Ierse nasionale rugbyspan

Die Ierse nasionale rugbyspan (Engels: Ireland national rugby union team; Iers-Gaelies: Foireann rugbaí náisiúnta na hÉireann) is die nasionale rugbyspan wat die hele Ierland (beide die Republiek Ierland en Noord-Ierland) tydens internasionale wedstryde (toetswedstryde) verteenwoordig. Rugby word in Ierland deur die Ierse Rugbyvoetbalunie (Irish Rugby Football Union, IRFU) geadministreer. Ierland neem jaarliks aan die Sesnasies-toernooi deel, saam met Engeland, Frankryk, Italië, Skotland en Wallis. Ierland is ook een van die lande wat deel uitmaak van die Britse en Ierse Leeus – spelers wat vir Ierland mag speel mag dus ook gekies word vir die Leeus.

Ierland
Unie		Ierse Rugbyvoetbalunie (IRFU)
Bynaam(e)		die XV van die klawer
Embleem		Klawerblaar
Stadion		Aviva-stadion, Dublin
Kapasiteit		51 700
Afrigter(s)		Andy Farrell (sedert 2019)
Kaptein(s)		Peter O’Mahony
Spankleure		Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse		Brian O’Driscoll (133)
Meeste punte		Jonathan Sexton (1 108)
Meeste drieë		Brian O’Driscoll (46)
Eerste internasionale wedstryd
Engeland 7–0 Ierland (Londen, Engeland; 15 Februarie 1875)
Grootste oorwinning
Verenigde State 3–83 Ierland (Manchester, New Hampshire; 10 Junie 2000)
Grootste nederlaag
Nieu-Seeland 60–0 Ierland (Hamilton, Nieu-Seeland; 23 Junie 2012)
Wêreldbeker
Verskynings		10/10 (Eerste in 1987)
Beste uitslag		Kwarteindrondte in 1987, 1991, 1995, 2003, 2011, 2015, 2019 en 2023
Unie webwerf
www.irishrugby.ie

Ierland se belangrikste internasionale verskyning is tydens die vierjaarlikse rugbywêreldbekertoernooi wat sedert 1987 beslis word. Sedert die eerste Rugbywêreldbekertoernooi in 1987 het die span aan al tien toernooie deelgeneem en agt keer, behalwe vir 1999 en 2007, tot die kwarteindrondte gevorder. Ierse rugby dateer terug na 1875 toe Ierland deur Engeland in hulle eerste internasionale rugbywedstryd geklop is. Sedert die voorganger van die Vyf- en Sesnasiestoernooi, die Tuisnasies in 1883 begin is, is die span 16 keer as die kampioen gekroon en het nog nege ander kere die titel gedeel. Sedert Italië in 2000 by die kompetisie aangesluit het om die Sesnasies te vorm het Ierland ses titels verower, mees onlangs in 2024.

Ierse spelers dra tradisioneel groen truie, wit broeke en groen kouse. Die span se tuisstadion is Aviva in Dublin waar hulle vir die eerste keer in 2010 gespeel het. Die beheerliggaam Wêreldrugby beskou Ierland as ’n vlak-een rugbyland. Die Ierse rugbyspan is tans (Maart 2024) tweede op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys en in 2018 is die Ierse rugbyspan deur Wêreldrugby as die “span van die jaar” aangewys. Twaalf voormalige Ierse rugbyspelers is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem.

Die Ierse nasionale rugbyspan is in die rugbywêreld uniek, aangesien dit die hele Ierland verteenwoordig en nie net een onafhanklike staat nie. Spelers uit beide die Republiek Ierland en Noord-Ierland, een van die vier lande van die Verenigde Koninkryk, mag vir die Ierse rugbyspan uitdraf. Vervolgens gebruik die Ierse rugbyspan nóg een van die lande se volksliedere, nóg een van hul vlae as ’n verteenwoordigende simbool; pleks daarvan gebruik die Ierse nasionale rugbyspan sy eie vlag – dié van die Ierse Rugbyvoetbalunie – en himne. Alternatiewelik betree die span die veld met beide die vlae van Ierland en Ulster, waartoe die ses Ierse graafskappe in Noord-Ierland behoort. As gevolg van die gemeensame span vir beide die Republiek Ierland en Noord-Ierland word die Ierse nasionale rugbyspan, net soos die soortgelyke Ierse nasionale hokkiespan en die Ierse nasionale krieketspan, as ’n belangrike simbool vir vrede en samewerking op die polities verdeelde eiland Ierland beskou.

Beheerliggaam

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Ierse Rugbyvoetbalunie.

Die vier provinsiale beheerliggame van die Ierse Rugbyvoetbalunie

Die beheerliggaam vir rugby in Ierland is die Ierse Rugbyvoetbalunie (Irish Rugby Football Union, IRFU). Die IRFU het in 1879 met die samesluiting van twee beheerliggame ontstaan. In 1886 het die IRFU saam met die Skotse Rugbyunie (SRU) en die Walliese Rugbyunie (WRU) die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR; nou Wêreldrugby) gestig. In 1999 het Ierland met die aansluiting van die Fédération Internationale de Rugby Amateur (FIRA; nou Rugby Europa) by die IRVR ook ’n lid van dié kontinentale beheerliggaam geword. Die IRFU bestaan uit die vier provinsiale beheerliggame Connacht Rugby, Leinster Rugby, Munster Rugby en Ulster Rugby, wat elkeen met sy eie span deelneem aan die internasionale liga Verenigde Rugbykampioenskap, saam met spanne uit Italië, Skotland, Suid-Afrika en Wallis. Benede word die All-Ireland League tussen 50 spanne uit die hele Ierland uitgespeel. Bo die Verenigde Rugbykampioenskap word jaarliks saam met klubs uit Engeland, Frankryk, Ierland, Italië en Wallis die Europese Rugbykampioenskapbeker en die Europese Rugbyuitdagingsbeker uitgespeel.

Naas die amptelike nasionale span roep die IRFU ook ander keurspanne byeen. Ireland Wolfhounds is die tweede nasionale span van Ierland, gevolg deur Emerging Ireland (“Opkomende Ierland”). Net soos ander rugbylande beskik Ierland oor ’n o/20-nasionale span wat aan die o/20-Sesnasies-toernooi en die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem. Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin aansluitend hul opleiding. Ierland beskik oor ’n nasionale span vir studente, die Schoolboys, wat as ’n voorbereiding op die Ierse nasionale rugbyspan dien.

Dit word as ’n groot prestasie beskou om saam met die Britse en Ierse Leeus na die Suidelike Halfrond te toer, waar hulle sowat al om die vier jaar teen die Nieu-Seelandse All Blacks, die Suid-Afrikaanse Springbokke of die Australiese Wallabies speel.

Geskiedenis

Bekendstelling van rugby aan Ierland

Ierland beskik oor ’n eeue oue tradisie aan balsporte, wat aan moderne sportsoorte soos rugby, sokker en Gaeliese voetbal herinner. Die stel reëls was inkonsekwent en het na gelang van die streek soms heeltemal verskil. Die enigste gemeenskaplike beginsel was om ’n meestal ronde, uit diervelle of -blase bestaande bal van die een veldkant na die ander te beweeg. Van die oudste bekende verslae oor sulke spele in die graafskappe Meath, Louth en Dublin dateer uit die 17de eeu. Verskeie Dublinse koerante doen in die jare 1758 tot 1766 verslag oor wedstryde in die omliggende nedersettings. ’n Weergawe, wat veral in die graafskap Kerry gewild was, was Caid, wat op ’n afgebakende gebied en met ’n bepaalde aantal spelers gespeel is. Caid het ook die een of ander ooreenkoms met die latere rugby getoon en veral die grondslag vir Gaeliese voetbal gevorm.

In 1854 het voormalige studente van die Rugby-skool en ander openbare skole by die Dublinse Trinity College die Dublinse Universiteitsvoetbalklub (Dublin University Football Club, DUFC) gestig, om die speel, wat hulle tydens hul skooldae in Engeland leer ken het, ook in Ierland te kon uitoefen. Die presiese stigtingsdatum is onbekend, maar ’n advertensie in die Daily Express op 1 Desember 1855 lees, dat die span sedert meer as ’n jaar bestaan. Die DUFC word dus as die oudste tot vandag toe bestaande rugbyklub wêreldwyd beskou. Geen Dublinse span is toegelaat om teen die eerste span van die DUFC te speel, solank hy nie die tweede span verslaan het nie. Gereeld is wedstryde teen ander Kollegespanne gespeel; van hulle was die Koninklike Skools in Armagh, Dungannon en Enniskillen. Verskeie ander klubs, waarvan die meeste vandag nog bestaan is vervolgens gestig, insluitende NIFC (1868), Wanderers (1869), Queen’s University (1869), Lansdowne (1873), Dungannon (1873), Co. Carlow (1873), UCC (1874) en Ballinasloe (1875); laasgenoemde het met Athlone saamgesmelt om Buccaneers te word.

In Januarie 1868 het Charles Burton Barrington van die DUFC ’n stel reëls gepubliseer. Dit het net min van die Engelse stel reëls verskil, maar dit het die verspreiding van die rugbysport oor die hele eiland vergemaklik en tot die stigting van talle klubs gelei. In Desember 1874 is die beheerliggaam Ierse Voetbalunie (Irish Football Union) gestig, wat toesig gehou het oor Leinster, Munster en dele van Ulster; ’n Maand later is die Noordelike Voetbalunie van Ierland (Northern Football Union of Ireland) gestig, wat in Belfast werksaam was. In 1879 het albei beheerliggame as die Ierse Rugbyvoetbalunie (Irish Rugby Football Union, IRFU) saamgesluit. In 1884 het Michael Cusack in reaksie op die as ’n bedreiging beskoude verspreiding van Engelse sportsoorte die Gaeliese Atletiekvereniging (Gaelic Athletic Association, GAA) gestig, ten einde van ’n identifikasie met die Ierse kultuur deur middel van sport. Vir meer as ’n eeu is volgens reël 42 van die GAA-statuut die deelname aan “vreemde spele” (foreign games) op die plekke van dié beheerliggaam verbied; “vreemd” het uitdruklik op rugby, sokker, veldhokkie en krieket gemik. Tot in 1971 is GAA-lede volgens reël 27 self verbied, om aan hierdie sportsoorte deel te neem of om sulke sportsoorte in stadions te besoek.

Die nasionale span se eerste jare

Die eerste Ierse nasionale rugbyspan op 15 Februarie 1875 by die Londense Oval

Gesamentlike groepfoto van die Ierse en Suid-Afrikaanse spanne op 30 November 1912

Albei rugbybeheerliggame het aan die begin van 1875 ’n gesamentlike Ierse keurspan saamgestel, om teen die Engelse span te speel. Die eerste toetswedstryd is op 15 Februarie 1875 op die Londense Oval aangebied en Ierland het met nul teenoor twee doele verloor. Soos dit in die vroeë jare van rugby gebruiklik was, het vir albei spanne 20 spelers uitgedraf; die aantal spelers wat tydens een wedstryd vir een span mag uitdraf is eers in 1877 van 20 tot 15 verminder Ierland se eerste tuiswedstryd was ook teen Engeland in dieselfde jaar op Leinster Krieketklub se Observatory Lanegrond in Rathmines, aangesien Lansdowne Road – die tuisstadion van die Lansdowne Voetbalklub en later van die IRFU – nie as geskik geag is nie. Die eerste wedstryd op Lansdowne Road is op 11 Maart 1878 gehou, waarin Engeland Ierland met twee doele en ’n drie teenoor nul geklop het. Een jaar vroeër, op 19 Februarie 1877, het die Iere in Belfast vir die eerste keer teen Skotland te staan gekom.

Ierland het sy eerste toets (ná agt agtereenvolgende nederlae) op 19 Februarie 1881 gewen, toe die Iere Skotland op Ormeau in Belfast geklop het. Ierland het sy eerste wedstryd teen Wallis in Cardiff op 28 Januarie 1882 gespeel, en weer ’n oorwinning aangeteken. In dieselfde jaar het die beheerliggame van Engeland, Ierland Skotland en Wallis die Tuisnasies-toernooi gestig, die voorloper van die huidige Sesnasies-toernooi. In 1884 het Ierland vir die wedstryd teen Wallis in Cardiff met twee mans te min vir ’n volledige span opgedaag, waarvolgens twee Walliese plaasvervangers ingestem het om die Ierse span te voltooi. Ná ’n aantal nederlae tydens die eerste vier toernooie het die Iere op 5 Februarie 1887 in Dublin vir die eerste keer teen Engeland geseëvier, met twee doele teenoor nul. In die derde wedstryd in Maart 1888 het Ierland sy eerste oorwinning oor Wallis met ’n doel, ’n drie en ’n skepdoel teenoor nul behaal.

Gedurende die 1890’s was rugby veral ’n speel vir die Protestantse middelklas, alhoewel hierdie selfbeskouing wat deur die IRFU gekweek is, nie noodwendig met die feite ooreengestem het nie. Onder andere het Rooms-Katolieke instellings Leinster se studentekampioenskap, wat sedert 1887 uitgespeel is, oorheers. Die destydse Protestantse oorheersing in die verenigingsbestuur het ook ’n invloed op die samestelling van die nasionale span gehad. Toe hulle in 1894 vir die eerste keer die jaarlikse toernooi gewen het, was Tom Crean die enigste Katoliek in die span. Bowendien was die geografiese verspreiding beperk: Van die 18 spelers gedurende die drie Tuisnasies-wedstryde was 13 van drie Dublinse klubs – Wanderers, DUFC en Bective Rangers – en die oorblywende vyf was van Ulster in die noorde van die eiland. Ierland het die Walliese model gevolg en vir die eerste keer sewe agterspelers pleks van ses ingespan. Ná ’n oorwinning oor Engeland in Blackheath het Ierland vir die eerste keer agtereenvolgende tuis- en wegwedstryde gewen, nadat hulle op 24 Februarie hul eerste oorwinning oor Skotland behaal het. Ierland het toe Wallis in Belfast verslaan en vir die eerste keer die Driekroon (Triple Crown) ingepalm. Hulle het die Tuisnasies-toernooi voor die afloop van die eeu nog twee keer gewen (in 1896 en 1899), sodat teen 1901 al die vier Tuisnasies sukses behaal het in ’n sport wat gewildheid verwerf het onder beide spelers en toeskouers. In Oktober 1899 het die IRFU ’n keurspan na Kanada – ná ’n uitnodiging deur ’n entrepreneur met ’n Ierse afkoms wat die rugbysport wou ondersteun – gestuur. Tydens die vier weke se toer is elf wedstryde gespeel, waarvan Ierland tien gewen het; hul enigste nederlaag was teen Halifax se span. Toetse is egter nie gespeel nie, aangesien destyds nog geen Kanadese nasionale rugbyspan bestaan het nie.

Die belangstelling in die Nieu-Seelandse All Blacks se eerste besoek op 26 November 1905 was groot en vir die eerste keer was ’n deur die IRFU gereëlde wedstryd uitverkoop. Ierland het die Nieu-Seelandse metode om soos ’n “rover” te speel aangepas en met net sewe voorspelers uitgedraf. Die Iere is voor ’n gehoor van 12 000 egter met 15–0 verslaan; Ierland sou sy eerste oorwinning oor die All Blacks eers 111 jaar later aanteken. Tydens die Tuisnasieskampioenskap 1906 het Ierland die titel met Wallis gedeel. Skaars ’n jaar ná die Nieu-Seelandse besoek het Ierland op 24 November 1906 die Suid-Afrikaanse Springbokke ontvang; in Belfast het die eerste wedstryd tussen albei spanne in ’n naelskraapse 12–15-nederlaag vir die Iere geëindig. Ierland het sy eerste wedstryd teen Frankryk op 20 Maart 1909 in Dublin met 19–8 gewen. Dit was Ierland se destyds hoogste oorwinning in internasionale rugby, hul hoogste puntetelling en ’n nuwe rekord van vyf drieë. Vanaf 1910 het die Franse aan die jaarlikse toernooi deelgeneem, wat toe as die Vyfnasies bekend gestaan het. In 1912 het die Iere weer die titel gedeel, dié keer met Engeland. Op 30 November 1912 het Ierland in sy eerste wedstryd in Dublin teen die Springbokke te staan gekom. Ierland, wat met sewe nuwelinge uitgedraf het, is deur ’n rekordtelling van 38–0 oorweldig, steeds ’n rekordtelling teen Suid-Afrika wat 10 drieë gedruk het.

Tyd van die wêreldoorloë en verdeling van Ierland

1920-illustrasie van ’n wedstryd tussen Ierland en Wallis

Met die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog het die IRFU die spelbedryf ingeperk, toetswedstryde is vir die volgende jare nie gespeel nie. In die veldslae van die oorlog het nege aktiewe of voormalige spelers gesneuwel. Al hierdie slagoffers het as vrywilligers aan die oorlog deelgeneem, aangesien in Ierland geen diensplig bestaan het nie – in teenstelling met Groot-Brittanje, waar dit in 1916 ingevoer is. Die IRFU het die klubs uitdruklik aangemoedig om soveel spelers as moontlik vir die militêre diens te werf. Hulle het selfs ’n eie vrywilligerkorps saamgestel, wat in die Slag van Gallipoli geveg het. Daarbenewens het die IRFU met ’n persveldtoeg rugbyspelers se bereidwilligheid in opofferings en verdediging probeer beklemtoon en hulle in vergelyking met ander, volgens bewerings minder “lojale” sportsoorte, probeer beter daarstel. Rugby is as ’n verpersoonliking van Victoriaanse en Edwardiaanse ideale beskou: energiek, manlik, militaristies en patrioties. Volgens latere ondersoeke was die aandeel rugbyspelers onder die rekrute – ondanks die aanhoudende propaganda – net effens hoër as dié van ander bevolkingsgroepe.

Alhoewel die rugbysport aanhangers veral in die anglofiele en unionistiese dele van die Ierse bevolking gewerf het, het dit ook in die nasionalistiese-republikeinse kringe toenemende gewildheid ervaar, ondanks die sterk mededinging van die deur die GAA bevorderde sportsoorte. Byvoorbeeld was Éamon de Valera, later langdienende Taoiseach (eerste minister) van die onafhanklike Republiek Ierland, in sy jeug ’n entoesiastiese rugbyspeler. Die leierskap van die beheerliggaam is nog ’n ruk lank deur verteenwoordigers van die Protestantse elite oorheers, maar die invloed van die Katolieke het stadigaan gegroei. Dit is een van die redes hoekom die IRFU ná die Ierse onafhanklikheidsoorlog van ’n wegbreek van die Noord-Ierse klubs gespaar is en ondanks die politieke verdeling die hele eiland bly verteenwoordig het. Verskeie ander sportsoorte het hierdie model gevolg, terwyl sokker die enigste belangrike uitsondering is.

Ná die hervat van die Vyfnasies in 1920 het Ierland tydens drie agtereenvolgende toernooie net die laaste plek behaal; onder andere moes die span in 1920 sy eerste tuisnederlaag teen Frankryk en in 1921 sy eerste wegnederlaag toelaat. Die prestasies het geleidelik verbeter en tydens die Vyfnasies 1926 het Ierland die kans op sy eerste Grand Slam – d.w.s. ’n toernooi-oorwinning met seges oor al die ander deelnemende spanne – gehad. Ierland is in die laaste wedstryd egter deur Wallis met 11–8 verslaan en moes toe die titel met die Skotte deel. Tydens die Vyfnasies 1927 het Ierland weer die titel met Skotland gedeel; ná hul enigste nederlaag teen Engeland het die Iere die Grand Slam weer misgeloop. Op 12 November dieselfde jaar het Ierland vir die eerste keer die Australiese Wallabies gehuisves; hulle is naelskraap met 3–5 verslaan.

In die toernooie van 1927 tot 1931 het Ierland tweede geëindig. Nadat Frankryk weens skynamateurisme uitgesluit is en die toernooi weer die Tuisnasies geword het, het in 1932 weer ’n gedeelde titel gevolg. Tydens die Tuisnasies 1935 het die Iere vir die eerste keer in 36 jaar die alleenlike kampioen geword, ’n verdere gedeelde titel het in 1939 gevolg. Die politieke verdeling van die eiland het tydens die Tweede Wêreldoorlog na vore getree: In die Republiek Ierland, wat ’n streng neutraliteit gehandhaaf het, is die spelbedryf in teenstelling met die Britse Noord-Ierland net min ingeperk. Agt Noord-Ierse nasionale spelers het in die oorlog gesneuwel, daarbenewens was Paddy Mayne (wie in ses toetswedstryde uitgedraf het) ’n stigtingslid van die eenheid Spesiale Lugdiens.

Suksesvolle naoorlogse tydperk

W. J. Hewitt en Miguel Angel Sarandón poseer saam tydens die Ierse span se 1952-toer na Argentinië

In 1945 en 1946 is die Victory Internationals uitgespeel – ’n reeks van wedstryde teen nasionale en militêre keurspanne wat nie die volle toetsstatus geniet het nie. Die jaarlikse toernooi is vanaf 1947 hervat en het ná die heraansluiting van Frankryk vir die volgende vyf dekades weer die Vyfnasies geword. Tydens die Vyfnasies 1947 het die Iere Engeland met 22–0 verslaan, tot in 2007 Ierland se hoogste oorwinning oor die Engelse. As deurslaggewend vir hierdie sukses word die kaptein Con Murphy beskou – hy was die enigste speler, wat voor en ná die oorlog vir die nasionale span uitgedraf het. Ná ’n swak 3–16-nederlaag teen die besoekende Wallabies in Desember 1947 het tydens die daaropvolgende Vyfnasies 1948 die grootste sukses tot dusver gevolg. Die Iere het weg oor Frankryk en Engeland en tuis oor Skotland en Wallis geseëvier. Daarmee het Ierland sy eerste Grand Slam beklink. Hierby het die taktiek van Jack Kyle, wat as een van die beste Ierse spelers beskou word, ’n belangrike rol gespeel. In 1949 het Ierland die toernooi weer gewen, dié keer met ’n Driekroon.

Die Vyfnasies 1950 word vir die vliegtuigongeluk in Llandow onthou. Op 12 Maart 1950 het ’n groep Walliese ondersteuners, wat die beslissende wedstryd in Dublin bygewoon het, met ’n huurvlug teruggekeer. Tydens landing het die vliegtuig, ’n Avro Tudor, neergestort, waarby 80 van die 83 passasiers aan boord dood is. Dit was die destyds ergste siviele vliegtuigramp. Tydens die Vyfnasies 1951 het Ierland weer die kans op ’n Grand Slam gehad, nadat hulle die eerste drie wedstryde teen Frankryk, Engeland en Skotland naelskraap gewen het. Die beslissende wegwedstryd teen Wallis het egter in ’n 3–3-gelykop geëindig, waarvolgens Ierland nie aan sy voorneme voldoen het nie; hulle het nogtans met die titel weggestap.

Sedert die Kanadatoer in 1899 het Ierse spelers oor dekades heen net in die Suidelike Halfrond getoer, as hulle deur die Britse Leeus gekeur is. Dit het in 1952 verander, toe die IRFU oorsese toere weer begin reël het. Tydens die eerste toer in Augustus en September het Ierland Suid-Amerika besoek, maar sy voortgang het aanvanklik onseker geblyk. Kort ná hul vertrek is Eva Perón oorlede, waarna Argentinië in nasionale rou verkeer het. Al die nege beplande wedstryde het egter plaasgevind, waarvan twee wedstryde teen die Poemas, die Argentynse nasionale span. Hulle het in onderskeidelik ’n gelykop en ’n oorwinning vir Ierland geëindig, maar geen toetsstatus geniet nie.

Op 27 Februarie 1954 het Ierland teen Skotland op Ravenhill in Belfast gespeel. Kaptein Jim McCarthy het die IRFU-president Sarsfield Hogan die vorige aand ingelig, dat die elf spelers uit die Republiek Ierland tydens die speel van God Save the Queen nie langs die Skotte sou staan nie. Tydens ’n geheim vergadering net voor die afskop is ooreengekom, om ’n verkorte weergawe van die Britse himne – bekend as The Salute – te speel en in die toekoms nie meer wedstryde in Belfast aan te bied nie. Die vier Noord-Ierse spelers het eers later van die vergadering kennis gekry: Hulle is meegedeel dat die Katolieke in die span in die kleedkamer vir die ernstig siek Pous Pius XII sou bid. Die IRFU het geen probleem met die kwytskelding van wedstryde in Belfast gehad nie: Eerstens het dit konflik tussen Unioniste en Republikeine vermy en tweedens het die veel groter stadion in Dublin in elk geval meer inkomste opgelewer.

Maer jare en Noord-Ierland-konflik

Die Ierse 1970-span wat op Estadio Ferro Carril Oeste teen Argentinië gespeel het

Gedurende die middel-1950’s het die Vyfnasies vir Ierland minder suksesvol verloop. Onder andere het Ierland in die jare 1955, 1958, 1960, 1961, 1962 en 1964 net die laaste plek behaal. Uitblinkers in hierdie tydperk was redelik skaars. Byvoorbeeld het Ierland op 18 Januarie 1958 die Wallabies met 9–6 verslaan, die eerste oorwinning oor een van die drie groot spanne van die Suidelike Halfrond. Tydens die Vyfnasies 1959 het Ierland die Franse van hul Grand Slam ontneem, nadat die reeds amptelike titelhouer met 9–5 verslaan is. Die Franse het tydens die Vyfnasies 1960 wraak geneem en Ierland met ’n rekordtelling van 23–6 verslaan. ’n Verdere oorsese toer is in 1961 na Suid-Afrika en Rhodesië gereël, maar die enigste toetswedstryd teen die Springbokke in Kaapstad het in ’n swak 8–24-nederlaag geëindig.

Gedurende die middel-1960’s het Ierland se prestasies tydens die jaarlikse toernooi heelwat verbeter, alhoewel hulle nie met die destyds oorheersende Walliesers en Franse kon meeding nie. Byvoorbeeld het die Iere tydens die Vyfnasies 1965 beide Engeland en Skotland verslaan, waarin hulle sedert 1951 nie meer geslaag het nie. Aansluitend het hulle op 10 April 1965 Suid-Afrika tuis met 9–6 verslaan, hul eerste oorwinning oor die Springbokke. In 1967 is die Wallabies twee keer verslaan: in Januarie in Dublin en tydens die eerste Ierse toer na Australië in Mei in Sydney. Die beplande ontmoeting met die All Blacks tydens Nieu-Seeland se Europatoer dieselfde jaar moes weens ’n uitbreek van die Bek-en-klouseer gekanselleer word. Op 26 Oktober 1968 het die Iere hul vierde agtereenvolgende oorwinning oor die Wallabies aangeteken. Enkele maande later het hulle die kans gehad, om die Vyfnasies saam met ’n Grand Slam te wen, maar hulle is in die laaste wegwedstryd deur Wallis met 24–11 verslaan. Gedurende herfs 1969 het die IRFU daarop besluit, om Ronnie Dawson as die eerste Ierse hoofafrigter aan te stel. Op 10 Januarie 1970 het die Iere teen die Springbokke tuis in ’n 8–8-gelykop gespeel.

Die Vyfnasies 1972 kon weens die Noord-Ierland-konflik nie voltooi word nie, waardeur geen span die titel ingepalm het nie. Ná die Bloed-Sondag op 30 Januarie in Derry, waartydens 13 ongewapende betogers deur Britse soldate doodgeskiet is, het groot betogings in Dublin plaasgevind. Die Britse ambassade is op 2 Februarie deur die woedende skare afgebrand. Op 14 Februarie het die Skotse Rugbyunie aangekondig, dat die Skotse span nie na Ierland sou vertrek nie. Dié beheerliggaam was bekommerd oor die spelers se veiligheid, nadat hulle dreigbriewe, vermoedelik van die IRA, ontvang het. Sowat twee weke later het ook die Walliese Rugbyunie sy onttrekking aangekondig, nadat Walliese spelers ook bedreig is. Die Franse Rugbyfederasie was egter onbeïndruk en het ’n bykomende vriendskaplike wedstryd op 29 April in Dublin gereël, waardeur die IRFU minstens ’n deel van die verlore inkomste kon maak.

Tydens die Vyfnasies 1973 het Engeland ten spyte van soortgelyke dreigemente vir hul wedstryd in Dublin opgedaag en ná hul aankoms by die Lansdowne Road ’n staande applous van vyf minute lank ontvang. Ierland het dié wedstryd met 18–9 gewen. Die Engelse kaptein, John Pullin, het skertsend daarna verwys: “Ons is miskien nie baie goed nie, maar ten minste het ons opgedaag” (We might not be very good but at least we turned up). Die Vyfnasies 1973 het op ’n unieke manier geëindig: Ná twee oorwinnings en twee nederlae elk het al die vyf deelnemende spanne op dieselfde plek geëindig en die titel gedeel. Tydens die toernooi het die All Blacks deur Europa getoer. Op 20 Januarie 1973 was Ierland op die punt om die All Blacks vir die eerste keer te verslaan, dié wedstryd het egter in ’n 10–10-gelykop geëindig.

Aan die einde van die amateurtydperk

’n Ierse lynstaan tydens hul tweede toets teen die Wallabies in Sydney, 1979

Tydens die Vyfnasies 1974 het die Ierse vir die eerste keer in 23 jaar ’n ongedeelde titel gewen. Gedurende die middel-1970’s het die prestasies van die span vir ’n rukkie weer verminder en in 1977 het hulle op die laaste plek geëindig, nadat Ierland in al sy vier wedstryde verslaan is. Anders as oorspronklik verwag was die Australiese toer in Junie 1979 suksesvol: Ierland het albei toetse teen die Wallabies gewen en sodoende vir die eerste keer ’n toetsreeks beklink. Tydens die Vyfnasies 1981 kon die Iere weer geen oorwinning aanteken nie en hulle het op die laaste plek geëindig.

In 1977 het die regeringshoofde van die Britse Statebond die Gleneagles-ooreenkoms onderteken, ten einde van ’n sportiewe isolasie van die Suid-Afrikaanse apartheidstelsel. Aangesien Ierland geen lidland van die Britse Statebond is nie, het die IRFU dié ooreenkoms geïgnoreer en hulle het in Mei en Junie 1981 ’n toer na Suid-Afrika gereël. Hierdie voorneme is in die openbaar skerp gekritiseer. ’n Aantal sleutelspelers het aangekondig, dat ’n deelname teenstrydig met hul gewete sou wees, terwyl ander beroepsverpligtinge vir hul onttrekking voorgegee het. Politieke partye, kerke, vakbonde, studente-organisasies en sportverenigings het by die IRFU vir ’n kansellasie van die toer gepleit, omdat dit Ierland se goeie reputasie sou skade kon toedien. Die Ierse buitelandse minister, Brian Lenihan, het dit nie as ’n sportgebeurtenis beskou nie, maar as ’n suiwer politieke daad. Protes is ook deur die African National Congress en die Verenigde Nasies aangeteken. Die IRFU was egter onbeïndruk en het met hul omstrede voorneme voortgegaan en hulle het die vreemde oënskynlike standpunt ingeneem, die toer sou die apartheid nie ondersteun nie en dié stelsel eerder skade toedien. Ter vermyding van protes tydens hul vertrek aan die Dublinse lughawe het die spanlede in Engeland ontmoet en van daar af verder gereis. Op ’n sportiewe vlak was die toer minder suksesvol; die Iere is in vier van sewe wedstryde verslaan, insluitende die twee toetse teen die Springbokke.

’n Jaar later, tydens die Vyfnasies 1982, het die Ierse span die eerste Driekroon in 33 jaar ingepalm; die moontlike Grand Slam het hulle in die laaste wedstryd met ’n 9–22-wegnederlaag teen Frankryk misgeloop. In 1983 het Ierland die titel met die Franse gedeel en tydens die Vyfnasies 1985 het Ierland weer die alleenlike titel, saam met die Driekroon, ingepalm (hul laaste in die 20ste eeu). Frankryk het Ierland met ’n gelykopuitslag opnuut van ’n moontlike Grand Slam ontneem. Op 1 November 1986 het die Iere rugbygeskiedenis gemaak: In hul eerste toets teen Roemenië, wat ’n halwe jaar voorheen die Vyfnasies-titelhouer Frankryk verslaan het, het Ierland tuis met 60–0 gewen en in dié proses tien drieë gedruk. Dit was die destyds hoogste oorwinning van ’n nasionale span wêreldwyd.

Die IRR het Ierland vir die Rugbywêreldbeker 1987 in Australië en Nieu-Seeland uitgenooi, die eerste rugbywêreldbekertoernooi. Twee jaar voorheen was die IRFU gekant teen die invoering van rugbywêreldbekertoernooie, omdat hulle ’n stadige professionalisering en ’n oorgebruik van die werkende amateurspelers gevrees het. Die uiteindelik geklopte beheerliggaam het aansluitend ’n tyd lank dit ’n “kompetisie om die Webb Ellis-beker” genoem en die benaming rugbywêreldbekertoernooi vermy. ’n Aanval deur die IRA het die Ierse voorbereiding op die toernooi oorskadu: Die Noord-Ierse spelers Nigel Carr, David Irwin en Philip Rainey was op pad na ’n opleidingssessie in Dublin, toe hul motor net voor die grens van die Republiek Ierland deur die ontploffingsgolf van ’n afstandbeheerde motorbom getref is. Al drie insittendes het beserings opgedoen; Carr s’n was die ergste, waarvolgens hy sy sportloopbaan moes beëindig. Die teiken van dié aanval was die Here Regter Maurice Gibson, wie op die teenoorgestelde rigting op pad was en saam met sy vrou Cecily dood is. Ierland is in sy eerste wedstryd deur Wallis verslaan, hulle het ná maklike oorwinnings oor Kanada en Tonga op die tweede plek geëindig en vir die kwarteindrondte gekwalifiseer. Hulle is egter deur die medegasheer Australië met 33–15 verslaan.

Aan die einde van 1988 het Ierland vir die eerste keer teen Wes-Samoa en Italië te staan gekom en albei wedstryde gewen. Daarteenoor het Ierland tydens die Vyfnasies ’n tyd lank gesukkel: Vanaf 1988 tot in die laaste Vyfnasies 1999 het hulle nooit beter as die naaslaaste plek gevaar nie; in 1988, 1992, 1996, 1997 en 1998 het hulle op die laaste plek geëindig. Suksesse was skaars; byvoorbeeld het Ierland op 27 Oktober 1990 tuis sy eerste amptelike toets teen Argentinië gewen, 38 jaar ná die eerste nieamptelike ontmoeting. Hul eerste toer na die pas onafhanklike Namibië in Julie 1991 het egter teleurstellend verloop. Hulle is in albei toetse in Windhoek deur die Namibiese span verrassend verslaan. Die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 1991 is in die destydse Vyfnasies aangebied, waardeur Ierland twee van sy drie groepwedstryde in Dublin kon speel. Hulle het Japan en Zimbabwe maklik verslaan, maar hulle is in Edinburg naelskraap deur Skotland geklop. In die kwarteindstryd in Dublin het Ierland teen Australië die meeste tyd voorgeloop en was op die punt van ’n verrassende oorwinning. Nadat Michael Lynagh die beslissende drie gedruk het, is hulle egter met 19–18 verslaan.

Die laaste twee wedstryde tydens die rugbywêreldbekertoernooi was die begin van elf agtereenvolgende nederlae, wat tot in Maart 1993 sou streek en nog steeds ’n negatiewe rekord is. In November 1993 het Ierland vir die eerste keer ’n toets teen die Verenigde State gespeel en gewen. Tydens die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika is Ierland in die eerste wedstryd deur Nieu-Seeland gemaklik verslaan en hulle het aansluitend Japan maklik geklop. ’n Naelskraapse 24–23-oorwinning in Johannesburg oor Wallis het die tweede plek in die groep verseker. Die Iere het in hul derde agtereenvolgende kwarteindrondte te staan gekom, maar hulle is deur die dominante Franse met 36–12 verslaan.

Begin van die professionele tydperk

Ierland tydens die Sesnasies 2007 op Crokepark in Dublin

Paul O’Connell wen die lynstaan teen Argentinië in 2007

Brian O’Driscoll hou die 2009-Sesnasies Grand Slam-trofee omhoog

In Augustus 1995 het die Internasionale Rugbyraad al die beperkinge rakende die spelers se betaling opgehef en daarmee die professionele tydperk van die rugbyspel ingelui. Die Iere het aan die begin van die professionale tydperk gesukkel. Naas die reeks nederlae tydens die Vyfnasies het hulle drie agtereenvolgende nederlae teen Italië gely; die Italianers was van voorneme om by die vernaamste Europese rugbylande aan te sluit. In 1998 is die Nieu-Seelandse Warren Gatland as afrigter benoem en hy het die onsuksesvolle Brian Ashton vervang. Gatland het egter nie onmiddellike sukses behaal nie, aangesien Ierland tydens die Vyfnasies 1998 weer op die naaslaaste plek geëindig het. Die Rugbywêreldbeker 1999 is hoofsaaklik in Wallis aangebied, maar Ierland het al sy groepwedstryde in Dublin gespeel. Hulle het, soos verwag, maklike oorwinnings oor die Verenigde State en Roemenië aangeteken, maar Ierland is ook deur die latere kampioen Australië met 23–3 verslaan. As tweede in hul groep moes Ierland in die uitspeelrondte vir die kwarteindstryd speel, waar hulle deur Argentinië met 28–24 geklop is en vir die eerste keer nie tot die kwarteindrondte kon vorder nie.

Van hierdie laagtepunt het die Ierse rugby egter verbeter. In die loop van professionalisering het die IRFU die vier tradisionele keurspanne van die provinsiale beheerliggame van Connacht, Leinster, Munster en Ulster in professionele spanne omgeskep. Hulle was finansieel sterk genoeg om van die beste spelers in hul eie land te behou en te verhoed dat hulle na Engeland of Frankryk gaan. Daarbenewens het hulle ook noue verhoudings met amateurklubs en skole aangeknoop, wat ’n konstante aanbod aan talent gewaarborg het. Die stigting van die Keltiese Liga in 2001 (nou bekend as die Verenigde Rugbykampioenskap) het die Ierse provinsiale spanne met gereelde rugbywedstryde van ’n hoë gehalte voorsien en tot ’n merkbare kwaliteitsverbetering gelei. Met die aansluiting van Italië by die jaarlikse toernooi in 2000 het dit die Sesnasies geword en die koms van die nuwe toernooiformaat het met die Ierse herlewing saamgeval. Tydens die Sesnasies 2001 het Ierland as naaswenner geëindig, hul beste prestasie in 15 jaar; net ’n wegnederlaag teen Skotland het hulle van die Grand Slam ontneem. Ondanks hierdie sukses het die IRFU Warren Gatland se kontrak nie verleng nie en hulle het hom in November 2001 met sy adjunk Eddie O’Sullivan vervang.

Tydens die Sesnasies 2003 het Ierland die beslissende tuiswedstryd om die Grand Slam teen Engeland op Lansdowne Road met 6–42 verloor, waardeur ’n reeks van tien agtereenvolgende oorwinnings op eie bodem sedert September 2002 beëindig is. Ná ’n suksesvolle voorbereiding op die rugbywêreldbekertoernooi met oorwinnings oor Wallis, Italië en Skotland het die Iere met optimisme na die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië vertrek. Tydens die groepfase het hulle Roemenië en Namibië maklik verslaan, naelskraap teen Argentinië met 16–15 gewen, en is naelskraap deur die gasheer geklop. As naaswenner van hul groep het Ierland weer tot die kwarteindrondte gevorder, maar hulle is deur Frankryk met 43–21 verslaan. Tydens die Sesnasies 2004 was Ierland die eerste span wat die wêreldkampioen Engeland verslaan het; daarmee het hulle hul eerste Driekroon in 19 jaar gewen en as naaswenner net na Frankryk geëindig. Tydens die 2004 eindjaarrugbytoetsreeks het Ierland sy eerste oorwinning oor die Springbokke sedert 1965 aangeteken. Verdere Driekrone het in 2006 en 2007 gevolg, nadat Frankryk in albei toernooie die Ierse titeloorwinning verhoed het. Tussen albei toernooie het Ierland tydens die 2006 eindjaarrugbytoetsreeks tuisoorwinnings oor beide Suid-Afrika en Australië aangeteken.

Die Sesnasies 2007 was histories op verskeie maniere: Ná die sloping van die stadion Lansdowne Road was die span vir drie jaar van ’n vervangingslokaal in Dublin afhanklik. Die Gaeliese Atletiekvereniging (GAA) het onder toenemende druk verkeer om hul stadion Crokepark in hierdie tydperk beskikbaar te stel. Nie net die IRFU het daarop aanspraak gemaak nie, maar ook die Sokkervereniging van Ierland (Football Association of Ireland) wat saam met Skotland ’n gemeensame bod vir die aanbieding van die Europese Sokkerkampioenskap 2008 beplan het. In September 2002 het die GAA nog steeds geweier om hul omstrede reël 42, wat die beoefening van “vreemde spele” verbied het, te verslaap. Twee en ’n half jaar later het dié beheerliggaam van mening verander en in April 2005 het die GAA-kongres met die vereiste tweederdemeerderheid van die afgevaardigdes sokker en rugby uiteindelik toegelaat. Die eerste rugbywedstryd op Crokepark was op 11 Februarie 2007 die Sesnasies-wedstryd teen Frankryk. Die daaropvolgende wedstryd teen Engeland op 24 Februarie was omstrede, omdat God Save the Queen op ’n plek gespeel sou word, waar Britse soldate op Bloed-Sondag in 1920 14 toeskouers geskiet het. Terwyl die Republican Sinn Féin voor die stadion protes aangeteken het, het die Ierse span met 43–13 geseëvier en hul hoogste oorwinning oor Engeland tot dusver aangeteken.

Voor die afskop van die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk was Ierland een van die medegunstelinge, maar hul toernooi het heeltemal teleurstellend verloop. Ná twee naelskraapse oorwinnings oor die vermeende buiteperde Namibië en Georgië is hulle deur Frankryk en Argentinië verslaan. Vervolgens is Ierland reeds in die groepfase uitgeskakel. Tydens die Sesnasies 2008 is Ierland drie keer verslaan, waarna O’Sullivan as hoofafrigter bedank het.

Aansluiting by die wêreldklas

Ierland teen Australië tydens die Rugbywêreldbeker 2011

Die Ierse nasionale rugbyspan nadat hulle die Sesnasies 2014 gewen het

Ierland teen Roemenië tydens die Rugbywêreldbeker 2015

Onder O’Sullivan se opvolger Declan Kidney het Ierland tydens die Sesnasies 2009 nie net die titel gewen nie, maar ook hul tiende Driekroon en tweede Grand Slam (sedert 1948) gewen. Hierdie prestasies het hulle in die laaste wegwedstryd teen Wallis beklink, toe Ronan O’Gara drie minuut voor die eindfluitjie ’n skepdoel vir hul 17–15-sege aangeteken het. Ná ’n gelykop teen Australië en oorwinnings oor Fidji en die destydse wêreldkampioen Suid-Afrika tydens die 2009 eindjaarrugbytoetsreeks het Ierland vir die eerste keer gedurende die professionele tydperk ’n jaar onoorwonne afgesluit. Vervolgens is die Ierse afrigter Kidney deur die IRR aangewys as “afrigter van die jaar”. In hul laaste wedstryd van die Sesnasies 2010, en die laaste wedstryd op Crokepark, is Ierland deur Skotland met 23–20 geklop en van die Driekroon ontneem. Ierland het sy eerste tuiswedstryd op die nuwe Dublinse Aviva-stadion op 6 November 2010 teen Suid-Afrika gespeel; hulle is naelskraap met 21–23 verslaan. In die wegwedstryd teen Wallis tydens die Sesnasies 2011 het Ronan O’Gara die eerste Ier en die vyfde rugbyspeler geword, wat in toetswedstryde die mylpaal van 1 000 punte behaal het. Brian O’Driscoll het in die daaropvolgende tuiswedstryd teen Engeland ’n verdere rekord aangeteken, toe hy sy 25ste drie tydens Sesnasies druk.

Vir Ierland het die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland baie belowend afgeskop, nadat hulle in die groepfase die Verenigde State, Australië, Rusland en Italië verslaan het. In die kwarteindrondte is hulle egter deur Wallis met 10–22 verras en uit die toernooi geskakel. Tydens die 2012 midjaarrugbytoetsreeks het hulle twee keer weg teen Nieu-Seeland te staan gekom. In die eerste toets is Ierland naelskraap met 19–22 verslaan, waarop in Hamilton ’n 0–60 gevolg het, hul ergste nederlaag tot vandag toe. Die Sesnasies 2013 het ook teleurstellend verloop. Ierland het sy eerste tuisnederlaag teen Engeland in tien jaar gely en hul eerste nederlaag teen Italië tydens die Sesnasies nog. Die IRFU het vervolgens daarop besluit om Kidney se kontrak nie te verleng nie en hulle het einde April Joe Schmidt as nuwe hoofafrigter benoem.

Tydens die 2013 eindjaarrugbytoetsreeks het Ierland teen Nieu-Seeland te staan gekom en amper die hele wedstryd voorgeloop; hulle is egter met 22–24 verslaan. Ierland het die Sesnasies 2014 met oorwinnings oor Skotland en Wallis afgeskop, hulle is aansluitend deur Engeland met 10–13 verslaan, en hulle het die daaropvolgende wedstryde teen Italië (met 46–7) en Frankryk (met 22–20) gewen en sodoende met die titel weggestap. Die nederlaag teen Engeland was hul enigste gedurende hierdie jaar: Tydens die 2014 midjaarrugbytoetsreeks het die Iere Argentinië twee keer weg verslaan, tydens die 2014 eindjaarrugbytoetsreeks onder andere Suid-Afrika en Australië. Tydens die Sesnasies 2015 het Ierland sy titel, ten spyte van ’n nederlaag teen Wallis, op punteverskil verdedig. Dit was Ierland se 20ste Sesnasies-titel en vir enkele weke het Ierland net ná Nieu-Seeland die tweede plek op Wêreldrugby se wêreldranglys beklee, die span se beste posisie tot dusver. Vervolgens was die Iere voor die afskop van die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland een van die gunstelinge op die titel. Ierland het sy groep ná oorwinnings oor Kanada, Roemenië, Italië en Frankryk gewen. As groepwenner het Ierland in die kwarteindrondte teen Argentinië te staan gekom, maar hulle is deur die offensief optredende Poemas verras en met 20–43 uit die toernooi geskakel.

As gevolg van ’n deur beseerde sleutelspelers verswakte span het Ierland tydens die Sesnasies 2016 net die derde plek behaal. Tydens die 2016 eindjaarrugbytoetsreeks het die Iere op 5 November op Chicago se Soldier Field ’n geskiedkundige prestasie behaal, nadat hulle Nieu-Seeland met 40–29 verslaan het. In hul 29ste ontmoeting was dit die Iere se eerste oorwinning oor die All Blacks; voorheen het hulle in 111 jaar, behalwe vir ’n gelykopuitslag in 1973, net nederlae gely. Dit was ook Nieu-Seeland se enigste nederlaag dié jaar en het hul wenlopie van 18 agtereenvolgende toetsoorwinnings beëindig. Ondanks die Nieu-Seelandse 21–9-oorwinning in die terugwedstryd die volgende week in Dublin het Ierland tot die vierde plek op Wêreldrugby se wêreldranglys teruggesak. Ierland het tydens die Sesnasies 2017 as naaswenner na die verdedigende kampioen Engeland geëindig, nadat hulle die Engelse in die laaste wedstryd met 13–9 verslaan en sodoende Engeland se rekord van 18 agtereenvolgende oorwinnings sedert 2015 beëindig en boonop Engeland van hul Grand Slam ontneem het. Aangesien baie van Ierland se eerstekeuse-spelers vir die Britse en Ierse Leeus se toer na Nieu-Seeland saamgeneem is, het Ierland met ’n ontwikkelingspan aan die 2017 midjaarrugbytoetsreeks deelgeneem; dit het ’n 55–19-oorwinning oor die VSA en ’n 2–2-toetsreeksoorwinning oor Japan ingesluit. Tydens die 2017 eindjaarrugbytoetsreeks was hul 38–3-oorwinning oor Suid-Afrika Ierland se grootste prestasie; dit is Ierland se hoogste oorwinning oor die Springbokke tot dusver.

Tydens die Sesnasies 2018 het Ierland al sy wedstryde gewen; hulle het sodoende naas die toernooititel die Driekroon en die derde Grand Slam ingepalm. Ierland het ná ’n 24–15-wegoorwinning oor Engeland met dié prestasie weggestap. Tydens die 2018 midjaarrugbytoetsreeks het Ierland ’n toetsreeks van drie wedstryde teen die Wallabies met 2–1 beklink en tydens die 2018 eindjaarrugbytoetsreeks het die Iere op 24 November hul tweede oorwinning oor Nieu-Seeland aangeteken, dié keer in Dublin. Derhalwe is die afrigter Schmidt deur Wêreldrugby aangewys as “afrigter van die jaar”. Tydens die Sesnasies 2019 het Ierland nie aan die hoë verwagtinge voldoen nie en net die derde plek behaal. Voor die afskop van die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het Ierland ’n aantal opwarmingswedstryde gespeel en onder andere Wallis twee keer verslaan. Op 9 September 2019, net voor die afskop van die rugbywêreldbekertoernooi, het Ierland vir die eerste keer in hul geskiedenis die eerste plek op die wêreldranglys behaal en was vervolgens een van die gunstelinge op die titel.

In die groepfase het die Iere Skotland verslaan, maar hulle is aansluitend deur die gasheer Japan verrassend met 12–19 verslaan. Ná twee verdere oorwinnings oor Rusland en Samoa het Ierland as naaswenner na die gasheer geëindig en sodoende die kwarteindrondte behaal. Hulle is deur die verdedigende kampioen Nieu-Seeland maklik met 46–14 verslaan, waardeur die Iere vir die sewende keer tydens die kwarteindrondte uitgeskakel is. Soos een jaar voorheen aangekondig, het Joe Schmidt ná die rugbywêreldbekertoernooi bedank en die span aan sy opvolger Andy Farrell oorhandig. Tydens die 2021 eindjaarrugbytoetsreeks het hulle weer ’n tuisoorwinning oor Nieu-Seeland aangeteken. Tydens die Sesnasies 2022 het Ierland sy twaalfde Driekrooon ingepalm, maar hulle het weens ’n 24–30-tuisnederlaag teen Frankryk die toernooititel misgeloop (wat op sy beurt die titel met ’n Grand Slam ingepalm het). Tydens die 2022 midjaarrugbytoetsreeks kon Ierland Nieu-Seeland vir die eerste keer in ’n wegreeks met 2–1 verslaan. Dit was ook Ierland se eerste oorwinnings in Nieu-Seeland nog. Aan die einde van die jaar kon hulle ook Suid-Afrika, Fidji en Australië klop.

Tydens die Sesnasies-toernooi 2023 het die Iere hul eerste toernooititel sedert 2018 beklink. Met oorwinnings oor al die ander spanne het hulle ook hul vierde Grand Slam en 13de Driekroon gewen. Tydens die Rugbywêreldbeker 2023 in Frankryk is die Iere vanweë hul goeie prestasies in die onlangse jare as een van die gunstelinge op die titel beskou. In die groepfase het Ierland maklike oorwinnings oor Roemenië (met 82–8), Tonga (met 59–16) en Skotland (met 36–14) aangeteken, maar ook die verdedigende kampioen en latere wêreldkampioen Suid-Afrika naelskraap geklop (met 13–8). In die kwarteindstryd het die Iere egter naelskraap teen Nieu-Seeland (met 24–28) verloor. Tydens die toernooi het Johnny Sexton Ronan O’Gara se vorige rekord oortref en met 1108 punte Ierland se beste puntemaker geword. Aan die einde van die toernooi is die hoofafrigter Farrell deur Wêreldrugby as “afrigter van die jaar” benoem. Tydens die Sesnasies-toernooi 2024 kon die Iere hul titel suksesvol verdedig, slegs teen Engeland het hulle ’n naelskraapse nederlaag gely.

Kleure, vlae en himnes

Die klawerblaar, die nasionale simbool van Ierland. Volgens tradisie sou Sint Patrick in die 5de eeu die Christelike Drie-eenheid vir die Iere met behulp van ’n klawerblaar verduidelik het

Vlag wat die hele eiland Ierland verteenwoordig; saamgestel uit die vlae van die vier Ierse provinsies Munster, Connacht, Leinster en Ulster

Vlag van die Ierse Rugbyvoetbalunie

Ierland se tradisionele trui bestaan uit ’n groen hemp, wit broeke en groen sokkies, waarvan hul bynaam Men in Green (“Mans in groen”) afgelei is. Hul embleem bevat ’n klawerblaar (Shamrock) en ’n rugbybal; ’n klawerblaar is al tydens die eerste wedstryd van ’n Ierse span in 1874 op hul embleem vertoon.

Vanaf 1996 tot somer 2002 was Ierland se hoofklereborg Irish Permanent, wat ná ’n samesmelting Permanent TSB geword het, en tot in herfs 2006 die trui geborg het. O₂ was sedertdien tot in 2014 Ierland se hoofborg. Three Ireland was die spanborg tot in somer 2016, wanneer Vodafone as hoofborg oorgeneem het. Voor 1992 het Umbro die trui aan Ierland verskaf. Nike was die vervaardiger tussen 1992 en somer 2000. Canterbury het toe in somer 2000 oorgeneem en tot in Junie 2009 die trui vervaardig. In November 2009 het Puma as Ierland se truivervaardiger oorgeneem. In Januarie 2014 het die IRFU ’n kontrak met Canterbury onderteken en tussen November 2014 en 2020 die trui vervaardig.

Die Ierse nasionale rugbyspan is een van min nasionale spanne op die eiland, wat beide deur Ierse nasionaliste en Unioniste ondersteun word. Aangesien die span sy spelers uit twee aparte lande keur, het dit tot kwessies rondom die vlag en himne tydens hul internasionale wedstryde gelei. As Ierse wedstryde in alternatiewelik Belfast en Dublin gehou is, is die Britse volkslied God Save the Queen voor wedstryde in Belfast en die Ierse volkslied Amhrán na bhFiann voor wedstryde in Dublin gespeel. God Save the Queen word nie meer gespeel nie. Geen volkslied is voor wegwedstryde gespeel nie. Vanaf 1954 tot 2007 het die IRFU, ter vermyding van konflikte tussen Nasionaliste en Unioniste in Noord-Ierland, nie toetse in Belfast gereël nie. Tydens die Rugbywêreldbeker 1987 het die tradisionele ballade The Rose of Tralee (in ’n vertolking deur James Last) as himne gedien.

Sedert April 1995 word voor Ierland se wegwedstryde uitsluitlik Ireland’s Call gespeel, ’n spesifiek deur Phil Coulter saamgestelde himne, wat na die vier historiese Ierse provinsies se gevoel van samehorigheid verwys en nie die politieke verdeling noem nie. Dit het klagtes van ’n aantal spelers en ondersteuners uit die Republiek Ierland laat ontstaan dat Amhrán na bhFiann gespeel moet word. As gevolg daarvan word voor wedstryde in Dublin Ireland’s Call steeds saam met Amhrán na bhFiann gespeel. Dit het op sy beurt in Augustus 2007 voor Ierland se voorbereidingswedstryd teen Italië in Belfast (die eerste wedstryd van die Iere in Belfast sedert 1953) in aanloop tot die Rugbywêreldbeker 2007 tot soortgelyke klagtes deur spelers en Unionistiese ondersteuners uit Noord-Ierland gelei. Hulle het vir die gebruik van God Save the Queen saam met Ireland’s Call gepleit, maar die versoek is deur die IRFU verwerp. Die beheerliggaam het daarna verwys, dat beide Ireland’s Call en Amhrán na bhFiann net in Dublin saam gespeel word, en dat buite die Republiek Ierland net Ireland’s Call gebruik sal word.

Die Vlag van Ierland word net tydens wedstryde in Dublin gehys, en dit net langs ’n vlag, wat die vier historiese provinsies van Ierland verteenwoordig (Connacht, Leinster, Munster en Ulster). Tydens wegwedstryde word net die beheerliggaam se vlag gehys. Dikwels word die tradisionele Ierse Shamrock-embleem gebruik. Tydens die Rugbywêreldbeker 2011, Rugbywêreldbeker 2015 en Rugbywêreldbeker 2019 het die Ierse span die veld met beide die Ierse driekleur en die vlag van Ulster, waartoe die ses Ierse graafskappe in Noord-Ierland behoort, betree.

Truiverskaffers en -borge

Die Ierse trui in 2009, toe O₂ die hoofborg was

Sedert die 1990’s het die volgende truiverskaffers en -borge verskyn:

Tydperk	Verskaffer	Borg
?–1991	Umbro	–
1992–1996	Nike
1996–2000		Permanent TSB
2000–2006	Canterbury
2006–2009		O2
2009–2014	Puma
2014–2016	Canterbury	3
sedert 2016		Vodafone

Tuisstadion

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Lansdowne Road en Aviva-stadion.

Lansdowne Road, die ou tuiste van Ierse rugby in Dublin

Die tradisionele tuiste van Ierse rugby is Lansdowne Road in Dublin, waar die meeste van Ierland se tuiswedstryde gespeel is. Die stadion is in 2007 gesloop en in 2010 deur ’n nuwe stadion vervang. Die naamregte is aan ’n versekeringsmaatskappy verkoop, en die stadion staan nou bekend as die Aviva-stadion.

Die oorspronklike stadion, wat aan die Ierse Rugbyvoetbalunie behoort het, is in 1872 opgerig, en was die eerste suiwer rugbystadion wêreldwyd, waar toetse aangebied is. In 1878 het die stadion sy eerste rugbytoets gehuisves, toe Ierland Engeland ontvang het (die eerste verteenwoordigende rugbywedstryd voor die toets was ’n wedstryd tussen Ulster en Leinster). Lansdowne Road het ’n kapasiteit van net meer as 49 000 voor sy afbreking in somer 2007 gehad. Die opgeknapte stadion bied nou plek vir 51 700 en is in Mei 2010 geopen. Die laaste Ierse toets voordat die opknappingswerk aan die stadion begin het, was teen die Pasifiese Eilanders in laat 2006.

Aangesien Lansdowne Road as ’n bouterrein nie vir rugbywedstryde geskik was nie, was Ierland vir die daaropvolgende Sesnasies-toernooi sonder tuisstadion. Die Gaeliese Atletiekvereniging (GAA) se Crokepark (met ’n kapasiteit van 82 500) is in 2007 vir Ierland se twee tuiswedstryde teen Frankryk en Engeland gebruik. Dit was die eerste keer wat rugby in dié stadion gehuisves is. Crokepark is ook vir Ierland se ander Sesnasies-wedstryde en verdere toetse gebruik totdat die stadion op Lansdowne Road klaar was.

Die eerste Ierse wedstryd op die herboude stadion was teen die destydse wêreldbekerkampioen Suid-Afrika op 6 November 2010. Die Springbokke het die wedstryd met 23–22 gewen. Weens die historiese betekenis van dié wedstryd het Suid-Afrika aangekondig dat hulle in hul wegtrui sal uitdraf, sodat Ierland sy tuisklere kan aantrek; gewoonlik verander die tuisspan sy kleure indien dit met die besoekende span s’n sal bots.

Rugbywêreldbekerstadions

Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Rugbywêreldbeker 1991 en Rugbywêreldbeker 1999.

Aviva-stadion op Lansdowne Road

Alhoewel Ierland nog nie op sy eie ’n volledige rugbywêreldbekertoernooi aangebied het nie, is verskeie wedstryde van beide die 1991- en 1999-toernooie in Ierland aangebied. Groep B in 1991 is hoofsaaklik in Ierland en Skotland uitgespeel, waarvan twee wedstryde op Lansdowne Road (Ierland se wedstryde) en een (Zimbabwe teen Japan) op Ravenhill, Belfast, gehou is. ’n Kwarteindstryd en ’n halfeindstryd is ook in Dublin aangebied. ’n Soortgelyke formaat is in 1999 gebruik, waarby net soos Lansdowne en Ravenhill ook Thomondpark gebruik is. Lansdowne Road het ook in 1999 ’n kwarteindstryd gehuisves. Ierland sou ook wedstryde tydens die Rugbywêreldbeker 2007 op Lansdowne Road aanbied, maar weens skeduleringskonflikte as gevolg van die rekonstruksie van die stadion, het hulle daarop besluit om nie wedstryde aan te bied nie.

Die regerings van die Republiek Ierland en Noord-Ierland het saam met die Ierse Rugbyvoetbalunie (IRFU) op 5 Desember 2014 hul belangstelling in die Rugbywêreldbeker 2023 bekend gemaak. Volgens eie verwagtinge het hul bod oor goeie kanse beskik, aangesien Ierland nog nooit as ’n gasheer op sy eie opgetree het nie en hulle ’n ooreenkoms bereik het, waarvolgens sommige stadions van die Gaeliese Atletiekvereniging (waaronder Crokepark) gebruik kon word. Hul bod het twaalf stadions in nege stede bevat: Belfast, Castlebar, Cork, Derry, Dublin, Galway, Killarney, Kilkenny en Limerick. Die ander kandidate tydens die stemming was Frankryk en Suid-Afrika. Tydens ’n spesiale vergadering van Wêreldrugby wat op 15 November 2017 in Londen gehou is, is Frankryk as die gasheer van die toernooi aangewys.

Toetswedstryde

Ierland se plek op Wêreldrugby se ranglys vanaf 10 Oktober 2003 tot op hede

Ierland het 357 van sy 748 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 47,73%. Ierland se statistieke in toetswedstryde teen al die lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek teen Maart 2024):

Opponent	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Argentinië	19	13	6	0	68,42
Australië	37	14	22	1	37,84
Engeland	142	53	81	8	37,32
Fidji	5	5	0	0	100,00
Frankryk	103	37	59	7	35,92
Georgië	5	5	0	0	100,00
Italië	37	33	4	0	89,19
Japan	10	9	1	0	90,00
Kanada	8	7	0	1	87,50
Namibië	4	2	2	0	50,00
Nieu-Seeland	37	5	31	1	13,51
Pasifiese Eilanders	1	1	0	0	100,00
Roemenië	9	9	0	0	100,00
Rusland	3	3	0	0	100,00
Samoa	8	7	1	0	87,50
Skotland	142	71	65	6	50,00
Suid-Afrika	28	9	18	1	32,14
Tonga	3	3	0	0	100,00
Wallis	135	59	69	7	43,70
Verenigde State	11	11	0	0	100,00
Zimbabwe	1	1	0	0	100,00
Algeheel	748	357	359	32	47,73

Wedstryde teen verskeie saamgestelde spanne tydens oorsese toere van die amateurtydperk en die deur die Ierse Rugbyvoetbalunie (IRFU) nieerkende wedstryde teen nielede het vir ’n lang tydperk nie die volle status van toetswedstryde geniet nie – selfs nie terugwerkend nie. Die wedstryde tydens die Victory Internationals word nie as toetswedstryde beskou nie, ook wedstryde teen die Barbarians word nie as sulks erken nie.

Wedywering met ander nasionale spanne

Veral met die nasionale spanne van die naburige Britse Tuisnasies handhaaf die Iere ’n intensiewe wedywering, waarvan veral die wedywering met Engeland belangrik is. Van die 142 toetswedstryde tot dusver het Ierland 53 gewen, Engeland 81, met agt gelykopuitslae. Gedurende rugbywêreldbekertoernooie het albei spanne nog nie ontmoet nie.

Naas Engeland is ook Skotland ’n belangrike mededinger. Hierdie wedywering tussen dié twee “Keltiese lande” is gekenmerk deur unieke gebeurtenisse oor dekades heen; ’n bydraende faktor is die wedersydse migrasie in die 19de en 20ste eeu. Skotland en Ierland het tot dusver in 142 toetswedstryde ontmoet, waarvan Ierland 71 gewen het en Skotland 65, met ses gelykopuitslae. Gedurende wêreldbekertoernooie het albei spanne tot dusver drie keer ontmoet (groepwedstryde in 1991, 2019 en 2023), waarvan Skotland dié in 1991 gewen het en Ierland dié in 2019 en 2023.

Net soos die ander rugbylande van die Noordelike Halfrond handhaaf Ierland ’n wedywering met die groot spanne van die Suidelike Halfrond. Gedurende wêreldbekertoernooie het Ierland drie keer teen die All Blacks te staan gekom, maar al drie wedstryde verloor (groepwedstryd 1995, asook kwarteindstryde 2019 en 2023). Teen die Wallabies is hul wenrekord meer gebalanseerd: Van tot dusver vyf wedstryde het Ierland een gewen (groepwedstryd 2011) en Australië het die ander vier gewen (kwarteindstryd 1987 en 1991 asook groepwedstryde 1999 en 2003). Teen die Springbokke het Ierland gedurende rugbywêreldbekertoernooie een keer te staan gekom en die groepwedstryd in 2023 gewen.

Rekords

Wêreldbekerrekord

Ierland het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem en agt keer die kwarteindrondte behaal, maar hulle is deur Australië (in 1987 en 1991), Frankryk (in 1995 en 2003), Argentinië (in 1999 en 2015), Wallis (in 2011) en Nieu-Seeland (in 2019 en 2023) verslaan. Tydens die Rugbywêreldbeker 1999 is Ierland in die uitspeelwedstryd deur Argentinië verslaan en het sodoende die kwarteindrondte misgeloop. Tydens die Rugbywêreldbeker 2007 is Ierland ná twee oorwinnings en twee nederlae reeds in die groepfase uit die toernooi geskakel.

Jaar	Uitslag
1987	Kwarteindrondte
1991	Kwarteindrondte
1995	Kwarteindrondte
1999	Kwarteindrondte uitspelwedstryd
2003	Kwarteindrondte
2007	Groepfase
2011	Kwarteindrondte
2015	Kwarteindrondte
2019	Kwarteindrondte
2023	Kwarteindrondte
2027	gekwalifiseer
2031	N.v.t.

Tuisnasies / Vyfnasies / Sesnasies

Ierland het in 2009 die Sesnasies gewen en die Driekroon ingepalm

Ierland se enigste jaarlikse toernooi is die Sesnasies-toernooi waar hulle teen vyf ander Europese nasies speel: Engeland, Frankryk, Italië, Skotland en Wallis. Die Sesnasies-toernooi het in 1883 as die Tuisnasies-toernooi tussen Engeland, Ierland, Skotland en Wallis begin. Frankryk het in 1910 by die toernooi aangesluit wat die Vyfnasies-toernooi geword het, voordat Italië die toernooi toegetree het wat die Sesnasies-toernooi geword het. Ierland het sy eerste titel in 1894 ingepalm, en gelyktydig die Driekroon (oorwinnings oor al die ander Tuisnasies) gewen. Sedertdien het Ierland die toernooi nog 15 keer gewen (mees onlangs in 2024), met altesaam vier Grand Slams (oorwinnings in al die wedstryde). Daarbenewens het Ierland nog nege keer die titel gedeel. Sedert 1988 ding Ierland tydens die Sesnasies met Engeland mee om die Millennium-trofee en sedert 1989 met Skotland om die Centenary Quaich.

• 16 ongedeelde titels (1894, 1896, 1899, 1935, 1948, 1949, 1951, 1974, 1982, 1985, 2009, 2014, 2015, 2018, 2023, 2024)
• 8 gedeelde titels (1906, 1912, 1926, 1927, 1932, 1939, 1973, 1983)
• 4 Grand Slams (1948, 2009, 2018, 2023)
• 13 Driekrone (1894, 1899, 1948, 1949, 1982, 1985, 2004, 2006, 2007, 2009, 2018, 2022, 2023)

	Engeland	Frankryk	Ierland	Italië	Skotland	Wallis
Toernooie	128	95	130	25	130	130
Regstreekse oorwinnings (Gedeelde oorwinnings)
Tuisnasies	5 (4)	N.v.t.	4 (4)	N.v.t.	10 (3)	7 (4)
Vyfnasies	17 (6)	12 (8)	6 (5)	N.v.t.	5 (6)	15 (8)
Sesnasies	7	6	6	0	0	6
Algeheel	29 (10)	18 (8)	16 (9)	0 (0)	15 (9)	28 (12)
Grand Slams
Tuisnasies	0	N.v.t.	0	N.v.t.	0	2
Vyfnasies	11	6	1	N.v.t.	3	6
Sesnasies	2	4	3	0	0	5
Algeheel	13	10	4	0	3	12
Driekrone
Tuisnasies	5	N.v.t.	2	N.v.t.	7	6
Vyfnasies	16	N.v.t.	4	N.v.t.	3	11
Sesnasies	5	N.v.t.	7	N.v.t.	0	5
Algeheel	26	N.v.t.	13	N.v.t.	10	22
Houtlepel
Tuisnasies	11	N.v.t.	15	N.v.t.	8	9
Vyfnasies	14	17	21	N.v.t.	21	12
Sesnasies	0	1	0	18	4	2
Algeheel	25	18	36	18	33	22

Ander toetswedstryde

Gedurende die amateurtydperk het Ierland maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het oorsese spanne na Ierland getoer.

Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat (’n uitsondering is die Britse en Ierse Leeus se vierjaarlikse toere). Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond en ander spanne buite die Sesnasies-toernooi tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Ierland na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree Ierland as gasheer op. As deel daarvan ding Ierland sedert 1999 mee met Australië om die Lansdownebeker en sedert 2012 met Argentinië om die Admiral Brown-trofee (genoem na die Iers-gebore admiral William Brown wat die Argentynse Vloot gestig het).

Spelers

Huidige span

Die volgende spelers het die Ierse span gevorm tydens die Sesnasies-toernooi 2024:

Agterspelers (backs) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Craig Casey Skrumskakel Munster 013 Jamison Gibson-Park Skrumskakel Leinster 030 Conor Murray Skrumskakel Munster 112 Harry Byrne Losskakel Leinster 002 Jack Crowley Losskakel Munster 009 Ciarán Frawley Losskakel Leinster 001 Bundee Aki Senter Connacht 052 Robbie Henshaw Senter Leinster 067 Stuart McCloskey Senter Ulster 015 Garry Ringrose Senter Leinster 057 Jordan Larmour Vleuel Leinster 030 James Lowe Vleuel Leinster 026 Calvin Nash Vleuel Munster 001 Jacob Stockdale Vleuel Ulster 037 Hugo Keenan Heelagter Leinster 036

Voorspelers (forwards) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Rónan Kelleher Haker Leinster 026 Dan Sheehan Haker Leinster 021 Tom Stewart Haker Ulster 002 Finlay Bealham Stut Connacht 036 Tadhg Furlong Stut Leinster 072 Cian Healy Stut Leinster 125 Jeremy Loughman Stut Munster 004 Tom O’Toole Stut Ulster 012 Andrew Porter Pfeiler Leinster 059 Ryan Baird Slot Leinster 015 Tadhg Beirne Slot Munster 046 Iain Henderson Slot Ulster 079 Joe McCarthy Slot Leinster 005 James Ryan Slot Leinster 059 Jack Conan Losvoorspeler Leinster 041 Caelan Doris Losvoorspeler Leinster 036 Peter O’Mahony Losvoorspeler Munster 101 Nick Timoney Losvoorspeler Ulster 003 Josh van der Flier Losvoorspeler Leinster 57

Bekende spelers

Basil Maclear (voor 1915)

Jack Kyle (1950)

Tony O’Reilly (1959)

Keith Wood (1989)

Twaalf voormalige Ierse spelers is vir hul uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:

Speler	Posisie	Inskrywing
Jack Kyle	Losskakel	2008
Willie John McBride	Slot	2009
Syd Millar	Stut	2009
Tony O’Reilly	Vleuel	2009
Mike Gibson	Senter	2010
Ronnie Dawson	Haker	2013
Keith Wood	Haker	2014
Basil Maclear	Senter, Vleuel	2015
Fergus Slattery	Losvoorspeler	2015
Tom Kiernan	Heelagter	2015
Brian O’Driscoll	Senter	2016
Ronan O’Gara	Losskakel	2018

Wêreldrugby het drie Ierse spelers as speler van die jaar benoem: Keith Wood (in 2001), Jonathan Sexton (in 2018) en Josh van der Flier (in 2022).

Spelerstatistieke

Vervolgens die belangrikste statistieke van Ierland se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen Maart 2024)

Meeste toetswedstryde Rang Naam Tydperk Toetswedstryde 01 Brian O’Driscoll 1999–2014 133 02 Cian Healy * 2009–2024 129 03 Ronan O’Gara 2000–2013 128 04 Rory Best 2005–2019 124 05 Jonathan Sexton 2009–2023 118 06 Conor Murray * 2011–2024 116 07 Paul O’Connell 2002–2015 108 08 John Hayes 2000–2011 105 09 Peter O’Mahony 2012–2024 105 10 Keith Earls 2008–2023 101	Meeste toetswedstryde as kaptein Rang Naam Tydperk Toetswedstryde 01 Brian O’Driscoll 2002–2012 83 02 Rory Best 2009–2019 38 03 Keith Wood 1996–2003 36 04 Jonathan Sexton 2019–2023 30 05 Paul O’Connell 2004–2015 28 06 Tom Kiernan 1963–1973 24 07 Ciaran Fitzgerald 1982–1986 19 08 Donal Lenihan 1986–1990 17 09 Fergus Slattery 1979–1981 17 10 Drie spelers met 15 toetswedstryde elk
Meeste punte aangeteken Rang Naam Tydperk Punte 01 Jonathan Sexton 2009–2023 1108 02 Ronan O’Gara 2000–2013 1083 03 David Humphreys 1996–2005 0560 04 Mike Kiernan 1982–1991 0308 05 Eric Elwood 1993–1999 0296 06 Brian O’Driscoll 1999–2014 0245 07 Ollie Campbell 1976–1984 0217 08 Paddy Jackson 2013–2017 0195 09 Keith Earls 2008–2023 0180 10 Joey Carbery * 2016–2024 0164	Meeste drieë gedruk Rang Naam Tydperk Drieë 01 Brian O’Driscoll 1999–2014 46 02 Keith Earls 2008–2023 36 03 Tommy Bowe 2004–2017 30 04 Denis Hickie 1997–2007 29 05 Shane Horgan 2000–2009 21 06 Girvan Dempsey 1998–2008 19 07 Jacob Stockdale * 2017–2024 19 08 Geordan Murphy 2000–2011 18 09 Jonathan Sexton 2009–2023 18 10 Twee spelers met 17 drieë elk

Afrigters

Warren Gatland (2012)

Decland Kidney (2015)

Ierland het in 1968 vir die eerste keer ’n hoofafrigter benoem: Ronnie Dawson. Die huidige Ierse hoofafrigter is Andy Farrell, nadat hy in 2019 aangestel is.

Naam	Tydperk
Ronnie Dawson	1969–1972
Syd Millar	1972–1975
Roly Meates	1975–1977
Noel Murphy	1977–1980
Tom Kiernan	1980–1983
Willie John McBride	1983–1984
Mick Doyle	1984–1987
Jim Davidson	1987–1990
Ciaran Fitzgerald	1990–1992
Gerry Murphy	1993–1995
Murray Kidd	1995–1997
Brian Ashton	1997–1998
Warren Gatland	1998–2001
Eddie O’Sullivan	2001–2008
Michael Bradley	2008 (voorlopig)
Declan Kidney	2008–2013
Les Kiss	2013 (voorlopig)
Joe Schmidt	2013–2019
Andy Farrell	sedert 2019

Toekennings

Wêreldrugby het Ierland een keer as “span van die jaar” benoem (in 2018).

Sien ook

• Ierse nasionale krieketspan

Verdere leesstof

• (en) Tom English (2018). No Borders: Playing Rugby for Ireland. Dublin: Arena Sport. ISBN 978-1-909715-18-9.
• (en) Edmund van Esbeck (1999). Irish Rugby 1874–1999: A History. Dublin: Gill & Macmillan. pp. 327–385, 399–406. ISBN 0-7171-2930-6.

Eksterne skakels

• (en) Amptelike webwerf van die Ierse Rugbyunie
• (en) Ierland by Wêreldrugby
• (en) Ierland op Planet Rugby