestasie het met die onbeslis teen Australië op Lord’s in die tweede toets van die As-reeks in 1968 begin en met die Indiese oorwinning in die derde toets op The Oval met vier paaltjies in 1971 geëindig. Hulle het 13 toetse met net een nederlaag onmiddellik vooraf gespeel, altesaam 40 opeenvolgende toetse met net een nederlaag, beginnende met hul oorwinning met ’n beurt op The Oval in 1966. In hierdie tydperk het Engeland Nieu-Seeland, Indië, Wes-Indië en Pakistan verslaan, en onder Ray Illingworth het hulle in 1970/71 die As-urn van Australië terugwen.

Die konflik rondom die as “bruin” geklassifiseerde krieketspeler Basil D'Oliveira, wie in 1960 na Engeland migreer en vanaf 1966 vir Engeland gespeel het, het vanaf 1968 in ’n konflik tussen Engeland en Suid-Afrika ontwikkel, nadat Suid-Afrikaanse krieketamptenare met ’n kansellasie van die Engelandtoer gedreig het, indien D'Oliveira in die span ingesluit sou word. Vervolgens is hy nie deur die MCC vir die toer gekeur nie, wat op sy beurt deur Anti-Apartheidsaktiviste vir die handhawing van verbindings met die Suid-Afrikaanse krieket gekritiseer is. In die pers is hewig oor hierdie gebeurtenisse gedebatteer en nadat Warwickshire se Tom Cartwright as gevolg van ’n besering nie vir die span benoem is, is D'Oliveira gekeur. Suid-Afrika se eerste minister, John Vorster, het duidelik gesê, dat ’n benoeming van D'Oliveiras onaanvaarbaar sou wees, en ondanks baie onderhandelinge is die toer afgelas; Suid-Afrika is vir 22 jaar uit toetskrieket geskors. Dit word as ’n draaipunt in die sportboikot van die Suid-Afrikaanse apartheid beskou. Pleks van die gekanselleerde toer is vyf, destyds as toetswedstryde geklassifiseerde, maar later deur die Internasionale Krieketraad afgegradeerde, wedstryde tussen Engeland en ’n wêreldseleksie aangebied om ’n Engelse somer sonder krieket te vermy.

Die opkoms van kleiner krieket-vorme

Indrukke van die toets tussen Engeland en Nieu-Seeland op 10–15 Februarie 1978. Ná 48 pogings het Nieu-Seeland daarin geslaag om hul eerste toetsoorwinning oor Engeland aan te teken

Engeland teen Canterbury in Christchurch, Nieu-Seeland, Februarie 1978

Die 1970’s kan vir die Engelse span in drie dele verdeel word. Vroeg in dié dekade het Illingworth se span die krieketwêreld oorheers, hulle het die As-reeks in 1970/71 weg gewen en in 1972 die urn tuis verdedig. Dieselfde span het Pakistan in 1971 tuis verslaan, maar hulle is aansluitend deur Indië geklop. Engeland is egter veral deur die reën ondersteun om die reeks teen Pakistan met 1–0 te beklink, maar dieselfde reën het Indië twee keer beskerm en ná ’n Engelse ineenstorting het hulle teen Indië met 0–1 verloor. Dit was egter een van (of self die) beste Engelse span nog.

Die middel-1970’s was veral onstuimig vir die Engelse span. Illingworth en verskeie ander spelers het geweier om in 1972/73 na Indië te toer en in die volgende seisoen is hulle deur ’n indrukwekkende Wes-Indiese span tuis met 2–0 verslaan, wat dié span se oorheersing vir die volgende twee dekades ingelui het. Mike Denness was die verrassende keuse maar hy het net 18 maande aangebly; sy resultate teen swakker teenstanders was goed, maar Engeland was erg blootgestel aan veroudering en het nie oor ’n vinnige boulwerk teen die 1974/75-Australiërs beskik nie, en sodoende die As-reeks met 1–4 verloor. Vanaf die middel-1970’s het naas toetskrieket veral EDI-krieket belangrik geword. Die eerste EDI is reeds tydens die As-reeks 1970/71 as gevolg van slegte weer pleks van die derde toets in Melbourne gespeel om die verhoog te vermaak. Die bywoning was hoër as verwag (met ’n gehoor van 46 006) en vervolgens het hierdie krieketvorm oor die jare heen langs toetskrieket in die tweede belangrike vorm van internasionale krieket ontwikkel. In 1975 is die eerste krieketwêreldbekertoernooi in Engeland aangebied, maar die gasheer is deur Australië in die halfeindstryd uitgeskakel.

Denness is in 1975 deur Tony Greig vervang. Terwyl hy daarin geslaag het om ’n platloop teen Australië te vermy, is sy span in die volgende jaar grootliks deur die jong en baie opkomende Wes-Indiese span verslaan. Greig het voor die toetsreeks in ’n onderhoud sy voorneme verduidelik hul teenstaanders to make them grovel (“laat hulle op die grond kruip”), wat met ’n rassistiese ondertoon geassosieer is. Greig se hoogtepunt was waarskynlik die 1976/77-oorwinning in Indië. Nadat Greig se belangrike rol by die wegbreekreeks Wêreldreekskrieket bekend geword het, is hy afgedank en deur Mike Brearley vervang.

Brearley se span het weer die hiperbool getoon wat dikwels aan die oorheersende span in krieket toegespreek word. Terwyl sy 1977/80-span van Engeland se beste talente ingesluit het, waaronder die latere kapteins Ian Botham, David Gower en Graham Gooch, is hul teenstanders duidelik deur die afwesigheid van hul Wêreldreekskrieketspelers verswak, veral in 1978, toe Engeland Pakistan met 2–0 en Nieu-Seeland met 3–0 verslaan, voordat hulle met ’n as ’t ware tweede Australiese span 5–1 in 1978–79 afreken. Dit het Engeland se oorheersing oor Australië in toetskrieket ingelui, wat tot in 1986 sou duur. Van nege toetsreekse het Engeland vyf gewen en twee geëwenaar. In die Krieketwêreldbeker 1979 het Engeland teen Wes-Indië in die eindstryd verloor.

Krisisjare

Toetswedstryd tussen Engeland en Australië op Trent Bridge in 1981

Die Engelse span, ná Brearley se uittrede in 1980, het gedurende die 1980’s nooit werklik gevestig nie, en dié dekade sou as ’n laagtepunt vir die span in herinnering bly. Terwyl ’n aantal spelers goeie loopbane gehad het, het die span selde daarin geslaag om goeie teenstanders gedurende die dekade te verslaan. Tussen September 1985 en Julie 1990 het hulle nie een toetsoorwinning tuis aangeteken nie (met uitsondering van Sri Lanka, wat in 1982 die agtste toetsland geword het).

Botham is in 1980 as nuwe kaptein benoem en hy het op hierdie posisie teen Wes-Indië begin speel, maar hulle het ’n vyf-toetsreeks met 0–1 verloor, nadat vier toetswedstryde onbeslis geëindig het. Tydens die terugreeks in die Karibiese gebied is Engeland egter met 2–0 verneder. Nadat hy ’n paar in die tweede toets teen Australië aangeteken het, is Botham weens sy swak vorm as kaptein afgedank en deur Brearley vervang. Botham het tot sy ou vorm teruggekeer en in die res van dié reeks uitstekend gespeel, en hy is as speler van die wedstryd in die derde, vierde en vyfde toets benoem. Die reeks het as Ian Botham’s Ashes (“Botham se As-reeks”) bekend geword en Engeland het ’n 3–1-oorwinning behaal.

Keith Fletcher het in 1981 as kaptein oorgeneem, maar Engeland het sy eerste reeks onder Fletcher in Indië verloor. Bob Willis is in 1982 as kaptein benoem en hulle het oorwinnings oor beide Indië en Pakistan behaal, maar hulle het die As-reeks in Australië met 1–2 verloor. Engeland het die Krieketwêreldbeker in 1983 aangebied en tot die halfeindstryd gevorder, maar hul toetsprestasies het swak gebly, nadat hulle nederlae teen Nieu-Seeland, Pakistan en Wes-Indië moes toelaat.

Gower het in 1984 kaptein geword en die Engelse span na ’n 2–1-oorwinning in Indië gelei. Hulle het toe die 1985-As-reeks met 3–1 gewen, hoewel hierna weer ’n gebrek aan vorm opgedaag het. ’n 0–5-Nederlaag in Wes-Indië het die span se vertroue laat daal, en hulle het toe teen Indië met 0–2 en teen Nieu-Seeland met 0–1 verloor. In 1986 is Micky Stewart as Engeland se eerste voltydse afrigter aangestel. Engeland het die As-reeks in 1986/87 met min hoop aangepak en hulle is as ’n span met net drie foute beskryf: can’t bat, can’t bowl, can’t field (“nie kan kolf, nie kan boul en nie kan veldwerk doen nie”), nogtans het hulle die As-reeks met 2–1 gewen.

Nadat hulle agtereenvolgende reekse teen Pakistan verloor het (in 1987 en 1987/88), het Engeland in Australië en Nieu-Seeland met 0–0 elk gespeel. Hulle het die eindstryd van die Krieketwêreldbeker 1987 in Indië en Pkaistan gehaal, maar met sewe lopies teen Australië verloor. Nadat hulle met 0–4 teen Wes-Indië verloor het, het Engeland die As-reeks 1989 teen ’n hernuwe Australië onder Allan Border ook met 0–4 verloor. Nadat spelers soos Gooch ná ’n rebelletoer na Suid-Afrika opgeskort is, moes die nuwe Engelse span weer ’n nederlaag in Wes-Indië toelaat, maar dié keer met 1–2.

Stilstand gedurende die 1990’s

As die 1980’s as ’n laagtepunt van die Engelse span beskou kan word, het die 1990’s net ’n klein vordering gesien. Vanaf 1989 het Australië begin domineer en Engeland het die agt As-reekse tussen 1989 en 2002 deels swak verloor. Die aanstelling van Gooch as kaptein in 1990 het tot meer professionalisme en veral fiksheid gelei, al het dit ’n tydjie geneem totdat ou gewoontes verdwyn het. Selfs nog in 2011 is een of twee suksesvolle countyspelers nie as fiks genoeg vir internasionale krieket beskou nie. Noemenswaardige prestasies teen Indië en Nieu-Seeland in 1990 is opgevolg deur ’n platloop in 1990/91 in Australië en ’n taai gelykop teen Wes-Indië in 1991. Tydens die Krieketwêreldbeker 1992 in Australië en Nieu-Seeland het Engeland vir die tweede agtereenvolgende keer die eindstryd behaal, maar hulle is deur Pakistan verslaan. Vervolgens het hul EDI-prestasies agteruitgegaan. Tydens die daaropvolgende tuisreeks teen Pakistan het van Engeland se gebrek aan ’n goeie boulwerk getuig. Engeland se boulwerk was in 1993 so erg dat die hoof van die Engelse Krieketakademie, Rod Marsh, Engelse boulers een keer as pie-throwers (“taartgooiers”) beskryf het. Nadat Engeland drie van sy vier tuisreekse in 1993 verloor het, het Gooch bedank en is deur Michael Atherton opgevolg.

Meer keuringsprobleme het tydens die termyn van Atherton opgedaag toe die nuwe voorsitter van keurders en die afrigter, Ray Illingworth, byna die enigste verantwoordelikheid vir die span van die veld af aanvaar het. Die jeugbeleid wat tot Engeland se vordering ná die Wes-Indiese toer in 1993/94 gelei het (al het hulle teen ’n ervare Wes-Indiese span verloor) is laat vaar en spelers soos Gatting en Gooch het aangebly, al was hulle in hul 30’s en 40’s. Engeland het tuis verder goed teen swakker teenstanders soos Indië, Nieu-Seeland en Wes-Indië gevaar, maar erg teen opkomende spanne soos Pakistan en Suid-Afrika gesukkel. Atherton het sy aftrede aangebied nadat hulle die 1997-As-reeks – ten spyte van ’n voorsprong ná twee wedstryde van 1–0 – met 2–3 verloor het; hy sou een reeks later in vroeg 1998 bedank. Engeland, op soek na talent, het gedurende hierdie periode ’n hele aantal nuwe spelers ingespan. Op hierdie tydstip was daar twee hoofprobleme:

• Die gebrek aan ’n ware veelsydige spelers wat op nommer ses gekolf het, terwyl Botham ’n groot leemte in die kolforde gelaat het toe hy in 1992 uit toetskrieket bedank het.
• Alec Stewart, ’n goeie paaltjiewagter en ’n uitstekende speler met ’n vinnige boulwerk, kon nie begin en gelyktydig paaltjies neem nie, vandaar hy aan die beurt was, waar hy gereeld blootgestel was aan draaiballe wat hy nie so goed kon beantwoord nie.

Een kleiner uitblink was die Krieketwêreldbeker 1996 in Indië, Pakistan en Sri Lanka, waartydens Engeland die kwarteindstryd behaal het, maar maklik deur die latere kampioen Sri Lanka verslaan is.

’n Nuwe opkoms

Toetswedstryd tussen Engeland en Sri Lanka in Colombo, 2001

Stewart het in 1998 die leisels as kaptein oorgeneem, maar ná ’n verdere verlore As-reeks in 1998/99 en ’n vroeë uitskakeling tydens die Krieketwêreldbeker 1999 benede die swakker Zimbabwe (wat in 1992 die negende toetsland geword het) het hy beide toets- en EDI-kapteinskap in 1999 verloor. Dit sou egter nie afbreuk doen aan die tuisreeks in 1998 waarin Engeland baie sterkte getoon het om ’n magtige Suid-Afrikaanse span met 2–1 te klop nie. Dié Engelse reeksoorwinning was ná ’n lang tydperk weer ’n oorwinning van ’n topspan in toetskrieket. Later is hierdie toetsreeks as die opkoms van ’n nuwe en sterk Engelse krieket beskou.

’n Verdere rede vir hul swak prestasies was die behoefte van countyspanne aan hul spelers, waarvolgens Engeland selde ’n volstoomspan tydens hul toere saamgestel het. Dit het uiteindelik tot die Engelse en Walliese Krieketraad se oorname by die MCC as die beheerliggaam van die Engelse span en die invoering van gesentraliseerde kontrakte gelei. In die vroeë 1990’s het ook beide Ierland en Skotland hul bande met die Engelse en Walliese span verbreek en albei lande word sedertdien deur hul eie nasionale krieketspanne verteenwoordig.

In 1999, nadat die afrigter David Lloyd ná die vroeë uitskakeling tydens die Krieketwêreldbeker 1999 bedank het en die nuwe kaptein Nasser Hussain pas benoem is, was Engeland op sy laagtepunt (en was letterlik die toetsland in die laaste plek van die ranglys) nadat hulle op ’n chaotiese manier tuis met 1–2 teen Nieu-Seeland verloor het. Hussain is op die balkon van The Oval uitgejou en die gehoor het met “We’ve got the worst team in the world” na die melodie van “He’s Got the Whole World in His Hands” gespot.

Gesentraliseerde kontrakte is ingevoer – wat die werkdruk vir spelers gereduseer het – en ná die aanstelling van die Zimbabwiese afrigter Duncan Fletcher het Engeland die sukkelende Wes-Indië (ná 27 jaar) met 3–1 verslaan. Engeland se resultate in Asië het daardie winter verbeter en hulle het oorwinnings in beide Pakistan en Sri Lanka aangeteken. Hussain se span het nog ’n baie moeiliker taak gehad en kon die verwagte platloop in die 2001-As-reeks teen die almagtige Australiese span naelskraaps vermy. Die kern van die span het stadig saamgekom, nadat ’n aantal spelers meer en meer ingespan is. In 2003, nadat hulle nogtans tydens die As-reeks verneder is en ’n verdere vroeë uitskakeling tydens die Krieketwêreldbeker 2003 in Suid-Afrika, het Hussain ná ’n verlore toetsreeks teen Suid-Afrika as kaptein bedank.

Herwinning van die As

Michael Vaughan het oorgeneem, en spelers is aangemoedig om hulself vir die nasionale span beskikbaar te stel. Die eerste sukses was die tweede plek tydens die Kampioenetrofee in 2004, net ná Wes-Indië. Engeland het vyf agtereenvolgende toetsreekse gewen. Tydens dié wenreeks het Engeland Wes-Indië tuis en weg, beide Nieu-Seeland en Bangladesj (sedert 2000 die tiende toetsland) tuis, asook Suid-Afrika in Suid-Afrika verslaan. In Junie 2005 het Engeland sy eerste Twintig20 gespeel en Australië met 100 lopies verslaan. In dieselfde jaar het hulle die As-reeks teen Australië verrassend met 2–1 gewen en die urn vir die eerste keer in 16 jaar herower, nadat hulle dit in 1989 moes afstaan. Vervolgens het hulle tot die tweede plek op die IKR se ranglys gevorder. Ná hul oorwinning oor Australië het Engeland onder verskeie beserings van sleutelspelers gebuk gegaan. As gevolg hiervan het die span ’n gedwonge oorgangstyd ondergaan. ’n 0–2-nederlaag in Pakistan is opgevolg deur twee gelykopreekse in beide Indië en Sri Lanka.

Die Indiese krieketspan in aksie teen Engeland tydens hul toets op Wankhedestadion, Mumbai, in 2006

Gedurende die toetsoorwinning tuis oor Pakistan in Julie en Augustus 2006 het verskeie belowende nuwe spelers na vore gekom. Noemenswaardig is veral die linkerarm ortodokse draaibalbouler Monty Panesar, die eerste Sikh wat vir Engeland toetskrieket gespeel het, en die linkshandige aanvangskolwer Alastair Cook. Die 2006/07-As-reeks is gretig afgewag en volgens verwagtinge sou dit ’n vlak van mededinging lewer soortgelyk aan die 2005-reeks. Engeland het onder sy kaptein Flintoff, wat die beseerde Vaughan vervang het, egter al die vyf toetse verloor en sodoende die eerste platgelope As-reeks in 86 jaar gely.

Tydens die Krieketwêreldbeker 2007 in Wes-Indië het Engeland teen die meeste toetsspanne, behalwe vir Wes-Indië en Bangladesj, verloor; hoewel hulle ook nederlae teen die nietoetsspanne vermy het. Nietemin het die nieindrukwekkende manier van die meeste van hul oorwinnings in die toernooi, saam met die swak nederlae teen Nieu-Seeland, Australië en Suid-Afrika, baie kommentators die Engelse span laat kritiseer oor die wyse wie die Engelse span die eendagwedstryd benader het. Ná die tussenrondte is Engeland uit die toernooi uitgeskakel. Die afrigter Duncan Fletcher het ná agt jaar in die pos bedank en is deur die voormalige Sussex-afrigter, Peter Moores, opgevolg. Tydens die eerste T20I-wêreldbeker 2007 in Suid-Afrika het Engeland ook gesukkel en is in die tussenrondte uitgeskakel.

In 2007/08 het Engeland na beide Sri Lanka en Nieu-Seeland getoer, hulle het die eerste reeks met 0–1 verloor en die tweede een met 2–1 gewen. Hierdie reekse is tuis in Mei 2008 met ’n 2–0-oorwinning oor die besoekende Nieu-Seeland opgevolg, wat die druk op Moores verminder het – nadat hy nie maklik met sy span was nie, veral die sterkolwer Kevin Pietersen. Pietersen het Vaughan in Junie 2008 as kaptein opgevolg, nadat Engeland tuis deur Suid-Afrika met 2–1 verslaan is. Die swak verhouding tussen die twee het kop uitgesteek tydens die 2008/09-toer na Indië. Engeland het die reeks met 0–1 verloor en albei mans het van hul poste bedank, alhoewel Pietersen by die Engelse span aangebly het. Moores is as afrigter deur die Zimbabwiese Andy Flower vervang, wat die een of ander verandering saamgebring het. Teen hierdie agtergrond het Engeland onder kaptein Andrew Strauss na Wes-Indië getoer en, ná ’n teleurstellende optrede, dié toetsreeks met 0–1 verloor. Tydens die T20I-wêreldbeker 2009 is die gasheer Engeland weer in die tussenrondte uitgeskakel.

Engeland speel teen Australië op Lord’s-krieketveld in die 2009 Die As-reeks

Tydens die 2009-As-reeks is die eerste toetswedstryd in Wallis, op Sophia Gardens in Cardiff, gespeel. Engeland het die wedstryd danksy ’n laaste paaltjie-stand deur deur die boulers James Anderson en Panesar geëwenaar. ’n Oorwinning vir elke span het gevolg totdat die reeks op The Oval beslis is. Danksy die fyn boulwerk deur beide Stuart Broad en Graeme Swann, asook ’n debuut-honderdtal deur Jonathan Trott, het Engeland die As-urn herwin.

Aanhoudende probleme in die korter vorme

Ná ’n onbesliste 2009/10-toetsreeks in Suid-Afrika het Engeland sy eerste IKR wêreldkampioenskap, die T20I-wêreldbeker in 2010, met ’n oorwinning van sewe paaltjies oor Australië in Barbados gewen. Die volgende winter het hulle tydens die 2010/11-As-reeks Australië met 3–1 verslaan en sodoende die urn behou, dit was hul eerste reeksoorwinning in Australië in 24 jaar. Daarbenewens was al drie oorwinnings met een beurt – die eerste keer wat ’n toerende span drie beurtoorwinnings in ’n enkele toetsreeks aangeteken het. Cook is as speler van die reeks met 766 lopies aangewys.

Engeland het gesukkel om by sy toetsvorm tydens die Krieketwêreldbeker 2011 in Bangladesj, Indië en Sri Lanka aan te sluit. Ondanks hul oorwinning oor Suid-Afrika en die gelykop teen die latere kampioen Indië het Engeland skoknederlae teen Ierland en Bangladesj gely, voordat hulle in die kwarteindstryd deur Sri Lanka uitgeskakel is. Engeland het egter sy uitstekende prestasies in toetskrieket voortgesit en op 13 Augustus 2011 het hulle die eerste plek op de IKR se ranglys in toetskrieket behaal, nadat hulle 4–0-skoonskip met Indië afgereken het; dit was hul sesde agtereenvolgende reeksoorwinning en agste in die laaste nege reekse. Engeland het hierdie status egter net een jaar behou – nadat hulle gedurende die winter met 0–3 in Pakistan verloor het en met 2–0 deur Suid-Afrika verslaan is; die Proteas het toe Engeland op die eerste plek van die ranglys vervang. Dit was hul eerste reeksnederlaag tuis sedert 2008, teen dieselfde teenstander. Ná hierdie nederlaag het Strauss as kaptein bedank en sy uittrede uit krieket aangekondig. Cook, wat reeds kaptein van die EDI-span was, het Strauss opgevolg en Engeland na ’n 2–1-oorwinning in Indië gelei – hul eerste in dié land sedert 1984/85. Hy het die eerste kaptein geword wat honderdtalle in sy eerste vyf toetse aanteken en het Engeland se leidende honderdtal-behaaler met 23 honderdtalle agter sy naam. Tydens die T20I-wêreldbeker 2012 in Sri Lanka is Engeland in die Super 8 uitgeskakel.

Op pad na wêreldklas

Wedstryd tussen Australië en Engeland tydens die Krieketwêreldbeker 2015 op Melbourne-krieketveld

Die Engelse nasionale krieketspan word ná hul oorwinning tydens die Krieketwêreldbeker 2019 deur die destydse eerste minister Theresa May ontvang

Die Engelse span nadat hulle die T20I-wêreldbeker 2022 gewen het

Nadat hulle tydens die Kampioenetrofee 2013 as naaswenner geëindig het, het Engeland in opeenvolgende As-reekse teen Australië te staan gekom. ’n 3–0-tuisoorwinning het aan Engeland die urn vir die vierde keer in vyf reekse besorg. Tydens die terugreeks is hulle in ’n 0–5-nederlaag egter heeltemal gesloop, hul tweede As-platloop in minder as ’n dekade. Hul ellende is vererger nadat die kolwer Jonathan Trott die toer weens ’n stresverwante siekte vroeg moes verlaat en die aftrede van die draaier Graeme Swann binne-in die reeks. Ná dié toer het die hoofafrigter Flower van sy pos bedank, terwyl Pietersen vir onbepaalde tyd uit die Engelse span geskors is. Flower is deur sy voorganger Moores opgevolg, maar laasgenoemde is vir ’n tweede keer ná ’n reeks teleurstellende vertonings, insluitende die vroeë uitskakelings tydens beide die T20I-wêreldbeker 2014 in Bangladesj (ná die Super 10) en die Krieketwêreldbeker 2015 in Australië en Nieu-Seeland (Bangladesj het op koste van Engeland gevorder), afgedank. Hy is deur die Australiër Trevor Bayliss opgevolg wat toesig gehou het oor die opswaai van die EDI-span, insluitende reeksoorwinnings oor beide Nieu-Seeland en Pakistan. In toetskrieket het Engeland die As-reeks in die somer van 2015 met 3–2 gewen. Tydens die T20I-wêreldbeker 2016 in Indië het Engeland die eindstryd gehaal, maar hulle is deur Wes-Indië verslaan. In die volgende As-reeks 2017–18 het Australië die urn herower en dit in die As-reekse van 2019, 2021–22 en 2023 verdedig.

Die gasheer Engeland het die Krieketwêreldbeker 2019 as gunsteling betree, nadat hulle vir meer as een jaar op die eerste plek van die EDI ranglys was. Skoknederlae teen Pakistan en Sri Lanka tydens die groepfase het hulle op die randjie van uitskakeling gelaat, waardeur Engeland sy twee oorblywende wedstryde teen Indië en Nieu-Seeland moes wen om hul plek in die halfeindrondte te bespreek. Engeland het daarin geslaag en sy veldtog voortgesit, en ná ’n oorwinning oor Australië in die halfeindstryd op Edgbaston met agt paaltjies het Engeland vir die eerste keer sedert 1992 die eindstryd gehaal. Die eindstryd teen Nieu-Seeland op Lord’s word as een van die beste en mees dramatiese krieketwedstryde nog beskryf, en sommige beskou dit as die “beste EDI in die krieketgeskiedenis”, nadat beide die wedstryd en die daaropvolgende Superboulbeurt gelykop geëindig het en Engeland die laaste boulbeurt van hul beurt met 14 lopies agter Nieu-Seeland betree. Engeland het die eindstryd gewen net omdat hulle meer grenshoue as Nieu-Seeland tydens die wedstryd aangeteken het, waardeur Engeland sy eerste Krieketwêreldbekertitel in sy vierde eindstrydverskyning inpalm.

Tydens die T20I-wêreldbeker 2021 se Super 12 in Oman en die Verenigde Arabiese Emirate het Engeland agtereenvolgens Wes-Indië, Bangladesj, Australië en Sri Lanka geklop, voordat hulle in die laaste groepwedstryd deur Suid-Afrika verslaan is. Nogtans het die Engelse hul groep in die eerste plek afgesluit en tot die halfeindrondte gevorder, waar hulle deur Nieu-Seeland met vyf paaltjies verslaan is. Tydens die T20I-wêreldbeker 2022 se Super 12 in Australië het Engeland Afghanistan, Nieu-Seeland en Sri Lanka verslaan, terwyl die wedstryd teen die gasheer weens reën afgelas is en hulle die deur reën beïnvloede wedstryd teen Ierland verloor het. Daarmee het die Engelse hul groep in die tweede plek afgesluit en tot die halfeindrondte gevorder, waar hulle Indië met tien paaltjies geklop en die eindstryd gehaal het. In die eindstryd het Engeland Pakistan met vyf paaltjies verslaan en sodoende sy tweede T20I-wêreldbekertitel ingepalm. Daarmee het Engeland die eerste mansspan geword wat beide die krieketwêreldbekertitel en die T20I-wêreldbekertitel op dieselfde tydstip gehou het. Engeland het sowel die Wêreldtoetskampioenskap 2019–2021 as die Wêreldtoetskampioenskap 2021–2023 in die vierde plek afgesluit. Tydens die Krieketwêreldbeker 2023 se groepfase in Indië het die verdedigende kampioen gesukkel en nederlae gely teen Nieu-Seeland, Afghanistan, Suid-Afrika, Sri Lanka, Indië en Australië, terwyl hulle slegs oorwinnings oor Bangladesj, Nederland en Pakistan kon aanteken. Engeland se nederlaag teen Afghanistan was hul eerste teen dié opponent. Troosprys was die regstreekse kwalifisering vir die Kampioenetrofee 2025 in Pakistan. Tydens die T20I-wêreldbeker 2024 in die Verenigde State en Wes-Indië het die verdedigende kampioen na die halfeindstryd deurgedring, maar hulle het ’n swak nederlaag gely teen Indië.

Kleure

Tydperk	Truiverskaffer	Hempborg
1994–1996	–	Tetley Bitter
1996–1998	Asics
1998–2000		Vodafone
2000–2008	Admiral
2008–2010	Adidas
2010–2014		Brit Insurance
2014–2017		Waitrose
2017–2021	New Balance	NatWest
2021–2022		Cinch
sedert 2022	Castore

Die Engelse nasionale krieketspan tydens die As-reeks in 2015

Wanneer Engeland toetskrieket speel, vertoon hul wit krieketklere die drie leeus op die linkerkant van die trui en beide die naam en kenteken van die borg Cinch op die regterkant. Engelse veldwerkers mag ’n donkerblou pet of wit sonhoed met die EKR se embleem in die sentrum dra. Helms is ook donkerblou geverf. Voor 1997 het die trui die Toets- en Countykrieketraad (TCKR) se kenteken met ’n leeu en stompe op die trui vertoon, terwyl die helms, truie en pette die drie leeus vertoon het.

In die korter vorme van krieket vertoon Engeland se EDI- en T20I-truie die Cinch-kenteken oor die middel, met die drie leeus op die linkerkant van die trui en New Balance se kenteken op die regterkant. In EDIs bestaan die trui uit ’n blou hemp met donkerblou broeke, terwyl die T20I-trui uit ’n vlamrooi trui en donkerblou broeke bestaan. Tydens IKR-toernooie in die korter vorme van krieket word ’n veranderde trui-ontwerp gebruik met die borg se kenteken op die mou en ENGLAND oor die bors.

Oor die jare heen het Engeland se EDI-trui verskeie skakerings van blou (soos ’n ligblou gedurende die middel-1990’s, toe dit deur ’n helderblou vervang is) gebruik met die soms gebruikte heeltemal rooi trui.

Engeland se trui word vervaardig deur die Britse maatskappy Castore, wat in April 2022 by die vorige uitruster New Balanace oorgeneem het. In Februarie 2021 het die Engelse en Walliese Krieketraad aangekondig dat die truiborg NatWest deur Cinch, ’n aanlynmarkplek vir tweedehandse motors, vervang sal word.

Tuisstadions

Edgbaston

Headingley

The Oval

Lord’s

Old Trafford

Riverside

Bramall Lane

Sophia Gardens

Rose Bowl

Trent Bridge

Huidige Engelse krieketstadions wat tydens toetswedstryde ingespan word

Net soos ander vername krieketlande soos Australië, Bangladesj, Ierland, Indië, Nieu-Seeland, Pakistan, Sri Lanka, Suid-Afrika, Wes-Indië en Zimbabwe beskik Engeland oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Engelse nasionale krieketspan span vir hul krieketwedstryde eerder ’n verskeidenheid stadions dwarsdeur Engeland in.

Die Engelse nasionale krieketspan het tot dusver tien tuisstadions tydens toetswedstryde ingespan:

No.	Stadion	Plek	Eerste toets
1	The Oval	Londen	6 September 1880
2	Old Trafford-krieketveld	Manchester	10 Julie 1884
3	Lord’s	Londen	21 Julie 1884
4	Trent Bridge	Nottingham	1 Junie 1899
5	Headingley-stadion (Headingley)	Leeds	29 Junie 1899
6	County-krieketveld (Edgbaston)	Birmingham	29 Mei 1902
7	Bramall Lane	Sheffield	3 Julie 1902
8	County-krieketveld (Riverside)	Chester-le-Street	5 Junie 2003
9	SWALEC-stadion (Sophia Gardens)	Cardiff	8 Julie 2009
10	Rose Bowl	Southampton	16 Junie 2011

Krieketwêreldbekerstadions

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Krieketwêreldbeker 1975, Krieketwêreldbeker 1979, Krieketwêreldbeker 1983, Krieketwêreldbeker 1999 en Kampioenetrofee 2004.

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: T20I-wêreldbeker 2009, Kampioenetrofee 2013, Kampioenetrofee 2017, Krieketwêreldbeker 2019 en T20I-wêreldbeker 2030.

City Square in Leeds, Wes-Yorkshire, tydens die Krieketwêreldbeker 2019

Engeland het reeds vyf keer as gasheer van krieketwêreldbekertoernooie opgetree, meer as enige ander krieketland. Vervolgens is op Lord’s vyf eindwedstryde aangebied, meer as op enige ander krieketstadion.

Die eerste twee krieketwêreldbekertoernooie is op Engeland se ses tradisionele krieketstadions aangebied: Lord’s, The Oval, Edgbaston, Old Trafford, Trent Bridge en Headingley. Die derde Krieketwêreldbeker in 1983 is op 15 stadions dwarsdeur Engeland en Wallis aangebied. Die Krieketwêreldbeker 1999 is saam deur Engeland, Skotland, Ierland, Nederland en Wallis aangebied, waarvan Engeland die meeste wedstryde aangebied het en die nominale gasheer was. Die Krieketwêreldbeker 2019 is in beide Engeland en Wallis aangebied.

Engeland het ook al drie Kampioenetrofeë aangebied, meer as enige ander krieketland. Daarbenewens is die T20I-wêreldbeker 2009 in Engeland aangebied. Saam met Ierland en Skotland sal Engeland die T20I-wêreldbeker 2030 aanbied.

Speelstyl

Die styl van elke nasionale krieketspan word sterk deur die geografiese en klimatiese besonderhede gekenmerk. In die milde Engelse klimaat speel die spoed en draaiballe ’n minder belangrike rol as dit byvoorbeeld op die harde Suid-Afrikaanse kolfblaaie die geval is. Aangesien die krieketbal met sy naat nie ’n perfekte koeël vorm nie, is vroeg die tegniek van naatboulwerk ontwikkel, waartydens die bal deur die bouler tydens die aflewering met die naat na boontoe gehou word; indien die naat die kolfblad tref, kan die bal met ’n sywaartse beweging moeilikhede vir die kolwer veroorsaak. Hierdie tegniek, saam met draaiballe, waartydens die bal met ’n draai afgelewer word, is vir meer Engelse toetsoorwinnings verantwoordelik as alle andere tegnieke. Hierdie tegnieke was van ’n besondere belangrikheid voordat die praktyk gevestig het om kolfblaaie voor reën te beskerm, aangesien ’n vinnige boulwerk op ’n nat oppervlak net ’n klein invloed het.

Aanhangerskultuur

Die Engelse nasionale krieketspan word tydens oorsese toere deur die Barmy Army begelei, wat eens ’n informele groep krieketaanhangers was maar nou ’n soort maatskappy is wat sy lede van kaartjies voorsien om die nasionale span tydens hul oorsese toere te kan vergesel. Dit het tydens die Ashes-toer 1994/95 ontstaan en is deur Paul Burnham gestig.

Wedywering met ander nasionale spanne

Die As is die oudste trofee in internasionale krieket en word sedert 1882 tussen Engeland en Australië uitgespeel

Sedert die eerste toets op 15–19 Maart 1877 handhaaf Engeland ’n wedywering met Australië wat in die kompetisie om die As neerslag vind, die mees tradisionele en belangrikste wedywering in internasionale krieket. Dit vom deel van die sedert die laat 19de eeu bestaande intensiewe, sportiewe wedywering tussen Engeland en Australië, wat ook in ander sportsoorte (veral rugby en die Statebondspele) ’n besondere status geniet.

Internasionale toere

Soos gebruiklik sedert die begin van internasionale krieket, onderneem die Engelse nasionale krieketspan deels maandelange oorsese toere, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaasliksaamgestelde spanne en klubspanne speel. Eweneens huisves hulle ander nasionale spanne wat na Engeland toer. Gedurende die plaaslike somer tree hulle as gasheer op of onderneem op hul beurt toere deur die ander krieketlande van die Noordelike Halfrond en gedurende die plaaslike winter onderneem hulle toere deur krieketlande van die Suidelike Halfrond. Die bekendste en mees tradisionele, want oudste trofee, wat tydens die toere uitgespeel word, is die As waarom Engeland en Australië sedert 1882 meeding. Sedertdien het ander trofeë bygekom, waarom Engeland teen ander nasionale spanne meeding. Net so speel Engeland in toetskrieket sedert 1951/52 teen Indië in Indië om die Anthony de Mello-trofee, sedert 2007 teen Indië in Engeland om die Pataudi-trofee en sedert 2024/25 teen Nieu-Seeland om die Crowe-Thorpe-trofee. Van 1963 tot 2020 is teen Wes-Indië om die Wisden-trofee gespeel; laasgenoemde is in 2021/22 deur die Richards-Botham-trofee vervang.

Spelers

Bekende spelers

Geoffrey Boycott

Denis Compton (1936)

W.G. Grace (ca. 1902)

George Lohmann (1895)

28 voormalige Engelse spelers is vir hul uitstekende prestasies in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem:

Speler	Posisie	Inskrywing
Sydney Barnes	Bouler	2009
Ken Barrington	Kolwer	2010
Alec Bedser	Bouler	2009
Ian Botham	Veelsydig	2009
Geoffrey Boycott	Aanvangskolwer	2009
Denis Compton	Bouler	2009
Alastair Cook	Aanvangskolwer	2024
Colin Cowdrey	Kolwer	2009
Ted Dexter	Kolwer	2021
Graham Gooch	Kolwer	2009
David Gower	Kolwer	2009
W.G. Grace	Veelsydig	2009
Tom Graveney	Kolwer	2009
Wally Hammond	Kolwer	2009
Jack Hobbs	Aanvangskolwer	2009
Len Hutton	Aanvangskolwer	2009
Alan Knott	Paaltjiewagter-Kolwer	2009
Jim Laker	Bouler	2009
Harold Larwood	Bouler	2009
George Lohmann	Bouler	2016
Peter May	Kolwer	2009
Wilfred Rhodes	Veelsydig	2009
Brian Statham	Bouler	2009
Herbert Sutcliffe	Kolwer	2009
Fred Trueman	Bouler	2009
Derek Underwood	Bouler	2009
Bob Willis	Bouler	2021
Frank Woolley	Veelsydig	2009

Spelerstatistieke

Altesaam het vir Engeland 713 spelers toets-, 274 spelers EDI- en 101 spelers T20I-wedstryde gespeel. Vervolgens die spelers, wat vir die Engelse span die meeste lopies aangeteken en die meeste paaltjies geneem het.

Lopies

Toets				EDI				T20I
Speler	Tydperk	Toetse	Lopies	Speler	Tydperk	EDIs	Lopies	Speler	Tydperk	T20Is	Lopies
Alastair Cook	2006–2018	161	12 472	Eoin Morgan	2009–2022	225	6 957	Jos Buttler	2011–hede	124	3 264
Joe Root	2012–hede	140	11 736	Joe Root	2013–2023	171	6 522	Eoin Morgan	2009–2022	115	2 458
Graham Gooch	1975–1995	118	08 900	Ian Bell	2004–2015	161	5 416	Alex Hales	2011–2022	075	2 074
Alec Stewart	1990–2003	133	08 463	Paul Collingwood	2001–2011	197	5 092	Dawid Malan	2017–2023	062	1 892
David Gower	1978–1992	117	08 231	Jos Buttler	2012–hede	181	5 022	Jonny Bairstow	2011–hede	080	1 671
Korrek teen: 28 Junie 2024				Korrek teen: 28 Junie 2024				Korrek teen: 28 Junie 2024

Paaltjies

Toets				EDI				T20I
Speler	Tydperk	Toetse	Paaltjies	Speler	Tydperk	EDIs	Paaltjies	Speler	Tydperk	T20Is	Paaltjies
James Anderson	2003–hede	187	700	James Anderson	2002–2015	194	269	Adil Rashid	2009–hede	114	120
Stuart Broad	2007–2023	167	604	Darren Gough	1994–2006	158	234	Chris Jordan	2014–hede	095	108
Ian Botham	1977–1992	102	383	Adil Rashid	2009–hede	135	199	Stuart Broad	2006–2014	056	065
Bob Willis	1971–1984	090	325	Stuart Broad	2006–2016	121	178	Sam Curran	2019–hede	051	052
Fred Trueman	1952–1965	067	307	Chris Woakes	2011–2023	122	173	Graeme Swann	2008–2012	039	051
Korrek teen: 28 Junie 2024				Korrek teen: 28 Junie 2024				Korrek teen: 28 Junie 2024

Spankapteins

Tot op hede was 81 spelers reeds die kaptein vir Engeland tydens ’n toetswedstryd, 36 tydens ’n EDI en tien tydens ’n T20I.

Toets			EDI		T20I
No.	Naam	Tydperk	Naam	Tydperk	Naam	Tydperk
1	James Lillywhite	1877	Ray Illingworth	1971–1973	Michael Vaughan	2005–2007
2	Lord Harris	1879–1884	Brian Close	1972	Andrew Strauss	2006–2009
3	Alfred Shaw	1881–1882	Mike Denness	1973–1975	Paul Collingwood	2007–2011
4	Albert N. Hornby	1882–1884	John Edrich	1975	Alastair Cook	2009
5	Eerbare Ivo Bligh	1882–1883	Alan Knott	1976	Stuart Broad	2011–2014
6	Arthur Shrewsbury	1884–1887	Tony Greig	1976	Graeme Swann	2011
7	Allan Steel	1886–1888	Mike Brearley	1977–1980	Eoin Morgan	2012–2022
8	Walter Read	1888–1892	Geoffrey Boycott	1977–1978	James Tredwell	2013
9	W.G. Grace	1888–1899	Bob Willis	1978–1984	Jos Buttler	2015–hede
10	C. Aubrey Smith	1889	Ian Botham	1980–1981	Moeen Ali	2020–2022
11	Monty Bowden	1889	Keith Fletcher	1981–1982
12	Andrew Stoddart	1893–1898	David Gower	1984–1989
13	Sir Tim O’Brien	1896	Norman Gifford	1985
14	Lord Hawke	1896–1899	Mike Gatting	1986–1988
15	Archie MacLaren	1897–1909	John Emburey	1987
16	Plum Warner	1903–1906	Graham Gooch	1988–1993
17	Eerbare Stanley Jackson	1905	Allan Lamb	1990
18	Tip Foster	1907	Alec Stewart	1992–2003
19	Frederick Fane	1907–1910	Mike Atherton	1994–1997
20	Arthur Jones	1908	Nasser Hussein	1997–2003
21	H. D. G. Leveson-Gower	1910	Adam Hollioake	1997–1999
22	Johnny Douglas	1911–1924	Graham Thorpe	2001
23	C. B. Fry	1912	Marcus Trescothick	2001–2005
24	Lionel Tennyson	1921	Michael Vaughan	2003–2007
25	Frank Mann	1922–1923	Andrew Flintoff	2006–2007
26	Arthur Gilligan	1924–1925	Andrew Strauss	2006–2011
27	Arthur Carr	1926–1929	Paul Collingwood	2007–2009
28	Percy Chapman	1926–1931	Kevin Pietersen	2008
29	Rony Stanyforth	1927–1928	Alastair Cook	2010–2014
30	Greville Stevens	1928	Eoin Morgan	2011–2022
31	Jack White	1929	Stuart Broad	2014
32	Harold Gilligan	1930	James Taylor	2015
33	Eerbare Freddie Calthorpe	1930	Jos Buttler	2016–hede
34	Bob Wyatt	1930–1935	Ben Stokes	2021
35	Douglas Jardine	1931–1934	Moeen Ali	2022
36	Cyril Walters	1934	Zak Crawley	2023
37	Gubby Allen	1936–1948
38	Walter Robins	1937
39	Wally Hammond	1938–1947
40	Norman Yardley	1947–1950
41	Ken Cranston	1948
42	George Mann	1948–1949
43	Freddie Brown	1949–1951
44	Nigel Howard	1951–1952
45	Donald Carr	1952
46	Len Hutton	1952–1955
47	David Sheppard	1954
48	Peter May	1955–1961
49	Colin Cowdrey	1959–1969
50	Ted Dexter	1961–1964
51	M. J. K. Smith	1964–1966
52	Brian Close	1966–1967
53	Tom Graveney	1968
54	Ray Illingworth	1969–1973
55	Tony Lewis	1972–1973
56	Mike Denness	1974–1975
57	John Edrich	1975
58	Tony Greig	1975–1977
59	Mike Brearley	1977–1981
60	Geoffrey Boycott	1978
61	Ian Botham	1980–1981
62	Keith Fletcher	1981–1982
63	Bob Willis	1982–1984
64	David Gower	1982–1989
65	Mike Gatting	1986–1988
66	John Emburey	1988
67	Chris Cowdrey	1988
68	Graham Gooch	1988–1993
69	Allan Lamb	1990
70	Alec Stewart	1993–2001
71	Mike Atherton	1993–2001
72	Nasser Hussain	1999–2003
73	Mark Butcher	1999
74	Michael Vaughan	2003–2008
75	Marcus Trescothick	2004–2005
76	Andrew Flintoff	2006–2007
77	Andrew Strauss	2006–2012
78	Kevin Pietersen	2008
79	Alastair Cook	2010–2016
80	Joe Root	2017–2022
81	Ben Stokes	2020–hede

Rekords

Toetsrekord teen ander lande

Teenstander	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	Onbeslis	% Gewen	Eerste oorwinning
Australië	361	112	152	0	97	31,02	31 Maart 1877
Bangladesj	10	9	1	0	0	90,00	21 Oktober 2003
Ierland	2	2	0	0	0	100,00	24 Julie 2019
Indië	136	51	35	0	50	37,50	25 Junie 1932
Nieu-Seeland	112	52	13	0	47	46,42	10 Januarie 1930
Pakistan	89	29	21	0	39	32,58	1 Julie 1954
Sri Lanka	36	17	8	0	11	47,22	17 Februarie 1982
Suid-Afrika	156	66	35	0	55	42,30	12 Maart 1889
Wes-Indië	163	51	59	0	53	31,28	23 Junie 1928
Zimbabwe	6	3	0	0	3	50,00	18 Mei 2000
Algeheel	1071	392	324	0	355	36,60	31 Maart 1877
Rekords volledig tot en met toets #2537 op 30 Maart–3 April 2024. Laaste keer hersien op 28 Junie 2024.

Wêreldtoetskampioenskap

• 2019–2021: Vierde plek
• 2021–2023: Vierde plek
• 2023–2025: gekwalifiseer

EDI-rekord teen ander lande

Teenstander	Wedstryde	Gewen	Verloor	Gelykop	Onbeslis	% Gewen	Eerste oorwinning
t. Toetslande
Afghanistan	3	2	1	0	0	66,67	13 Maart 2015
Australië	156	63	88	2	3	40,38	24 Augustus 1972
Bangladesj	25	20	5	0	0	80,00	5 Oktober 2000
Ierland	15	11	2	0	2	73,33	13 Junie 2006
Indië	107	44	58	2	3	41,12	13 Julie 1974
Nieu-Seeland	96	44	45	3	4	45,83	18 Julie 1973
Pakistan	92	57	32	0	3	61,95	23 Desember 1977
Sri Lanka	79	38	37	1	3	48,10	13 Februarie 1982
Suid-Afrika	70	30	34	1	5	42,85	12 Maart 1992
Wes-Indië	105	53	46	0	6	50,47	5 September 1973
Zimbabwe	30	21	8	0	1	70,00	7 Januarie 1995
t. Assosiaatlede
Kanada	2	2	0	0	0	100,00	13 Junie 1979
Kenia	2	2	0	0	0	100,00	24 Maart 2007
Namibië	1	1	0	0	0	100,00	19 Februarie 2003
Nederland	7	7	0	0	0	100,00	22 Februarie 1996
Oos-Afrika	1	1	0	0	0	100,00	14 Junie 1975
Skotland	5	3	1	0	1	60,00	19 Junie 2010
Verenigde Arabiese Emirate	1	1	0	0	0	100,00	18 Februarie 1996
Algeheel	797	400	357	9	31	50,18	24 Augustus 1972
Rekords volledig tot en met EDI #4745 op 18 Maart 2024. Laaste keer hersien op 28 Junie 2024. Wenpersentasies sluit onbesliste wedstryde uit en tel gelykop as ’n halwe oorwinning.

Krieketwêreldbekerrekord

Jaar	Uitslag
1975	Halfeindrondte
1979	Naaswenner
1983	Halfeindrondte
1987	Naaswenner
1992	Naaswenner
1996	Kwarteindrondte
1999	Groepfase
2003	Groepfase
2007	Super 8
2011	Kwarteindrondte
2015	Groepfase
2019	Kampioen
2023	Groepfase
2027	N.v.t.
2031	N.v.t.

Kampioenetrofeerekord

Jaar	Uitslag
1998	Kwarteindrondte
2000	Kwarteindrondte
2002	Groepfase
2004	Naaswenner
2006	Groepfase
2009	Halfeindrondte
2013	Naaswenner
2017	Halfeindrondte
2025	gekwalifiseer
2029	N.v.t.

T20I-rekord teen ander lande

Teenstander	Wedstryde	Gewen	Verloor	Gelykop	Onbeslis	% Gewen	Eerste oorwinning
t. Toetslande
Afghanistan	3	3	0	0	0	100,00	21 September 2012
Australië	24	11	11	0	2	45,83	13 Junie 2005
Bangladesj	4	1	3	0	0	25,00	27 Oktober 2021
Ierland	2	0	1	0	1	0,00	–
Indië	24	11	13	0	0	45,83	14 Junie 2009
Nieu-Seeland	27	15	10	1	1	55,56	5 Februarie 2008
Pakistan	31	20	9	1	1	64,51	7 Junie 2009
Sri Lanka	14	10	4	0	0	71,42	13 Mei 2010
Suid-Afrika	26	12	13	0	1	46,15	13 November 2009
Wes-Indië	30	13	17	0	0	43,33	29 Junie 2007
Zimbabwe	1	1	0	0	0	100,00	13 September 2007
t. Assosiaatlede
Namibië	1	1	0	0	0	100,00	15 Junie 2024
Nederland	2	0	2	0	0	0,00	–
Oman	1	1	0	0	0	100,00	13 Junie 2024
Skotland	1	0	0	0	1	0,00	–
Verenigde State	1	1	0	0	0	100,00	23 Junie 2024
Algeheel	192	100	83	2	7	52,08	13 Junie 2005
Rekords volledig tot en met T20I #2724 op 27 Junie 2024. Gelykop verwys na wedstryde wat deur ’n valbyl (soos ’n Superboulbeurt) beslis is. Wenpersentasies sluit onbesliste wedstryde uit en tel gelykop as ’n halwe oorwinning (ongeag die valbyl).

T20I-wêreldbekerrekord

Jaar	Uitslag
2007	Super 8
2009	Super 8
2010	Kampioen
2012	Super 8
2014	Super 10
2016	Naaswenner
2021	Halfeindrondte – teen Nieu-Seeland
2022	Kampioen
2024	Halfeindrondte – teen Indië
2026	gekwalifiseer
2028	N.v.t.
2030	N.v.t.

Sien ook

• Engelse nasionale rugbyspan

Verdere leesstof

• (en) John Major (2009). More Than A Game: The Story of Cricket’s Early Years. Londen: Harper Collins. ISBN 978-0-00-728011-7.
• (en) D. Birley (2003). A Social History of English Cricket. Londen: Aurum Press. ISBN 1-85410-941-3.
• (en) D. Frith (1990). Australia versus England: a pictorial history of every Test match since 1877. Victoria: Penguin Books. ISBN 0-670-90323-X.
• (en) Ralph Barke; Irving Rosenwater (1969). England v Australia: A compendium of Test cricket between the countries 1877–1968. B.T. Batsford. ISBN 0-7134-0317-9.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) H. T. Waghorn (1899). Cricket Scores, Notes, etc. (1730–1773). Blackwood.
• (en) Simon Wilde (2023). The Tour: The Story of the England Cricket Team Overseas 1877–2022. Simon & Shuster.

Eksterne skakels

• (en) Amptelike webwerf van die Engelse en Walliese Krieketraad
• (en) Webwerf van die Barmy Army, ’n Engelse ondersteunersgroep
• (en) Engeland op ESPNcricinfo
• (en) Engeland by die IKR