Wikipedia

Kanadese nasionale rugbyspan

(Aangestuur vanaf Kanada nasionale rugbyspan)

Die Kanadese nasionale rugbyspan (Engels: Canada national rugby union team; Frans: Équipe du Canada de rugby à XV) is die nasionale rugbyspan wat Kanada in internasionale wedstryde (toetswedstryde) verteenwoordig. Dié span dra die byname Canucks en Les Rouges. Rugby word in Kanada geadministreer deur Rugby Kanada (Engels: Rugby Canada, RC; Frans: Fédération canadienne de rugby à XV) wat in 1974 gestig is. Kanada word as die derde beste rugbyspan in die Amerikas beskou (ná Argentinië en die Verenigde State) en deur Wêreldrugby as ’n vlak twee-span erken. Kanada is tans (September 2024) 22ste op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys.[4] Twee voormalige Kanadese rugbyspelers is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem.

Kanada
Unie Rugby Kanada (RC)
Bynaam(e) Canucks, Les Rouges
Embleem die Esdoringblaar
Stadion Starlight-stadion, Victoria, Brits-Columbië
Kapasiteit 25 000
Afrigter(s) Vlag van Wallis Kingsley Jones (sedert 2017)
Kaptein(s) Lucas Rumball
Spankleure
Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse Aaron Carpenter (80)[1]
Meeste toetspunte James Pritchard (607)[2]
Meeste drieë D.T.H. van der Merwe (38)[3]
Eerste internasionale wedstryd
Vlag van Japan Japan 9–8 Kanada Vlag van Kanada
(Osaka, Japan; 31 Januarie 1932)
Grootste oorwinning
Vlag van Kanada Kanada 69–3 Barbados Vlag van Barbados


(Bridgetown, Barbados; 24 Junie 2006)

Grootste nederlaag
Vlag van Engeland Engeland 70–0 Kanada Vlag van Kanada
(Londen, Engeland; 13 November 2004)
Wêreldbeker
Verskynings 9/10 (Eerste in 1987)
Beste uitslag Kwarteindrondte in 1991
Unie webwerf
www.rugby.ca

Kanada het in 1932 sy internasionale rugbydebuut teen Japan gemaak. Kanada het van 1987 tot 2019 aan elke rugbywêreldbekertoernooie deelgeneem en tydens die Rugbywêreldbeker 1991 die kwarteindrondte gehaal. Van 2003 tot 2011 het hulle deelgeneem aan die Churchillbeker, sedertdien speel Kanada gereeld in die Stille Oseaan-nasiesbeker, waar hulle teen Fidji, Japan, Samoa, Tonga en die Verenigde State te staan kom. Sedert 2016 neem Kanada ook deel aan die jaarlikse Amerikaanse Rugbykampioenskap, saam met die tweede Argentynse span, Brasilië, Chili, Uruguay en die Verenigde State.

Beheerliggaam

wysig
Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Rugby Kanada.

Die beheerliggaam vir rugby in Kanada is Rugby Kanada (Engels: Rugby Canada, RC; Frans: Fédération canadienne de rugby à XV). Rugby Kanada is in 1974 gestig en het in 1987, net voor die eerste rugbywêreldbekertoernooi, ’n volle lid van die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR; nou Wêreldrugby) geword.[5] Daarbenewens was Rugby Kanada in 2001 ’n stigtingslid van die Noord-Amerikaanse en Wes-Indiese Rugbyvereniging (North America and West Indies Rugby Association, NAWIRA; nou Rugby Amerikas Noord), nadat Kanada en die Verenigde State by die Wes-Indiese Rugbyvereniging (West Indies Rugby Association) aangesluit het.[6]

Sedert 2019 neem ’n Kanadese span aan die professionele Major League Rugby, waaraan oorwegend Amerikaanse spanne deelneem, saam met die Toronto Arrows deel.[7] Sedertdien is die meeste spelers van die Kanadese nasionale span uit dié liga afkomstig, van die ander spelers is veral in Frankryk aktief. Daarbenewens word die amateurtoernooi tussen die tien provinsiale beheerliggame beslis, van wie dié uit Brits-Columbië as sterkste beskou word. Van 2009 tot 2018 is die Kanadese Rugbykampioenskap tussen vier plaaslike keurspanne uitgespeel.

Naas die amptelike nasionale span roep Rugby Kanada ook ander keurspanne byeen. Canada A is die tweede nasionale span van Kanada en hulle het tot in 2016 aan die Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem, voordat hulle na Wêreldrugby se Stille Oseaan-uitdaagtoernooi oorgeskakel het. Die Canada Sevens is die Kanadese sewesrugbyspan en hulle neem aan internasionale toernooie soos Wêreldrugby se Sewesreeks, Sewesrugbywêreldbeker, Olimpiese Somerspele en Statebondspele deel. Nes ander rugbylande beskik Kanada oor ’n o/20-nasionale span wat aan die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.[8] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting.[9]

Geskiedenis

wysig

Invoering en vestiging van rugby

wysig
 
Die Harvard–McGill-wedstryd van 1874

Van 1823, toe William Webb Ellis by die Engelse Rugby-skool glo die spel uitgedink het, het Britse immigrante, lede van die regimentsleërs en die Britse Vloot relatief vinnig vroeë en grootliks ongekodifiseerde vorme van rugby na Oos-Kanadese stede soos Halifax, Montreal en Toronto saamgeneem, hoewel die afbakening met sokker nie duidelik was nie. In 1864 het die Trinity College in Toronto die eerste gekodifiseerde stel reëls in Kanada gepubliseer en in die volgende jaar het in Montreal (retrospektief) die eerste bekende rugbywedstryd plaasgevind, toe Britse beamptes en burgerlikes (veral leerlinge van die McGill Universiteit) teen mekaar gespeel het.[10]

Van omtrent 1870 het in Montreal ’n hibriede vorm uit sokker en rugby ontstaan. Veral die McGill Universiteit, wie se span op 15 Mei 1874 in Cambridge, Massachusetts teen die Harvard-universiteit gespeel het, het ’n sterk invloed op die verdere ontwikkeling uitgeoefen. Aangesien hul stel reëls van mekaar verskil het (albei universiteite het na hul balspel as Rugby football verwys), het hulle daarop besluit om een wedstryd elk na elkeen se reëls te speel. As gevolg van die wedersydse invloed het mettertyd twee nuwe Gridiron-variasies ontstaan: Amerikaanse voetbal en Kanadese voetbal.[11] Vervolgens het in Kanada talle klubs ontstaan wat Rugby football uitgeoefen het. Aangesien albei weergawes aanvanklik nog baie naby aan mekaar was, was dit in baie gevalle egter nie duidelik of hulle die gewone rugby of die ontwikkelende Kanadese voetbal uitgeoefen het nie. Die verskynsel dat baie nuutgestigte provinsiale beheerliggame die terme „Rugby Football Union“ of „Rugby Union“ in hul name gebruik en volgens die voetbalreëls gespeel het, het die aanvanklike verwarring vererger.[12] Die Kanadese voetbalbeheerliggaam is in 1884 as die Kanadese Rugbyvoetbalunie gestig en het in 1891 sy naam in Kanadese Rugbyunie verander. Eers in 1967 het dit sy naam in Kanadese Amateurvoetbalvereniging verander; sedert 1986 dra dit die naam Voetbal Kanada.[13]

Die provinsie Brits-Columbië in die land se verre weste het in die vesting van rugby in die tradisionele Britse betekenis (waarna in Kanada vir ’n lang tydperk as English rugger[14] of British rugby[15] verwys is) ontwikkel – veral te danke aan die matige klimaat en die sterk gevoel vir Britse tradisies. In 1876 is die eerste wedstryd op Vancouver-eiland tussen matrose van die Britse Vloot en Garnisoensoldate gespeel, die eerste wedstryd in Vancouver is tien jaar later aangebied. In 1889 is met die Brits-Columbië Rugbyunie (BCRU) die eerste beheerliggaam gestig wat as ’t ware rugbyunie betrek het. Kort daarna is twee verdere beheerliggame vir die maritieme provinsies en Manitoba gestig.[16] As gevolg van die gebreek aan belangstelling het die stigting van verdere beheerliggame en veral ’n nasionale beheerliggaam heelwat later gebeur.

Eerste internasionale ontmoetings

wysig

In Oktober en November 1899 het die eerste internasionale wedstryde plaasgevind, toe die Ierse nasionale span die Kanadese ooste besoek het. Hulle is genooi deur ’n entrepreneur met Ierse herkoms wat die rugbysport wou bevorder. Tydens die vierweekse toer is elf wedstryde gespeel, van wie die Iere tien gewen het; hul enigste nederlaag was teen ’n keurspan uit Halifax.[17] In 1902/03 het ’n Kanadese keurspan die Verenigde Koninkryk en Frankryk besoek, waar hulle binne 56 dae 22 wedstryde teen klubs en plaaslike spanne gespeel het. Die span het uit nege rugbyspelers uit Brits-Columbië en die maritieme provinsies asook elf voetbalspelers uit Ontario en Quebec bestaan. Aangesien die reëls van albei sportsoorte destyds nog baie naby aan mekaar was, kon ’n gemeensame span saamgestel word. Die gashere het die Kanadese vir hul deursettingsvermoë, atletiek en vinnigheid geloof, maar hulle het ook opgemerk dat hul tegniese vaardighede en hul spanwerk nie eens was nie. Die spankaptein James McClure se hoop, wat hy teenoor die Britse pers geuiter het, dat met die toer albei sportsoorte nader aan mekaar sou beweeg, het egter nie vervul nie: In 1903 het die Ontario Rugbyvoetbalunie die Burnside Rules ingevoer, waarvolgens Kanadese voetbal duidelik van rugby afgebaken is.[18]

In die jare daarna was dit veral die BCRU wat op internasionale vlak aktief was. ’n Keurspan het in Februarie 1906 Kalifornië besoek om teen die besoekende Nieu-Seelandse All Blacks te speel.[19] Die Australiese Wallabies het in Februarie 1909 en November 1912 Brits-Columbië besoek, die All Blacks in November 1913. Die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog het die spelbedryf amper gekniehalter, net in Brits-Columbië en Nova Scotia kon dit redelik gereeld voortgaan. In 1919 het ’n span van die Kanadese ekspedisiemag in Engeland deelgeneem aan die King’s Cup, ’n toernooi tussen die verskeie gewapende magte van die Britse Statebond.[20] Die uit Europa terugkerende soldate was grootliks aan rugby blootgestel en hulle het veral in Ontario en Quebec dié sport laat herleef (hoewel Kanadese voetbal steeds gewild was). In Februarie 1925 het die All Blacks deur Brits-Columbië getoer, vier jaar later die Nieu-Suid-Wallis Waratahs (namens die destyds inaktiewe Wallabies). Die toenemende belangstelling in rugby het in 1929 gelei tot die stigting van die eerste nasionale beheerliggaam, die Rugbyunie van Kanada.[16]

In September 1930 het die Japannese nasionale span ’n toer na Brits-Columbië onderneem en teen klubs asook keurspanne gespeel. Skaars een en ’n halwe jaar later het die Rugbyunie van Kanada ’n amptelike nasionale span saamgestel. As deel van ’n deur die Kanadese regering befondsde handelsafvaardiging het die teenbesoek in Japan plaasgevind. Op 31 Januarie 1932 het in Higashiosaka die eerste amptelike toetswedstryd van ’n Kanadese span plaasgevind, dit het in ’n naelskraapse 9–8-oorwinning vir Japan geëindig. Elf dae later het die gasheer in Tokio met 38–5 geseëvier.[21] Die Kanadese het hul nederlae toegeskryf aan ’n „oormatige vermaak, te veel wedstryde in ’n kort tydperk en die geïnspireerde speelstyl van die Japanners voor die hoë adel“.[22][23] Die nasionale beheerliggaam het nie daarin geslaag om verdere toere te reël nie en dit is in 1939 ontbind. Tydens die Tweede Wêreldoorlog kon die speelbedryf weens die gebrek aan geskikte spelers weer net op ’n klein vlak voortgaan, aktiewe provinsiale beheerliggame het net in Brits-Columbië, Ontario en Quebec bestaan.[10]

Pouse en herlewing

wysig

Tydens die naoorlogse tydperk het opnuut die BCRU daarvoor gesorg dat ten minste internasionale spanne Brits-Columbië kom besoek. Die Wallabies was in Februarie 1948 en Maart 1958 gaste, die All Blacks in Maart 1954. Ná die provinsiale span se goeie vertoning tydens die Britse Leeus (die vier Tuisnasies se keurspan) in September 1959 is daar oorweeg om ten minste weer ’n informele Kanadese nasionale span saam te stel en op hul eie toere te onderneem. In 1960 is vir hierdie doeleindes die Rugby Tours Committee gestig.[10] In 1962 het ’n Kanadese span, wat oorwegend uit spelers uit Brits-Columbië saamgestel is, die Verenigde Koninkryk en Ierland besoek, maar hulle het nie teen nasionale spanne gespeel nie. Die Rugbyunie van Kanada is in 1965 herstig en in 1967 in Kanadese Rugbyunie hernoem; vandag dra dié nasionale beheerliggaam die naam Rugby Kanada. As gevolg van die herstigting het die aantal toere en besoeke deur ander nasionale spanne aansienlik toegeneem.[10]

In 1966 het die Kanadese ’n oproer veroorsaak, toe hulle teen die Britse Leeus, wat oppad huistoe van hul toer in Australië en Nieu-Seeland ’n tussenhalte in Toronto gemaak het, vir ’n lang tyd treed kon hou en net met 9–18 verloor het.[24] ’n Jaar later het die Engelse nasionale span deur Kanada getoer. Die heraktiveerde Kanadese nasionale span se eerste toetswedstryd het op 28 November 1970 in Burnaby teen Fidji plaasgevind en in ’n 17–35-nederlaag geëindig. In 1971 het die Kanadese na Wallis getoer, in 1973 het hulle die Walliese nasionale span vir ’n teenbesoek genooi. Met ’n 17–6-oorwinning teen die Verenigde State het op 21 Mei 1977 die tot vandag aanhoudende wedywering met die suidelike buurland ’n aanvang geneem; dit was die eerste toetswedstrydoorwinning vir die Kanadese nog.[25] In 1978 het die Kanadese vir die eerste keer teen Frankryk te staan gekom, in 1980 teen Nieu-Seeland, in 1981 teen Argentinië en in 1983 teen Italië. In 1985 was Australië eindelik die eerste tradisionele rugbyland wat aan Kanada toetswedstrydstatus toegeken het.

Die eerste rugbywêreldbekertoernooie

wysig
 
Die Kanadese nasionale rugbyspan tydens die Rugbywêreldbeker 1987

Kanada was een van die 16 spanne wat deur die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR, nou Wêreldrugby) uitgenooi is om aan die eerste rugbywêreldbekertoernooi in 1987 in Australië en Nieu-Seeland deel te neem. Daarmee gepaard gegaan het die Kanadese beheerliggaam se aansluiting by die voorheen redelik eksklusiewe IRVR, waarvolgens amper alle wedstryde met die tradisionele rugbylande as toetswedstryde erken is. In hul heel eerste rugbywêreldbekerwedstryd het die Kanadese Tonga duidelik met 37–4 verslaan, maar hulle het hul ander groepwedstryde teen Ierland (met 19–46) en Wallis (met 9–40) verloor.[26] Vir die daaropvolgende rugbywêreldbekertoernooi is aan die Amerikaanse vasteland drie beginplekke toegewys. Aangesien net die beheerliggame van Argentinië, Kanada en die Verenigde State hul belangstelling beklemtoon het, was die span regstreeks gekwalifiseer en tydens die kwalifisering is slegs die groep bepaal. Tydens die kwalifisering het hulle Argentinië twee keer en die Verenigde State een keer verslaan.[27]

Tydens die Rugbywêreldbeker 1991, wat in die destydse Vyfnasies aangebied is, het die Kanadese alle verwagtinge oortref. Die span is veral gemotiveer deur hul besoek aan die Canadian National Vimy Memorial in Noord-Frankryk, wat aan die Slag van Vimy in 1917 herinner, ’n sentrale gebeurtenis in die Kanadese geskiedenis. Met oorwinnings teen Fidji (met 13–3 in Bayonne) en Roemenië (met 19–11 in Toulouse) asook ’n nederlaag teen Frankryk (met 13–19 in Agen) het die Kanadese vir die kwarteindstryd teen die verdedigende kampioen Nieu-Seeland gekwalifiseer. In Villeneuve-d'Ascq het hulle vroeg agternageloop, maar in die tweede helfte kon hulle inhaal en het met 13–29 verloor. Met hul deelname in die kwarteindrondte was die Kanadese regstreeks vir die daaropvolgende rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer. Vervolgens het hulle op die wêreldranglys ’n goeie agtste plek beklee.[28][29]

Die voorlopige hoogtepunt in hul ontwikkeling het die Kanadese in die jare ná hierdie rugbywêreldbekertoernooi bereik. Op 10 November 1993 het hulle in Cardiff in ’n vriendskaplike wedstryd teen Wallis gespeel. Net voor die eindfluitjie het Al Charron met ’n drie die wedstryd gelykop gemaak en die suksesvolle doelskop deur Gareth Rees het die 26–24-oorwinning verseël, wat tot vandag toe as die beste oomblik in die Kanadese rugbygeskiedenis beskou word.[30] ’n Verdere sensasie is op 4 Junie 1994 in Ottawa met ’n 18–16-oorwinning teen Frankryk behaal. In Maart 1995 het Kanada aan die eerste Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem en met ’n 26–29-nederlaag in die beslissende wedstryd teen Argentinië die toernooititel net-net misgeloop. Ná hierdie goeie vertonings in die afgelope jare het die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika teleurstellend verloop. In die eerste van hul drie groepwedstryde (wat almal in Port Elizabeth aangebied is) het hulle Roemenië duidelik met 34–3 verslaan, maar ná nederlae teen Australië (met 11–27) en die gasheer se Springbokke (met 0–20) is hulle vroeg uit dié toernooi geskakel.[31]

In 1996 het die Kanadese aan die eerste Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap deelgeneem; met vyf oorwinnings en een nederlaag het hulle met die toernooititel weggestap. Met dieselfde uitslag het hulle hierdie sukses in die twee daaropvolgende jare herhaal. In 1996 het hulle tydens die Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap as naaswenner agter Argentinië geëindig. Nadat die Kanadese tydens die Rugbywêreldbeker 1995 die uitklopfase misgeloop het, moes hulle deelneem aan die kwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 1999, wat in Buenos Aires tydens die Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap 1998 uitgespeel is. Kanada het die Verenigde State en Uruguay verslaan, maar hulle het teen Argentinië verloor. Vervolgens het hulle as naaswenner geëindig en vir die toernooi gekwalifiseer. Die Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap 1999 het ná nederlae teen alle vyf deelnemende spanne en die laaste toernooiplek teleurstellend verloop. Tydens hul daaropvolgende 1999-toer na Groot-Brittanje het hulle met nederlae in die toetswedstryde teen Wallis en Engeland ook nie beter gevaar nie. Tydens die Rugbywêreldbeker 1999, wat weer in die destydse Vyfnasies aangebied is, is Kanada in die groepfase deur Frankryk (met 20–33 in Béziers) en Fidji (met 22–38 in Bordeaux) verslaan. Hulle het dié toernooi afgesluit met ’n duidelike 72–11-oorwinning teen Namibië in Toulouse.[32] Dit het ’n reeks van tien agtereenvolgende nederlae sedert Augustus 1998 beëindig, tot vandag toe ’n negatiewe rekord.

Beginnende stagnasie

wysig
 
Frankryk teen Kanada op 22 November 2002
 
Die span van Kanada tydens die sing van die volksliedere voor die wedstryd teen Wallis tydens die Rugbywêreldbeker 2007
 
Kanada oppad om ’n drie te druk teen Wallis in hulle groep B-wedstryd tydens die Rugbywêreldbeker 2007
 
Die Kanadese nasionale rugbyspan nadat hulle tydens die Rugbywêreldbeker 2007 ’n oorwinning aangeteken het
 
Wedstryd tussen Kanada en Nieu-Seeland tydens die Rugbywêreldbeker 2011
 
Wedstryd tussen Ierland en Kanada tydens die Rugbywêreldbeker 2015

Hoofrede vir die beginnende stagnasie was die ontbreek aan ’n professionele liga. Nadat die IRVR in Augustus 1995 al die beperkinge rakende die spelers se betaling opgehef en daarmee die professionele tydperk van die rugbyspel ingelui het, het die Kanadese rugbysport in sy ontwikkeling egter bly staan. In 1998 is die semiprofessionele Rugby Kanada Superliga van stapel gestuur, maar dit was nie mededingend nie. Dit is in 2009 deur die Kanadese Rugbykampioenskap vir amateurs vervang, wat in 2018 ontbind is.[33] Uitstekende spelers, wat met die sport ’n inkomste wou maak, moes daarop wag dat hulle deur Europese klubs ingespan word. Vervolgens het die swak strukture ’n negatiewe impak op die nasionale span se kwaliteit gehad, wat met die verloop van tyd al hoe sterker na vore getree het. Hierdie ontwikkelling kontrasteer met dié van die nasionale vrouespan, wat tot die wêreld se bestes behoort en tydens die Rugbyvrouewêreldbeker 2014 as naaswenner geëindig het.

Ná die draai van die millennium het die internasionale spelbedryf talle veranderinge ondergaan. Die tradisionele toere is deur die gereelde midjaarrugbytoetsreeks en eindjaarrugbytoetsreeks vervang. In 2001 is die Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap en in 2003 die Pan-Amerikaanse Rugbykampioenskap vir die laaste keer aangebied. Die Kanadese het nou en dan daarin geslaag om ’n verrassing aan te teken. In Junie 2000 het hulle teen die Iere in Markham met 27–27-gelykop gespeel.[34] Twee jaar later, in Junie 2002, tydens een van die laaste toere volgens die ou tradisie, het hulle in Vancouver die toerende Skotte met 26–23 geklop.[35] Onmiddellik daarna het die volgende rugbywêreldbekerkwalifisering begin, waartydens Kanada vyf oorwinnings aangeteken en vir die toernooi gekwalifiseer het; hul enigste nederlaag was weg teen Uruguay. In 2003 het die IRR ’n nuwe toernooi ingevoer, die Churchillbeker, wat tot in 2011 elke jaar aangebied is. Kanada het dié toernooi vyf keer aangebied, maar nooit die eindstryd gehaal nie. Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië het die Kanadese in hul eerste twee groepwedstryde in Melbourne duidelike nederlae teen Wallis en Nieu-Seeland gely (onderskeidelik met 10–41 en 6–68). Die derde wedstryd teen Italië was aansienlik meer gebalanseerd en het in ’n naelskraapse 14–19-nederlaag geëindig. Hul enigste oorwinning het die Kanadese in hul laaste wedstryd in Wollongong met 24–7 teen Tonga aangeteken.[36]

In 2003 het die IRR ook die Super Powers Cup ingevoer, waaraan die Kanadese een jaar later vir die eerste keer deelgeneem het. Tydens die 2005-toernooi se eindstryd in Tokio het hulle met 15–10 teen Japan geseëvier. Aangesien dit die laaste toernooi van sy soort was, kon die Kanadese hul titel nie verdedig nie.[37] In November 2004 het die Kanadese nasionale span sy tot dusver ergste nederlaag gely, nadat hulle in Londen deur die Engelse met 70–0 verslaan is.[38] Agt maande later, in Junie 2005, het hulle in Calgary ’n 22–15-tuisoorwinning teen Argentinië aangeteken; dit was hul laaste oorwinning teen ’n vlak-een-span. In Junie 2006 het Kanada met twee duidelike oorwinnings teen Barbados (met 60–3) en die Verenigde State (met 56–7) vir die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk gekwalifiseer.[39] Dié toernooi het egter teleurstellend verloop. Op die 17–42-nederlaag in Nantes teen Wallis het in Cardiff ’n 16–29-nederlaag teen Fidji gevolg. Hul derde wedstryd in Bordeaux teen Japan het in ’n 12–12-gelykop geëindig. In hul laaste groepwedstryd op dieselfde plek is hulle deur Australië met 37–6 geklop.[40]

Die Kanadese was in Julie 2009 die eerste span wat ná die deelnemers aan die 2007-kwarteindrondte vir die Rugbywêreldbeker 2011 kon kwalifiseer. Hulle is in hul eerste wegwedstryd in Charleston deur die Verenigde State met 12–6 geklop, maar ná ’n 41–18-tuisoorwinning in Edmonton het hulle met ’n totale telling van 47–30 die eerste kwalifiserende plek beklink.[41] In 2009 het hulle ook vir die eerste keer teen Georgië en Rusland, in 2010 vir die eerste keer teen België en Spanje te staan gekom; al hierdie wedstryde het in oorwinnings geëindig. Twee oorwinnings teen die Verenigde State tydens die opwarmingswedstryde het die Kanadese span die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland met selfvertroue laat aanpak. In hul eerste groepwedstryd in Whangarei het hulle Tonga met 25–20 verslaan. Daarop het ’n 19–46-nederlaag teen Frankryk en ’n 23–23-gelykop teen Japan gevolg, albei was in Napier. Die laaste wedstryd teen die gasheer en latere kampioen in Wellington het soos verwag in ’n duidelike 15–79-nederlaag geëindig en die Kanadese het in die vierde plek van Groep A geëindig.[42]

Aangesien die Churchillbeker nie meer aangebied is nie, is Kanada in 2013 vir die eerste keer genooi om aan die Stille Oseaan-nasiesbeker deel te neem. Kanada het die Verenigde State, Fidji en Tonga verslaan, maar hulle het hul laaste wedstryd teen Japan verloor en die titel net-net misgeloop. In Augustus 2013 is weer die rugbywêreldbekerkwalifisering uitgespeel. Kanada het met twee oorwinnings teen die Verenigde State in Charleston en Toronto die Amerikaanse vasteland se eerste kwalifiserende plek bespreek.[43] Gedurende die twee volgende jare het Kanada teenoor die ander tweede-vlak-spanne agteruitgegaan: Hulle het 13 nederlae gely en net twee oorwinnings aangeteken. Tydens die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland het die reeks nederlae voortgegaan en Kanada is in al sy vier groepwedstryde verslaan. In Cardiff deur Ierland (met 7–50), in Leeds deur Italië (met 18–23), in Milton Keynes deur Frankryk (met 18–41) en in Leicester deur Roemenië (met 15–17). Vervolgens het hulle in die laaste plek van hul groep geëindig, hul ergste toernooi-uitslag tot dusver, hoewel hulle teen Italië en Roemenië ook die kans op oorwinnings gehad het.[44]

Onlangse ontwikkeling

wysig

Gedurende lente 2016 het Kanada vir die eerste keer aan die Amerikaanse Rugbykampioenskap deelgeneem. Dié aan die Sesnasies-toernooi in Europa soortgelyke en jaarlikse toernooi word sedert 2009 uitgespeel, maar die Kanadese beheerliggaam het aanvanklik net die tweede span Canada A laat deelneem. Met drie oorwinnings en twee nederlae het die nasionale span die derde plek onder ses deelnemers beklee. Hierdie aanvanklike sukses is in die twee daaropvolgende jare deur ’n nuwe reeks nederlae omgekeer. Tot in middel 2018 het hulle in toetswedstryde 19 nederlae gely, net vyf oorwinnings aangeteken en in een gelykop gespeel, waardeur die Kanadese in die wêreldranglys vir ’n rukkie die 24ste plek beklee het, hul ergste plek nog. Aangesien hulle gedurende somer 2017 die regstreekse rugbywêreldbekerkwalifisering misgeloop het, moes hulle in Januarie en Februarie 2018 twee keer teen Uruguay te staan kom. Albei wedstryde het ook in nederlae geëindig, waarvolgens net een kans oorgebly het: ’n Interkontinentale kwalifiseringstoernooi in November 2018 in Marseille, waartydens vier spanne om die laaste oorblywende plek meegeding het. Kanada het teenoor Kenia, Duitsland en Hongkong geseëvier.[45] In die volgende agt wedstryde tot die begin van die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan het hulle net een oorwinning teen Chili aangeteken. Tydens die Rugbywêreldbeker kon die Kanadese geen verrassing aanteken nie. Hulle is in Fukuoka met 8–47 deur Italië, in Oita met 0–63 deur Nieu-Seeland en in Kobe met 7–66 deur die latere kampioen Suid-Afrika verslaan. Die vierde wedstryd teen Namibië is nes twee ander wedstryde weens tifoon Hagibis se verwoestinge afgelas en as ’n 0–0-gelykop geag.[46] In plaas daarvan om dadelik te vertrek het die span gehelp om die Kamaishi-gebied skoon te maak.[47]

As gevolg van die reisbeperkings tydens die wêreldwye Covid-19-pandemie het die Kanadese span in 2020 nie in ’n enkele wedstryd gespeel nie en in 2021 is die Amerikaanse Rugbykampioenskap vir die tweede agtereenvolgende keer afgelas. Eers tydens die 2021 midjaarrugbytoetsreeks het die Kanadese weer internasionale wedstryde gespeel, maar hulle moes duidelike wegnederlae teen Wallis en Engeland verduur. In September 2021 het die rugbywêreldbekerkwalifisering se eerste rondte gevolg. Ná ’n tuis- en wegwedstryd elk is die Kanadese deur die Verenigde State met ’n totale telling van 59–50 verslaan. In die beslissende tweede rondte het hulle in Oktober twee keer teen Chili te staan gekom. Terwyl hulle die eerste wedstryd tuis in Langford naelskraap met 22–21 gewen het, is hulle weg in Santiago de Chile met 33–24 verslaan. Vervolgens het Kanada vir die eerste keer ooit ’n rugbywêreldbekertoernooi misgeloop.[48]

Kleure, embleem en bynaam

wysig

Kanada speel tradisioneel in ’n rooi trui met wit kleuraksente, wit broeke met rooi strepe en rooi sokkies met wit strepe. Hul alternatiewe trui is wit met rooi kleuraksente, rooi broeke met wit strepe en wit sokkies met rooi strepe.

Die huidige truiverskaffer is Macron[49] en die truiborg is DHL.[50] Die beheerliggaam se kenteken verskyn op die regterbors, die truiverskaffer se kenteken links en die borgkenteken in die middel.

Die beheerliggaam Rugby Kanada se kenteken toon ’n elfpuntige esdoringblaar (Acer saccharum) in die nasionale kleure wit en rooi, ontleen aan die Vlag van Kanada, met die belettering Rugby op. Die nasionale span se byname is Canucks, ontleen aan die slangterm vir Kanadese, en Les Rouges („die rooies“), afgelei van die truikleur.

Tuisstadions

wysig
 
Die Starlight-stadion in Langford in 2019

Die nasionale span het vir ’n lang tydperk nie oor ’n permanente tuisstadion beskik nie en van sy tuiswedstryde op verskeie plekke aangebied. Daar was ’n duidelike voorkeur vir stadions in Brits-Columbië en Ontario. In albei provinsies is altesaam meer as twee derdes van hul tuiswedstryde gespeel, terwyl die tweede mees bevolkte provinsie Quebec nog nooit ’n tuiswedstryd aangebied het nie.

Op soek na ’n deur die hele jaar geskikte stadion (wat gegewe die klimaattoestande in min streke die geval is) het die beheerliggaam van 2006 gepoog om die vir die sokkerspan Vancouver Whitecaps beplande Waterfrontstadion in Vancouver se stadsentrum te gebruik. Dié projek is egter nie gerealiseer nie en sedert 2011 nie meer op die agenda nie.[51] In Augustus 2011 het die beheerliggaam die oprigting van ’n nasionale opleidingssentrum in Langford, ’n voorstad van Brits-Columbië se hoofstad Victoria, aangekondig.[52] Op dié perseel staan die in 2009 geopende Starlight-stadion, wat saam met die sokkerklub Pacific FC bestuur word en sedert ’n uitbreiding in 2019 ’n kapasiteit van 6 000 het.[53] Hier het die nasionale span op 6 Februarie 2016 sy eerste toetswedstryd teen Uruguay gespeel. Hoewel tuiswedstryde steeds in ander streke van Kanada gehuisves word, word die meeste op Langford aangebied. Dié stad se betekenis vir die Kanadese rugbysport het met die hervestiging van die beheerliggaam in 2017 aansienlik toegeneem.[54]

Toetswedstryde

wysig
 
Kanada se plek op Wêreldrugby se ranglys van 10 Oktober 2003 tot op hede

Kanada het 110 van sy 268 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 41,04%. Kanada se statistieke in toetswedstryde teen alle lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek in September 2024):[55]

Opponent Gespeel Gewen Verloor Gelykop % Gewen
  Argentinië 9 3 6 0 33,33
  Australië 6 0 6 0 0,00
  Barbados 1 1 0 0 100,00
  België 3 3 0 0 100,00
  Brasilië 4 2 2 0 50,00
  Chili 8 7 1 0 87,50
  Duitsland 1 1 0 0 100,00
  Engeland 7 0 7 0 0,00
  Fidji 13 3 10 0 23,08
  Frankryk 9 1 8 0 11,11
  Georgië 7 3 4 0 42,86
  Hongkong 7 6 1 0 85,71
   Ierland 8 0 7 1 0,00
  Italië 10 2 8 0 20,00
  Japan 26 8 16 2 30,77
  Kenia 1 1 0 0 100,00
  Namibië 3 2 1 0 66,67
  Nederland 1 1 0 0 100,00
  Nieu-Seeland 6 0 6 0 0,00
  Portugal 4 3 1 0 75,00
  Roemenië 9 3 6 0 33,33
  Rusland 5 4 1 0 80,00
  Samoa 5 0 5 0 0,00
  Skotland 6 1 5 0 16,67
  Spanje 3 2 1 0 66,67
  Suid-Afrika 3 0 3 0 0,00
  Tonga 11 5 5 0 45,45
  Uruguay 13 8 5 0 61,54
  Verenigde State 66 39 25 2 59,09
  Wallis 13 1 12 0 7,69
Algeheel 268 110 153 5 41,04

Wedywering met die Verenigde State

wysig

Kanada se grootste mededinger in rugby is die Verenigde State. Kanada het meer toetswedstryde teen dié suidelike buurland as teen enige ander land gespeel. Die twee spanne het in 1977 vir die eerste keer teen mekaar te staan gekom en ontmoet sedertdien jaarliks, met uitsondering van 2010 en 2020. Kanada en die Verenigde State het tot dusver in 66 toetswedstryde ontmoet, van wie Kanada 39 gewen het en die Verenigde State 25, met twee gelykopuitslae.

Kanada en die Verenigde State speel gereeld tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering teen mekaar. Hulle het tot dusver in elke kwalifisering ontmoet, met uitsondering vir die 1987-toernooi, waar spanne pleks van kwalifisering vir deelname uitgenooi is, en die 1995-toernooi, waarvoor Kanada as deelnemer in die kwarteindrondte tydens die Rugbywêreldbeker 1991 regstreeks gekwalifiseer het. Sedert 2015 ontmoet albei spanne jaarliks tydens die Amerikaanse Rugbykampioenskap.

Van 2014 af was die Verenigde State in twaalf toetswedstryde onoorwonne (elf oorwinnings en een gelykop), totdat Kanada in 2021 weer geseëvier het.[56] Die eerste oorwinning in die Arende se wenreeks het ’n onoorwonne wenreeks van Kanada beëindig wat in 2009 begin het.[57]

Rekords

wysig

Wêreldbekerrekord

wysig
 
Kanadese ondersteuners tydens die Rugbywêreldbeker 2007

Kanada het van 1987 tot 2019 aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem. Hul beste prestasie tot dusver was hul kwalifisering vir die kwarteindrondte tydens die Rugbywêreldbeker 1991. In 2023 het Kanada vir die eerste keer ’n rugbywêreldbekertoernooi misgeloop.

Jaar Uitslag
1987 Groepfase
1991 Kwarteindrondte
1995 Groepfase
1999 Groepfase
2003 Groepfase
2007 Groepfase
2011 Groepfase
2015 Groepfase
2019 Groepfase
2023 Nie gekwalifiseer nie
2027 N.v.t.
2031 N.v.t.

Amerikaanse Rugbykampioenskap

wysig

Kanada se enigste jaarlikse toernooi is die Amerikaanse Rugbykampioenskap, waar hulle teen Brasilië, Chili, Uruguay en die Verenigde State asook die Argentynse tweede span speel. Hulle het nog geen titeloorwinning aangeteken nie.

Ander toernooie

wysig

Van 2003 tot 2011 het Kanada aan die jaarlikse Churchillbeker deelgeneem, hul beste prestasie was die tweede plek in 2004. Daarbenewens is Kanada vyf keer vir die Stille Oseaan-nasiesbeker genooi. In 2013 het hulle met die tweede plek hul beste prestasie behaal. Tydens die Panamerikaanse Rugbykampioenskap, wat van 1995 tot 2003 vyf keer gehou is, het Kanada vier keer die tweede en eenkeer die derde plek behaal. Tydens die Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap, wat van 1996 tot 2001 aangebied is, het Kanada nog beter gevaar: Gedurende die eerste drie toernooie in 1996, 1997 en 1998 het hulle die titel ingepalm.

Ander toetswedstryde

wysig

Gedurende die amateurtydperk het Kanada deels maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het hulle ander nasionale spanne in Kanada gehuisves. Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat. Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Kanada na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree Kanada as gasheer op. As deel daarvan ding Kanada sedert 2008 met Skotland om die Douglas Horn-trofee mee.

Spelers

wysig

Huidige span

wysig

Die volgende spelers het die Kanadese span gevorm tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker 2024:[58]

Agterspelers (backs, arrières)
Speler Posisie Klub Toetswedstryde
Brock Gallagher Skrumskakel Dallas Jackals 02
Jason Higgins Skrumskakel Chicago Hounds 15
Jesse Kilgour Skrumskakel Pacific Pride 00
Mark Balaski Losskakel Pacific Pride 01
Gradyn Bowd Losskakel Old Glory DC 10
Peter Nelson Losskakel Dungannon 21
Ben LeSage Senter New England Free Jacks 32
Spencer Jones Senter Utah Warriors 08
Takoda McMullin Senter Vancouver Highlanders 02
Talon McMullin Senter Vancouver Highlanders 02
Nic Benn Vleuel Dallas Jackals 02
Rhys James Vleuel Pacific Pride 00
Kainoa Lloyd Vleuel Toronto Saracens 24
Josiah Morra Vleuel Toronto Saracens 03
Cooper Coats Heelagter Halifax Tars 12
Andrew Coe Heelagter Los Angeles 20
Voorspelers (forwards, avants)
Speler Posisie Klub Toetswedstryde
Dewald Kotze Haker Dallas Jackals 01
Jesse Mackail Haker Pacific Pride 01
Andrew Quattrin Haker New England Free Jacks 22
Cole Keith Stut New England Free Jacks 31
Calixto Martinez Stut Old Glory DC 01
Sam Miller Stut Pacific Pride 00
Tyler Matchem Stut Pacific Pride 00
Liam Murray Stut Dallas Jackals 10
Conor Young Stut Rugby Football Club Los Angeles 07
Kaden Duguid Slot Vancouver Highlanders 00
Mason Flesch Slot Chicago Hounds 08
Izzak Kelly Slot Cottesloe 04
Josh Larsen Slot New England Free Jacks 21
James Stockwood Slot Pacific Pride 02
Callum Botchar Losvoorspeler New Orleans Gold 01
Ethan Fryer Losvoorspeler New England Free Jacks 01
Matt Klimchuk Losvoorspeler Pacific Pride 01
Matthew Oworu Losvoorspeler Pacific Pride 04
Sion Parry Losvoorspeler Ebbw Vale 04
Lucas Rumball   Flügelstürmer Chicago Hounds 53

Bekende spelers

wysig

Twee voormalige Kanadese spelers is vir hul uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:[59]

Speler Posisie Inskrywing
Gareth Rees Losskakel, Heelagter 2011
Al Charron Slot, Losvoorspeler, Agsteman 2017

Spelerstatistieke

wysig
 
James Pritchard (2009)
 
Ciaran Hearn (2015)
 
Phil Mack (2015)

Vervolgens die belangrikste statistieke van Kanada se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen September 2024)

Meeste toetswedstryde[60]
Rang Naam Tydperk Toetswedstryde
01 Aaron Carpenter 2005–2017 80
02 Al Charron 1990–2003 76
03 Ciaran Hearn 2008–2019 72
04 Djustice Sears-Duru * 2013–2024 70
05 Winston Stanley 1994–2003 66
06 Scott Stewart 1989–2001 64
07 Nick Blevins 2009–2019 63
08 James Pritchard 2003–2015 62
09 Rod Snow 1995–2007 62
10 D.T.H. van der Merwe 2006–2019 60
Meeste toetswedstryde as kaptein[61]
Rang Naam Tydperk Toetswedstryde
01 Lucas Rumball * 2016–2024 27
02 Al Charron 1996–2003 25
03 Gareth Rees 1994–1999 25
04 Pat Riordan 2008–2011 23
05 Tyler Ardron 2013–2019 16
06 John Graf 1995–1999 15
07 Morgan Williams 2005–2007 15
08 Aaron Carpenter 2012–2016 14
09 Phil Mack 2017–2019 11
10 Mark Wyatt 1990–1991 09
Meeste punte aangeteken[62]
Rang Naam Tydperk Punte
01 James Pritchard 2003–2015 607
02 Gareth Rees 1986–1999 491
03 Bobby Ross 1989–2003 419
04 Gordon McRorie 2014–2019 283
05 Mark Wyatt 1982–1991 255
06 Jared Barker 2000–2004 226
07 DTH van der Merwe 2006–2019 190
08 Peter Nelson * 2019–2024 136
09 Winston Stanley 1994–2003 123
10 Taylor Paris 2010–2019 090
Meeste drieë gedruk[63]
Rang Naam Tydperk Drieë
01 DTH van der Merwe 2006–2019 38
02 Winston Stanley 1994–2003 24
03 Taylor Paris 2010–2019 18
04 James Pritchard 2003–2015 18
05 Aaron Carpenter 2005–2017 17
06 Lucas Rumball * 2016–2024 14
07 Morgan Williams 1999–2008 13
08 Nick Blevins 2009–2019 12
09 Twee spelers met 10 drieë elk

Afrigters

wysig
 
Kieran Crowley (2009)

Sedert 2017 dien die Wallieser Kingsley Jones as Kanadese hoofafrigter.[64]

Naam Tydperk
  Ian Birtwell 1989–1996
  Patrick Parfrey 1996–1999
  David Clark 2000–2003
  Ric Suggitt 2004–2007
  Kieran Crowley 2008–2016
  François Ratier (tussentyds) 2016
  Mark Anscombe 2016–2017
  Kingsley Jones sedert 2017

Sien ook

wysig
  Rugbyportaal

Verwysings

wysig
  1. ↑ (en) "Most matches". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  2. ↑ (en) "Most points". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  3. ↑ (en) "Most tries". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  4. ↑ (en) "World Rugby Men's Rankings". Wêreldrugby. Besoek op 22 September 2024.
  5. ↑ (en) "Canada". Wêreldrugby. Besoek op 22 September 2024.
  6. ↑ (en) "About RAN". Rugby Amerikas Noord. 2001. Besoek op 22 September 2024.
  7. ↑ (en) "MLR Announces Additions of Toronto and Washington, D.C." Major League Rugby. 2 November 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Junie 2022. Besoek op 28 Junie 2022.
  8. ↑ (en) "World Rugby U20 Championship". Wêreldrugby. Besoek op 22 September 2024.
  9. ↑ (en) "Player development". Rugby Kanada. 2021. Besoek op 22 September 2024.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 (en) Dave Brown (4 Maart 2015). "Rugby". The Canadian Encyclopedia. Besoek op 22 September 2024.
  11. ↑ (en) Frank Cosentino (4 Maart 2015). "Football". The Canadian Encyclopedia. Besoek op 22 September 2024.
  12. ↑ (en) Rugby football. 1972. p. 110. ISBN 0-7172-1601-2. {{cite book}}: |work= ignored (hulp)
  13. ↑ (en) "Our history: Past to present". Voetbal Kanada. 2021. Besoek op 22 September 2024.
  14. ↑ (en) Rugby Union and Rugby League. 1972. p. 113. ISBN 0-7172-1601-2. {{cite book}}: |work= ignored (hulp)
  15. ↑ (en) "History of Rugby Ontario". Rugby Ontario. 2018. Besoek op 22 September 2024.
  16. ↑ 16,0 16,1 (en) "Canada". Rugby Football History. Besoek op 22 September 2024.
  17. ↑ (en) Tony Collins (2016). The Oval World: A Global History of Rugby. Londen: Bloomsbury Sport. ISBN 978-1-4088-3157-1.
  18. ↑ (en) "Canada Rugby 1902–1903 Tour to UK". BC Rugby News. 30 Augustus 2020. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2021. Besoek op 10 Oktober 2021.
  19. ↑ (en) Huw Richards (29 Oktober 2013). "The tour that killed American rugby". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  20. ↑ (en) "1987 Rugby World Cup – Origins of international rugby". New Zealand History. Ministerie van Kultuur en Erfenis. 15 April 2008. Besoek op 22 September 2024.
  21. ↑ (en) Keith Young (2015). "Japan". Complete Rugby Union Compendium. Edinburg: Arena Sport. ISBN 978-1-909715-34-9.
  22. ↑ (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburgh: Mainstream. p. 143. ISBN 978-1-84596-255-5.
  23. ↑ (en) Ian Kennedy (31 Oktober 2010). "Canadian rugby pioneer Pinkham dies". The Globe and Mail. Besoek op 22 September 2024.
  24. ↑ (en) Clem Thomas, Greg Thomas (2005). The History of The British and Irish Lions. Mainstream Books. pp. 133–141. ISBN 1-84596-030-0.
  25. ↑ (en) Vivian Jenkins (1978). Rothmans Rugby Yearbook 1978–79. Queen Anne Press. ISBN 0-354-09047-X.
  26. ↑ (en) "Rugby World Cup 1987: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  27. ↑ (en) "1991 Rugby World Cup qualifier". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  28. ↑ (en) "1991 Canadian Men's National Rugby". BC Sports Hall of Fame. 2018. Besoek op 22 September 2024.
  29. ↑ (en) "Rugby World Cup 1991: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  30. ↑ (en) Ben James (30 Augustus 2020). "The new life of Gareth Rees, the Canadian who became a Welsh rugby cult hero and embarrassed Wales in 1993". Wales Online. Besoek op 22 September 2024.
  31. ↑ (en) "Rugby World Cup 1995: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  32. ↑ (en) "Rugby World Cup 1999: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  33. ↑ (en) Robin Short (28 September 2018). "Rock may be more local next season". Saltwire. Besoek op 22 September 2024.
  34. ↑ (en) Matthew Sekeres (19 Junie 2000). "Rugby coach warns Irish tie just a start". The Globe and Mail. Besoek op 22 September 2024.
  35. ↑ (en) "Canucks shock Scotland". BBC. 16 Junie 2002. Besoek op 22 September 2024.
  36. ↑ (en) "Rugby World Cup 2003: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  37. ↑ (en) Rich Freeman (30 Mei 2005). "Canada downs Japan to take Toshiba Super Cup". The Japan Times. Besoek op 22 September 2024.
  38. ↑ (en) "England 70–0 Canada". BBC. 13 November 2004. Besoek op 22 September 2024.
  39. ↑ (en) "Canada book Wales RWC encounter". BBC. 13 Augustus 2006. Besoek op 22 September 2024.
  40. ↑ (en) "Rugby World Cup 2007: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  41. ↑ (en) "Canada qualify for RWC". Eurosport. 12 Julie 2009. Besoek op 22 September 2024.
  42. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  43. ↑ (en) "Canada qualifies for 2015 Rugby World Cup with win over U.S." National Post. 24 Augustus 2013. Besoek op 22 September 2024.
  44. ↑ (en) "Rugby World Cup 2015: Overview". rugbyworldcup.com. 2019. Besoek op 22 September 2024.
  45. ↑ (en) "Canada beat Hong Kong to seal 2019 World Cup spot". Americas Rugby News. 23 November 2018. Besoek op 22 September 2024.
  46. ↑ (en) "RWC 2019 pools". Rugby World Cup. 10 Oktober 2019. Besoek op 22 September 2024.
  47. ↑ (en) "Canadian rugby players help clean-up efforts in Kamaishi after typhoon leads to game cancelation". The Japan Times. 13 Oktober 2019. Besoek op 22 September 2024.
  48. ↑ (en) "Canada fails to qualify for Rugby World Cup for 1st time ever". CBC News. 9 Oktober 2021. Besoek op 22 September 2024.
  49. ↑ (en) "New Rugby Canada Macron Jerseys feature red, black and Maple Leaves". Macron. 1 Julie 2021. Besoek op 22 September 2024.
  50. ↑ (en) "DHL Canada has our backs". DHL. 27 September 2019. Besoek op 22 September 2024.
  51. ↑ (en) Frank Luba (8 Februarie 2011). "B.C. Place to see action by October". The Province. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2014. Besoek op 14 Julie 2014.
  52. ↑ (en) "Rugby Canada finds a home on West Shore". Victoria News. 18 Augustus 2011. Besoek op 22 September 2024.
  53. ↑ (en) Rick Stiebel (18 Januarie 2021). "Langford sells stadium naming rights for $500,000 to Starlight Developments". Victoria News. Besoek op 22 September 2024.
  54. ↑ (en) Brian Drewry (13 November 2017). "Rugby Canada moves corporate offices to Langford centre". Times-Colonist. Besoek op 22 September 2024.
  55. ↑ (en) "International Rugby Union Statistics – Canada". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  56. ↑ (en) "USA coach 'at a loss for words' after World Cup qualifying upset". Rugbypass. 5 September 2021. Besoek op 22 September 2024.
  57. ↑ (en) "USA claim first victory over Canada since 2009". ESPNscrum. 22 Junie 2014. Besoek op 22 September 2024.
  58. ↑ (en) "Training squad named as Canada's Men's Rugby Team prepares for Pacific Nations Cup". Rugby Kanada. 12 Augustus 2024. Besoek op 22 September 2024.
  59. ↑ (en) "Inductees". Wêreldrugby. Besoek op 22 September 2024.
  60. ↑ (en) "Total matches played (descending)". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  61. ↑ (en) "Total matches played as captain (descending)". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  62. ↑ (en) "Total points scored (descending)". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  63. ↑ (en) "Total tries scored (descending)". ESPNscrum. Besoek op 22 September 2024.
  64. ↑ (en) "Ex-Dragons boss Kingsley Jones takes Canada coaching job". BBC. 21 September 2017. Besoek op 22 September 2024.

Verdere leesstof

wysig
  • (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburgh: Mainstream Publishing. ISBN 978-1-84596-255-5.
  • (en) Richard Bath (1997). The Complete Book of Rugby. Seven Oaks. ISBN 1-86200-013-1.

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Kanadese_nasionale_rugbyspan&oldid=2704985"